Xiu Xiu - Always

Έχει ξεφύγει τελείως αυτός.

Πάει, σάλεψε λέμε.

Δεν είναι καλά.

Κάτι στράβωσε.

Κοίτα, αν ήσουν κι εσύ μια ζωή στην αυτολύπηση και την αναζήτηση του κάτι που θα σε γαμήσει ακόμα λίγο...
Αυτό δεν είναι;
Το φορτίο του (συγκεκριμένου) Σίσυφου;
Στο περίπου ρε...

Δεν ξέρω, δεν είναι καλά αυτός, πάει...

Δεν ακούω πια τους δίσκους του περιμένοντας να με συνεπάρει το σύνολο, όπως παλιότερα.

Θέλω: αυτές τις τρεις σωστές συγχορδίες - σε κάποια καμπύλη - ενός τραγουδιού γωνιώδους - με τη φωνή του απαλή από πάνω - και χάνομαι.

Εκεί είναι.

Εκεί είναι η συγκίνηση.

Φτηνός εκτροχιασμός, απώλεια συναισθημάτων, στείρα πρόκληση, ποίηση των προνομιούχων για τον έρωτα στα χρόνια της πνευματικής πενίας, η χρυσή τομή μεταξύ γελοίου και σοβαρού η οποία τελικά αποδεικνύεται βαθύτερη από τα αναμενόμενα και το αίμα πνίγει τον οίστρο, πνίγει τις ιδέες, τις φωνές, τα όργανα, κι αυτό που μένει είναι χαλασμένα δόντια, νύχια γεμάτα χώματα και είναι για πάντα.

Το 'πιασα, κύριε Stewart;

Όχι;

Ούτε λίγο;

Ούτε τόσο λίγο;

Καθόλου;

Εντάξει, δεν πειράζει.