- The Body/Dis Fig - Orchards of a Futile Heaven: Συνεργασία φτιαγμένη απευθείας στην κόλαση. Απύθμενου βάθους συνθέσεις, σπαρακτικό όσο τίποτα φέτος, γάματα τρομακτικό, δουλεύει εξαιρετικά και σε βόλτες στην Αθήνα με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.
- Drug Church - Prude: Όσο λειτουργικό, όσο και το Νο 1. Σχεδόν "χορευτικό" hardcore, λυτρωτικό, με γαμάτους στίχους και κιθάρες που γρατζουνάνε συναισθήματα και στομάχια.
- Touche Amore - Spiral in a straight line: Τι επιστροφή κι αυτή. Στα σχετικά γνώριμα post hardcore μονοπάτια τους, αδιανόητη τελειότητα από την αρχή μέχρι το τέλος.
- Mannequin Pussy - I Got Heaven: Στριφνό, φλύαρο, δύσκολο, υπέροχο. Θύμισε (ως αίσθηση περισσότερο) τα πρώτα των Sleater-Kinney, που ήταν μέσα στην καύλα και την ανάγκη για έκφραση. Μπερδεμένο/ολοκληρωμένο.
- Blind Girls - An Exit Exists: Το hardcore από τα πολύ νότια τελευταία είναι εξαιρετικά συναρπαστικό. Ετούτοι παίζουν σπαρακτικό Screamo, παθιασμένο όσο τίποτα. Τα μελωδικά περάσματα ανάμεσα στην καφρίλα σακατεύουν συνειδήσεις. Ψοφάω να δω τι θα κάνουν στο μέλλον, μετά την τρομακτική έκθεση που τους χαρίστηκε μέσα από δαύτο.
- NewDad - MADRA: Το shoegaze μετά από χρόνια κόπωσης άρχισε να γίνεται πάλι ενδιαφέρον. Το grungegaze περισσότερο, αν και ετούτοι είναι πιο παραδοσιακοί. Πιο ethereal. Και πάλι, σε επίπεδο συνθέσεων, η φόρτιση είναι τρομερή.
- Thou - Umbilical: Δεν έχω ιδέα πως γίνεται μια μπάντα να έχει βγάλει 350 δίσκους και όλοι τους έχουν πάντα κάτι ενδιαφέρον. Ή παίζει τώρα που μεγάλωσα να εκτιμώ μόνο αυτά που σκάβουν τα μέσα μου. Αυτοί δεν τα σκάβουν απλά, βρίσκουν πάτο και συνεχίζουν.
- This is Nowhere - Waiver: Απόλυτη ηχητική γαματοσύνη. Όαση στην στονεροπνιγμένη εγχώρια σκηνή. Όσοι άπιστοι, τσεκάρουν εδώ
- Faucheuse - Reve Electrique: Αδιανόητα εμπνευσμένο Punk Rock από Γαλλία, μου θύμισαν μια παλιά μου αδυναμία τους La Fraction, αλλά χωρίς τα anthemic στοιχεία. In your face από την αρχή μέχρι το τέλος. Έκσταση.
- Barren Womb - Chemical Tardigrade: Noise. Rock. Am. Rep. Από Νορβηγία. Νομίζω έχω ξαναγράψει, βαριέμαι να ψάχνω. Ό,τι καλύτερο σε αυτό τον ήχο τώρα.
- Nia Archives - Silence is loud: Λογικά έπρεπε να φάει απόρριψη, γιατί δεν έχει πολλές κιθάρες, αλλά α) είναι Drum 'n' Bass το παλιό, το '90s (dare I say, το ορθόδοξο;) και β) το όλο το βγάζει live με κανονικά όργανα, επομένως το στοίχημα κερδίθηκε.
- MX Lonely - Spit: Grungegaze λέει, μάλλον EP, όχι κανονικό άλμπουμ, δεδομένου όμως ότι το σύνολό του είναι η απόλυτη τελειότητα, αξίζει μια θέση εδώ.
- Oranssi Pazuzu - Muuntautuja: Witchy Number 13, και τι μαγεία που είναι ετούτη. Ψυχεδελική βαναυσότητα, καθόλου λυρισμός, μόνο πάθος, θυμός και ... εχμμμ... διαλογισμός;
- Aphex Twin - Music From The Merch Desk (2016 - 2023): Τελείως αναπάντεχα εξαιρετικό σύνολο συνθέσεων, σχετικά προσβάσιμο ηχητικά, σχεδόν "χορευτικό", αδιανόητα λειτουργικό (δηλαδή τρελό κόλλημα να ακούς while being high).
- Slift - Ilion: Εννοείται ότι σημαντικό ρόλο για την θέση τους εδώ έπαιξε η εκρηκτική εμφάνισή τους στο Plissken
- The Hope Conspiracy - Tools of Oppression/Rule by Deception: Αδυσώπητο, old school, gruff hardcore για τις πολύ δύσκολες μέρες. Κοπάνημα.
- Ministry - HOPIUMFORTHEMASSES: Ministry είναι, τι άλλο πια; Εδώ σας άρεσε το καινούριο Cure δηλαδή.
31/12/24
Home will find its way
21/2/24
Close my Eyes and Hope for the Worst
19/2/24
Dope Fiend
Είσαι γραφιάς για το μεγαλύτερο μουσικό περιοδικό της χώρας (όσο ανάξιο λόγου και να είναι αυτό σε παγκόσμιο επίπεδο), ταϊσμένος χρόνια με Oasis, Blur και τα δύο πρώτα των Pearl Jam. Από τους δίσκους που έρχονται σε κούτες, σου ανατίθεται να κριτικάρεις το When the kite string pops των Acid Bath. Η πιθανότητα να ξερνάς από τις συνεχείς ριπές με σκατά στον ανεμιστήρα μάρκας Post Grunge είναι πολύ μεγάλη. Δεν αντέχεις τους Creed, τους Nickelback, τους κλώνους των Rage Against The Machine που έρχονται τρέχοντας και χτυπάνε τόσο δυνατά την πόρτα που παίζει και να την γκρεμίσουν. Βαρέθηκες. Στην ντάνα δε, σε περιμένει και το καινούριο των NOFX. Η κατάθλιψη είναι μια πραγματικότητα. Θες να τελειώνεις.
Οι κιθάρες είναι αυτό το '90s πράγμα, απλωμένες στα μεσαία, τα μπάσα είναι χαμηλά (τικάρεις το κουτάκι: metsol), τα φωνητικά έχουν ένα ενδιαφέρον, βέβαια δεν έχεις ιδέα τι είναι το crust, τους Neurosis τους θυμάσαι να αναφέρονται σε μια συνέντευξη των Green Day, τους σιχαίνεσαι κι αυτούς που να πάρει, τα ντραμς είναι πότε γρήγορα, πότε αργά, σχετικά χαμηλά στη μίξη. Βασανίζεσαι. Δεν το βάζεις να παίξει δεύτερη φορά, "από αυτά τα στόνερ που ακούει η νεολαία είναι, απλά πιο μεταλλάδες", το βαθμολογείς με ένα 3; Ένα 4; Είναι καλοί μουσικοί, άρα ίσως να άξιζε ένα 6; 5 και πολύ τους είναι. Το τεύχος πάει τυπογραφείο, συνεχίζεις τη ζωή σου.
Το έργο στο μεταξύ συνεχίζει το ταξίδι του, η μπάντα κάνει περιοδείες, βιώνει την τραγωδία, διαλύεται, αλλά η μουσική βρίσκει τον δρόμο της. Συνειδήσεις διευρύνονται, κόσμος μαγεύεται, φτάνουμε στο σήμερα και είναι ένας από τους δίσκους/οδηγούς για το sludge, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα σήμερα, απ' αυτά που εξελίσσονται ακόμα, που η νοσταλγία δεν έχει αγγίξει, με Thou, The Body να συνεργάζονται με όποιον έχει φωνητικές χορδές, να θεωρούνται οι Velvet Undergound του σύγχρονου σκληρού ήχου. Και να έχουν μεγαλώσει με Acid Bath.
Σκαλίζεις τα γραφόμενά σου προ ετών, πέφτεις πάνω στην κριτική σου, δεν ξέρεις πόσο λάθος έκανες, πόσο δεν πήρες γραμμή τι συνέβαινε, πόσο μπροστά δεν έβλεπες. Είσαι ελιτιστής, indie κέτσι. Με κάτι παρωπίδες ίσα με τις αυτάρες σου. Κλείνεις το τεύχος. Είναι Κυριακή και Δευτέρα πρέπει να ξαναπάς δουλειά.
21/1/24
Apocalypstick
Τίτλος άρθρου από τραγούδι δίσκου: Check
Φωτογραφία μπάντας: Check (περίπου δηλαδή. Τέσσερις πλας είναι, εγώ έβαλα μόνο τα κορίτσια, τι να κάνουμε τώρα)
Ετικέτα (tag κατά το δημοφιλέστερο) του κάποτε μοναδικού genre που κάλυπτε μετά μανίας το παρόν: Check
Το τέλος του 2023 με βρήκε να ακούω Los Campesinos και Field Mice, η αρχή του 2024, λοιπόν, μου έφερε το The Joy of Sects των Chemtrails για να ξεκινήσω. Και δεν είναι καθόλου κακή φάση. Indiepop από το Manchester, πιο twee τα παλιότερά τους, αυτό όχι και τόσο. Έμαθαν να παίζουν καλά τις κιθάρες τους στο μεσοδιάστημα, οι συνθέσεις είναι εξαιρετικές, τα hooks θεσπέσια. Δουλεύει και μια χαρά στη διαδρομή προς τη δουλειά, ενίοτε και στην επιστροφή. Κάπως μου είχε λείψει αυτός ο ήχος, νομίζω έπρεπε να ησυχάσω για να αφιερωθώ πάλι. Έριξα μια ματιά στη "σκηνή" στο μεταξύ, δεν μου φαίνεται και τόσο thriving που να πάρει. Τα παλιά μπλογκς που παρακολουθούσα με ευλάβεια το ΄χουν κλείσει το μαγαζί (καμία έκπληξη εδώ), πολλά labels (αχ, Fortuna Pop) επίσης, κάτι fests που έπαιζαν, σταμάτησαν. Oh well, εδώ είμαστε να ξαναπάρουμε τα ηνία.
Στο μεταξύ, το μπλουζάκι της τραγουδίστριας στη φωτό, πολύ ταιριαστό. The Oh Twees φάση. Αλήθεια.