Autechre - Oversteps

Είναι κάποιες μπάντες που 'χεις συνδυάσει με την εφηβεία σου κι είναι και κάτι άλλες που έχουν κολλήσει στο κομμάτι που λέγεται "ενηλικίωση"... Οι Autechre, για μένα, κολλάνε στη δεύτερη κατηγορία...

Όταν πρωτοέσκασαν μας τους σύστησε, μεταξύ άλλων, ο μεγάλος αδερφός κολλητού μου, ένα βράδυ στο σπίτι του στη συμπρωτεύουσα, ενώ είχαμε γυρίσει από τα ψώνια μας... Οι σακούλες είχαν Fugazi, Shellac, Green River, Big Black και κάμποσα άλλα που δεν τα θυμάμαι. Τα ψαξίματα του τότε... Κι έσκασε η "εναλλακτική πρόταση", "ακούστε κι αυτό", και έσκασε και, χωρίς να καταλαβαίνουμε ακριβώς τι συνέβαινε, μείναμε μαλάκες...

Στους μήνες που ακολούθησαν, στα φανζίν της εποχής, τα οποία καταβρόχθιζα με μανία, είχε ξεσπάσει μια σύρραξη, η διαφωνία, το έναυσμα ήταν ετούτοι εδώ... Το ερώτημα ήταν "αν η ηλεκτρονική μουσική είχε συναίσθημα"... Βλακώδες, το ξέρω... Αλλά στα μυαλά των κολλημένων με Mudhoney συντακτών, είχε λόγο ύπαρξης, συζήτησης, διεξαγωγής συμπερασμάτων... 

Αυτό που δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν, θα φταίγανε τα μικροσκοπικά κρανία τους, ήταν το εξής απλό: η μουσική αυτή καθεαυτή δεν έχει συναίσθημα, τα συναισθήματα τα έχεις εσύ, στα ξυπνάει υποτίθεται, σου λέει ό,τι θες ή δε θες ν' ακούσεις, με τον τρόπο του ο εκάστοτε καλλιτέχνης. Το έργο είναι ένα, το πως το βιώνεις διαφέρει... Κατανοητό; Βεβαίως και είναι... Αυτομάτως, αυτό που τελικά έχεις στα χέρια σου είναι μια μαθηματική εξίσωση σε στρογγυλή μορφή, και πέρα από το = έχεις κενό... Το οποίο συμπληρώνεις με ό,τι σου καυλώσει. Ό,τι σου ξυπνήσει...

Γίνεται προφανής ο συναισθηματικός πλούτος που μπορεί να κρύβει η οποιαδήποτε εξίσωση από τα παραπάνω; Μάλλον όχι... Αλλά τα παραπάνω είναι λέξεις και μόνο. Δεν είναι τέχνη, ούτε καν. Είναι μια προσπάθεια περιγραφής κάτι αόριστου. Μια προσέγγιση στο τίποτα. Μόνο αυτό...  

Dead Luke - American Haircut

Σήμερα παίζει μάθημα πολιτικής σε φάση Ίντιφακ. Εννοείται ότι θα είχα θέσεις τέτοιου είδους ρε, ήταν ποτέ δυνατόν;

Λοιπόν, έχω πλούσια αγωνιστική δράση, γάμησέ τα, τέρμα μαύρη κουκούλα, πριν ποινικοποιηθεί, αποποινικοποιηθεί, ξαναμαναποινικοποιηθεί, η προσφορά της κυβέρνησης (προηγούμενης, επόμενης δεν είχε ποτέ σημασία) στην είσροή του style στους κοινωνικούς αγώνες, μπερδεύτηκα ρε, σκατά... Σε τι φάση είμαστε τώρα; Γάμα το. Είναι που ασχολούμαι. Καλά.

Όπως έλεγα, από τη φοβερή εμπειρία που 'χω αποκομίσει, κατέληξα ότι οι καταλήψεις χώρων μπορούν να διαχωριστούν σε δύο ειδών:

1. Καταλήψεις που κάνανε Χίππιδες

2. Καταλήψεις που κάνανε Πάνκηδες

Τόσο απλά. Οι μεν έχουν λιγάκι περισσότερο ενδιαφέρον, καθώς οι παρευρισκόμενοι συζητάνε αενάως για δράσεις που δεν παίζει να πραγματοποιηθούν ποτέ, δε βγαίνει άκρη, δεν υπάρχει ομοφωνία ακόμα και για αλλαγή λάμπας στο χώρο συνάθροισης, οι δε πάλι είναι πανκς, μιλάνε για το πανκ και για τους μπάτσους, παραμένουν παρόλα αυτά σημαντικά εξυπνότεροι και πιο δραστήριοι από τους πρώτους... 

Στη χίππικη φάση απ' την άλλη είναι το βασίλειο της ανοιχτομυαλιάς σε ό,τι αφορά στον τομέα "τέχνη", παίζει ό,τι να 'ναι και ακολουθεί πάντα μα πάντα συζήτηση ή/και κοινοβιακό, "συντροφικό" γεύμα με φαγητά που έχουν φέρει όλοι απ' τα σπίτια τους. Σ' ένα από δαύτα, ένας φίλος είχε την τρομερή ιδέα να παρασκευάσει με μεγάλη αγάπη ώστε να υποστούμε οι λοιποί σύντροφοι με μεγάλη αηδία το φοβερό Κοκκινιστό Κουνουπίδι του. Πραγματικά δεν έχω λόγια...

Οι Dead Luke, λοιπόν, θα μπορούσαν να χωρέσουν σε οποιαδήποτε από τις δύο φάσεις. Έχουν τη μπιχλοψυχεδέλεια που θα έψηνε τα χιππιά, αλλά και την πανκίλα ώστε να ικανοποιηθούν οι απόλυτοι εκπρόσωποι του cool συγκρινόμενοι με οποιοδήποτε scene... Εν ολίγοις, το "American Haircut" είναι μία γαμημένα ολοκληρωμένη επίθεση στα αισθητήρια όργανα του απολιτίκ indie scenester, που ψάχνει απλώς το "λιμάνι" του (μπλιαχ!) στην πρόκληση...

... Βάλε μέσα και τη διασκευή στο "Little Red Riding Hood", σχεδόν εξίσου γαμάτη μ' αυτή των Meteors, κι έχεις ένα κόλλημα τεραστίων διαστάσεων, που σου σκάει και δεν ξεκολλάει με την καμία...

Μπαντάρα... Στην κλασσική φάση που γουστάρω: Attitude above Art, ούτως ή άλλως μόνο η "στάση" έχει σημασία, είναι το "σπάνιο" στο σήμερα, τ' άλλα βρίσκονται.

Πάω τώρα, γεια... 

Blonde Redhead - Penny Sparkle

Αυτό το κείμενο πρέπει να γαμάει. Πρέπει να γαμάει οπωσδήποτε. Πρέπει να το δείξουν όλοι σε όλους, να το βάλουνε λίνκ στα facebook τους, στα twitter τους, παντού... Πρέπει να είναι σημαντικό. Πρέπει να μεταφραστεί, να σταλεί στους Blonde Redhead και να χαμογελάσουν. Να συνειδητοποιήσουν ότι αυτό το έργο που μόλις ολοκληρώσανε ήταν "καλό". Γάμησέ τα... Έχω να γράψω "καλό" κείμενο κάτι μήνες ρε πούστη, έχω επαναπαυθεί στις δάφνες μου, όχι, αυτή τη φορά πρέπει να προσπαθήσω, να είναι διαφορετικό, σαν τα πρώτα, ναι... 

Γι' αυτό πρέπει να καταβάλλω σημαντική προσπάθεια, να βρω τις κατάλληλες λέξεις, να είναι σε φάση ποίηση, να είναι τέχνη, γιατί δε γίνεται ρε, δε γίνεται απλά, παραληρώ, το καταλαβαίνω, είναι που αυτή η μπάντα παίζει τόσα χρόνια με το συναισθηματικό μου πλούτο, ή μάλλον εμπλουτίζει τη συναισθηματική μου πενία, γάματα, ελάχιστοι μπορούν να το καταφέρουν αυτό... Πρέπει να κάνω κι εγώ κάτι... Αλλιώς, δεν ξέρω, πρέπει...

Στο μεταξύ κοιτάω τόση ώρα την οθόνη, σβήνω το ένα τσιγάρο πίσω απ' τ' άλλο, είμαι στο δεύτερο ή στο τρίτο ποτό, έχω χάσει το λογαριασμό, οι ήχοι μ' έχουν παραλύσει, τι πρέπει να γράψω; 

Μόνο τρεις γραμμές έχω μπροστά μου, τόση ώρα προσπαθώ, πασχίζω ρε, κι έχω γράψει μόνο τρεις γραμμές, στις οποίες επαναλαμβάνεται συνεχώς η λέξη "τέχνη", γάμησέ τα, δε γίνεται έτσι... Ακόμα ένα τσιγάρο... Πρέπει να ηρεμήσω, αλλά δε γίνεται... Οι σκέψεις μου χείμμαρος, οι ιδέες ξεπηδάνε σα πίδακες ατμού απ' τ' αυτιά μου, απ' όπου στον πούτσο μπορέσουν να βρούνε διέξοδο, αλλά καμία δεν είναι αρκετά καλή, αρκετά σωστή, καμία δεν μπορεί να περιγράψει ακριβώς πως νιώθω...

... Αλλά τι να τους πεις; "Αγαπητοί Blonde Redhead, η μουσική σας είναι... Η μουσική σας είναι... Χμμμμ... Είναι ιδιαίτερη..." Όχι... "Είναι ξεχωριστή..." Ούτε καν... "Αγαπητοί Blonde Redhead, η μουσική σας είναι ακριβώς όπως θα έπρεπε να ακούγεται ο έρωτας"... Αυτό είναι. Αυτό ακριβώς είναι...

The Thermals - Personal Life

To κομμάτι που ανοίγει το δίσκο λέγεται: "I'm Gonna Change Your Life"... Not likely, talentless pseudo-punk rocker της μαραζωμένης πούτσας... 

Χάλια μπάντα. Ψόφια. Αμερικανάκια, politically correct βλακόφατσες... Και καλά "democrats", ουάου, αυτό στις Η.Π.Α. πρέπει να είναι ισοδυναμεί με καμικάζι αυτοκτονίας σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Υφηλίου, υποτίθεται ότι έχουν καλούς στίχους, τους έψαξα, δε βρήκα λέξη να με συγκινήσει... Για τον πούτσο λέμε. Άχρηστοι. 

Δεν ξέρω για ποιο λόγο βρίσκονται στο απυρόβλητο, αρκετές φορές διάβαζα τις καλές κριτικές για τους δίσκους τους και αποφάσιζα να κατεβάσω, να τσεκάρω, ν' ανακαλύψω τέλος πάντων τι ακούει ο εκάστοτε γράφοντας, που εμένα μου διαφεύγει. Δε βρήκα τίποτα άξιο λόγου στο αισχρό και-καλά-πανκ που παίζουνε, ζέχνει κολλέγιο, fraternity rejects, ασφάλεια, ψοφίμι και εμμηνόπαυση όλο αυτό. Τέχνη μηδέν. Ούτε μία αλλαγή στις προβλέψιμες συγχορδίες τους δεν έχει ενδιαφέρον, ούτε ένα κομμάτι δεν έχει λόγο ηχογράφησης, κυκλοφορίας, ύπαρξης. Αίσχος. 

Και η φωνή του τύπου... Μία ηλίθια, βλακωδώς ημι-επική απαγγελία, κατηγορώ της πούτσας, επανάστα της κενότητας, δεν ξέρω, ίσως να μεταφράσω πέντε - έξι ημιπεζά μου και του τα στείλω μπας και κάνει καμιά καριέρα της προκοπής ο τρόμπας... Το ότι τους πουλάνε για πάνκηδες, συνειδητοποιημένους πολιτικά και δεν-ξέρω-γω-τι με προσβάλλει ως άνθρωπο...

Σκουπίδι λέει; Ναι ρε, τέρμα χάλι από τα ολίγα... 

Grinderman - Grinderman 2

Κάποιους "ήρωες" της εφηβείας σου μεγαλώνοντας τους ξεγράφεις... Σε απογοητεύουν... Εξελίσσονται ενώ εσύ απαιτείς να παραμείνουν στάσιμοι σ' αυτό που σου θύμιζαν κάποτε. Σαφώς και δεν είναι δίκαιο γι' αυτούς, η καλλιτεχνική στασιμότητα, αλλά εσύ αυτό θες. Την ασφάλεια.

Το πρώτο κομμάτι των Bad Seeds που άκουσα ήταν το "Red Right Hand", είχε το single ο μεγαλύτερος αδερφός ενός φίλου, που μας μάθαινε από μικρά στη γκοθιά... Η επαφή ήταν περίεργη, αυτό που έβγαινε από τα ηχεία του διπλού-κασσετοφώνου-με-cd που βασάνιζα εκείνο τον καιρό, δεν έμοιαζε με τίποτα απ' όσα μου είχαν συστηθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή... Ήμουν σε φάση "μαλάκα, τώρα αυτό είναι rawk; Κι αν δεν είναι γιατί μ' αρέσει;"... Κάπως έτσι αγοράστηκε το "Let Love In", με ένα από τα χειρότερα εξώφυλλα στην ιστορία της μουσικής. Σχεδόν ντράπηκα να πάω μέχρι το ταμείο με το βινύλιο...

Κατόπιν άρχισε η κατρακύλα προς τα πίσω... "Henry's Dream", "Your Funeral My Trial", "From Her To Eternity", δεν είχε τέλος αυτό, δεν μπορούσα να χορτάσω την απελπισία, ώσπου τη στιγμή που ο ίδιος αδερφός φίλου μου πρότεινε κάτι άλλο... "Αυτή είναι η μπάντα που είχε ο Cave πριν τους Bad Seeds"... Και μου 'κανε πάσα το "Prayers on Fire"... Ήταν από τις στιγμές που αισθάνεσαι ότι ναι, κάτι τελείωσε και άρχισε κάτι άλλο... Ήταν το παίξιμο του Rowland S. Howard... Και μόνο. Ήταν απλά ότι πιο συγκλονιστικό είχα ακούσει μέχρι τότε να βγαίνει από εξάχορδη (sorry Sonic Youth), six strings that drew blood, κανονικά και το πίστευα κιόλας... Έζεχνε αίμα απ' άκρη σ' άκρη... Ήταν αυτό ακριβώς που θα αποζητούσα για το υπόλοιπο της ζωής μου. Να φυλακίσω στο μυαλό μου αυτούς τους ήχους για πάντα. Όλη αυτή την έκσταση, τον τρόμο, την κλειστοφοβία, την απελπισία, το πάθος... Την ουσία...
Συνέχισα να παρακολουθώ τους Bad Seeds, βέβαια, αλλά από το "Boatman's Call" και μετά δε γουστάρω και τόσο. Δε γουστάρω... Έχει τις αναλαμπές του ο θείος Nick, αλλά  το σύνολο της παραγωγής του... εχμμμμ... δεν έχει καμία σχέση, ναι, ακόμα και ποιοτικά, μ' αυτά που είχε δώσει στο παρελθόν... Άσε, βασικά, αλλού είναι το πρόβλημα... 
Το να κόψεις την πρέζα για να αφιερωθείς στη λατρεία ενός ζόμπι μου φαίνεται πολύ λάθος κίνηση καριέρας. Είμαι της άποψης γενικά ότι αν ηχογραφείς στην πρέζα και την κόψεις, κόψε και τις ηχογραφήσεις... Η κινητήριος δύναμη δεν είναι πια εκεί... Και εδώ είναι που σκάει ο Warren Ellis...   

Εκτός του ότι μοιράζεται το ίδιο ονοματεπώνυμο με έναν από τους σημαντικότερους λογοτέχνες σήμερα, τυγχάνει να είναι κι ένας από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς γενικά... Και;
Και σκάει το "πείραμα" από το πουθενά, το πρώτο των Grinderman στην περίπτωσή μας, και σου γαμάει το μυαλό. Βλέπεις ότι μπορεί να κόπηκε μαχαίρι η πρέζα, αλλά η καψούρα που είχες επέστρεψε. Αυτή η ένταση... Η ανάγκη να αποκτήσεις κάτι και άμεσα, να επισκεφτείς αυτό το μέρος για μία φορά ακόμα. Γιατί αυτό το μέρος έχει τέχνη ρε... Και δεν μπορεί να μη γουστάρεις τέχνη...
Και σκάει και δεύτερο... Και είσαι σε μια φάση "Τι έγινε τώρα ρε μαλάκα;"... Ήταν ποτέ δυνατό να γαμάει τόσο πολύ; Ή μάλλον όχι... Να είναι τόσο σημαντικό. Τόσο απαραίτητο. Να θες να είσαι εκεί, στον κόσμο του, ένα κόσμο παλιό, γνώριμο, αλλά ταυτόχρονα καινούριο... Διαφορετικό... Γίνεται; Γίνεται...

Von Haze VS. Sad Day For Puppets

Πριν από κάμποσο καιρό, σκάλιζα τη μικρή συλλογή μου από comics... Έπεσα, λοιπόν, πάνω στο House of Secrets της αγαπημένης μου Vertigo, μια σειρά που 'χω όλα τεύχη, σε φάση μεγάλωσα μ' αυτή, ας είναι καλά ο προμηθευτής μου... Ο Art Dealer μου...  Διαδραματίζεται στο Seattle, τη χρυσή περίοδο του Grunge, κι έχει να κάνει με μια τύπισσα, τη Rain Harper, που  βρίσκεται εκεί, έχοντας αποδράσει από τον καταπιεστικό πατέρα της... Και καλά...  Καταλήγει τελικά να της συμβαίνουν διάφορα περίεργα... Ταυτίστηκα με την (αντι-) ηρωίδα, κυρίως γιατί ήταν μεγάλη ψεύτρα, ένα σπορ στο οποίο επιδίδομαι με μεγάλες διακρίσεις...

Ο συνδυασμός των "Μαλλιοτραβηγμάτων" μου με comics πραγματοποιείται δεύτερη φορά, δεν ξέρω αν θα το καθιερώσω, δε θέλω να επαναλαμβάνομαι αλλά είναι μάλλον αναπόφευκτο, μπορεί και να το κάνω τελικά, μπορεί και όχι, τώρα όμως έχει το νόημά του...

Τις δύο μπάντες που αναφέρονται έτυχε να τις τσεκάρω διαβάζοντας τα τελευταία τεύχη του House of Secrets, και, με κάποιο τρόπο τις έχω συνδυάσει μ' αυτά. Δεν ξέρω ρε, φαντάζομαι ακούγεται τελείως μαλακισμένο, αλλά στεναχωρήθηκα με το "θάνατό" του... Στην τελική ένα μαλακοκόμικ είναι, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο, σωστά; Σωστά.....................
 

Στις μπάντες τώρα... Oι Von Haze στο ομώνυμο δισκάκι τους, παρουσιάζουν ένα μυστηριώδες, ελκυστικότατο post punk (μου θύμισαν και Cold Cave, δεν το κρύβω), βασισμένο περισσότερο στα πληκτροφόρα τους, στις "ατμόσφαιρες", αλλά όταν σκάνε οι κιθάρες... Νταξ, και θαύματα συμβαίνουν... Το τσέκαρα κάτι μέρες του καλοκαιριού που συνέβη ό,τι πιο περίεργο έπαιζε να συμβεί... Οι Sad Day For Puppets από την άλλη, θυμίζουν παλιές brit pop μπάντες, είναι κι απ' τη Σουηδία άλλωστε, συγκεκριμένα μου έσκασαν οι Primitives... Ναι, αυτοί που λένε το "Crash"... Κακό; Κάθε άλλο. Γούσταρα... Νοστάλτζια φάση... Γαμάτο soundtrack και οι δύο, όπως και να 'χει... Με τα ψεγάδια του, όπως και η ιστορία που έντυνε, η οποία σταμάτησε τόσο απότομα, αφήνοντας με μόνο με ερωτήματα... Τι σκατά έγινε μετά και τα γνωστά...

(Ρε μαλάκα, είμαι τόσο ξενερωμένος με τη φάση που δυσκολεύομαι να γράψω...)

Βασικά, οι δύο μπάντες είναι σε φάση "αντίθετες"... Νταξ, όχι Big Band  Jazz με Black Metal, αλλά εκεί που η μία είναι στη σκοταδούρα, τη μιζέρια, την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα υπογείου μες στην υγρασία, η άλλη είναι το ακριβώς αντίθετο. Σου  χώνεται σα μαχαιριά στα πλευρά η φάση "μέλλον", κι από πάνω επίδεσμος η "ελπίδα" ξέρω 'γω... Κάτι τέτοιο. Ή απλά διαβάζω πολλά comics γενικότερα... Με αποτέλεσμα να δένομαι τόσο πολύ με τους πρωταγωνιστές τους που αποκτάω και τραγούδια τα οποία μου τους θυμίζουν... Σα να ξεπηδάνε ήχοι από τις σελίδες και το αντίθετο. Για τη Rain Harper, αυτή την κατά κάποιο τρόπο "φίλη" μου, θα άξιζε ίσως κάτι μεγαλειώδες, σε φάση Smiths, Sonic Youth, Sun Araw, που θα το ακούω κι έξω και θα μου γαμιέται η διάθεση, αλλά ξέμεινα με τους δυο του τίτλου... Στ' αρχίδια μου βασικά, γουστάρω όπως και να 'χει...

Οι βουτιές στην εφηβεία είναι επικίνδυνη φάση, κολλάς, θυμάσαι, συγκρίνεις και, όταν το τότε συγκρούεται με το σήμερα... Ας πούμε ότι τα πάντα μπορεί να συμβούν. Και η ιστορία μένει έτσι. Το αιώνιο "ανικανοποίητο"... Θυσιάζεις το όνειρο για το "σωστό"... Σκατά...
 

Arcade Fire - The Suburbs

Σκάνε κάτι φίλοι, σε άσχετες φάσεις, από το πουθενά τελείως, που έχεις να τους δεις καμιά πεντακοσαριά χρόνια… Χτυπάει το τηλέφωνο, στην άλλη άκρη ακούς μια γνώριμη φωνή, αλλά όχι ακριβώς, «ποιος είσαι ρε φίλος;», «έλα ρεεεεεεεεε, με ξέχασες;», προφανώς και τον ξέχασες, δεν είχε δα και τόσο μεγάλο αντίκτυπο στη ζωή σου, αδιάφορος τύπος, ήσουν και σε άλλη φάση όταν τον συναναστρεφόσουν, γάματα…

Παρόλα αυτά είσαι περίεργος, σαν τι θα μπορούσε να ‘χει κάνει όλα αυτά τα χρόνια, μπορεί να εξελίχθηκε σε στελεχάρα σε καμιά πολυεθνική, σε αλκοολικό συγγραφέα με ψευδαισθήσεις μεγαλείου, στον απόλυτο άρχοντα των σκοτεινών δυνάμεων, επομένως αποφασίζεις τελικά να τον πιεις αυτό το ρημαδοκαφέ, έτσι, για τη φάση… Σάμπως τι έχεις να χάσεις; Λίγο από το χρόνο σου μόνο…

Το μέρος το επιλέγεις εσύ, αυτός πήρε στην τελική, είσαι στην ώρα σου, εκείνος όχι, προειδοποιεί, βέβαια με μηνυματάκι, ένα απλό «θ’ αργήσω», ούτε πόσο ούτε τίποτα, ανόρεχτος ο δικός σου, σκέφτεσαι…

Με τα πολλά σκάει, θρονιάζεται στην πολυθρονάρα του καφενείου, εσύ τον παρατηρείς, σα να μην πέρασε μια μέρα ρε, ίδιο στυλ ακριβώς, μερικές ρυτίδες παραπάνω μόνο, τίποτα άλλο και ανοίγει το στοματάκι του… Όχι για να καπνίσει ή να ρουφήξει καμιά γουλιά... Για να μιλήσει… Δυστυχώς…

Σ’ ένα μισαωράκι πάνω έχεις σκυλοβαρεθεί τη ζωή σου, δε γίνεται, ο τύπος έχει μείνει ίδιος και απαράλλαχτος, στην ίδια φάση ακριβώς, δε λέει να σταματήσει να αναμασάει τις ίδιες, παλιές ιστορίες, στιγμές που, όσο και να προσπάθησες, δεν κατάφερες να αποκλείσεις από τη μνήμη σου, όχι ότι σου μείνανε, δε μιλάει για κάτι «έντονο», κοσμοϊστορικό, αδιάφορα παραμένουν όλα, ακόμα και ο τρόπος του, φροντίζει να κάνει τις διηγήσεις του ακόμα πιο υποτονικές, πιο κενές, τίποτα λέμε, εντάξει όμως, μην γκρινιάζεις, στην τελική τι περίμενες; Ούτε τότε τον πολυγούσταρες, άλλωστε. Μια αυθόρμητη ημισυμπάθεια έτρεφες για το άτομό του, σιγά πια… Σε φάση "καλό παιδί αλλά..."...

Υ. Γ.: Έχω την εντύπωση ότι και για τους Interpol το ίδιο κείμενο θα κάνω copy/paste… Αλλά δεν το ‘χω τσεκάρει ακόμα όπως πρέπει, επομένως βλέπουμε…

Black Mountain - Wilderness Heart

Οι Queens Of The Stone Age είναι η μοναδική άξια λόγου (ποίησης, λογοτεχνίας, ζωγραφικής, γλυπτικής) Rawk μπάντα αυτή τη στιγμή. Τέλος.
Έχοντας ξεκαθαρίσει τη σαφή μου προτίμηση απέναντι σ' αυτό το μαλακοείδος προχωράω στο review... 
Tους Black Mountain τους γουστάρω. Πολύ όμως. Αυτή η ρομαντική χιππίλα τους, η σεβεντίλα, σαν είδος μπόχας, σε φάσεις με συγκινεί. Έχει ένα ρομαντισμό, βρε παιδάκι μου, ένα γαμάτο πράμα, δεν ξέρω, έχει κάτι. Τα riffs τους είναι έτη φωτός πιο "έξυπνα", πιο ευρηματικά από τη μέση μαλακοstoner μπιχλομπάντα, σκατά, είναι έτη φωτός πιο "έξυπνα", πιο ευρηματικά και από την καλύτερη μαλακοstoner μπιχλομπάντα, ξέρουν να τραγουδάνε και λειτουργούν θαυμάσια είτε κατά τη διάρκεια χρήσης μαλακών ναρκωτικών (υποθέτω προφανώς, χεχ), είτε αλκοόλ... Σπάνιο πράγμα. 
Ξεχωρίζουν. Κι έχουν αυτή τη Rawk φάση μ' ένα προχωρημένο τρόπο, δικό τους τελείως, το έχουνε λιώσει το παρελθόν, το κοπιάρουν με μεγάλη μαεστρία, το κάνουν δικό τους.
Το "Wilderness Heart" τα έχει όλα. Ό,τι ακριβώς είχαν και οι προηγούμενοι δίσκοι τους. Ντάξ, δεν τους το 'χα να το γυρίσουν σε minimal techno, όλα είναι εκεί, ό,τι ήταν και πριν και τίποτα δε θ' αλλάξει μετά. Έχουν μια ασφάλεια αυτές οι μπάντες. Δεν υπάρχει καλό ή κακό μ' αυτούς, η ποιότητα είναι σταθερή, σαν την τριχάρα στα μούτρα τους και στη μασχάλη της τύπισσας...
Γαμώ...

The Bitters - Have A Nap Hotel

Το εν λόγω ΕΡ γαμάει... Οι Bitters, έχοντας αφομοιώσει τις punk επιρροές τους, ένα genre που φαίνεται να έχουν μελετήσει διεξοδικότατα, είχαν τους σωστούς γονείς φαντάζομαι, και μας σέρβιραν αυτό το δισκάκι μέσω της λατρεμένης Sacred Bones, στερώντας μας τοιουτοτρόπως την ωριμότητα για λίγα λεπτά... Κατόρθωμα απ' τα λίγα...

Και η τύπισσα φοράει φούστες... Ναι...

Τέλος πάντων...

Σε φάση ξυπνάς μια μέρα και δίπλα από τα cd των Libertines παρατηρείς ότι όλο αυτό τον καιρό, η θεία που σε φιλοξενεί έχει ένα ορθογώνιο πράμα, με κάτι ομόκεντρους κύκλους, ένα βραχίονα που καταλήγει σε μια βελόνα... Κάτω από το έπιπλο που στηρίζεται, βλέπεις ότι έχει μια σειρά από πολύ λεπτά βιβλία, άλλα σε πλαστικά καλύμματα άλλα όχι. Αράζεις. Πρόσφατα αγόρασες και μια κιθάρα, την παίρνεις στα χέρια σου και γρατζουνάς μερικές συγχορδίες από ένα κομμάτι των Baby Shambles... Το "Fuck Forever" που μ' αρέσει κιόλας. Βαριέσαι γρήγορα. Θες να διαβάσεις κάτι. Επισκέπτεσαι το σημείο με τα βιβλία πάλι...

Τσεκάρεις μερικούς τίτλους... Raincoats, Gun Club, Velvet Underground, Buzzcocks, Siouxsie & The Banshees... Για μισό λεπτό... Αυτά δεν είναι ονόματα συγγραφέων... Βγάζεις ένα. Του αφαιρείς το πλαστικό κάλυμμα, χαζεύεις λίγο το εξώφυλλο και ρίχνεις μια ματιά στο εσωτερικό. Είναι ένα μαύρο κυκλικό πράμα με ομόκεντρους κύκλους.  Πάλι ομόκεντροι κύκλοι. Περίεργη φάση. Συνειδητοποιείς ότι κάποια σχέση θα υπάρχει με το μηχάνημα από πάνω... Εκείνη την ώρα μπαίνει η θεία. Τη ρωτάς... 

Σου μιλάει για έννοιες όπως punk, post punk, dark wave και σου βάζει ν' ακούσεις... Με τα πολλά σου εξηγεί και το πως να χειρίζεσαι τη νέα σου ανακάλυψη... Περνάς ένα απόγευμα σκαλίζοντας τους δίσκους της. Έτσι τους λέει. Και μετά ένα πρωί. Και μετά άλλο ένα απόγευμα... Και άλλο ένα πρωί... Και τελικά ένα καλοκαίρι.  Ίσως το καλύτερο της ζωής σου...
Όταν γυρνάς καλείς την κολλητή σου και της μιλάς για όλο αυτό. Της προτείνεις κάμποσες μπάντες να κατεβάσει, αποφασίζεται να σχηματίσετε το δικό σας συγκρότημα και το ταξίδι αρχίζει...

Υ.Γ. Καυλώνω στη σκέψη ότι δεν έχει σκάσει ακόμα η γενιά που θ' "ανακαλύψει" στην εφηβεία τους Fugazi... 

Big Ned and the clone phenomenon...

Τσέκαρα ένα παλιό τεύχος του Wire πριν από κάποιες μέρες, και το μάτι μου έπεσε σε μία συγκεκριμένη κυκλοφορία στα reviews, ένα ΕΡ που είχαν κυκλοφορήσει οι Big Ned από τη Γλασκώβη, μια μπάντα που ο ήχος τους μοιάζει αρκετά με των Birthday Party... Φυσικά κόλλησα με τη μία, έψαξα, βρήκα, τσέκαρα, αρρώστησα...

Γαμώ εν ολίγοις, βέβαια η ομοιότητα με την προαναφερθείσα μπάντα, που τυγχάνει να είναι και μία από τις αγαπημένες μου, ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής... Παίζουνε λέει ένα doom 'n' roll πράμα, περισσότερο επηρεασμένο από σκηνοθέτες παρά από μουσικούς. Σε φάση ξενέρωσα που δεν τους ανακάλυψα πέρυσι, ώστε να χώσω το ντεμπούτο τους στα καλύτερα της χρονιάς...

Και τότε μου 'σκασε... Ο λόγος που τους γούσταρα τόσο πολύ ήταν η σαφέστατη των επιρροών τους, οι συνθέσεις τους, ως καλώς και είχαν, έπαιξαν δευτερεύοντα ρόλο. Εύκολο. 

Τι έχουμε τελικά; Τι δημιουργία ενός ακόμα sub-genre, ενός μάλιστα που θα παρακολουθούσα με ιερή προσήλωση; Μετά από πεντακόσια περίπου χρόνια από τη διάλυση των Birthday Party κάποιος αποφάσισε να κάνει κάτι για το δυσαναπλήρωτο κενό που άφησαν; Στην τελική κόλλησα μαζί τους επειδή αξίζουν, ή μάλλον γιατί μου θυμίζουν κάτι που μ' έχει σημαδέψει τόσο έντονα; Κλίνω προς το τελευταίο τελευταίο...

Ντάξει, παρθενογέννεση στην τέχνη έχει να παρατηρηθεί από τότε που άρχισαν να ζωγραφίζουν βουβάλια στις σπηλιές, αλλά δεν έχει να κάνει... Με την πάρτη μου έχει να κάνει πάλι, αυτό είναι όλο... Αναζητούσα συνεχώς το καινούριο, το διαφορετικό και κατάντησα να κολλάω με ήχους που η φρεσκάδα τους έληξε κάπου το '84... Μαλακία; Ίσως... Ίσως απλά αυτή η μουσική δε λέει να ψοφήσει με την καμία, έχει μπει για τα καλά στον κύκλο της μετενσάρκωσης, αναγεννάται απ' τις στάχτες της...

Γάματα, δεν ξέρω... Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι τύποι με αρρώστησαν, αυτά...  

Les Savy Fav - Root for ruin

Βασικά στις κιθάρες οφείλεται... Ξεκάθαρα. Το κόλλημα ρε. Εύκολα. Απ' τον πρώτο τους δίσκο λέμε, όχι τώρα. Ή μάλλον, για να είμαι απολύτως ειλικρινής, από το "Inches", τη συλλογή με τα singles... Όχι, όχι, είχα τσεκάρει το "Go Forth" νωρίτερα... Κάπου το 2002, νομίζω. Εκεί που όλοι χαζεύανε με Strokes, White Stripes, Interpol εγώ ψαχνόμουνα με δαύτους... 
Ούτε που θυμάμαι ποιος απ' το φοιτηταριό μου τους είχε κάνει πάσα... Μαλακίες, θυμάμαι αλλά δε λέω. Δεν έχει και σημασία... Μόνο οι κιθάρες είχανε τότε. Και το μπάσσο. Το μπάσσο, ρε πούστη... 

Το καλό είναι ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα από τότε. Είναι όλα εκεί. Τα indie ψευδοσταριλίκια δεν είχαν καμία επίδραση (αρνητική τουλάχιστον) στο Harrington, άρα όλα τέλεια. 
Δεν υπάρχει καν λόγος να γράψω αυτό το review βασικά, μιλάμε για μία μπάντα που έχει "όλα τα σωστά στοιχεία" στον ήχο της, τη συνταγή για να γουστάρω, γαμάτες μπασσογραμές, κιθάρες που κεντάνε στα πρίμα, χαρισματικό τραγουδιάρη [ως performer και ως γκόμενος πάντα, γιατί από φωνή μουνί (θα μπορούσα να περάσω ένα απόγεμα γλύφοντας τη γενειάδα του... Ή την καράφλα του... Ή.......)]*, ρυθμό γάματα, δηλαδή κι αν είναι κατώτερο από το  "Let's Stay Friends" ποιος χέστηκε ειλικρινά...

Άμα τους γούσταρες θα τους γουστάρεις ρε πούστη, έλεος δηλαδή, για τους Les Savy Fav μιλάμε, στριφνή pop, τσιχλόφουσκες και ακρότητες, τι σκατά πια... Είναι όλα μα όλα εδώ. Στην πεντάδα μέσα από τώρα, τι να λέμε. Γιατί; Γιατί είναι αυτοί που είναι, γιατί κάποιοι από μας χεστήκανε για το καινούριο των Arcade Fire, γιατί είναι art, είναι punk, είναι post-hardcore, γιατί είναι ένας δίσκος που, επιτέλους, δε μιλάει στην καρδιά, δε μιλάει στο μυαλό, μιλάει αποκλειστικά και μόνο στα πόδια...

Ε, μα ναι...

* Όποιος αρρώστησε που άνοιξα αγκύλη κι έβαλα παρένθεση μέσα κερδίζει τραπέζι στο σπίτι μου. Θα είμαι ντυμένος ελαφρά...