30/4/11

Belong - Common Era

...κι εκεί που αράζεις κι έχεις βαρεθεί τη ζωή σου, σου σκάει αυτό. Shoegaze φάση λέει. Ούτε καν. Θα ξερνούσα αν έπαιζε κάτι τέτοιο. Εντάξει, πέρα από τις υπερβολές που με κάνουν ελκυστικότερο, οι Belong τους έχουν μελετήσει πολύ τους Slowdive, αλλά και τους This Mortal Coil.  Εν ολίγοις γαμάνε. 
Προσπαθώ εδώ και καιρό να γράψω ένα άρθρο για την προσφορά της 4AD στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου, αλλά εκεί που ξεκινάω, κάτι με σταματάει. Ο συγκεκριμένος δίσκος μου θύμισε το γιατί. Αυτοί οι ήχοι, ακόμα και σήμερα, παραμένουν συγκλονιστικοί και ξεχωριστοί όσο τότε, αυτό είναι όλο. Σου σκάνε φάσεις από το πουθενά, όταν ανακάλυπτες (εγώ βασικά, εσύ δεν ξέρω τι έκανες) αυτό τον κόσμο. Τον περίεργο, τρομακτικό, αλλά τόσο όμορφο παράλληλα.  
Έχει αυτές τις κιθάρες που δεν ακούγονται σαν κιθάρες, τις θαμμένες στο feedback φωνές, έχει όλα τα σωστά, βασικά. Έχει όλα τα στοιχεία που ενισχύουν τις ελπίδες μου στον "ήχο του σήμερα"... Κι ας πατάνε απροκάλυπτα σε ένα παρελθόν που πολλάκις έχω κι εγώ, μεταξύ όλων, εκθειάσει. Δεν έχει ειπωθεί το "αρκετά" ακόμα, φαντάζομαι. Κι έτσι συνεχίζουμε. 
Είναι που αυτό δεν τελειώνει. Είναι πάντα εκεί, κινείται ανάμεσα στις σκιές και τις ανάσες και επαναφέρει την ουσία στο τίποτα. Αυτό...

28/4/11

Sick Little Twist

Είχα βάλει τις προάλλες να παίζει το  "the Mercury" των Regulator Watts, δίσκος του '98, και σε φάση γέμισα διλήμματα, που σκατά πάω με όλο αυτό, έχω φτάσει σε μια φάση που η πλειοψηφία των μουσικών προτάσεων του σήμερα με αφήνει παγερά αδιάφορο, ενώ αφήνω απέξω δίσκους από το κοντινό παρελθόν οι οποίοι στ' αυτιά μου ακούγονται αρκετά σημαντικότεροι. Μαλακία δεν είναι αυτό; Σαφώς και είναι.
Με είχε προειδοποιήσει σε μια συζήτηση που είχαμε αυτή η κοπέλα το καλοκαίρι ότι ο κορεσμός θα επέλθει αναπόφευκτα, θα με κουράσει όλο αυτό το κυνήγι νέων ήχων. Συνέβη τελικά. Το 2011, πλην εξαιρέσεων, δεν περιέχει τίποτα σημαντικό. Τίποτα αξιομνημόνευτο.
Συν τοις άλλοις, βρέθηκα να συγκινούμαι από μουσικές εκτός του φάσματος της indie, και δεν αναφέρομαι σε ηλεκτρονικές μπούρδες, που άνετα θα χωρούσαν ανάμεσα στις λέξεις μου... 
Δεν έκρυψα ποτέ την αγάπη μου για το punk, το hardcore και τα λοιπά παρακλάδια, σήμερα λοιπόν, έχουν αρχίσει να ξαναγίνονται ουσιαστικά. Ξέθαψα την anarchopunk δισκοθήκη μου από τα υπόγεια και έβαλα να παίζει. Και ξεχάστηκα. Αφέθηκα. Χωρίς να το καταλάβω ήθελα να κάνω πράγματα, πάντα αυτό ήταν η μουσική των άλλων για μένα, η κινητήριος δύναμη να δραστηριοποιηθώ, να δημιουργήσω από το τίποτα...
Έχω αυτό το μικρόβιο της δημιουργικότητας, πριν τα τινάξω πρέπει να αφήσω τόνους υλικού πίσω μου, με σχέδια, πίνακες, λέξεις, στίχους, ήχους, οτιδήποτε. Κομμάτια του εαυτού μου διάσπαρτα στις γωνίες του σπιτιού μου, οι τέσσερις τοίχοι του οποίου μου φαίνεται δε θα με αντέχουν για πολύ.
Δε θα 'θελα με τίποτα να γεμίζω την ασπρίλα εδώ με πράγματα σημαντικά για 'μένα, γι' αυτό και το πανκ έχει μείνει εκτός, ίσως να έπρεπε να ξεκινήσω κάτι άλλο, να γράφω για τις αδυναμίες μου, αλλά μάλλον δε χρειάζεται. Δεν το χρειάζομαι εγώ βασικά. 
Εντάξει, δεν παίζει να την κλείσω την μαλακία, τη μέρα που θα το κάνω θα είναι χωρίς τυμπανοκρουσίες και κλαψομούνικα "αντίο, μπλογκόσφαιρα", κι αυτό γιατί το χειροκρότημα είναι ακόμα ζεστό και πολύ, ούτε παίζει να σταματήσω να κράζω, απλά έτσι όπως πάει η φάση, για τα "καλά" γράφω με μισή καρδιά, ενώ το να συνθέτω κειμενάρες για τα αίσχος έχει καταντήσει κουραστικό. Θα δείξει...
Προς το παρόν αυτό το χάλι με έχει απορροφήσει και όσο συνειδητοποιώ ότι το παρελθόν κρύβει μεγαλύτερους θησαυρούς από το παρόν, όσο υγιέστερο και να είναι το να σκαλίζω το δεύτερο, μου φαίνεται ότι θα συνεχίσω να σας τιμωρώ με τέτοια κείμενα... Και όποιος αντέξει.      

26/4/11

Slug Guts - Howlin' Gang

Φάντασμα φάση... Ξέρεις απ' αυτά που ίπτανται πάνω από τις ηχογραφήσεις. Ακόμα κι η φωνή του τύπου αυτόν μου θύμισε. Και το παίξιμο στην κιθάρα. Σίγουρα όχι τόσο άγριο, αλλά πάλι...
Δεν ήθελα να γράψω αυτό το κείμενο τότε. Δεν ήθελα να το πιστέψω. Το μέγεθος της αδικίας ήταν μεγάλο. Τέλος πάντων, δε θα εμβαθύνω, η πουτάνα η ζωή συνεχίστηκε και χωρίς αυτόν. Έτσι είναι...
Δεν ξέρω αν θα χρειαζόταν να βάλεις μαλλιά μετά απ' αυτό αν δε θύμιζε τόσο πολύ Birthday Party. Δεν ξέρω, ειλικρινά. Ο δίσκος γαμάει πάντως. Ανεξάρτητα από τις αναμνήσεις γαμάει. Swamp Rock 'n' Roll στα καλύτερά του. Sacred Bones, πάλι... 
Άραγε ξεφεύγεις ποτέ απ' αυτό τον ήχο; Που σημάδεψε την εφηβεία σου και σε συγκινεί ακόμα; Δεν ξέρω. Δε μ' ενδιαφέρει να μάθω κιόλας. Είμαι ανθυγιεινά κολλημένος εκεί, αδυνατώ να το ξεπεράσω. Παίζει να φταίει το φάντασμα...
Παίζει... Δεν ξέρω. Δεν είναι να τα σκαλίζεις τα σκατά. Είχα μια υπέροχη μέρα πριν το βάλω να παίξει... Έσκασε με τη μία το ίδιο γαμημένο ερώτημα που με κρατάει εδώ. Να γράψω; Ή όχι; Να γράψω... Γιατί είναι καλό. Γιατί θα το αγοράσω όταν το πετύχω. Για το Rowland... 
Θα ακουστεί γελοίο, μπορεί και να είναι, αλλά θα το πω. Όταν εγκαταλείπει τα εγκόσμια ένας δικός μου άνθρωπος σκέφτομαι πάντα τα βουνά. Γιατί τα βουνά χέστηκαν αν πέθανε ο καλύτερος κιθαρίστας όλων των εποχών. Χέστηκαν αν αισθάνομαι σκατά, όχι, χέστηκαν όποτε και να αισθάνομαι σκατά. Και αυτή είναι η πουτάνα η αλήθεια...  

24/4/11

The Vaccines - What Did You Expect From the Vaccines

Βασικά, ψάχνοντας στο νετ να γράψω κάτι γι' αυτούς τους βλάκες, έπεσα πάνω στο άρθρο της Wikipedia... 2010 - σήμερα, λέει. Λιγότερο από ενός έτους. Νιάνιαρα. Και στο λάιβ τους είχαν σκάσει μέλη από Franz Ferdinand, Maccabees, White Lies... Σελέμπριτυζ... Next big thing... Το "Next" το καταλαβαίνω, αλλά το "Big"... Ούτε καν. Όλη αυτή η Prefabricated Boy Band μπούρδα των Άγγλων, φούσκες κατά συρροή, γραμμή παραγωγής ημι-ταλαντούχων, πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή. Έχει κουράσει. 
Μέχρι τους Strokes είχε γέλιο. Το ξέρω ότι δεν είναι Άγγλοι, ζώα, στις αρχές όμως τους είχε αναλάβει η Rough Trade, με αποτέλεσμα το indieness να βαρέσει νούμερα, όχι μαλακίες. Σινγκλάκια που φίλοι μου συλλέγανε μανιωδώς, ένα ντεμπούτο στο οποίο όλοι έπεσαν με τα μούτρα και δικαίως, δεν αντιλέγω και μετά τίποτα. 
Ε, αυτοί εδώ οι Vaccines δεν έχουν να προσφέρουν ούτε αυτά. Ψιλο-καλές συνθέσεις, ψιλο-καλή φωνή, είναι και ασχημάντρες, άστο καλύτερα. Ακόμα κι ο τίτλος δηλαδή... Αυτογνωσία, σε φάση "περίμενες τίποτα καλύτερο;", όχι βέβαια. Σα χλιαροί... Πως τους λέγανε αυτούς ρε... Νομίζω θα βγάλουν και κάτι φέτος. Σκοτσέζοι είναι ρε. Θα σκάσω ρε πούστη... Δε γαμιέται, δεν είναι και καμιά σημαντική μπάντα. Αν ήταν θα τους θυμόμουν.
Ούτε τους Vaccines θα θυμάμαι σύντομα. Μα τι μαλακίες, τους ξέχασα κιόλας... Άγιες μέρες και σκατά...     

22/4/11

The Lovely Eggs - Cob Dominos

Για να σου κολλήσει ένα κομμάτι δύο πράγματα πρέπει να παίξουν. Ή να είναι πολύ καλό ή να είναι τραγικά εκνευριστικό. Αν μάλιστα οι συνθέτες ή/και ερμηνευτές του έχουν απαίσιες σκατόφατσες ο εκνευρισμός πολλαπλασιάζεται. Αναφέρομαι φυσικά στο αίσχος που με σύστησε στους μαλάκες τους Lovely Eggs, το "Don't Look At Me (I don't like it)"... Και που να την κοιτάξεις την πατσαβούρα ή/και το γερο-britpopά, πρέπει να 'χεις λουστεί δυο - τρία Protection from Petrification, ποτέ δεν ξέρεις...
Νταξ, ζητούσα προ καιρού επιστροφή της brit pop, αλλά σίγουρα δεν εννοούσα κάτι τέτοιο. Δυο ζώα κολλημένα με την προσφορά στη μουσική γενικότερα των Sleeper ή κάποιων εξίσου ατάλαντων... Που τυγχάνει να είναι και στην ίδια ηλικία... Πόσο σκατά, ρε μαλάκα...
Ρε δεν το 'χουνε ρε... Μου 'ρθε να σπάσω το PC όσο έπαιζε αυτό το χάλι. Ειλικρινά. Γιατί δεν το 'κανα ρε; Α ναι. Μα για να γράψω αυτή την τεράστια μαλακία για κείμενο και να πατήσω "Δημοσίευση Ανάρτησης"...

20/4/11

The Pains Of Being Pure At Heart - Belong

Μου αρέσουν αυτοί... Δεν είναι περίεργο, σε όλους αρέσουν. Δεν έχουν κάτι το ιδιαίτερο, απλά με κάποιο περίεργο τρόπο καταφέρνουν να θυμίζουν όλα όσα άκουγες όσο μεγάλωνες. Το δρόμο προς την ενηλικίωση, ξέρω 'γω.
Το πρώτο τους άργησε να με πιάσει. Όταν το έβαλα να παίζει στ' αμάξι κόλλησα πραγματικά. Τα κομμάτια άρχιζαν να ξεχωρίζουν σε συνδυασμό με το γκάζι/φρένο της καθημερινότητάς μου. Ούτε αυτό είναι περίεργο, πολύς κόσμος ακούει μουσική στ' αμάξι και έχει ειπωθεί κι από άλλους, λιγότερο προικισμένους από 'μένα, ότι άμα σε "πιάσει" ο δίσκος όσο οδηγείς είναι γαμώ... 
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές στο μεταξύ, δεν έχω ολοκληρώσει την πρώτη ακρόαση του δίσκου καν. Δεν είναι περίεργο, έχω γράψει κριτικές για δίσκους που δεν έχω ακούσει ούτε μία φορά, ναι, είμαι τόσο γαμάτος.
Ούτε το ότι είμαι στα μισά και δε μου 'χει κάνει τίποτα, κανένα κομμάτι είναι περίεργο. Διακόπτω για τσιγάρο. Μισό. Επιστρέφω αμέσως.
...
Να 'μαι πάλι. Το ομώνυμο κομμάτι μοιάζει με Smashing Pumpkins. Αυτό είναι ψιλο-περίεργο. Γιατί κανένα άλλο δε μου τους έφερε στο μυαλό. Κάνει αυτό το γεγονός το σύνολο καλύτερο; Με την καμία. Σιγά την μπάντα...
Ούτε είναι περίεργο το γεγονός ότι οι Pains δε θα γίνουν ποτέ τίποτα περισσότερο από indie darlings. Δεν το 'χουν το ροκσταριλίκι, δεν έχουν ψευδαισθήσεις μεγαλείου, τίποτα.
Το ξανακούω τώρα. Θέλω να είμαι τυπικός, ούτε αυτό είναι περίεργο. Όπως δεν είναι περίεργο ότι αυτό το κείμενο, βασικά, δεν πάει πουθενά. Δε μου έκανε και πολλά το πόνημα. Generic φάση, θα το βάζω σε καμιά playlist όταν αισθάνομαι indie. Στο ενδιάμεσο, να μπορώ να κάνω και κάνα τσιγάρο χωρίς να φοβάμαι μήπως χάσω τίποτα...
Προς το παρόν, όμως, λέω να βάλω κάνα περίεργο ν' ακούσω...

18/4/11

Psychic Reality - Vibrant New Age

- Μου θύμισε τη Μόμο βασικά, έχει ένα κομμάτι μ' αυτό τον τίτλο...
- Ποια είναι η Μόμο;
- Ένα βιβλίο του Μίχαελ Έντε. Είναι από τ' αγαπημένα μου.
- Δεν το 'χω διαβάσει.
- Κακώς.
- Τι παίζει;
- Βαριέμαι να σου κάνω περίληψη. Τσέκαρέ το. Με το χρόνο που χάνεται έχει σχέση...
- Έχεις να μου προτείνεις και κάνα άλλο;
- Τι να σου πω ρε συ. Δεν είμαι και ο πιο καλός πελάτης των βιβλιοπωλείων. Μπαίνω μέσα, τσεκάρω εξώφυλλα, διαβάζω κι από πίσω τι παίζει, μαζεύω ό,τι μου τραβήξει την προσοχή και, πριν πάω στο ταμείο, τα αφήνω όπως τα πήρα και αγοράζω τελικά του Burroughs και του Bukowski, από τα λίγα που δεν έχω διαβάσει...
- Δεν είσαι και πολύ ριψοκίνδυνος με τις αγορές σου...
- Είμαι το ακριβώς αντίθετο... Είμαι της ασφάλειας γενικά...
- Κάτι έχω καταλάβει...
- Τι έχεις καταλάβει;
- Γάμα το...
- Όχι, δεν το γαμάω, πες μου.
- ... ότι, τέλος πάντων, θα προτιμήσεις τη ζωούλα από τη ζωάρα...
- Τι εννοείς;
- Καταλαβαίνεις πολύ καλά τι εννοώ...
- Ενώ εσύ, θα τα γαμούσες όλα για τη φάση, αυτό μου λες;
- Δε μιλάμε για 'μένα τώρα.
- Ποτέ δε μιλάμε για 'σένα.
- Υποθέτω ότι δεν είμαι τόσο ενδιαφέρον θέμα όσο εσύ...
- Άντε γαμήσου...
- Δε μου αρέσει να με βρίζεις.
- Το ξέρω. Με συγχωρείς.
- Πάντα αυτό κάνεις όμως...
- Ποιο;
- Πρώτα με προσβάλλεις και μετά ζητάς να σε συγχωρέσω...
- Τώρα γίνεσαι υπερβολική...
- Σαν εκείνη τη φορά που...
- Μην πας πάλι εκεί ρε συ. Θυμάσαι πως ήμουν τότε...
- Ναι ρε, όταν τα σκατώνεις πρέπει να ρίχνεις το φταίξιμο στο ποτό. Τέτοιος μαλάκας είσαι...
- Τώρα με βρίζεις εσύ...
- Άντε γαμήσου... 

15/4/11

Last Nite: Please open my mind, And take what's left...

It's time, it's time, it's time to begin...
Πήγα χτες. Και έβλεπα πάνω στη σκηνή ανθρώπους που, αν και δεν το ξέρουν, με έχουν συντροφεύσει στις πιο γαμημένες στιγμές της ζωής μου. Που έχουν συμβάλλει στο να γίνω αυτός που είμαι σήμερα... 
Σοβαρά τώρα, δεν έχω ιδέα τι να γράψω εδώ... Δεν μπορώ να μη γράψω και τίποτα όμως...
Αυτός ο ήχος φταίει, που με όλη του τη δύναμη περνούσε μέσα σου. Τα αυτιά μου έχουν τραυματιστεί γάματα, αλλά δε με νοιάζει... Γιατί να με νοιάζει άλλωστε; Αυτά δε συμβαίνουν κάθε μέρα... Δε συμβαίνουν ποτέ, βασικά.
Το κομμάτι που μου έμεινε περισσότερο ήταν το "Jim", καμία σχέση με το δίσκο, κολασμένη εκτέλεση... Και το "Sex God Sex"... Μαλάκα... Ο τρόπος με τον οποίο ο Gira απαιτεί και επιβάλλει με τη φωνή και την παρουσία του την προσήλωση του κοινού. Αυτή η αυστηρότητα... Η ένταση...
Για πρώτη φορά στη ζωή μου, βρέθηκα σ' ένα live που όλοι κατάλαβαν... Τι να κάνουν, πως να αντιδράσουν, πως να δεχτούν τα όσα οι Swans τους προσέφεραν. Υπήρχε μία σαφήνεια σε όλο αυτό, έλαβε χώρα μια σωστή μοιρασιά της τιμωρίας σε όλους. Όλοι υπέφεραν, όλοι κατάλαβαν, όλοι γούσταραν. Τόσο απλά...
... και το "Little Mouth" στο τέλος που μας έστειλε σπίτι σακατεμένους... Δεν ξέρω, από την ώρα που ξύπνησα σκέφτομαι το χθεσινό, όχι για να γράψω κάτι, χέστηκα για τη συγγραφή... Γιατί έφυγα με σημάδια από 'κει μέσα. Έφυγα ασήμαντος. Γιατί είδα. Γιατί ξέρω. Γιατί έλαβα κάτι ξεχωριστό, κάτι που με κάνει να θέλω να μιλήσω γι' αυτό, αλλά όταν έρχεται η ώρα να το κάνω , τα λόγια δε βγαίνουν, οι λέξεις είναι φτηνές, είναι άδειες, δεν επαρκούν... 
...................
Γάμησέ τα... 
Διευκρινίζω δε, ότι δεν έχει καμία σχέση το performance με το κόλλημα που έχω με την εν λόγω μπάντα. Ο οποιοσδήποτε μπορούσε να συλλάβει στο ελάχιστο τα όσα εκτυλίσσονταν μπροστά στα μάτια του, έφυγε πιο γεμάτος... Πιο πλήρης. Τι να πω ρε... Γάμησαν. Αυτό. Δεν ξέρω αν στα '80s ήταν πιο δυνατή η εμπειρία. Νομίζω δε θα ήθελα να ζήσω κάτι πιο ισχυρό. Δεν ξέρω αν θα το άντεχα. Ναι. Τόσο πολύ... 
Yes, Heaven will come
We will win... 

Update: Photos by the Animal...




14/4/11

Kreidler - Tank

Τη θυμάμαι αυτή τη μπάντα... Θυμάμαι βασικά την επανάσταση που συνέβη με την Kitty Yo στα '90s και μόνο το Fractal είχε πάρει χαμπάρι από τους εδώ. Ή μήπως ήταν το Thing; Μαλακία ρε, δε θυμάμαι και βαριέμαι να σκαλίζω τώρα, αν μπορεί να βοηθήσει κάποιος θα το εκτιμούσα. 
Tarwater, Surrogat, To Rococo Rot, Couch... Μπαντάρες, βασικά. Έχω κάμποσους δίσκους απ' τα τότε. Δε με απογοήτευσε κανένας. Η Γερμανία έβγαζε τη μοναδική, για μένα, "αντίδραση" στο post rock που έπαιζαν όλοι, παρουσιάζοντας κάτι ακόμα πιο post... Δεν ξέρω, βασικά, μάλλον πέρασε και δεν άγγιξε αυτή η φάση, ήταν και οι περίοδος που αναρωτιόταν όλοι αν η ηλεκτρονική μουσική έχει συναίσθημα και άλλες μαλακίες που ανέλυσα εδώ, δε βρίσκω το λόγο, λοιπόν, να ξαναγράψω τα ίδια.
Τα πράγματα άρχισαν να ξεκαθαρίζουν όταν επισκέφθηκα το Βερολίνο και συγκεκριμένα αυτό το μουσείο του Bauhaus... Έχω ένα κόλλημα με τα μουσεία, σ' αυτό έπρεπε να πάω. Και ήρθα αντιμέτωπος με μία τέχνη τόσο συγκεκριμένη που ήταν ο ορισμός της ελευθερίας. Μάλλον δεν πολυβγάζει νόημα αυτό. Νταξ, δείτε το σαν ποίηση φάση. Έγραψα ποίηση. Σιγά το δύσκολο.   
Το τελευταίο έργο των Kreidler θυμίζει αρκετά εκείνη την εποχή... Όχι του ταξιδιού μου, πιο πριν, αυτή που περιέγραψα με λεπτομέρεια ιστορικού με δίπλωμα ξεκινώντας το άρθρο. Δεν είναι ότι δεν έχουν εξελιχθεί, κάθε άλλο. Γαμάνε ρε. Post-Kraut-Rock, ξέρω 'γω, συγκροτημένο, μετρημένο, δεν υπάρχει λάθος, δεν υπάρχει χάος. Απλά ρε...
Μια καλή ευκαιρία να καταλάβετε τι έπαιξε σ' εκείνη τη σκηνή και να την επισκεφθείτε, έστω και μετά από τόσα χρόνια. Για κάποιο λόγο αυτά ακούγονται φρέσκα και σήμερα. Ίσως γιατί παραήταν μπροστά...      

Υ. Γ.: Το βράδυ έχουμε Swans... Θα σκάσω με μπλουζάκι "The Artist Formerly Known as Indiefuck", το νου σας...

Υ. Γ. 2: Η Elafini τους πήρε και συνέντευξη... Κόντεψα να φάω το παντελόνι μου από τη ζήλεια...

12/4/11

Bearsuit - the Phantom Forest

Τη γουστάρω αυτή τη μπάντα. Έχει αυτό το "adventurous" στοιχείο στην pop που παράγει. Γαμάτη φάση, αναμφισβήτητα. Όχι στη φάση των Campesinos ή των Go! Team, αυτοί με τη C86 μεγάλωσαν, αλλά άκουσαν κι άλλα πράγματα και τα έχωσαν όλα και ιδού... Στιγμές μου θυμίζουν και τις Le Tigre, ελάχιστες στιγμές, δεν ουρλιάζουν τόσο πολύ, κακώς...
Και τώρα σκάει το μεγάλο ερώτημα... Ταιριάζει η indie pop με τον αλκοολισμό; Σοβαρά ρε... Μπορεί κάποιος να γίνεται κώλος όταν από πίσω παίζει Shop Assistants; Η εικόνα που παρουσιάζεται, έχει κάποια... εχχχμμμμ... συνάφεια; Κάποιο νόημα; Κάτι; Οτιδήποτε ρε! 
Όχι ε; 
Το φαντάστηκα... 
Γιατί ρε πούστη τότε όποτε ακούω γλυκούλικες μελωδίες από ζαχαρωμένες κιθάρες θέλω ν' αρπάξω το μπουκάλι με το Jameson, ν' ανάψω ένα Gauloises και να χαζεύω πίνακες του James Jean; Μπορεί να μου το εξηγήσει κάποιος αυτό; Αρχίδια μπορεί...
Δε θα 'πρεπε κανονικά να θέλω να τρέξω στις εξοχές με το καλάθι του πικ-νικ, ποδήλατο πάντα, να χασκογελάω σαν ηλίθιος σε κάθε στροφή κι άμα δω κάνα γατί να κάνω μια στάση για να βάλω τα κλάματα; Τι σκατά μου συμβαίνει ρε; Γιατί δεν μπορώ να ζήσω τα μικρά πράγματα, να τα χαρώ; Διάβασα και τις "Γυναίκες" του Μπουκόφσκι πρόσφατα. Γιατί ρε μαλάκες δε βγήκε κανείς να μου πει "Σταμάτα επιτέλους να τον κοπιάρεις έχει καταντήσει γελοίο";   

Υ. Γ.: Μου λείπει το Magiska...   

10/4/11

The Residents - Lonely Teenager

Αυτή την "επιστροφή" δεν την περίμενα με την καμία. Και μάλιστα δεν περίμενα να με αφήσει τόσο μαλάκα όσο τελικά με άφησε.
Τέχνη ρε πούστη. Τόσο μπροστά που είναι σα να σε τραβάει ένας γάντζος απ' τ' αρχίδια. Όχληση. Για να μη χρησιμοποιήσω πιο κατάλληλη λέξη. Δεν ξέρω ρε. 
Με τους Residents είχα πάντα αυτή τη "χμμμμ... πολύ ενδιαφέρον" σχέση, όχι ουσιαστική, δεν είχα χωθεί τρελά στη δισκογραφία τους, αλλά πιστεύω ότι αν μπεις στον κόπο, θα ξυπνήσεις μια μέρα με λίγο μεγαλύτερο εγκέφαλο. Δεν είναι αργά, μπορεί να το κάνω κάποια στιγμή.  
Πραγματικά όμως ρε, παραμένει απορίας άξιο πώς στον πούτσο μία μπάντα με τόσα χρόνια παρουσίας κατόρθωσε να κυκλοφορήσει κάτι τόσο ξεχωριστό... Σκοτεινό όσο δεν πάει, τελείως διαφορετικό σε σχέση με ό,τι κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή. Δεν έχω λόγια, πραγματικά. Γι' αυτό σκάω...  

8/4/11

Vivian Girls - Share the joy

Αυτές εδώ θα ήθελα να τις έχω απέναντι και να τους πω απλά "Καλησπέρα σας, είστε παντελώς ατάλαντες, θα ήθελα να σταματήσετε αυτό που κάνετε αμέσως"
Ε ναι ρε. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τους επιτρέπεται να ηχογραφούν αυτά τα απλοϊκά αίσχη και μάλιστα να κόβονται και σε πλαστικό, ενώ η πρώτη ύλη θα μπορούσε να γίνει θαυμάσια τάπερ... Πραγματικά σκατά. 
Ξεκινώντας το χάλι μας τιμωρεί με εξίμιση λεπτά αυνανισμού χωρίς καύλες, συνεχίζει με τρίλεπτες εκρήξεις ανεμπνευσιάς και καταλήγει αφήνοντάς μας με ένα συναίσθημα μη - πλήρωσης και ναυτίας. Αυτά είναι δύο συναισθήματα, βασικά. Τέλος πάντων... 
Τυπικός δίσκος των Vivian Girls... Φαλτσαρία, αηδία και μια περιρρέουσα μαλακία. Καμία έκπληξη, πάμε παρακάτω...   

7/4/11

My Baby Thinks She's a Train...

Δεν έχω twitter... Δεν έχω ούτε Facebook. Είχα αλλά το 'σβησα. Από τότε που έκανα "φίλη" μου την ξαδέρφη μου που πάει Λύκειο και πόσταρε τη μία μαλακία μετά την άλλη, άρχισα να 'χω ένα σωρό υπαρξιακά για την ανάγκη της νιότης να κάνει λάθη και είπα να το κόψω. Νταξ, η αλήθεια είναι βασικά ότι αυτή η "συναναστροφή" με έκανε να αισθάνομαι απίστευτα γέρος... 
Αυτά τα ό,τι να 'ναι κείμενα λειτουργούν έτσι σε φάση "βγάζω τους προβληματισμούς μου στη φόρα", σα status update... 
Μουσική, λοιπόν...
Έχει κάτι όλο αυτό... Το καθημερινό "κυνήγι" για το καινούριο, το ιδιαίτερο, την αναζήτηση της υψηλής τέχνης στο σήμερα. Μέσα σε συγχορδίες, στίχους και τα σχετικά... Αυτοί εδώ οι τύποι και τύπισσα αποφάσισαν να κάνουν κάτι που ζήλεψα. Ψυχαναγκασμός φάση, δεν μπορώ να περιορίζομαι, άμα δε βάλω να παίζουν δέκα δίσκοι τη μέρα κάτι παθαίνω. Χρειάζομαι την πληροφορία ρε. Κι άμα η πρέζα είναι καλή με ωθεί να κάνω και πέντε πράματα, το να γράψω γι' αυτό το μπλογκ δεν είναι κανένα απ' αυτά.
Βέβαια, το καλό της σκέψης είναι το να κάτσεις να γράψεις για ένα "παλιό" δίσκο που δεν είχες ακούσει μέχρι τώρα... Για παράδειγμα τώρα τσεκάρω για πρώτη φορά το "Free Dirt" των Died Pretty... Κι έχω αρρωστήσει. Πριν άκουγα Triffids και για μετά έχω βάλει Fleshtones, Architecture in Helsinki, Bodycop, και εχμμμ... Happy Mondays... Έργα που έχω μισο-ακούσει κυρίως, αποφάσισα να το κάνω δίδοντας τη δέουσα προσοχή... Γαμώ; Γαμώ είναι, αλήθεια. 
Ξεκούραση, βασικά. Ούτως ή άλλως δεν μπορώ να σταματήσω ν' ακούω μουσική, με τίποτα όμως, και το να σκαλίζω το παρελθόν, εγγύηση ποιότητας κομμάτια, αυτές οι επισκέψεις πίσω στο χρόνο είναι αυτό ακριβώς. Όαση...
Προβληματίζομαι ρε... Ο "Ωκεανός του Ήχου" του David Toop φταίει. Δεν το 'χω διαβάσει, δεν είμαι σίγουρος ότι έγραψα τον τίτλο σωστά καν. Απλά όταν θυμάμαι το εξώφυλλό του στη βιτρίνα συγκεκριμένου βιβλιοπωλείου του κέντρου, τη στιγμή που το είχα πρωτοδεί, εντάξει, έσκασε αυτό, σε φάση τι χάνω ρε... Ωκεανός ρε. Όχι μαλακίες. Μόλις είχα ανακαλύψει τους Big Black και είχα αρρωστήσει, είχα αγοράσει τα πάντα, μελετούσα... Ενώ παράλληλα σκεφτόμουν τι στον πούτσο είναι ακόμα εκεί έξω που δεν έχει φτάσει στ' αυτιά μου ακόμα... Μαλακία... Χίμαιρα...
Σκέφτομαι ότι είμαι από τους λίγους ανθρώπους που έχουν κατορθώσει να κάνουν τη μαλακία εργόχειρο, ναι το μπλογκ εννοώ, έγινε δουλειά, εθελοντική εργασία, φράγκα ζήροου, κι αυτό το "κυνήγι" που γράφω στην αρχή καταντάει κουραστικό. Ακούω επιδερμικά, γράφω και χωρίς ν' ακούσω πολλές φορές, έφαγα απ' το δέντρο του καλού και του κακού και ξέρω ρε, αφήνοντας στην άκρη πράγματα από το παρελθόν που πραγματικά αξίζουν. Για το τώρα. Για να προλάβω το σήμερα. Αναρωτιέμαι αν έχει τόση σημασία τελικά.
Το κάνω καλά αυτό το χάλι, άρα μάλλον έχει... Δε γαμιέται... Αύριο κράζουμε...

5/4/11

Cold Cave - Cherish The Light Years

Για κάποιο περίεργο λόγο επέτρεψα να ταυτιστεί το όνομα των Cold Cave μ' αυτό εδώ το μπλογκ... Είμαι κολλημένος βασικά, σιγά τον περίεργο λόγο.
Το "Love Comes Close" ήταν το soundtrack δύο ετών, ουσιαστικά. Σε όλες τις φάσεις ταίριαζε τέλεια. Ξενέρωνα, γούσταρα, ταξίδευα, πηδιόμουνα, έγραφα, κάπνιζα, ζωγράφιζα, έπινα, δεν έπινα, μέρες, νύχτες, ώρες, πάντα έπαιζε από πίσω. Επέβαλλε βίαια το γκρίζο σε μια επιβίωση όλο χρώματα.
Έσκασε τη χρονική περίοδο που βαριόμουν τα πάντα και μου τα έβαψε μαύρα αναγκάζοντάς τα να λάμψουν μέχρι που τυφλώθηκα...
.....................................................................................................
Δεν ξέρω που πάω μ' αυτό, δε φαίνεται να οδηγεί κάπου συγκεκριμένα, έχω αφεθεί στους ήχους, περιμένω αυτοί να με καθοδηγήσουν, να πω αυτά που θέλω να πω. Αλλά κολλάω εκεί, τους αφήνω να κάνουν τα δικά τους, η συγγραφή μπορεί να περιμένει. Μπορεί και να πάει να γαμηθεί, δε με πολυαπασχολεί. Όχι όσο παίζει αυτό από πίσω...
Δε θέλω να βγει κάτι γιατί πρέπει να γραφτούν κάποιες γραμμές. Για το προηγούμενο δεν έγραψα παρά ελάχιστα, παρόλα αυτά "μεγάλωσε" μέσα μου όσο κυλούσε ο χρόνος και σημάδευε με τον τρόπο του τις νύχτες μου.
Το "Laurels of Erotomania" σε φάση μου μίλαγε κάπως, είχα την αίσθηση ότι έλεγε κάτι για μένα ρε... "People pay attention to me, I don't know why"... Μόνο αυτό. Δεν ξέρω γιατί σκατά συνέβη. Δεν ξέρω αν το ήθελα καν. Αυτή την "προσοχή". Έχω κολλήσει τελικά μ' αυτή την κατάσταση, σα μια βασανισμένη φωνή μες στο κεφάλι μου "μου χρωστάς το κορμί σου, ρε πούστη, αυτό χρειάζομαι, είμαι μέσα στο κεφάλι σου, κόψε τ' αρχίδια σου να μπεις μέσα μου. Γιατί μου χρωστάς. Θυμάσαι;". Θυμάμαι...
Οι φαντασιώσεις μου, βασικά, όλες οι μαλακισμένες ιστοριούλες που κατά καιρούς εμφανίζω οφείλονται στην εξιδανικευμένη μορφή μιας γκόμενας, η οποία έχει εγκατασταθεί μόνιμα στη δεξιά πλευρά του εγκεφάλου μου, και μου υπαγορεύει τις πιο απαίσιες αλήθειες ενώ αλλάζει πόδι ακολουθώντας το ρυθμό του "Life Magazine"... Τώρα και του "Underworld USA"... It's a blasphemous world today... Ευτυχώς.
Είναι επικίνδυνο όλο αυτό ρε. Είναι ξεχωριστό. Είναι συμβατικό, είναι συγκεκριμένο, είναι σύγχρονο, είναι σήμερα, είναι υπέροχο. Είναι κάτι που σου συμβαίνει, αν του δώσεις το χρόνο που χρειάζεται θα σε συνεπάρει και τέλος.... Μέχρι να ξαναρχίσει...

3/4/11

Wye Oak - Civilian

Κάπου στα τέλη των '90s, από τα μέσα βασικά, άρχισα να συνειδητοποιώ την ύπαρξη, ως οντότητα φάση, του αμερικάνικου indie rock...  Μετά την ανάγνωση εκατοντάδων φανζίν, μπορούσα να πω ότι η εν λόγω κατηγοριοποίηση στο κεφάλι μου έγινε σαφής. Πραγματική. Εννοώντας ότι είχα ξεχωρίσει τον "ήχο" στο κεφάλι μου, είχα κάνει το γενικό ειδικό, συγκεκριμένο. 
Κιθάρες των Superchunk, φωνή της Cat Power, Beach Boys και Big Boys, πανκ και ποπ και γκαράζ και ψυχεδέλειες, country blues χρώματα και punk, punk, punk. Κάτι τέτοιο. Οι Gun Club. Οι Guided by Voices. Οι Run On. Οι Sebadoh. Οι Wye Oak. Κάπως έτσι...
Αναμνήσεις ένδειας, τράκα τσιγάρο, σκατοδουλειά για ν' αγοράσω δίσκους τους οποίους καταλήγω ν' ακούω μόνος, ενενηντάρα κασέτα, walkman, βόλτες στο πάρκο μετά τα μεσάνυχτα, τράκα τσιγάρο, τράκα φωτιά, ένα μέρος που θέλω να ξαναπάω, συνδυασμός ήχων με καταστάσεις, αδιέξοδη φάση, θες δε θες θα βρίσκεσαι εκεί κάθε φορά που θ' ακούς αυτά τα τραγούδια.
Δεν ξέρω γιατί ακριβώς με άγγιξε τόσο πολύ αυτό... Ωραίο είναι, δε λέω, πέτυχε κάποια ευαίσθητα σημεία, βασικά. Δεν ξέρω αν είναι σωστό να μου θυμίζει κάτι ότι κάποτε ήμουν νέος τη στιγμή που αισθάνομαι τόσο γέρος. Δεν ξέρω αν είναι υγιές, αν είναι καλό για μένα.
Προς το παρόν το βάζω να ξαναπαίξει και χάνομαι για λίγο ακόμα..

1/4/11

Cult of Youth - Cult of Youth

Πρέπει να ξεπεράσεις πολλά πράγματα σ' αυτό το δίσκο για να φτάσεις στο σημείο να πεις "Γουστάρω και τέλος". Τη φωνή του τύπου, τα βιολιά που βαράνε "παράδοση", την παλιομοδίτικη πανκ χροιά που απλώνεται παντού... 
Εσύ. Όχι εγώ.
Εγώ πρέπει να ξεπεράσω το πόσο μου θυμίζουν τους Saint Bushmill's Choir, ένα supergroup από μέλη της punk σκηνής του Seattle, που δεν έπαιζε πανκ, αλλά κάτι σε Pogues φάση... Ο δίσκος που κυκλοφόρησαν στην Profane Existence κουράζει, αλλά έχει την καλύτερη διασκευή που έγινε σε Poison Idea ποτέ... Του "Just to get away" συγκεκριμένα... Τεράστια κομματάρα...
Και μετά έπρεπε να χωθώ πιο βαθιά. Ξέθαψα, λοιπόν, τους δίσκους μου των Mischief Brew, Youth In Asia, Inner Terrestrials, Wat Tyler... Γάμησέ τα. Γάμησέ τα όμως...
Νομίζω η Sacred Bones, που κυκλοφόρησε το δίσκο των Cult of Youth θα ήταν η εταιρία που θα έστηνα εγώ... Έχει κάνει τις πιο γαμάτες επιλογές, είτε πρόκειται για επανεκδόσεις (13th Chime ρε!), είτε για τη Zola Jesus... Ναι, πάλι αυτή. Δεν έχουν πέσει έξω κι εδώ. Οι ανατριχίλες δεν είναι τόσο πολλές, όσο άλλες φορές, αλλά χτυπάει εκεί που πρέπει. Παλιότερα θα έλεγα το ίδιο για τη Drag City ή την Kill Rock Stars, αλλά τώρα είναι αυτή... Το Post Punk βασικά είναι το μοναδικό genre που αδυνατώ να βαρεθώ, τόσο απλά...
Είναι αυτές οι κιθάρες, η παθιασμένη ερμηνεία... Το μπάσσο που είναι πάντα ψηλά στη μίξη. Γάμησέ τα, ωραίος δίσκος...
Ξέρεις πάντα ότι αυτό που ακούς γαμάει, όταν σου θυμίζει διάφορα...