Ceremony - Zoo

Διάβαζα στο μπλογκ ενός τύπου τώρα, αμερικανόβλαχος, γύρω στα σαράντα, ότι και καλά έφτασε να 'ναι τόσο γέρος και σιχαμένος και ακόμα είναι κολλημένος μ' αυτή τη μουσική, αγοράζει τα εφτάρια, πηγαίνει στα live, ανακαλύπτει καινούριες μπάντες, στη συγκεκριμένη σκηνή μάλιστα τυγχάνει να 'ναι και τρελά βραχύβιες. Συγκρότημα με δύο δίσκους σε πέντε χρόνια στο ενεργητικό του θεωρείται κλασσικό. Και μη χειρότερα. 

Α, ναι, στο πανκ αναφέρομαι...

Θλιβερός ο τύπος; Όχι ακριβώς... Τον καταλαβαίνω εν μέρει. Βασικά έχω χρόνια να παρακολουθήσω το performance οποιασδήποτε μπάντας πλησιέστερα των είκοσι μέτρων από τη σκηνή. Δεν μπορώ την αντρίλα, τον ιδρώτα, τις ανάσες, τους αδέξιους χορούς, τις κατά λάθος - εξεπίτηδες αγκωνιές, τα stage-divings, τα All-Star που έρχονται απ' το πουθενά και σημαδεύουν τα μούτρα μου, τα mosh-pits, τα arm-pits, όλο αυτό το χάλι τέλος πάντων. Προτιμώ ν' αράζω πίσω, στη φάση μου, με το ποτό και το τσιγάρο μου. Un-πανκ ε; Δε θα διαφωνήσω...

Οι Ceremony στο "Zoo", λοιπόν, είναι ακριβώς αυτό. Τι ποιο; Καλά, ας το εξηγήσω λίγο... Απίστευτα καλύτεροι στα πιο αργά από τα γρήγορα κομμάτια τους, αρνούνται να αποβάλλουν την πανκίλα (να την προδώσουν ίσως να ήταν πιο ταιριαστή λέξη), κι ας τους έχει κερδίσει από καιρό η "ωριμότητα". Εντάξει είναι και Καλιφορνέζοι. Αυτοί οι της περιοχής ή θα έγραφαν τα πάντα στ' αρχίδια τους και θα έπαιζαν ό,τι τους καυλώσει ή θα είχαν συμβόλαιο στη Fat Wreck Chords...

Δεν ξέρω τι είδε η Matador και τους υπέγραψε, μάλλον μάντεψε τη λαχτάρα των πιο ηλικιωμένων πανκς για κάτι "δικό τους". Καλό είναι αυτό, μην το παίρνεις στραβά.

Το κακό είναι άλλο. Αν μου πετούσαν ένα EP μόνο με τα άρρωστα, τα πιο αργά, τα πιο POST πανκ, θα είχα κολλήσει τ' αυτιά μου για πολύ καιρό. Το άφηνα να παίζει, για παράδειγμα, και μόλις μπήκε το "Nosebleed" γύρισα το κεφάλι απότομα. Για ν' ακούσω. Να δώσω σημασία. Και μετά πήγα προς τα πίσω. Και το λάτρεψα, αλλά γι' αυτό που είναι. Η χρυσή τομή. Ένας εξαιρετικός πανκ (δε χορταίνω να τη γράφω αυτή τη λέξη) δίσκος. Για ανθρώπους όμως που το 'χουν λιώσει το είδος. Που ξέρουν που μπορεί και που έχει φτάσει και πόσο απαραίτητο είναι σήμερα να βγαίνουν ακόμα τέτοια πράγματα. Γι' αυτούς. Για 'μένα. Για τα 17χρονα θα υπάρχουν πάντα οι Exploited.