Ωραία. Τον τίτλο τον έχουμε, πώς ξεκινάμε τώρα; Δεν έχω ιδέα... Είναι από τα κείμενα που "έπρεπε" να γράψω, "έπρεπε" να έχω άποψη γι' αυτό. Λοιπόν, δεν είμαι fan της κυρίας ιδιαίτερα. Για να είμαι απολύτως ειλικρινής την προτιμώ σα γκόμενα, παρά σα μουσικό. Οι Sugarcubes από την άλλη μου αρέσουν πάρα πολύ. Και οι Kukl. Ναι... Και το "Post" παραμένει καταπληκτικό μετά από τόσα χρόνια.
Θαυμάσια. Από την άλλη δεν μπορεί κανείς, ούτε εγώ, να αρνηθεί τη φάση της ως καλλιτεχνική οντότητα. Το πως κινήθηκε στη μουσική βιομηχανία όλα αυτά τα χρόνια. Το πόσο διαφορετικά μεταξύ τους ήταν τα έργα της. Το πόσο ξεχωριστά. Το ότι όλα τα singles της ήταν ένα σημάδι στο δέρμα. Σου έμεναν. Χωρίς να προσπαθήσει καν. Ή τουλάχιστον αυτό φαινόταν. Είναι λίγο αυτό; Όχι βέβαια.
Μέχρι και το γούστο της στους γκόμενους εκτιμώ. Matthew Barney ρε μουνιά. Και εκεί κλείνει. Λογικό. Το καλλιτεχνικό του εκτόπισμα είναι εφάμιλλο με το δικό της. Γάμησέ τα.
Καλά.
Εξαίσια.
Θεσπέσια.
Με γαμάνε αυτά τα old school drum 'n' bass beats στο τέλος από το Crystalline... Μου θυμίζουν την κατάστασή της, ένα κορίτσι αρκετά μεγάλο, χώνεται στις αρχές των '90s με τα μούτρα στη Dance Culture, διαμορφώνοντάς τη σε κάτι άξιο παρακολούθησης, ναι, αυτή το έκανε, με ένα δίσκο έγινε icon , με το δεύτερο κόλλησαν όλοι. Ακόμα και οι ίντυδες, πασίγνωστοι για τη βλακεία τους και τη στενομυαλιά τους (δε με βγάζω απέξω). Βασικά, γύρω στο '95 - '96, σου δημιουργούνταν η αίσθηση ότι οι κιθάρες έδωσαν ό,τι είχαν να δώσουν, ήταν η ώρα να γυρίσουμε τ' αυτιά μας σε κάτι άλλο... Κάναμε λάθος, φυσικά, το "Richard D. James" σήμερα ακούγεται σα δίσκος των Iron Butterfly, τόσο ξεπερασμένος... Όχι το "Post", όμως. Δεν ξέρω, ίσως επειδή όλοι είχαν επικεντρωθεί στην ενίσχυση της βίας του ρυθμού, ενώ η Björk, προς τιμή της, δεν ξέχασε το συναίσθημα. Ίσως γι' αυτό τα έργα της παραμένουν διαχρονικά (τι ίσως, σίγουρα).
Δεν ξέρω ρε... Τα '90s ήταν τρελή εποχή για να αποκτήσεις κολλήματα, μονομανίες, να δεις τη δουλειά πέντε - έξι ανθρώπων και να εντρυφήσεις, να ζήσεις μία σκηνή χιλιόμετρα μακρυά από 'σένα, τώρα; Τώρα σκατά; Όχι βέβαια, απλά τώρα γίνεσαι λίγο πιο αυστηρός αυτό είναι όλο...
Απλά με τη Björk, αυτό δε γίνεται...
Θαυμάσια. Από την άλλη δεν μπορεί κανείς, ούτε εγώ, να αρνηθεί τη φάση της ως καλλιτεχνική οντότητα. Το πως κινήθηκε στη μουσική βιομηχανία όλα αυτά τα χρόνια. Το πόσο διαφορετικά μεταξύ τους ήταν τα έργα της. Το πόσο ξεχωριστά. Το ότι όλα τα singles της ήταν ένα σημάδι στο δέρμα. Σου έμεναν. Χωρίς να προσπαθήσει καν. Ή τουλάχιστον αυτό φαινόταν. Είναι λίγο αυτό; Όχι βέβαια.
Μέχρι και το γούστο της στους γκόμενους εκτιμώ. Matthew Barney ρε μουνιά. Και εκεί κλείνει. Λογικό. Το καλλιτεχνικό του εκτόπισμα είναι εφάμιλλο με το δικό της. Γάμησέ τα.
Καλά.
Εξαίσια.
Θεσπέσια.
Με γαμάνε αυτά τα old school drum 'n' bass beats στο τέλος από το Crystalline... Μου θυμίζουν την κατάστασή της, ένα κορίτσι αρκετά μεγάλο, χώνεται στις αρχές των '90s με τα μούτρα στη Dance Culture, διαμορφώνοντάς τη σε κάτι άξιο παρακολούθησης, ναι, αυτή το έκανε, με ένα δίσκο έγινε icon , με το δεύτερο κόλλησαν όλοι. Ακόμα και οι ίντυδες, πασίγνωστοι για τη βλακεία τους και τη στενομυαλιά τους (δε με βγάζω απέξω). Βασικά, γύρω στο '95 - '96, σου δημιουργούνταν η αίσθηση ότι οι κιθάρες έδωσαν ό,τι είχαν να δώσουν, ήταν η ώρα να γυρίσουμε τ' αυτιά μας σε κάτι άλλο... Κάναμε λάθος, φυσικά, το "Richard D. James" σήμερα ακούγεται σα δίσκος των Iron Butterfly, τόσο ξεπερασμένος... Όχι το "Post", όμως. Δεν ξέρω, ίσως επειδή όλοι είχαν επικεντρωθεί στην ενίσχυση της βίας του ρυθμού, ενώ η Björk, προς τιμή της, δεν ξέχασε το συναίσθημα. Ίσως γι' αυτό τα έργα της παραμένουν διαχρονικά (τι ίσως, σίγουρα).
Δεν ξέρω ρε... Τα '90s ήταν τρελή εποχή για να αποκτήσεις κολλήματα, μονομανίες, να δεις τη δουλειά πέντε - έξι ανθρώπων και να εντρυφήσεις, να ζήσεις μία σκηνή χιλιόμετρα μακρυά από 'σένα, τώρα; Τώρα σκατά; Όχι βέβαια, απλά τώρα γίνεσαι λίγο πιο αυστηρός αυτό είναι όλο...
Απλά με τη Björk, αυτό δε γίνεται...