31/12/24

Home will find its way


Έχω να γράψω εδώ μέσα από Φλεβάρη. Καλή φάση. Να υπενθυμίσουμε ότι το blogging έχει πεθάνει, άρα απαιτήσεις δεν παίζουν. Εξίσου πεθαμένες είναι και οι κιθάρες και οι μπάντες με πάνω από ένα άτομο. Υπέροχα. 
Το προσπάθησα. Ειλικρινά το προσπάθησα. Σε φάσεις παίζει και να ενθουσιάστηκα με μουσική βγαλμένη από laptops που βρώμαγαν ιδρωτίλα και με δυσκολία πάταγες τα πλήκτρα επειδή ανάμεσα ήταν γεμάτα ψίχουλα. Αλλά ήταν για πολύ λίγο, δεν λέω ότι δεν παίζει να βγει κάτι εκστατικά γαμάτο, μπορεί να βγήκε κιόλας, απλά οτιδήποτε έπεσε στ' αυτιά μου δεν μου έδινε κανένα λόγο να ξαναεπισκεφτώ μήπως έχασα κάτι. Τα ίδια και με το Hip Hop και τα παρακλάδια του. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό "συμβαίνει τώρα", αλλά είναι τόσο μεγάλη η προσφορά, που η ζήτηση είναι αδύνατο να ανταποκριθεί. Άσε που από ένα σημείο και μετά όλα μου ακούγονται σαν τους Island Boys.
Και τα avant σαξόφωνα, ψόφια μου ακούστηκαν φέτος. Δεν είχαν αυτή τη σύμπνοια οι συνεργαζόμενοι, δεν έδενε το σύνολο σωστά. Σαν αυνανισμός χωρίς κορύφωση ρε γαμώτο, παιδιά, δείτε το λίγο αλλιώς.
Επίσης, άλλη μια χρονιά καθαρός από Post Punk. Το πράγμα έχει καταντήσει γελοίο και ειλικρινά αδυνατώ να καταλάβω όσους επιμένουν.  
Εντελώς ψυχαναγκαστικά, λοιπόν, και προκειμένου να μείνει κάτι εν είδει ιστορικότητας, πάμε για το τοπ της χρονιάς που πέρασε:

  1. The Body/Dis Fig - Orchards of a Futile Heaven: Συνεργασία φτιαγμένη απευθείας στην κόλαση. Απύθμενου βάθους συνθέσεις, σπαρακτικό όσο τίποτα φέτος, γάματα τρομακτικό, δουλεύει εξαιρετικά και σε βόλτες στην Αθήνα με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.
  2. Drug Church - Prude: Όσο λειτουργικό, όσο και το Νο 1. Σχεδόν "χορευτικό" hardcore, λυτρωτικό, με γαμάτους στίχους και κιθάρες που γρατζουνάνε συναισθήματα και στομάχια. 
  3. Touche Amore - Spiral in a straight line: Τι επιστροφή κι αυτή. Στα σχετικά γνώριμα post hardcore μονοπάτια τους, αδιανόητη τελειότητα από την αρχή μέχρι το τέλος.
  4. Mannequin Pussy - I Got Heaven: Στριφνό, φλύαρο, δύσκολο, υπέροχο. Θύμισε (ως αίσθηση περισσότερο) τα πρώτα των Sleater-Kinney, που ήταν μέσα στην καύλα και την ανάγκη για έκφραση. Μπερδεμένο/ολοκληρωμένο.
  5. Blind Girls - An Exit Exists: Το hardcore από τα πολύ νότια τελευταία είναι εξαιρετικά συναρπαστικό. Ετούτοι παίζουν σπαρακτικό Screamo, παθιασμένο όσο τίποτα. Τα μελωδικά περάσματα ανάμεσα στην καφρίλα σακατεύουν συνειδήσεις. Ψοφάω να δω τι θα κάνουν στο μέλλον, μετά την τρομακτική έκθεση που τους χαρίστηκε μέσα από δαύτο.
  6. NewDad - MADRA: Το shoegaze μετά από χρόνια κόπωσης άρχισε να γίνεται πάλι ενδιαφέρον. Το grungegaze περισσότερο, αν και ετούτοι είναι πιο παραδοσιακοί. Πιο ethereal. Και πάλι, σε επίπεδο συνθέσεων, η φόρτιση είναι τρομερή.
  7. Thou - Umbilical: Δεν έχω ιδέα πως γίνεται μια μπάντα να έχει βγάλει 350 δίσκους και όλοι τους έχουν πάντα κάτι ενδιαφέρον. Ή παίζει τώρα που μεγάλωσα να εκτιμώ μόνο αυτά που σκάβουν τα μέσα μου. Αυτοί δεν τα σκάβουν απλά, βρίσκουν πάτο και συνεχίζουν.
  8. This is Nowhere - Waiver: Απόλυτη ηχητική γαματοσύνη. Όαση στην στονεροπνιγμένη εγχώρια σκηνή. Όσοι άπιστοι, τσεκάρουν εδώ
  9. Faucheuse - Reve Electrique: Αδιανόητα εμπνευσμένο Punk Rock από Γαλλία, μου θύμισαν μια παλιά μου αδυναμία τους La Fraction, αλλά χωρίς τα anthemic στοιχεία. In your face από την αρχή μέχρι το τέλος. Έκσταση.
  10. Barren WombChemical Tardigrade: Noise. Rock. Am. Rep. Από Νορβηγία. Νομίζω έχω ξαναγράψει, βαριέμαι να ψάχνω. Ό,τι καλύτερο σε αυτό τον ήχο τώρα. 
  11. Nia Archives - Silence is loud: Λογικά έπρεπε να φάει απόρριψη, γιατί δεν έχει πολλές κιθάρες, αλλά α) είναι Drum 'n' Bass το παλιό, το '90s (dare I say, το ορθόδοξο;) και β) το όλο το βγάζει live με κανονικά όργανα, επομένως το στοίχημα κερδίθηκε. 
  12. MX Lonely - Spit: Grungegaze λέει, μάλλον EP, όχι κανονικό άλμπουμ, δεδομένου όμως ότι το σύνολό του είναι η απόλυτη τελειότητα, αξίζει μια θέση εδώ.
  13. Oranssi Pazuzu - Muuntautuja: Witchy Number 13, και τι μαγεία που είναι ετούτη. Ψυχεδελική βαναυσότητα, καθόλου λυρισμός, μόνο πάθος, θυμός και ... εχμμμ... διαλογισμός;
  14. Aphex TwinMusic From The Merch Desk (2016 - 2023): Τελείως αναπάντεχα εξαιρετικό σύνολο συνθέσεων, σχετικά προσβάσιμο ηχητικά, σχεδόν "χορευτικό", αδιανόητα λειτουργικό (δηλαδή τρελό κόλλημα να ακούς while being high).
  15. Slift - Ilion: Εννοείται ότι σημαντικό ρόλο για την θέση τους εδώ έπαιξε η εκρηκτική εμφάνισή τους στο Plissken
  16. The Hope Conspiracy Tools of Oppression/Rule by Deception: Αδυσώπητο, old school, gruff hardcore για τις πολύ δύσκολες μέρες. Κοπάνημα.
  17. MinistryHOPIUMFORTHEMASSES: Ministry είναι, τι άλλο πια; Εδώ σας άρεσε το καινούριο Cure δηλαδή.

21/2/24

Close my Eyes and Hope for the Worst


Το Pitchfork κλείνει. Ο κύκλος του, βέβαια, έχει κλείσει κάποια χρόνια τώρα, πλην όμως στην περίοδο 2006 - 2010, 2011, κάπου εκεί, υπήρξε ο απόλυτος άρχοντας των σκοτεινών δυνάμεων σε ό,τι αφορούσε στη ανάπτυξη απόψεων επί της μουσικής παραγωγής παγκοσμίως. Παγκοσμίως; Όχι, αυτό δεν είναι αλήθεια. Κυρίως Αμέρικα κάλυπτε και λίγο Γιου Κέη. Το δεύτερο είχε επαναπαυθεί στις δάφνες στα κεφάλια των ηρώων του, που στόλιζαν ακόμα τα εξώφυλλα της NME. Όχι, γυαλιστεροί ποπ σταρζ δεν ήταν η φάση, κούρασαν, οι Άγγλοι όμως δεν το είχαν καταλάβει. Οι Beatles δεν μέτραγαν πια, έπρεπε πάσει θυσία να αναγνωριστούν τα εγγόνια των Beach Boys, αυτά είχαν κάτι να πούνε και ακόμα μας λένε άπειρα χρόνια μετά. 

Τί είχες δηλαδή; "Καθαρά" ακούσματα, με τις ταμπέλες τους, τα κουτάκια τους και τα όλα τους, τα έτρωγε το μαύρο σκοτάδι. Οι εκπρόσωποι του καινούριου δανειζόταν από παντού, πέταγαν τα παραδοσιακά όργανα, αγκάλιαζαν την τεχνολογία, αλλά όχι κομπιούτερζ, πιο αναλογικά πράγματα. Πιο ακριβά, πιο γνήσια. Ολόκληρες σκηνές θάφτηκαν σταδιακά, ενώ εκθειάστηκαν δίσκοι με μηδαμινό αντίκτυπο στο διηνεκές (έλα, Solange, διαβάζεις;). Παράλληλα, ο τρόπος γραφής υπήρξε η απόλυτη εντολή για τη στέψη πολλών δεκάδων επίδοξων μουσικοκριτικών. "Αφού έχουμε εμείς άποψη, το ίδιο μπορείτε κι εσείς". Do it yourself, στο χαμηλότερο των επιπέδων. Αυτό της μη-δημιουργίας, αλλά της κριτικής του ό,τι τολμούσε να βγει.

Ξαφνικά, δεν χρειαζόσουν ένα γαμάτο φωτοτυπημένο, καυλωμένο έντυπο, είχες ένα ασύλληπτα βαρετό οπτικά μέσο με - φαινομενικά - πορωμένους μουσικόφιλους στα πληκτρολόγια (τελείως τσαμπέ, βέβαια), να σου λέει ότι η γαμάτη μουσική δεν βγαίνει πλέον από τύπους με ράστες, ταττού, piercings που κολυμπούσαν σε σπασμένα γυαλιά στη σκηνή, όχι, αν ήθελες πραγματικά να σπάσεις τα νεύρα των δικών σου, άκου εδώ, οι τύποι που το έβγαλαν είναι σαν και 'σένα. Ναι, ναι, είναι σίγουρο ότι γονείς τρόμαζαν ειλικρινά όποτε έπιαναν το σπλάχνο τους να τα σπάει υπό τους ήχους των Animal Collective.

Πλέον αυτών, το αντεργκράου χιπχόπ, με τα ψόφια beats και τις μέτριες παραγωγές εκθειάστηκε όσο κανένα είδος. Γενικά, η μετριότητα είχε την τιμητική της. Το έσωζαν, βέβαια, κάτι μονάδες σε Greta Van Fleet και λοιπά εμέσματα, αλλά τόσοι λίγοι κούκοι ουδέποτε έφεραν την άνοιξη. 

Ναι, δεν ήταν καλό το Pitchfork. Ναι, ήταν εξαιρετικά σημαντικό σε ό,τι αφορά τη διαμόρφωση του επικρατούντος "ήχου" σήμερα. Ναι, έφερε μια διόλου ανάξια λόγου επανάσταση στο πως αντιλαμβανόμαστε την υψηλή αισθητική. Ναι, έπεισε για το όποιο επίπεδο ζαχαρωμένων μπούρδων τύπου Ariel Pink. Ναι, έδειξε στους πάνκηδες ότι δεν θα χάλαγε κι ο κόσμος αν κούναγαν τις κωλάρες τους με ολίγο reggaeton.

Ήταν όμως σήμερα επαρκές; Άξιο λόγου και επισκέψεως; Με δεκάδες κλώνους εκεί έξω, αρκετά καλύτερους κιόλας (έλα, Quietus, διαβάζεις;), με ακροατές λόγω επικράτησης του streaming να επικεντρώνονται στο τραγούδι και όχι στο άλμπουμ, με καντάρια νοσταλγίας στα πρόθυμα ώτα των οιονδήποτε έσπευδαν να διαβάσουν για μουσική - συνεχίζοντας την ύπαρξη εντύπων τύπου Uncut με τρία (3) εξώφυλλα Rolling Stones ετησίως τουλάχιστον - το ισοζύγιο είναι μάλλον αρνητικό. Η νέα μουσική υπάρχει, είναι συναρπαστική, ακόμα πασχίζει να ξεχωρίσει, αλλά έχει βρει άλλες διόδους. Οι μπάντες πλέον δουλεύουν περισσότερο με το κοινό τους και λιγότερο με την αντιπροσώπευσή τους σε ανάλογες πλατφόρμες λόγου επί των έργων τους. Και καλά κάνουν, είναι σίγουρο ότι το διασκεδάζουν περισσότερο.

Ας χαιρετίσουμε, λοιπόν, το κάποτε λαοφιλές μέσο, γνωρίζοντάς του ότι μπορεί να μας άλλαξε τις ζωές, πλην όμως όχι προς το καλύτερο, και ας του ευχηθούμε τα όμοια στη νέα του αλλαγή.

   

19/2/24

Dope Fiend


Είσαι γραφιάς για το μεγαλύτερο μουσικό περιοδικό της χώρας (όσο ανάξιο λόγου και να είναι αυτό σε παγκόσμιο επίπεδο), ταϊσμένος χρόνια με Oasis, Blur και τα δύο πρώτα των Pearl Jam. Από τους δίσκους που έρχονται σε κούτες, σου ανατίθεται να κριτικάρεις το When the kite string pops των Acid Bath. Η πιθανότητα να ξερνάς από τις συνεχείς ριπές με σκατά στον ανεμιστήρα μάρκας Post Grunge είναι πολύ μεγάλη. Δεν αντέχεις τους Creed, τους Nickelback, τους κλώνους των Rage Against The Machine που έρχονται τρέχοντας και χτυπάνε τόσο δυνατά την πόρτα που παίζει και να την γκρεμίσουν. Βαρέθηκες. Στην ντάνα δε, σε περιμένει και το καινούριο των NOFX. Η κατάθλιψη είναι μια πραγματικότητα. Θες να τελειώνεις.

Οι κιθάρες είναι αυτό το '90s πράγμα, απλωμένες στα μεσαία, τα μπάσα είναι χαμηλά (τικάρεις το κουτάκι: metsol), τα φωνητικά έχουν ένα ενδιαφέρον, βέβαια δεν έχεις ιδέα τι είναι το crust, τους Neurosis τους θυμάσαι να αναφέρονται σε μια συνέντευξη των Green Day, τους σιχαίνεσαι κι αυτούς που να πάρει, τα ντραμς είναι πότε γρήγορα, πότε αργά, σχετικά χαμηλά στη μίξη. Βασανίζεσαι. Δεν το βάζεις να παίξει δεύτερη φορά, "από αυτά τα στόνερ που ακούει η νεολαία είναι, απλά πιο μεταλλάδες", το βαθμολογείς με ένα 3; Ένα 4; Είναι καλοί μουσικοί, άρα ίσως να άξιζε ένα 6; 5 και πολύ τους είναι. Το τεύχος πάει τυπογραφείο, συνεχίζεις τη ζωή σου.

Το έργο στο μεταξύ συνεχίζει το ταξίδι του, η μπάντα κάνει περιοδείες, βιώνει την τραγωδία, διαλύεται, αλλά η μουσική βρίσκει τον δρόμο της. Συνειδήσεις διευρύνονται, κόσμος μαγεύεται, φτάνουμε στο σήμερα και είναι ένας από τους δίσκους/οδηγούς για το sludge, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα σήμερα, απ' αυτά που εξελίσσονται ακόμα, που η νοσταλγία δεν έχει αγγίξει, με Thou, The Body να συνεργάζονται με όποιον έχει φωνητικές χορδές, να θεωρούνται οι Velvet Undergound του σύγχρονου σκληρού ήχου. Και να έχουν μεγαλώσει με Acid Bath. 

Σκαλίζεις τα γραφόμενά σου προ ετών, πέφτεις πάνω στην κριτική σου, δεν ξέρεις πόσο λάθος έκανες, πόσο δεν πήρες γραμμή τι συνέβαινε, πόσο μπροστά δεν έβλεπες. Είσαι ελιτιστής, indie κέτσι. Με κάτι παρωπίδες ίσα με τις αυτάρες σου. Κλείνεις το τεύχος. Είναι Κυριακή και Δευτέρα πρέπει να ξαναπάς δουλειά.

21/1/24

Apocalypstick

Τίτλος άρθρου από τραγούδι δίσκου: Check

Φωτογραφία μπάντας: Check (περίπου δηλαδή. Τέσσερις πλας είναι, εγώ έβαλα μόνο τα κορίτσια, τι να κάνουμε τώρα)

Ετικέτα (tag κατά το δημοφιλέστερο) του κάποτε μοναδικού genre που κάλυπτε μετά μανίας το παρόν: Check

Το τέλος του 2023 με βρήκε να ακούω Los Campesinos και Field Mice, η αρχή του 2024, λοιπόν, μου έφερε το The Joy of Sects των Chemtrails για να ξεκινήσω. Και δεν είναι καθόλου κακή φάση. Indiepop από το Manchester, πιο twee τα παλιότερά τους, αυτό όχι και τόσο. Έμαθαν να παίζουν καλά τις κιθάρες τους στο μεσοδιάστημα, οι συνθέσεις είναι εξαιρετικές, τα hooks θεσπέσια. Δουλεύει και μια χαρά στη διαδρομή προς τη δουλειά, ενίοτε και στην επιστροφή. Κάπως μου είχε λείψει αυτός ο ήχος, νομίζω έπρεπε να ησυχάσω για να αφιερωθώ πάλι. Έριξα μια ματιά στη "σκηνή" στο μεταξύ, δεν μου φαίνεται και τόσο thriving που να πάρει. Τα παλιά μπλογκς που παρακολουθούσα με ευλάβεια το ΄χουν κλείσει το μαγαζί (καμία έκπληξη εδώ), πολλά labels (αχ, Fortuna Pop) επίσης, κάτι fests που έπαιζαν, σταμάτησαν. Oh well, εδώ είμαστε να ξαναπάρουμε τα ηνία. 

Στο μεταξύ, το μπλουζάκι της τραγουδίστριας στη φωτό, πολύ ταιριαστό. The Oh Twees φάση. Αλήθεια.