Black Bananas - Rad Time Xpress IV

Κεφάλαιο 1ο: Royal Trux

Αγόρασα το "Cats and Dogs" στην τρυφερή ηλικία των δεκαπέντε... Μέσα στην κόλαση του grunge και το χάλι που ακολούθησε την αυτοκτονία του Cobain. Δεν τον κατάλαβα το δίσκο. Κόλλησα με πέντε - έξι κομμάτια τα οποία και συμπλήρωσα σε μια εξηντάρα κασέτα για να μην έχει κενό μετά το "Venus Luxure No 1, Baby" των Girls Against Boys και έφυγα για διακοπές. Ικαρία με τους γονείς. Ξέρω...

Σ' εκείνη την ηλικία ερωτήσεις όπως "τι μουσική ακούς;", "ποια είναι η αγαπημένη σου μπάντα" είναι σημαντικές. Είχα από μικρός αυτό το κόλλημα να ξεχωρίζω, να διαφέρω, χωρίς όμως να προσπαθώ ιδιαίτερα (με μωβ μαλλί ήμουν σκατά άλλωστε) κι όταν μου έκαναν τη δεύτερη από τις δύο ερωτήσεις απάντησα με μια φυσικότητα "Μα οι Royal Trux". Δεν μπορούσα να πω ούτε για τους Sonic Youth, ούτε για τους Jesus and Mary Chain, ούτε καν για τους Ministry. Όλοι αυτοί ήταν καβατζωμένοι. 

Και μετά από τη βαρυσήμαντη δήλωση έπρεπε κατά κάποιο τρόπο να τους λατρέψω. Ξανάκουσα το δίσκο που ήδη είχα στην κατοχή μου μέχρι που τον αποστήθισα και άρχισα ν' αγοράζω κι άλλους... Ο πρώτος που πραγματικά λάτρεψα ήταν το "Singles, Live, Unreleased"  του 1997. Ενώ όλα τα υπόλοιπα έργα τους έπασχαν από την ασθένεια του concept, αυτό ήταν τελείως ελεύθερο, συλλογή άλλωστε. Είχε και το "Shockwave Rider" το οποίο, με ένα περίεργο τρόπο, αποδείκνυε ότι αυτή η μπάντα είχε απεριόριστες δυνατότητες, ενώ παράλληλα σημάδεψε το μέλλον τους όσο κανένα άλλο. Πως; Θα επανέλθω σ' αυτό.
Τελικά, κατάλαβα. Τι έκαναν, ποιοι ήταν, που πήγαινε όλο αυτό. Και δημιουργήθηκε μία "σχέση". Έντυνα στιγμές με τη μουσική τους, τα στρώματα με τις πάντα συγκλονιστικές κιθάρες του Hagerty και τον καπνό απ' τα τσιγάρα της Jennifer. Και έγιναν η "αγαπημένη" μου μπάντα. Και με το που κυκλοφόρησε το τρομερά προσβάσιμο "Pound for Pound" το διέλυσαν...Το "Small Thief" να φανταστείς, άρεσε και στον τότε συγκάτοικό μου, ο οποίος άκουγε μόνο Nick Cave...
Δε θα μπω στη μαλακισμένη φάση "αισθάνθηκα προδομένος που τα παράτησαν" και αηδίες. Μία πίκρα έμεινε, όπως και να το κάνουμε. Έβλεπα μέλλον ακόμα. Το οποίο ήρθε...


Κεφάλαιο 2ο: Neil Michael Hagerty
Σε όλες τις φωτογραφίες που τον είχα δει, είχε το στόμα πάντα κλειστό. Χρειάστηκε ένα βίντεο να μου δείξει το γιατί. Η πρέζα του 'χε πάρει τα μισά δόντια. Γαμώ; Ροκεντρόλ; Όχι και τόσο. Επίσης ήταν, και είναι φαντάζομαι, απίστευτα νευρωτικός, υπερπροστατευτικός με την κάποτε σύντροφό του σε όλα και γενικά όσο αντι-Rockstar γίνεται... Ηρωίνη έπαιρνε με το βιβλιαράκι το ιατρικό στο προσκεφάλι για παν ενδεχόμενο. Εντάξει, δεν το λες και κακό αυτό.
Μετά τους Trux βοήθησε τον Ian Svenonious να κυκλοφορήσει τον καλύτερο δίσκο της καριέρας του, έστησε τους Howling Hex μόνο για να του παρέχουν τελικά ένα ακόμα καλλιτεχνικό ψευδώνυμο και τα γάμησε όλα. Όλα. 
Προσπάθησα να γουστάρω, αλλά όλη αυτή η ελιτίστικη - παύλα - μαλακισμένη προσέγγιση στην οποιαδήποτε σύνθεσή του με ξενέρωνε γάματα. Παρόλα αυτά τα ακούω όλα όσα βγάζει. Και πάντα απογοητεύομαι. Πάντα όμως...
Δεν ξέρω... Ακόμα περιμένω να δώσει αυτό το τεράστιο Fucked-Up Έπος από το πουθενά που θα είναι για τα πάντα, που η ξεκούρδιστη κιθάρα του επιτέλους θα υποδείξει με σαφήνεια την αλήθεια, είναι πολύ μεγάλος μουσικός, ρε πούστη, και δεν του πάει η αφάνεια. Ή μπορεί η δημιουργική του δεινότητα να περιορίστηκε στα χρόνια που ήταν υπό την επήρεια... Όχι της πρέζας. Της άλλης...  Τον καταλαβαίνω. Οι εθισμοί είναι που μας κάνουν σημαντικούς καλλιτέχνες. Που εξελίσσουν αυτό που προϋπάρχει. Και δε μιλάω μόνο για ναρκωτικά, ποτά, τσιγάρα κλπ.


Κεφάλαιο 3ο:  Jennifer Herrema
Ένας φίλος είχε παρατηρήσει κάποτε πόσο καλά κρατιόταν παρά το προκεχωρημένο της ηλικίας της και το πολλαπλό των καταχρήσεων. Σήμερα έχει γενέθλια. Το 'πιασες; Δε μεγαλώνει τόσο γρήγορα ένας άνθρωπος που έχει γενέθλια κάθε τέσσερα χρόνια.
Αν έπρεπε να σταθώ στο πλευρό κάποιου μετά το χωρισμό, θα ήταν στο δικό της. Όχι από κάποια μαλακισμένη αίσθηση ιπποτιζμού, θεωρώ απλά ότι έχουμε περισσότερα κοινά. Τα εξής δύο. Είμαστε και οι δύο φανατικοί υποστηρικτές του καπνίσματος και ζωγραφίζουμε. Αυτή γαμάτα, εγώ όχι. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.
Ο μοναδικός άξιος λόγου δίσκος που έβγαλε με τους RTX είναι ο πρώτος τους. Στο οποίο επισκέπτεται ξανά το "Shockwave Rider", έστω κρατώντας μόνο τους στίχους του. Το αριστούργημα της χρήσης του τότε πρωτοποριακού ProTools (αφού μπορεί να το κάνει ο βλάξ ο Beck γιατί όχι κι εμείς;) γίνεται rrrrawk με το ζόρι. Γιατί; Γιατί μπορούσε.  
Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί έπρεπε να γίνει η απόλυτη Glam Metal εκφραστής του σήμερα (το λέω με περίπλοκη ορολογία και καλά για να μην αρχίσω να ουρλιάζω πόσο σκατά μουσική βγάζει τα τελευταία χρόνια). Αυτό της έλειπε με τους Trux; Η ροκιά; Με την κακή έννοια κιόλας; Να κυλιέται στα πατώματα όσο μπετόβλακες σολάρουν ανελέητα πάνω σε αισχρά riffs κατακλεμμένα από τους ηλιθιοδέστερους, μακιγιαριζμένους, σεξιστές πανίβλακες που περπάτησαν στον πλανήτη; (Εεεεεε... Ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης φοράει animal print κολλάν, έχει ξασμένο ξανθό μαλλί, βάφεται σαν πουτάνα και γαμάει την Pamela Anderson. Μισό...  Ξερνάω. Νταξ, τι λέγαμε;). Δεν ξέρω. Και μόνο ότι παίζει να πηδιέται με κάποιον από τους κυρίους της φωτογραφίας πάνω ψηλά ανακατεύομαι. Τουλάχιστον ας μην είναι αυτός με τη μπαντάνα ρε... 
Το απόλυτο icon girl, μ' αρέσει να χρησιμοποιώ φωτογραφίες της στα τοπ κάθε χρονιάς, δες εδώ, εδώ κι εδώ για του λόγου το αληθές. Το junkie chic, εφεύρεση του Calvin Klein. Γαμώ; Όσο δεν πάει.
Και μετά την ασύλληπτη κατρακύλα με τα μαλακισμένα που 'χει μπλέξει έσκασε μ' αυτό το δίσκο...


Κεφάλαιο 4ο: Black Bananas
Και καλά μόνο το όνομα άλλαξε. Αυτό πρέπει να πιστέψει το κοινό. Πρωτοάκουσα αυτό το δίσκο μια μέρα που αποφάσισα να μην πάω για δουλειά. Χωρίς να ενημερώσω κανένα. Έτσι, μου έσκασε. Δεν το μετάνιωσα, έχω χύσει τόσο αίμα και σπέρμα σ' αυτό το σκατογραφείο ώστε να μην έχω κυρώσεις ό,τι και να κάνω... Και μπόρεσα να αφιερωθώ στην ακρόαση. Και δεν το μετάνιωσα.
Έχει αυτή τη γαμημένη "ποικιλία", τις δυνατότητες ξανά, το κάτι να περιμένω στο μέλλον. Σίγουρα παίζει αρκετό fretboard gymnastics από τα ζώα, αλλά το παραβλέπω. Η παραγωγή είναι τόσο γαμημένη, όπως τον παλιό καλό καιρό. Και η φωνή της... Θα μου πεις και στα άλλα εκεί είναι, εδώ όμως αποφασίζει να κάνει κάτι άλλο. Κάτι εμπνευσμένο. Αποφασίζει ξανά να καπνίσει, να μην ερμηνεύσει. να πάρει ότι μαλακία τη σημάδεψε στη ζωή της και να μπει από πάνω του υπερισχύοντας. Και να κάνει το "Shockwave Rider" δίσκο ολόκληρο, αφού μπορεί. Ακόμα. Να πειραματιστεί με τα πάντα γιατί της είναι τόσο γαμημένα εύκολο που καταντάει αστείο.  
Κόλλησε... Δεν ξέρω, ίσως να της χρωστάω ένα "δίσκος της χρονιάς"... Ίσως... Θα δούμε.


Σεντόνι, μαλάκα... Εντάξει, γενέθλια έχει. Γάμα το, της αξίζει.