Schoolboy Q - Habits & Contradictions

Δεν ακούω τόσο Hip Hop όσο παλιότερα. Τα καλύτερα που άκουσα είναι στα '90s, κι ό,τι ψάχνω είναι σ' αυτά τα χρόνια, τα πιο μετά απογοητεύουν... Εντάξει, είμαι και ψιλο-άσχετος, μη λέμε και μαλακίες, αλλά μου 'χουν πει ότι έχω καλό αυτί. Τώρα γιατί το εν λόγω αυτί μ' έχει κάνει να κολλήσω με Lil' Wayne πιο πολύ απ' όλα είναι άλλο θέμα... 

Απ' την άλλη στην indie rock φάση επί του γενικοτέρου που είμαι και αυθεντία έχω να γράψω για τόσο σκατά δίσκους που πραγματικά δεν έχω καμία όρεξη. Θα αναφερθώ απλά: 

Lana Del Rey - χάλι γκάλι και Ελένη Βιτάλη 

Leonard Cohen - γεροντική άνοια και πάλι καταφέρνει να βγάλει τον ίδιο ακριβώς δίσκο που βγάζει από την αρχή της καριέρας του. Καλά, κατόρθωμα.

Perfume Genius = άοσμο αποτέλεσμα 

Mark Lanegan - Ελάτε τώρα, δε θα ξεμπερδέψω τόσο εύκολα με δαύτον, θα ετοιμάσω έπος...

Gonjasufi - μετριότης, μετριοτήτων τα πάντα μετριότης 

Tennis - Young and old and shit

The Twilight Sad - ωπ! Όχι, αυτόν είπα να τον ξανακούσω...Αλλά έπρεπε να με πιάσει με τη μία... Τέλος πάντων, μετά απ' αυτό.

Grimes - είναι τόσο αηδιαστικό που σιχαίνομαι να γράψω.
A Place To Bury Strangers - Μια ακόμα από τα γαμημένα ίδια. Τουλάχιστον ο "ήχος" είναι ακόμα εδώ. Καλά, μπορεί να μην είναι και τελείως καλό αυτό.

Αυτό που προσπαθώ να δείξω ότι, στην παρούσα φάση, δεν μπορώ να βρω ούτε ένα δίσκο, του scene με το οποίο το μπλογκ καταπιάνεται, άξιο ν' ασχοληθώ. Εγώ η ατομάρα. Γι' αυτό πάμε κάπου αλλού...

Είχα τσεκάρει αργά το περσινό "Section.80" του Kendrick Lamar, μου 'χε κάνει τρελή εντύπωση, παρόλα αυτά. Και απ' αυτή την κωλοπαρέα βγήκε κι άλλος ένας. Από το γαμημένο πουθενά. Και με γάμησε...

Το πρόβλημά μου με όλους τους σημερινούς Hip Hop δίσκους είναι η τεράστια διάρκειά τους. Βαριέμαι πριν τελειώσουν. Δώσε μου χίλιες φορές ένα EP με τρία κομμάτια που γαμάνε, παρά ένα LP με είκοσι πέντε κομμάτια με τα μισά fillers. Με το "Habits & Contradictions" πάλι, δεν κουράστηκα λεπτό. Δεν υπάρχει τίποτα περιττό εδώ και οι μονάδες που ξεχωρίζουν αγγίζουν το υπέροχο.

Βουτηγμένο στην απελπισία και την απόγνωση, μου θύμισε παλιότερες δουλειές των Geto Boys, όταν έδιναν σημασία στο στίχο περισσότερο και όχι στο να δείχνουν τελείως badass... Τα ξερά beats φέρνουν στο νου τα παλιά των Wu Tang Clan, όταν δεν είχαν αίσθηση κινδύνου, όταν έκαναν αυτό που τους έβγαινε φυσικά. Είδες τι έκανα μόλις; Ανέφερα τις δύο αγαπημένες μου μπάντες του είδους. Ναι, έχω αρρωστήσει τόσο πολύ.

Το αποτέλεσμα ζέχνει πρωτοπορία. Απλά. Και δε φοβάται ούτε το groove ούτε να σαμπλάρει τους σιχαμένους Menomena, δίνοντας λόγο ύπαρξης στα ηχογραφημένα ξερατά τους. Ούτε τους Portishead σεβάστηκε. Τίποτα. Αυτά τα ιερά τέρατα στα μυαλά των χίπστερζ (βάζω και τον εαυτό μου σ' αυτή την ευγενή αγέλη ανεγκέφαλων μουστακαλήδων, μη νομίζεις. Τα πάντα για να βλέπω μούτρα να κρέμονται).
Από τη μέρα που ο LKrory21 μου έσπρωξε το "Hands on the Wheel", σε ένα twit που μου 'ρθε όσο ήμουν δουλειά και, λογικά, μέχρι να φτάσω σπίτι θα είχα ξεχάσει, δεν μπορώ να το βγάλω απ' τα ηχεία. Άσχημο κόλλημα. Δοκίμασέ το και θα καταλάβεις...