31/12/23

Tired of Waking up Tired



 Ήρθε αυτή η ημέρα του χρόνου. Ο πλανήτης ολοκλήρωσε το ταξίδι του γύρω από τον ήλιο, εμένα κάπως όλα μου πάνε καλά από τον Νοέμβρη, δεν έχω να γκρινιάξω για τίποτα. Καλά, ίσως η καψούρα που με έχει πιάσει με τη νέα μου δουλειά να μου φρενάρει προς το παρόν τα καλλιτεχνικά, αλλά δεν πειράζει. Ίσως να ήρθε και για 'μένα η μέρα να ενηλικιωθώ. Τέλος πάντων. Έλιωσα στο hardcore, ίσως γιατί ήταν δύσκολα στο υπόλοιπο της χρονιάς, όχι, σίγουρο αυτό, επομένως το σύνολο διαμορφώθηκε αναλόγως. Τα φετινά, λοιπόν, έχουν ως ακολούθως:

  1. The Armed - Perfect Saviors: Αδιανόητα γαμάτος δίσκος από την καλύτερη μπάντα στον πλανήτη αυτή τη στιγμή. Από όποια λίστα λείπει, καλά θα κάνετε να μην εμπιστεύεστε το γούστο του συντάκτη της. Αν μάλιστα δεν την έχετε εντάξει στη δικιά σας, μην εμπιστεύεστε ούτε το δικό σας. 
  2. Angel Du$t - Brand New Soul: Ο δίσκος που έπαιξε στο στέρεο φέτος πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο. Καλά, ίσως όχι από το από πάνω.
  3. Scowl - Psychic Dance Routine: EP, εντάξει, παρόλα αυτά μιλάμε για απόλυτη τελειότητα σε ελάχιστα κομμάτια.
  4. The HIRS Collective - We 're Still Here: Ευτυχώς. Ευτυχώς είναι ακόμα εδώ.
  5. Truth Cult - Walk the Wheel: I miss '90s Dischord και φαίνεται.
  6. Gel - Only Constant: Hardcore onslaught, μοντέρνο όσο old school
  7. The Tubs - Dead Meat: Κάτι για να σπάσει η καφρίλα
  8. Shackleton & Zimpel with Siddhartha Belmannu - In the Cell of Dreams: Καμιά φορά τρυπώνουν και τα περίεργα, αυτά που δεν χωρούν περιγραφής
  9. Baxter Dury - I thought I was better than you: Κι από μένα, κι από ένα σωρό άλλους
  10. Young Fathers - Heavy Heavy: Δεν του έδωσα τον χρόνο που του έπρεπε, αλλά πόσο λάθος να είμαι;
  11. Loma Prieta - Last: Το Screamo των μικράτων μας εξελίχθηκε σε κάτι μεγαλειώδες
  12. Filth is Eternal - Find out: Το πανκ σοβαρεύει με τα χρόνια, οι μουσικοί εξοικειώνονται περισσότερο με τα όργανά τους, ξέρεις τώρα. 
  13. Dream Wife - Social Lubrication: το κλασσικό Witchy Number 13. Συνήθως είναι πιο κυριολεκτικό, τώρα απλά είναι εντελώς γαμάτο και κατά της πατριαρχίας. Και για το Leech μόνο έπρεπε να μπει (σε κάποια, σ' αυτή τη) λίστα.
  14. Πυρ Κατά Βούληση - Θύματα Ειρήνης: Αν ζούσαμε σε φυσιολογική χώρα, με ανθρώπους έτοιμους να εκφράσουν τον θυμό τους, αντί νωχελικών ανδρείκελων, αυτό θα ακουγόταν από τα ηχεία σπιτιών και αυτοκινήτων, θα έβγαζε κόσμο στους δρόμους, έτοιμους να διεκδικήσουν, να ζήσουν.
Babylon Zoo, ρε μαλάκα, θα τρελαθώ λέμε. Άιντε και του χρόνου, να ακούτε true Reggae Compilations, να έχετε υγειά.

29/10/23

Step on my heart again on your way out


Είχα γνωρίσει ένα τύπο κάποτε στη Σαμοθράκη, γεμάτος tattoo με μπάντες, Joy Division, Dead Kennedys, Black Flag, ούτε καν θυμάμαι. Ήταν κάμποσες σίγουρα. Είχε και κάτι ραστάρες αδιανόητες, όταν, λοιπόν, πιάσαμε τη σχετική συζήτηση, μου εκμυστηρεύθηκε ότι τα υπόλοιπα είδη δεν τον συγκινούσαν πια, είχε κολλήσει με τη reggae των '70s και τέλος. Δεν τον κατάλαβα τότε, θεωρούσα αδιανόητο στα 20τόσα μου να προσκολληθώ σε ένα και μόνο ήχο. 20τόσα χρόνια μετά, παρόλα αυτά, βρίσκω τον εαυτό μου να συγκινείται μόνο με συνθέσεις διάρκειας δύο λεπτών μάξιμουμ, να κοπανιέμαι σαν μικρό παιδί μέσα στο σπίτι, γάμησέ τα, σφίγγω και τη γροθιά στον αέρα όταν δεν κάνω air guitar. Επίσης, κατά ένα περίεργο τρόπο, όταν είμαι σε αυτή τη φάση, όλα στην προσωπική μου ζωή πηγαίνουν "καλά". 

Κατά τα φαινόμενα δεν είμαι ο μόνος που βρίσκει ότι κάτι συμβαίνει με το εν λόγω είδος. Το hardcore έχει επιστρέψει, τα μικρά πέφτουν με τα μούτρα, ιδίως κάποια που έμαθαν στο μέτσολ των γονιών τους, τους πετάς ένα μονόλεπτο έπος μες στην οργή και την έκσταση και λάμπουν τα μούτρα τους.

Η φετινή παραγωγή έχει δώσει μέχρι στιγμής εξαιρετικά δείγματα στο μεταξύ, το παρόν, λοιπόν, αποτελεί μια απειροελάχιστη προσπάθεια να τα ξεδιαλύνει προς γνώση του αναγνωστικού του κοινού. Χαρές στον πλανήτη. Δέκα αριστουργήματα ακολουθούν και κάτι για όσους δεν έχουν καβούρια στις τσέπες.

Angel Du$t - Brand New Soul: Ίσως το πιο προσβάσιμο της λίστας. Ακουστικές κιθάρες σε γρήγορους ρυθμούς, ευρηματικότατες συνθέσεις, κάμποσα μουσικά είδη μπλέκονται, αλλά με εντελώς punk διάθεση. Μέχρι και τους Red Hot Chili Peppers μπερδεύουν στο μίγμα, οποία ντροπή, τους έχει κράξει ο Cave. Αριστούργημα, παίζει συνεχώς στο αμάξι και - απλά - δεν παίζει να βαρεθείς στιγμή.

Scowl - Psychic Dance Routine: Βγαλμένο από τις παθιασμένες γραμμές του BrooklynVegan, αυτό το EP ουσιαστικά καταμαρτυρά την "εξέλιξη", κινούμενο εκ του ασφαλούς. Ευρηματικότατα riffs, τσιρίδες και μετά Ultrapop (ω ναι), μια χαρισματική και σούπερ εντυπωσιακή performer στο μικρόφωνο και έχεις τους Blondie του σήμερα.

Filth is Eternal - Find Out: Μικροσκοπικές σε διάρκεια εκρήξεις οργής που φλερτάρει με τη σκηνή του Seattle πριν γίνει massive. Ο εφηβικός μου εαυτός μου ρίχνει κλωτσιές κάτω από το τραπέζι, "πήγαινε στο δωμάτιο, βάλτο να ξαναπαίξει. Μετά τους Gits καλύτερα". 

Loma Prieta - Last: Τους θυμόμουν πολύ πιο σκληρούς αυτούς. Σε κάθε περίπτωση στον τελευταίο (;) αυτό δίσκο τους, καταφέρνουν να σώσουν λίγη από την τιμή του Screamo, παίζοντας όμως post hardcore. Με περισσή μανία κιόλας. Πέραν τούτων, κομμάτια σαν το "Dose" δεν τα είδαν ούτε στον ύπνο τους οι "μοδάτοι" (βαρετοί, μια απ' τα ίδια, όλοι ίδιοι, όλοι κουραστικοί) κακοφωνίξ Ποστ Πανξ του σήμερα.

Rat Cage - Savage Visions: Η La Vida Es Un Mus έχει εξελιχθεί σε πολυεθνική των ανεξάρτητων πανκ labels. Δεν ξέρω πια πόσες κυκλοφορίες έχει τον χρόνο, δεν προλαβαίνω να τις τσεκάρω όλες. Παρά τον αριθμό όμως, καταφέρνει να κρατήσει μία βάση, έτσι, ποιότητας, και μια ταυτότητα παρά τα διάφορα είδη (από Hardcore μέχρι Post Punk, Synth Goth και λοιπά λίγο αδιάφορα). Οι Rat Cage παίζουν old school χάρντκορ, εμπνευσμένο, φρέσκο, γρήγορο. Ναι, ναι, δεν πάνε τίποτα "ένα βήμα μπροστά", πολλές φορές όμως δεν χρειάζεται καν κάτι τέτοιο. Ίσα ίσα, είναι απολύτως απαραίτητο να μας θυμίζει κάτι πως ήταν τα πράγματα πριν την ανακάλυψη του youtube, όταν μας μάθαινε μουσική το Maximum Rock'n'Roll. 

Truth Cult - Walk the Wheel: Η Dischord ήταν ανέκαθεν η αγαπημένη μου εταιρεία, εντούτοις αυτά που βγάζει τώρα δεν μου κάνουν και πολλά, έχω κολλήσει στα '90s τότε που όριζε τον χαρακτήρα του Post Hardcore. Με στριφνές συνθέσεις, επηρεασμένες από τους Sonic Youth, με τους Fugazi να καταρρίπτουν το ένα κλισέ μετά το άλλο. E, ετούτοι κάπως καταφέρνουν να μεταφέρουν αυτό τον ήχο στο σήμερα και να τον σερβίρουν εξελιγμένο. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο, αλήθεια.

Electric Chair - Act of Aggression: Copy/Paste το κείμενο των Rat Cage, αλλά αντικαταστήστε το La Vida Es Un Mus με Iron Lung. Αγνοήστε επίσης την παρένθεση με τα Genres.

Upchuck - Bite the Hand That Feeds: Αυτό λογικά θα ενδιέφερε αυτούς που κάποτε διάβαζαν αυτό το blog. Γιατί; Γιατί την παραγωγή υπογράφει ο Ty Segall. Ω ναι. Ποτέ δεν μου άρεσε η μουσική του, ούτε νότα. Παρόλα αυτά, εδώ με τα μπουκωμένα fuzz τους, το μαγικό του άγγιγμα ταιριάζει μια χαρά. Δεν είναι hardcore, πανκ περισσότερα, με έμφαση στο Garage. Αυτά που ακούει η νεολαία γύρω στα 40 δηλαδή.

The Armed - Perfect Saviors: Ναι. Με τη μία το Νο 1 της χρονιάς. Η καλύτερη μπάντα έβερ αποφάσισε να κυκλοφορήσει τον πιο προσβάσιμο δίσκο της καριέρας της. Μπλέκουν με πεντακόσια μουσικά είδη, κερδίζουν σε όλα. Ειλικρινά δεν έχω λόγια, θέλω απλά να τους δω live και να κλείσω ως ακροατής.

A, και για το γκραντ φινάλε, ο καλύτερος εγχώριος πανκ δίσκαρος της χρονιάς, γάμησέ τα, αρκετών χρονιών βασικά. 

15/9/23

Draw Breath Cry Out



Θυμάσαι τα '90s; Όταν οποιοδήποτε 15χρονο με κιθάρα ήθελε να γίνει ο Thurston Moore; Έλα που δεν θυμάσαι. Είναι βέβαιο ότι σου έτρεχαν τα σάλια όταν έπεφτες σε καμιά διαφήμιση της Fender στο Guitar Player. Αυτές οι Jaguar και οι Jazzmaster, αριστουργήματα, καλά δεν λέω; Καλά λέω. Θυμάσαι τι άλλο είχε αυτή (η καλύτερη) η δεκαετία για τον κιθαριστικό ήχο; Όχι, όχι, δεν μιλάω για τα εύκολα από Αγγλία μεριά, αν και ούτε αυτά έμειναν ανεπηρέαστα. Η εξάχορδη έγινε ναός, πάνω του οριοθετούνταν νέα δόγματα, ανοίγονταν δρόμοι, κόσμοι εκφραζόταν διαφορετικά, νέες προσεγγίσεις, νέες διδαχές, νέες δυσκολίες. Ποιοι ξεχώρισαν πρώτοι; Μα οι Sonic Youth φυσικά. Σε ποιους ήθελαν να μοιάσουν όλοι μα όλοι; Μην επαναλαμβάνομαι, το έπιασες. 

Από το πουθενά γέμιζες κασέτες με μπάντες που έμοιαζαν αρκετά με την αγαπημένη σου, κακόηχες, δύστροπες, labels γινόταν οι θεοί σου γιατί σου παρείχαν ακριβώς αυτό, σου κάλυπταν την ανάγκη να ανακαλύψεις πράγματα μέσα στη σύνθεση, δεν ήταν pop, έπρεπε να σκάψεις και να εντοπίσεις γιατί σε ανατριχιάζει αυτό που βγαίνει από τα ηχεία σου, άκουγες ξανά και ξανά και ξανά, ο Billy Corgan προσπαθούσε να σε κάνει να φύγεις από 'κει, μπορεί να το κατάφερνε, αλλά τον πρόδιδαν οι συλλογές με τα b-sides, είχε μπει και σ' εκείνον το μικρόβιο. Ακόμα και οι Αγγλάρες το είχαν καταλάβει, ο Graham ακόμα και πριν τη σόλο καριέρα, η Justine στριμώχνοντας τον Stephen σε ένα πάρτυ, ρε οι Napalm Death του Diatribes, κολλήσαν και οι μέτσολοι, τέτοια φάση. Κάλτσουραλ ινβέηζγιον.

Έσκασαν δεύτερες και τρίτες φρουρές, οι Girls Against Boys, οι ...and you will know us by the trail of dead, οι Cheer Accident, πόσοι ακόμα, εξέλιξαν τον ήχο μέχρι που έγινε φόρμα, περιόριζε, πως στο διάολο το έκαναν αυτό, οι ίδιοι οι πρωτεργάτες κράτησαν τη ροκ φάση για τις εταιρίες και για τα πειράματα έκαναν δικιά τους, μέχρι που το διέλυσαν, δυστυχώς επεισοδιακά. 

Σήμερα αυτός ο ήχος ελάχιστα εκφράζεται, ενώ η πληροφορία διαχέεται με εμετικούς ρυθμούς, κανείς δεν αγγίζει αυτές τις γραμμές κώδικα. Οι Fall και ακόλουθοί τους κυριαρχούν, οι Joy Division, οι My Bloody Valentine. Γάμησέ τα. Δύσκολα χρόνια, πέτρινα.

Και σκάνε από το πουθενά οι Godcaster και θυμίζουν στο περίπου όλα τα σωστά. Και θέλει δουλειά το πόνημα, δουλειά που δεν ξέρω αν μπορώ/θέλω να διαθέσω. Αλλά προσπαθώ. Και ανακαλύπτω. Μπορεί να μην μου αρέσει πάντα, αντιλαμβάνομαι όμως ότι έχουν διηθήσει το κέντρο, τη βάση των ιδεών, προσπαθούν με αυτό σαν μέσο να κάνουν κάτι δικό τους. Δεν ξέρω, εύχομαι να βρουν τα πρόθυμα αυτιά να τους ανοίξουν τις πόρτες.

2/9/23

Everything's Glitter

 

Το ανήκειν κάποτε κλεινόταν σε όρια, μεταξύ άλλων, και από το είδος μουσικής που επίλεγε κάποιος να ακούει. Έπιανε το genre του, ντυνόταν όπως οι κύριοι εκφραστές του και μέσω αυτής της εκδήλωσης παρουσίας, συναντούσε τη φυλή του και χωνόταν μέσα της. Και έκανε φίλους, έτρωγε τον γκόμενο της κολλητής της, γινόταν λιώμα, πάντοτε μέσα στους ήχους της επιλογής του/της. 

Αυτό άρεσε στις δισκογραφικές μέχρι που δεν άρεσε πια. Δεν τους αρκούσε που οι γκοθάδες κρυφοάκουγαν Jimmy Sommervile και οι μέτσαλοι καψουρεύονταν ό,τι κινούνταν στο video του 'Freedom' του George Michael. Έβγαλαν το Judgment Night Soundtrack όπου οι Pearl Jam συνεργάστηκαν με τους 2 Live Crew ή κάτι τέτοιο, σχηματοποιώντας σταδιακά το έκτρωμα του Nu Metal. Φταίνε και οι Helmet. Όχι, κυρίως αυτοί φταίνε. Οι Helmet είναι ο διάβολος.-

Σιγά σιγά οδηγηθήκαμε στον θάνατο του Genre, όπου πλέον σκυλούδες μοστράρουν περισσότερα tattoo κι από μέλος της Yakuza, τα οποία περιτυλίγουν με χαμηλοκάβαλα Jeans και χρυσές γόβες με μπριγιάν. Απαίσιο από κάθε άποψη, πρέπει να δίνουμε σημασία στα υποδήματα περισσότερο κι από τους λεκέδες από κέτσαπ σε άσπρα ρούχα. Τα παπούτσια είναι ο Μεσσίας.-

Whatever happened to my Rock'n'Roll, θα αναφωνούσε κάποιος που είχε πέσει σε κώμα γύρω στο 2010 και ξύπνησε φέτος. Εξελίχθηκε, φίλε μου, πέταξε τα δερμάτινα, πήγε λίγο γυμναστήριο, αντάλλαξε τα ναρκωτικά με το tik tok, βαρέθηκε την πολιτική, γάμησέ τα, κατάφερε να μπερδέψει το φεμινιστικό κίνημα, δεν ξέρει κι αυτό τι να βάλει πια. Ναι, ναι, μην ξανασηκώσεις τη μοϊκάνα σου, άκου λίγο τι έχει γίνει με το αγαπημένο σου είδος (το παρόν ιστολόγιο δυσκολεύεται μετά από τόσα χρόνια να παρακολουθήσει τα υπόλοιπα, σόρρυ κιόλας), δεν μοιάζει και πολύ με UK Subs πλέον, είναι κάτι άλλο. Όχι, όχι, δεν είναι μόνο οι λυκοφιλίες τα αναμενόμενα, Post Rock, Metsol κλπ., αυτά τα πρόλαβες. Πάει αλλού η φάση πια.

Ας ξεκινήσουμε από τη μεγάλη εικόνα: η μουσική βιομηχανία, όντας ακριβώς αυτό, μια μηχανή που τρέφεται από τον ιδρώτα του εργάτη, από την αρχή της προσπαθούσε να μειώσει το εργατικό κόστος. Τι εννοώ. Τα πολύ παλιά τα χρόνια, τεράστιες ορχήστρες γέμιζαν δωμάτια, μόνο οι πλούσιοι είχαν πρόσβαση σε αυτά. Τα νεότερα παλιά χρόνια είχες τις Jazz Big Bands, με τον χρόνο και αυτές άρχισαν να συρρικνώνονται, πρώτα έδιωξαν τη δεύτερη τρομπέτα, το τριακοστό πέμπτο σαξόφωνο, ο κιθαρίστας δεν χρειαζόταν, οι τραγουδιστές όλοι πέθαιναν από πρέζα. Από πενηνταμελείς κατέληξαν κουαρτέτα και τρία. Η ροκ μπάντα μετρίασε κάπως το μέγεθος σε τρία έως πέντε άτομα, ακόμα όμως και οι σόλο καλλιτέχνες ήθελαν ένα σχήμα να τους συνοδεύει στις συναυλίες τους, αααρρργγκχχχχχ, εργατικό κόστος, ω, πόσο βασανίζεις τη μουσική βιομηχανία. Τα μικρά δεν αγοράζουν πια CD, δεν κατεβάζουν καν, streamάρουν, ναι, δώσε μας τα φώτα σου, βιομήχανε, μας παρέχεις τραγουδοποιούς, στήνουν τις συνθέσεις τους στο PC, γράφουν μόνοι τους στίχους, ήχους, όλα. Χώνουν ένα εξωτερικό καλώδιο σε ένα λάπτοπ και κάνουν karaoke μπροστά σε δεκάδες κόσμου, δεν χρειάζονται καν μπαλέτα να τους πλαισιώνουν, αξιοποιούν τον κώλο που τους έδωσε η φύση προς τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού, μουσικοβιομήχανε, επιτέλους τα κατάφερες. Σκότωσες τα μεροκάματα, τα αχρήστευσες, έφερες το όλο στα μέτρα σου, δεν υπάρχει μπάντα, δεν υπάρχει συλλογική δημιουργία, τα μικρούλια ξέρουν ότι η μόνη συνταγή για την επιτυχία είναι ένα μοναχικό πλάσμα με ένα μικρόφωνο και αστεία γυαλιά, προσκυνώ τη μεγαλοφυία σου, βιομήχανε.   

Αλλά για μια στιγμή, τι είναι αυτό; Κάτι γράφει στο Brooklyn Vegan. Ωθεμου, έχει punk section, μιλάει για κάτι Turnstile, κάτι The Armed, Gel, Geld, Drug ChurchZulu τα μικρά τα διαβάζουν, πηγαίνουν στα live, οι Death Grips τα φταίνε όλα, δεν το έλεγα για τους Death Grips; Για περίμενε, δεν τους ησύχασε η επανεμφάνιση του Post Punk; Τι εννοείς το παρακολουθούν μόνο σαραντάρηδες; Στο μεταξύ, δες τις μπάντες, δεν αποτελούνται μόνο από θυμωμένα λευκά αγόρια, έχει κι άλλα χρώματα μέσα (μήπως φταίνε οι Blood Brothers τελικά;), άλλα φύλα, ω γαμώτο, η μουσική τους έχει και ενδιαφέρον. Δεν περιορίζεται από τη βασική συνταγή, αρκετές φορές δεν είναι καν γρήγορη, ας το σταματήσει κάποιος, δως τους περισσότερο reggaeton, κι άλλο σεξισμό, τσίτωσε τον μισογυνισμό, κάνε κάτι, βιομήχανε, δεν σταματάει αυτό εδώ, τα μικρούλια το γουστάρουν, αχ, έπρεπε να το δεις να έρχεται, μεγάλωσαν με Slipknot, βιομήχανε, τα μεγαλύτερα ξαδέρφια τους φταίνε, τι περίμενες; Θα έψαχναν κάτι στο σήμερα για να εκφράσει το μπέρδεμα που έχουν στο κεφάλι τους, δεν μπορείς να κάνεις stagediving με Trap, τι να σου κάνει η ποίηση με τις όποιες εκφάνσεις της όταν έχει απέναντί σου την οργή, δεν μπορούν οι στίχοι να σε ωθήσουν να κοπανίσεις τον διπλανό σου και να γυρίσει και να σε αγκαλιάσει με ένα πελώριο χαμόγελο στα σκισμένα χείλη του, τι σκεφτόσουν; Στη δράση υπάρχει και αντίδραση, μας το μάθαιναν στο σχολείο. 

Μπορεί όλο αυτό να είναι η αρχή; Όπως με όλα, θα δείξει. Μέχρι στιγμής πάντως, η βόλτα είναι εξαιρετική.

P.S.: Α ρε, Jamie. Α ρε Jamie. Έφυγες και είμαστε μόνοι μας στο ζόφο, Jamie. Και τίποτα δεν έχει τόση πλάκα πια.



6/3/23

I wanna make movies, Heather

Ο θάνατος του εντύπου θα έπρεπε να έχει αφήσει τα πανκ zines ανεπηρέαστα. Γιατί; Γιατί πολύ απλά είναι τόσο βραχύβια η διάρκεια των συγκροτημάτων που συνήθως καλύπτονται στις σελίδες τους, ώστε να υπάρχει κάτι να αφήνει το ίχνος τους στο πέρασμα του χρόνου. Δεν αρκεί μια ιστοσελίδα, μια δημοσίευση μιας κριτικής σε ένα blog. Θέλει κάτι πιο μόνιμο. Θέλει χαρτί, γραμματοσειρά λες και έχει βγει από γραφομηχανή, άσπρο, μαύρο, γκρι. Θέλει να αποτυπωθεί κάπου, ιδανικά πριν εξαφανιστεί. Να χωθεί μετά σε μια βιβλιοθήκη, μέχρι ο ιδιοκτήτης της να χρειαστεί να ανατρέξει και να ανακαλύψει εκ νέου. Αυτό είναι το σωστό. Να σιγουρευτεί ότι δεν έχασε κάτι σημαντικό, όσο λίγο και να διήρκεσε αυτό.

Παίζανε κάτι ανακοινώσεις της καταπληκτικής Μούντζας, όλο απειλούσε ότι θα έβγαζε καινούριο τεύχος, άργησε όμως τόσο να βγει, που οι μπάντες που είχανε συνεντευξιάσει το είχανε διαλύσει μέχρι να πάει τυπογραφείο. Τελικά σταμάτησε κι αυτή. Λείπει ένα καλό πανκ ζιν. Λείπει κι ένα κακό βασικά, ένα οποιοδήποτε. Σε μια σκηνή μάλιστα που βράζει

Σ' ετούτο το ταινιάκι διάρκειας περί των τριών ωρών, με τους Green Day στην καρέκλα του παραγωγού (αλλά ας μην μας αποθαρρύνει αυτό), γίνεται αναφορά στο 924 της οδού Gilman, ένα χώρο στημένο με κόπο (και) από τον ιθύνοντα υπερνού πίσω από το Maximum Rock'n'Roll, ένα χώρο συνάντησης των πραγματικά βασανισμένων από την όποια μορφή είχε η κοινωνία τότε ή και σήμερα ακόμα. Οι φανζινάδες ήταν εξίσου σημαντικοί με τους μουσικούς, κατέγραφαν τα όσα συνέβαιναν, έφερναν τα προθυμότερα των αυτιών στις - όπως αποδείχτηκε μετέπειτα - ξεχωριστές μπάντες, επικοινωνούσαν το είναι τους μέσα από φωτοτυπημένες σελίδες, άθλια σκίτσα και ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Συνεισέφεραν στο αίσθημα "κοινότητας" στο συγκεκριμένο μέρος, αλλά και αλλού. Στη σκηνή.

Δεν είναι "ρομαντικοποίηση" μιας εποχής όλο αυτό, η χαρακτηριστικότερη των αγωνιών του μέσου νεανία είναι το να ανήκει κάπου. Έτσι αισθάνεται ασφάλεια, ότι κάνει κάτι σοβαρό, ότι βρίσκεται κάπου όπου τον δέχονται όπως είναι τη δεδομένη στιγμή της ζωής του. Δεν γίνεται αυτό όταν κινδυνεύεις να φας βρωμόξυλο από ένα τεράστιο τύπο που έτυχε να πιει μια μπύρα παραπάνω, όταν για να πλερώσεις το μαγικό εισιτήριο για να δεις την αγαπημένη σου μπάντα σημαίνει ότι θα πρέπει πρώτα να πείσεις τον κηδεμόνα σου να σου παραχωρήσει δύο ή και τρία από τα μεροκάματά του. Το "all ages" εφεύρημα ήταν εξαιρετικό. Ο αποκλεισμός ρατσισμού, φασισμού, ομοφοβίας και γενικά μαλακισμένων στάσεων ζωής σωτήριος. Με τα ψιλά για το σχολικό διάλειμμα μπορούσες να βιώσεις τέχνη, προχωρημένες ιδέες, περίεργα κουρέματα.

Κι εδώ σκάει η μαγεία του όλου εγχειρήματος. Οι μουσικοί δημιουργούν χωρίς να ελπίζουν πουθενά, οι παριστάμενοι κολλάνε βλέποντας κάτι μοναδικό, που την επόμενη στιγμή μπορεί να μην υπάρχει πια. Λείπουν μόνο οι ιστορικοί αυτού του πάρα πολύ σύντομου σήμερα.