Pop. 1280 - The Horror

Εικόνα πρώτη: Η τύπισσα που ξεπροβάλλει από την κουρτίνα του μπάνιου, ολόγυμνη, προσπαθήσεις να κρατήσεις το βλέμμα σου στα μάτια της, αλλά το γαμημένο χαμηλώνει. Και σταματάει τελικά στο όπλο στο χέρι της.
Εικόνα δεύτερη: Ο αναπτήρας κάτω από το κουταλάκι και το υγρό μέσα του να αφρίζει. Η ελπίδα ότι για λίγες ώρες θα είναι όλα λευκά.
Εικόνα τρίτη: Ένα χέρι να κρέμεται άψυχο μέσα στα στάχυα, στο βάθος, θολό, ένα άδειο βλέμμα. Πιο πέρα μόλις που διακρίνεις μια ανθρώπινη φιγούρα να ξεμακραίνει.
Εικόνα τέταρτη: Ο στρουμπουλός κύριος, πεσμένος στα τέσσερα, η δερμάτινη μάσκα που φοράει σε αποτρέπει από τον αναγνωρίσεις, τυχαία από το μυαλό σου περνάει η φάτσα του μοναχικού τραπεζικού υπαλλήλου που μένει στον τρίτο, τα μάτια του είναι γεμάτα δάκρυα και προσμονή. Η δερμάτινη μπότα μπροστά στ' αρχίδια του λάμπει. 
Εικόνα πέμπτη: Ο άντρας με γυναικεία ρούχα που κατουράει όρθιος στον τοίχο, είναι γυρισμένος προς το μέρος σου. Το τσιγάρο στο στόμα του είναι λερωμένο με κραγιόν. Σου κλείνει το μάτι.
Εικόνα έκτη: Εσύ, μπροστά στον καθρέφτη, γυμνός, προσπαθείς να μιμηθείς το Macauley Caulkin στη χαρακτηριστική πόζα του στο "Μόνος στο σπίτι". Το αποτέλεσμα δεν είναι αστείο. Φταίνε οι μαύροι κύκλοι στα μάτια σου, το ασπράδι τους κατακόκκινο, τα γκρίζα και αραιά μαλλιά σου, τα σκισμένα από το κρύο χείλια σου, το αγύμναστο και ξερακιανό σώμα σου, τα φαγωμένα νύχια σου, τα ξερατά στην κοιλιά σου.
Εικόνα έβδομη: Ο ηγέτης μιας θρησκείας που υμνεί το μίσος στο κέντρο και γύρω τα μέλη της "οικογένειάς" του, κρατάνε όπλα. Όλοι κοιτάνε την κάμερα και από πίσω τους ένας σταυρωμένος λιπόσαρκος, βρώμικος, ξεδοντιάρης, η μπογιά ξεφτισμένη αλλά το αίμα από τις πληγές του μοιάζει αληθινό. Κανείς δεν είναι πάνω από είκοσι χρονών.
Εικόνα όγδοη: Εγώ. Σε φωτογραφία. Πάνω σε ένα τραπέζι. Φοράω τα τεράστια μαύρα γυαλιά μου, τσιγάρο στο στόμα, φουλάρι ροζ (ροζ;!;!;), σκισμένη μπλούζα και γελάω. Στο βάθος αχνοφαίνεται μια γυναίκα με το πρόσωπο μέσα στα χέρια της.
Εικόνα ένατη: Η Αθήνα καίγεται. Οι καμμένοι είμαστε εμείς...