.jpg)
Κατά τα φαινόμενα δεν είμαι ο μόνος που βρίσκει ότι κάτι συμβαίνει με το εν λόγω είδος. Το hardcore έχει επιστρέψει, τα μικρά πέφτουν με τα μούτρα, ιδίως κάποια που έμαθαν στο μέτσολ των γονιών τους, τους πετάς ένα μονόλεπτο έπος μες στην οργή και την έκσταση και λάμπουν τα μούτρα τους.
Η φετινή παραγωγή έχει δώσει μέχρι στιγμής εξαιρετικά δείγματα στο μεταξύ, το παρόν, λοιπόν, αποτελεί μια απειροελάχιστη προσπάθεια να τα ξεδιαλύνει προς γνώση του αναγνωστικού του κοινού. Χαρές στον πλανήτη. Δέκα αριστουργήματα ακολουθούν και κάτι για όσους δεν έχουν καβούρια στις τσέπες.
Angel Du$t - Brand New Soul: Ίσως το πιο προσβάσιμο της λίστας. Ακουστικές κιθάρες σε γρήγορους ρυθμούς, ευρηματικότατες συνθέσεις, κάμποσα μουσικά είδη μπλέκονται, αλλά με εντελώς punk διάθεση. Μέχρι και τους Red Hot Chili Peppers μπερδεύουν στο μίγμα, οποία ντροπή, τους έχει κράξει ο Cave. Αριστούργημα, παίζει συνεχώς στο αμάξι και - απλά - δεν παίζει να βαρεθείς στιγμή.
Scowl - Psychic Dance Routine: Βγαλμένο από τις παθιασμένες γραμμές του BrooklynVegan, αυτό το EP ουσιαστικά καταμαρτυρά την "εξέλιξη", κινούμενο εκ του ασφαλούς. Ευρηματικότατα riffs, τσιρίδες και μετά Ultrapop (ω ναι), μια χαρισματική και σούπερ εντυπωσιακή performer στο μικρόφωνο και έχεις τους Blondie του σήμερα.
Filth is Eternal - Find Out: Μικροσκοπικές σε διάρκεια εκρήξεις οργής που φλερτάρει με τη σκηνή του Seattle πριν γίνει massive. Ο εφηβικός μου εαυτός μου ρίχνει κλωτσιές κάτω από το τραπέζι, "πήγαινε στο δωμάτιο, βάλτο να ξαναπαίξει. Μετά τους Gits καλύτερα".
Loma Prieta - Last: Τους θυμόμουν πολύ πιο σκληρούς αυτούς. Σε κάθε περίπτωση στον τελευταίο (;) αυτό δίσκο τους, καταφέρνουν να σώσουν λίγη από την τιμή του Screamo, παίζοντας όμως post hardcore. Με περισσή μανία κιόλας. Πέραν τούτων, κομμάτια σαν το "Dose" δεν τα είδαν ούτε στον ύπνο τους οι "μοδάτοι" (βαρετοί, μια απ' τα ίδια, όλοι ίδιοι, όλοι κουραστικοί) κακοφωνίξ Ποστ Πανξ του σήμερα.
Rat Cage - Savage Visions: Η La Vida Es Un Mus έχει εξελιχθεί σε πολυεθνική των ανεξάρτητων πανκ labels. Δεν ξέρω πια πόσες κυκλοφορίες έχει τον χρόνο, δεν προλαβαίνω να τις τσεκάρω όλες. Παρά τον αριθμό όμως, καταφέρνει να κρατήσει μία βάση, έτσι, ποιότητας, και μια ταυτότητα παρά τα διάφορα είδη (από Hardcore μέχρι Post Punk, Synth Goth και λοιπά λίγο αδιάφορα). Οι Rat Cage παίζουν old school χάρντκορ, εμπνευσμένο, φρέσκο, γρήγορο. Ναι, ναι, δεν πάνε τίποτα "ένα βήμα μπροστά", πολλές φορές όμως δεν χρειάζεται καν κάτι τέτοιο. Ίσα ίσα, είναι απολύτως απαραίτητο να μας θυμίζει κάτι πως ήταν τα πράγματα πριν την ανακάλυψη του youtube, όταν μας μάθαινε μουσική το Maximum Rock'n'Roll.
Truth Cult - Walk the Wheel: Η Dischord ήταν ανέκαθεν η αγαπημένη μου εταιρεία, εντούτοις αυτά που βγάζει τώρα δεν μου κάνουν και πολλά, έχω κολλήσει στα '90s τότε που όριζε τον χαρακτήρα του Post Hardcore. Με στριφνές συνθέσεις, επηρεασμένες από τους Sonic Youth, με τους Fugazi να καταρρίπτουν το ένα κλισέ μετά το άλλο. E, ετούτοι κάπως καταφέρνουν να μεταφέρουν αυτό τον ήχο στο σήμερα και να τον σερβίρουν εξελιγμένο. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο, αλήθεια.
Electric Chair - Act of Aggression: Copy/Paste το κείμενο των Rat Cage, αλλά αντικαταστήστε το La Vida Es Un Mus με Iron Lung. Αγνοήστε επίσης την παρένθεση με τα Genres.
Upchuck - Bite the Hand That Feeds: Αυτό λογικά θα ενδιέφερε αυτούς που κάποτε διάβαζαν αυτό το blog. Γιατί; Γιατί την παραγωγή υπογράφει ο Ty Segall. Ω ναι. Ποτέ δεν μου άρεσε η μουσική του, ούτε νότα. Παρόλα αυτά, εδώ με τα μπουκωμένα fuzz τους, το μαγικό του άγγιγμα ταιριάζει μια χαρά. Δεν είναι hardcore, πανκ περισσότερα, με έμφαση στο Garage. Αυτά που ακούει η νεολαία γύρω στα 40 δηλαδή.
The Armed - Perfect Saviors: Ναι. Με τη μία το Νο 1 της χρονιάς. Η καλύτερη μπάντα έβερ αποφάσισε να κυκλοφορήσει τον πιο προσβάσιμο δίσκο της καριέρας της. Μπλέκουν με πεντακόσια μουσικά είδη, κερδίζουν σε όλα. Ειλικρινά δεν έχω λόγια, θέλω απλά να τους δω live και να κλείσω ως ακροατής.
A, και για το γκραντ φινάλε, ο καλύτερος εγχώριος πανκ δίσκαρος της χρονιάς, γάμησέ τα, αρκετών χρονιών βασικά.