Swans - We Rose From Your Bed With The Sun In Our Head

Η γιορτή των ερωτευμένων... Τι μπορεί να σημαίνει άραγε σε μια πόλη που καίγεται; Τίποτα. Τίποτα απολύτως. Ροζ μαλακίες κρεμασμένες σε εποχιακά μαγαζιά που πιστεύουν ότι έτσι καθυστερούν το αναπόφευκτο. Λίγα ψιλά για να γίνουμε. Για να τη βγάλουμε. Για να ζήσουμε. Λίγο. Και σήμερα. Για να είμαστε και σήμερα ερωτευμένοι. Για να είμαστε ερωτευμένοι τουλάχιστον σήμερα.

Το συναισθηματικό κενό που μόνιμα αισθάνομαι το έχω αποδώσει στο ότι πολύ παλιά βίωσα τον ξεριζωμό ανθρώπων από τη ζωή μου ξαφνικά. Και βίαια. Και δεν έγινα ο Batman. Κι από τότε πιστεύω ότι γι' αυτό το λόγο μου χρειάζεται να αγαπιέμαι. Συνεχώς, ουσιαστικά και παράφορα. Αλλιώς μετά κάνω μαλακίες, πάω και γίνομαι διάσημος και τέτχια. 

Όχι, μη σε πιάσει η μαλακία τώρα, "Ω! Σοβαρά, έζησε την τρρρραγωδία μικρός, αισθάνομαι τόσο άσχημα για 'κείνον", άντε και γαμήσου, μη με λυπάσαι ρε βόδι, παραμένω πιο όμορφος, πιο έξυπνος και πιο ταλαντούχος από 'σένα με τα ευγενικά συναισθήματα, κι όταν τα τινάξω θα μου κάνουν και άγαλμα και η μαρμάρινη πούτσα που θα μου βάλουν για να δείξουν το καλλιτεχνικό μου εκτόπισμα, θα φαίνεται από το φεγγάρι. Άντε γαμήσου είπα; Λέω...

Όταν μιλάω για "λατρεία" δεν την εννοώ σε φάση θαυμαζμό και αηδίες, μιλάω για ανιδιοτελή αγάπη, ολοκληρωτική, γνήσια. Ολόκληρα κομμάτια από δαύτη. Δεν είναι ότι δεν υπάρχει αυτό στη ζωή μου, μόνο οι μαλάκες δεν έχουν, αλλά θέλω κι άλλο. Είμαι πρεζάκιας για αγάπη. Αυτό. Αυτό ρε. Μόνο. Ποσότητα. Και ποιότητα. Το αξίζω γάμα τα.

Ο έρωτας είναι μαλακία ρε, σε κάνει ηλίθιο, είναι σαν αρρώστια, με όλη την αποχή από το φαγητό, τους πόνους χαμηλά, το ότι κυκλοφορείς μόνιμα μ' ένα χαμόγελο βλακώδους ευφορίας, τις ταχυπαλμίες όταν τη βλέπεις να πλησιάζει, μαλάκα, τι τα θες; Χέστο καλύτερα. Και παίζει και η γαμημένη η ζήλεια σε φάσεις,όταν την πλησιάζει κανένας πιο κοντά από τα πέντε μέτρα, όταν αυτή κοιτάει δεξιά κι αριστερά, αυτή η φωτογραφία στο γραφείο της με 'κείνον που δεν είναι ο αδερφός της και δε λέει να ξεφορτωθεί παρότι της το 'χεις φέρει απέξω απέξω, ο τρόπος που την αγκαλιάζουν οι παλιοί της φίλοι, τα μουνόπανα, δεν ξέρουν να τα βάζουν στις τσέπες τα ξερά τους, γιατί πρέπει να την αγγίζουν όλη τη γαμημένη ώρα κι αυτή γιατί γελάει;

Με καταλαβαίνεις; Με νιώθεις; Εννοείται... Υπήρξες αυτός ο μαλάκας. Ο κολλημένος. Ο κτητικός. Δεν ήθελες να το πιστέψεις όταν σε έστειλε, ε; Έκλαψες κιόλας;  Μαλάκα... Γελοίε...

Αν την αγαπούσες ρε ηλίθιε, ανιδιοτελώς, όπως το εννοώ εγώ, δε θα σε ένοιαζε και να 'χε πηδηχτεί, και να πηδιόταν ακόμα, με τη μισή συνέλευση των Αγανακτιζμένων του Συντάγματος (τους θυμάστε αυτούς;). Αν την αγαπούσες θα σε ένοιαζε μόνο να είναι καλά. Με όποιον και να είναι.
Η ηλιθιότητα του ανθρώπινου είδους με σοκάρει, περιορίζονται σε κάτι απτό, κάτι συγκεκριμένο, κάτι που μπορούν να αγγίξουν όποια στιγμή γουστάρουν, κι ας την κοπανήσει όταν ξεράσει ο ένας με την πάρτη του άλλου, και χάνουν το ουσιωδέστερο, τα πάντα, το γαμήσι φταίει νομίζω, έχει αναχθεί σε κάτι απόλυτα σημαντικό, λες και τι έγινε άμα γαμήσω τη φίλη μου; Θα σταματήσει να είναι φίλη μου; Ναι ρε! Εννοείται ότι θα σταματήσει, δεν είναι το πιο γελοίο πράγμα του κόζμου; Ένα γαμήσι είναι ρε, σαν ένα πιάτο φαΐ, ξέρω 'γω, συμβαίνει, το χρειάζεσαι, και τι έγινε; Και τη γκόμενα του κολλητού μου και τι έγινε;  Τι έγινε; Δε μας αγαπάς και τους δύο; Ανιδιοτελώς; Θα ρίσκαρες να χάσεις κάποιον από μας; Απλά αράζαμε στον καναπέ σου, καπνίζαμε και μας ήρθε η όρεξη... Φυσιολογικό δεν ακούγεται; Όχι; Δες το άλλο... Πώς θα ήταν η ζωή σου χωρίς εμάς μέσα; Δε θα ήταν τελείως σκατά; Φυσικά και θα ήταν... Πάρε την απόφασή σου και τελείωνε.
Και δε με νοιάζει που θα σε χάσω. Όχι, αλήθεια τώρα. Αφού με ξέρεις πως είμαι. Όπως γράφω, έτσι σβήνω. 
Ξέρεις τι μου λείπει; Μου λείπει η αγάπη σου, ρε καριόλη. Ο τρόπος που με αγαπούσες. Που τον θεωρούσα γνήσιο. Απλό. Ουσιαστικό. Ανιδιοτελή. Εντάξει, γράψε λάθος... Εσύ να 'σαι καλά...