Dope Fiend

Είσαι γραφιάς για το μεγαλύτερο μουσικό περιοδικό της χώρας (όσο ανάξιο λόγου και να είναι αυτό σε παγκόσμιο επίπεδο), ταϊσμένος χρόνια με Oasis, Blur και τα δύο πρώτα των Pearl Jam. Από τους δίσκους που έρχονται σε κούτες, σου ανατίθεται να κριτικάρεις το When the kite string pops των Acid Bath. Η πιθανότητα να ξερνάς από τις συνεχείς ριπές με σκατά στον ανεμιστήρα μάρκας Post Grunge είναι πολύ μεγάλη. Δεν αντέχεις τους Creed, τους Nickelback, τους κλώνους των Rage Against The Machine που έρχονται τρέχοντας και χτυπάνε τόσο δυνατά την πόρτα που παίζει και να την γκρεμίσουν. Βαρέθηκες. Στην ντάνα δε, σε περιμένει και το καινούριο των NOFX. Η κατάθλιψη είναι μια πραγματικότητα. Θες να τελειώνεις.

Οι κιθάρες είναι αυτό το '90s πράγμα, απλωμένες στα μεσαία, τα μπάσα είναι χαμηλά (τικάρεις το κουτάκι: metsol), τα φωνητικά έχουν ένα ενδιαφέρον, βέβαια δεν έχεις ιδέα τι είναι το crust, τους Neurosis τους θυμάσαι να αναφέρονται σε μια συνέντευξη των Green Day, τους σιχαίνεσαι κι αυτούς που να πάρει, τα ντραμς είναι πότε γρήγορα, πότε αργά, σχετικά χαμηλά στη μίξη. Βασανίζεσαι. Δεν το βάζεις να παίξει δεύτερη φορά, "από αυτά τα στόνερ που ακούει η νεολαία είναι, απλά πιο μεταλλάδες", το βαθμολογείς με ένα 3; Ένα 4; Είναι καλοί μουσικοί, άρα ίσως να άξιζε ένα 6; 5 και πολύ τους είναι. Το τεύχος πάει τυπογραφείο, συνεχίζεις τη ζωή σου.

Το έργο στο μεταξύ συνεχίζει το ταξίδι του, η μπάντα κάνει περιοδείες, βιώνει την τραγωδία, διαλύεται, αλλά η μουσική βρίσκει τον δρόμο της. Συνειδήσεις διευρύνονται, κόσμος μαγεύεται, φτάνουμε στο σήμερα και είναι ένας από τους δίσκους/οδηγούς για το sludge, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα σήμερα, απ' αυτά που εξελίσσονται ακόμα, που η νοσταλγία δεν έχει αγγίξει, με Thou, The Body να συνεργάζονται με όποιον έχει φωνητικές χορδές, να θεωρούνται οι Velvet Undergound του σύγχρονου σκληρού ήχου. Και να έχουν μεγαλώσει με Acid Bath. 

Σκαλίζεις τα γραφόμενά σου προ ετών, πέφτεις πάνω στην κριτική σου, δεν ξέρεις πόσο λάθος έκανες, πόσο δεν πήρες γραμμή τι συνέβαινε, πόσο μπροστά δεν έβλεπες. Είσαι ελιτιστής, indie κέτσι. Με κάτι παρωπίδες ίσα με τις αυτάρες σου. Κλείνεις το τεύχος. Είναι Κυριακή και Δευτέρα πρέπει να ξαναπάς δουλειά.