Last night I dreamt that somebody loved me...

... και στην εκπνοή του πρώτου μήνα του νέου (ακόμα;) έτους γράφω για όλα όσα δεν πρόλαβα - ήθελα να γράψω στην ώρα τους... Γιατί; Για ηλίθιους λόγους ως συνήθως... Δεν έχει βγει και τίποτα εξαιρετικό μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, επομένως ευκαιρία είναι... 
Δε θα αναφερθώ καν (καλά, ίσως λίγο) στο πόσο με απογοήτευσε η πάντα αναμενόμενη ηλιθιότητα των συνανθρώπων μου και φέτος... Είπαμε, αυτοβιογραφία κομμένη (καλά, ίσως όχι εντελώς), μόνο τέχνη...

Ας πούμε φέτος γαμήθηκα ν' ακούω Hardcore, θεωρώντας όμως ότι δεν κολλάει το εν λόγω είδος στο μαλακοblog μου, δεν έγραψα λέξη... Θα τα πω εν συντομία στη συνέχεια, λοιπόν. Επίσης, αποφάσισα να τσεκάρω κάμποσα comics εκτός Vertigo και συνειδητοποίησα ότι παίζει ολόκληρος κόσμος εκεί έξω που δεν είχα ιδέα ότι υπήρχε, ώσπου τα σιχάθηκα κι αυτά και την ασχετοσύνη μου κι έπεσα με τα μούτρα στα βιβλία...

Λοιπόν, παρακάτω απαριθμούνται κάμποσες δισκάρες που δεν παίζει με την καμία ν' αλλάξουν τη ζωή σου, αλλά θα έπρεπε...

1. White Lung -  It's the Evil: Female fronted ξεχαρβαλωμένο Hardcore, ο καλύτερος δίσκος της φάσης μετά των SQRM, αλλά γι' αυτούς έγραψα... 

2. Autistic Youth - Idle Minds: Punk Rock για γροθιές στον αέρα και ατελείωτα sing-alongs...

3. Kriegshog - S/T: Κολασμένο thrashy hardcore από Japan μεριά, ακραίο γάματα, δεν υπάρχει περίπτωση να το βάλεις να παίξει δυνατά και να μην αρχίσεις να σπας πράματα μετά από κάνα δίλεπτο (στο τέταρτο περίπου κομμάτι δηλαδή)...

4. Red Dons - Fake meets failure: Η μπάντα του τραγουδιστή των Observers, των αγαπημένων μου πανκς στα ζήροουζ... Απλά τέλειο...

5. P. S. Eliot - Living in Squalor: Ψυχωμένη, ειλικρινέστατη punk φάση, αλλά Sleater Kinney όχι Σεξ Μπίστολζ... Άστο, δε θα καταλάβαινες...

6. The Dead C - Patience: Κακώς, κάκιστα δεν έγραψα λέξη γι' αυτό το αριστούργημα...

7. Ye Olde Maids - God Blesses Us, Mother Dresses Us: Η μοναδική προσφορά των Cold Cave για πέρυσι, ήταν κάτι παλιές κασσέττες... Το μπλογκ ήταν μισό χωρίς αυτούς, το ξέρω... Ευτυχώς επιστρέφουν φέτος. 
8. White Ring - Black Earth that made me: To Witch House τελείωσε, ξεφούσκωσε, αλλά αυτός ο δίσκος θα μείνει. Ανατριχίλα ρε, τίποτα άλλο... 
9. Rape Faction - Gone Forever: Δισκάρα... Τέχνη, απλά...
10. Various Artists - txinaurriak - mikel laboari ikasitako kantuak: Βγήκε στα τέλη του '10. Το ανακάλυψα χάρη στο Zeugolator... Έγραψε κάτι για Βάσκους, Fugazi, Post Hardcore έπρεπε να τσεκάρω... Και το έκανα. Και έμεινα μαλάκας. Άντε, σειρά σας τώρα...

11. Bikini Kill, Babes in Toyland, Crass, Royal Trux, The Fall, Black Flag, Wu Tang Clan, Jawbox, Gun Club, Sonic Youth, Cranes, Fugazi, Bad Brains, Jesus Lizard, Cop Shoot Cop, Limp Wrist, Unwound, Hoover, Dischord ρε κάποια πράγματα δεν ξεπερνιούνται... Το παρελθόν χτυπούσε τόσο δυνατά που κόντεψε να μου γκρεμίσει την πόρτα...
Και πάμε και στα άσχετα... 

• 20th Century Boys, Locke & Key, Wet Moon, American Vampire, 2000AD μέχρι να ξεράσω, δε συνέβη εννοείται, Madman, Blame!, House of Mystery, DMZ, Judge Dredd Megazine, Tank Girl τη νέα Martin εποχή, Hellblazer ξανά απ' την αρχή, Greek Street, I, Zombie, Godland, άπειρες αποτυχημένες προσπάθειες να διαβάσω σουπερήρωες, comics ρε μουνιά...
• Σιχάθηκα το indiefuck, για πλάκα το είχα βάλει στην αρχή,  όλως παραδόξως είχε αρχίσει να αποκτάει μια "δύναμη", τα ονόματα το έχουν αυτό και για να περισώσω ένα μέρος της όποιας καλλιτεχνικής μου ακεραιότητάς,  να συνεχίσω να γράφω ό,τι και όπως μου καυλώσει δηλαδή, το σκότωσα...  Καλά ξεκουμπίδια, λοιπόν...
• Έκανα μια απελπισμένη προσπάθεια να το κλείσω (το διάλειμμα του Νοεμβρίου ήταν ακριβώς αυτό), συνειδητοποίησα όμως ότι έχω εθιστεί σ' αυτό τον obnoxious τυπάκο και επέστρεψα.  Μου μοιάζει τρελά, βασικά. Και συνεχίζω τη μαλακία κι ας μου 'χει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι αυτό το γαμωμπλόγκ μια μέρα θα με σκοτώσει... Υπάρχουν πολλά ζώα εκεί έξω, αλλά φυσικά δεν περιμένατε εμένα να σας το πω...

The Go! Team - Rolling Blackouts

Οπτασία ρε...

Εννοείται ότι ο μόνος λόγος που το τσέκαρα και γράφω αυτές τις γραμμές είναι η συμμετοχή της Bethany Cosentino. Είμαστε item... Αρκετό καιρό τώρα. Αυτή δεν το ξέρει. Μαλακία ε; Όχι απαραίτητα.

Δεν έχει απαιτήσεις από 'μένα, ας πούμε. Τίποτα. Δεν έχει γκρινιάξει ούτε μία φορά. Ούτε όταν ξέχασα τα γενέθλιά της, την επέτειό μας... Για την ακρίβεια δεν έχουμε επέτειο καν. Πόσο γαμάτο είναι αυτό; Ο ορισμός της ελεύθερης σχέσης. Αυτή είναι ελεύθερη να κάνει ό,τι γουστάρει, εγώ είμαι ελεύθερος να τη γουστάρω. 
Νομίζω δεν έχω υπάρξει περισσότερο φεμινιστής στη ζωή μου. Όχι, είναι κι εκείνη η φορά που... Χμμμμ... Δε θέλω να το πω. Ακόμα με κράζουν οι δικοί μου γι' αυτή την τύπισσα. Μα δεν είναι μαλακία όταν οι γύρω σου σε πρήζουν ότι σε φάση "αυτή η γυναίκα δεν κάνει για 'σένα". "Καλή είναι, αλλά η προηγούμενη...", "μα η προηγούμενη με είχε φλομώσει στο κέρατο ρε", "δεν έχει σημασία, ταιριάζατε", "ε άντε και γαμήσου". Όχι. Τώρα είμαι ευτυχισμένος.

Είναι και Σκορπιός ρε. Perfect S-E-X... Αν και, από σαρκικής απόψεως, νταξ, στερούμαι αρκετά. Αλλά δεν τρέχει. Δεν την έβλεπα έτσι τη σχέση μας, απ' την αρχή. Η δικιά μου, ακόμα και με άλλους, δεν ξεχνάει όσα μ' έκαναν να την ερωτευτώ. Ναι ρε, και στους Go! Team, για παράδειγμα, σε ένα κομμάτι τραγουδάει και είναι σα να μου ψιθυρίζει... Σ' εμένα ναι... Όπως και στο δίσκο το δικό της.
"Ρε πρέπει να βρεις καμιά που να σου κάθεται κιόλας", παρατάτε με ρε, "θα γεμίσεις καυλόσπυρα, σα σκατά θα γίνεις", μα καλά μαλάκες είστε όλοι; Χέστηκα λέμε. Εδώ έκανα θυσία ρε. Άκουσα το πόνημα των Go! Team πενήντα φορές, ώσπου στο τέλος το γούσταρα κιόλας. Σοβαρά ρε. Αλλιώς ούτε να τους χέσω.
Έχω καταντήσει κλινική περίπτωση... Τέλος πάντων. Ρε... Μ' άρεσε... Κι ας μου τη σπάνε οι μπάντες που χώνουν πεντακόσιες διαφορετικές επιρροές σε ένα τρίλεπτο κομμάτι, ιδίως αν κανα δυο είναι πολύ Μαριχουάνα Στοπ... Γαμώ. Αλήθεια. Όλα μ' αρέσουν. Σε φάση όλα ρε...    
          

Wire - Red Barked Tree

Η πρώτη μεγάλη επιστροφή του νέου έτους... Δεν είναι ότι "έλειπαν" από τη δισκογραφία, όχι ακριβώς, πάντα με κάποιο τρόπο έσκαγαν. 

Τώρα, στα δικά μου. Προφανώς και είναι από τις μπάντες που μ' έχουν σημαδέψει γάματα, εντάξει στην post punk φάση δεν εντάσσονται; Σαφώς. Ε, όλες αυτές οι μπάντες που ανήκουν στην εν λόγω φάση μ' έχουν σημαδέψει γάματα, έτσι, για να ξέρετε τι να περιμένετε από 'δω και στο εξής. Ασπρόμαυρη φωτό απ' τα παλιά χρόνια κι ένας πολύ συγκινημένος παίδαρος μπροστά στο πληκτρολόγιο. Η ίδια σκηνή κάθε φορά που αποφασίζει κάποιος από "τότε" να κυκλοφορήσει κάτι. Σαν να σου 'κανε επίσκεψη απροειδοποίητα κάποιος που σου 'χει λείψει πάρα πολύ.

Το "154" είναι ο δίσκος που μου έκανε "κάτι", όχι το "Pink Flag", και μ' έχει επηρεάσει περισσότερο απ' όλα σαν, εχμμμ, ας πούμε σα μουσικό, αν και χρησιμοποιώ τον όρο με μεγάλη επιείκεια όταν αναφέρομαι στον εαυτό μου ως τέτοιο. Έκανε τα πάντα ν' ακούγονται τόσο εύκολα. Τόσο απλά. Μπορούσες να έχεις τον επιθυμητό αντίκτυπο στον ακροατή χωρίς να παίζεις τα τεράστια σόλα ή να έχεις τις τρομερές γνώσεις τεχνικής. Με δυο - τρεις απλές συγχορδίες και πάθος όλα δουλεύανε ρολόι.
Τώρα, στο παρόν, δε θα 'λεγα ότι συμβαίνουν τα τρομερά πράγματα, έχει μερικά συγκλονιστικά κομμάτια, άλλα όχι και τόσο, ξέρω εκ των προτέρων ότι θα μπαινοβγαίνει στο στερεοφωνικό μου (ναι, θα το αγοράσω) για αρκετό καιρό, αλλά μία μπάντα που έχει πειραματιστεί με κάθε μουσικό genre που υπάρχει, όταν επιστρέφει στα μεγάλα επιτεύγματά της στα '80s, εντάξει, δεν παύει να απογοητεύει λίγο αυτή τους η απόφαση. Δεν ξέρω τι περιμένω από την εκάστοτε "επιστροφή" καθενός από δαύτους κάθε φορά... Ειλικρινά. Είμαι ένα αρκετά απαιτητικό fanboy, όπως είμαστε όλοι από τους μουσικούς που μας έκαναν "κάτι" στο παρελθόν...
Από τη μία έχεις την τρελή αγγλουριά στην προφορά που συγκινεί πάντα, από την άλλη είναι όλα τόσο γνώριμα... Δεν ξέρω. Θα δείξει πως θα βγει κι αυτό...

Earth – Angels of Darkness, Demons Of Light 1

Κοιμήθηκα με το γκόμενο της κολλητής μου. Δεν ήταν και ό,τι καλύτερο έχω κάνει στη ζωή μου αλλά το ήθελα. Μαλακία; Ίσως...

Τραβιόμασταν για λίγο καιρό, κρυβόμασταν μέσα σε παρέες, μέχρι να νυχτώσει αρκετά και να 'ρθει η ώρα να χωθούμε σ' ένα δωμάτιο. Μόνοι. Εγώ κι αυτός. Ήταν το μυστικό μας. Το πράγμα άρχισε αναπόφευκτα να σοβαρεύει μετά από λίγο καιρό. Έπρεπε να της το πούμε.

Δεν το πήρε και πολύ καλά. Δεν μπορώ να πω ότι ξαφνιάστηκα. Ήταν πάντα λίγο κτητική με ό,τι είχε να κάνει με τους άντρες της. Εγώ πάλι όχι. Δε μ' ένοιαζε. Απ' την άλλη όμως δε μου 'χε συμβεί ποτέ κάτι αντίστοιχο.  Ή, πιο σωστά, δεν ήξερα αν μου είχε συμβεί κάτι αντίστοιχο.

Άρχισε να φέρεται περίεργα, να φλερτάρει μπροστά στα μάτια μας, να πηδιέται με όποιον την πλησίαζε και στη συνέχεια να το βροντοφωνάζει, ο δικός μου αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να της μιλήσει. Ίσως και να μη γούσταρε να τη βλέπει με άλλους. Δεν το σκέφτηκα τότε.

Δεν είχε ξημερώσει όταν χτύπησε την πόρτα μου. Του άνοιξα ανόρεχτα. Κοιμόμουν. Ήταν ταραγμένος και, κατά τα φαινόμενα, καλυμμένος στο αίμα. Μου είπε ότι προσπάθησε να της εξηγήσει,  ότι ήμασταν ερωτευμένοι, εκείνη δεν έπαιρνε από λόγια, άρχισε να ουρλιάζει και αναγκάστηκε να τη βάλει βίαια στ' αμάξι του, να την πάει σε μια παραλία και να της ανοίξει το κεφάλι με μια πέτρα... Τον πέταξα έξω απ' το σπίτι και του είπα ότι δεν ήθελα να τον ξαναδώ.

Τη βρήκανε την ίδια μέρα. Ένας γέρος που έκανε τζόγκινγκ την εντόπισε. Όπως γίνεται στις ταινίες. Έχει περάσει ένας μήνας. Από τότε φοβάμαι να κυκλοφορήσω μόνη μου τα βράδια. Δεν έχω πάει στους μπάτσους. Ποτέ δε θα το έκανα αυτό. Για κανένα...

Ε. 

Pulp VS. The Libertines

Οι επανασυνδέσεις της χρονιάς, περσινής και φετινής... Για μένα ρε. Τυγχάνει, βασικά, να γουστάρω και τις δυο μπάντες, κράξτε ελεύθερα, χέστηκα, δε θα πήγαινα βέβαια σε κανένα λάιβ τους. Τους Pulp τους έχω δει στα "καλά" τους, επομένως είμαι καλυμμένος. Τους Libertines όχι, αλλά στ' αρχίδια μου. Για τους δεύτερους, μάλιστα, έχοντας σα δεδομένο τις πελώριες εγωισμάρες τους, δεν ξέρω καν αν τελικά την έκαναν τη γύρα στα stages της υφηλίου. Δε γαμιέται. Σκοπός του άρθρου δεν είναι να σας στείλω να τσεκάρετε αυτά τα μεγάλα γεγονότα, άλλωστε. Χέστηκα τι θα κάνετε. (Μαλάκα, πόσα έχω κατεβάσει; Έξι ή εφτά;)

Ετούτοι εδώ οι δυο, καλλιτεχνικά, είναι το ακριβώς αντίθετο. Η μέρα με τη νύχτα. Σιγά το νέο. Όλη η εξυπνάδα, η σημασία στη σύνθεση, η αριστοκρατία, γαμιέται από την προχειρότητα, τον ψευτοτσαμπουκά, τις αυτοκαταστροφικές τάσεις. Και αντίστροφα. Τα εξώφυλλα στα tabloids πάντως τα μοιράζονταν διά δύο. Τώρα; Τώρα γάματα... Μου είχανε λείψει εξίσου, παρόλα αυτά. (Αφήνω το ποτό κάτω)
Σαμπάνια ή πρέζα ρε... Το αιώνιο δίλημμα. Παλιότερα θα έκλινα προς το δεύτερο, τώρα δεν ξέρω... Η εικόνα του σακατεμένου τύπου με την κιθάρα και το μικρόφωνο ήταν απείρως ελκυστικότερη από αυτή του δανδή με το dry martini. Μπα, και οι δύο γαμάνε. Τέλος πάντων. (Βαθιά ανάσα)

Ρε, δε θα παίξει σύρραξη εδώ πέρα... Ούτε καν. Είμαι πολύ της αγγλούρας και δε γίνεται. Και οι δύο μύθοι του αγγλάρα "σούπερμαν" περιγράφονται εδώ. Από τη μία ο  ψηλόλιγνος, ο μυστηριώδης τύπος, απ' την άλλη  το χάλι, ο μυστήριος τύπος. Αλληλοσυμπληρώνονται. Ανάλογα με τις διαθέσεις μου φάση... (Καταπίνω με δυσκολία)

Το "Different Class" το αγόρασα στο Λύκειο και αποφάσισα οριστικά ότι αυτή είναι η φάση μου, τέλος. Αυτό θέλω να γίνω. Αυτό που περιγράφεται στο "I, Spy" συγκεκριμένα. Εν μέρει το κατάφερα. To "Up the Bracket" δε, το τσίμπησα μία περίοδο που απορούσα γιατί η αντροπαρέα που περιστοίχιζε μια τύπισσα δεν ήταν αθεράπευτα ερωτευμένη μαζί της. Ακόμα απορώ. (Καλύτερα να μην ανάψω άλλο τσιγάρο)
Και ρε μαλάκα, για μένα η indie φάση ήταν αυτή. Η cool πλευρά, η απροκάλυπτα pop, η φούσκα αν θες, βαριέμαι τους κλαψομουναρέους ασχημομούρηδες τύπου Bradford Cocks, Thom Dorcke, Menovlenna και το κακό συναπάντημα, όλοι αυτοί οι νεωτεριστές της ποπ, σκάνε μόνο όταν δε βγαίνει καλή ποπ, αυτό είναι όλο, ο κόσμος αναγκάζεται να ψάχνει ένα ρεφραίν να ταυτιστεί στις υπερφίαλες μπούρδες τους, νομίζει ότι το βρίσκει αλλά αρχίδια, η έκσταση δεν είναι παρά προσωρινή, αυτό που μένει πάντα είναι το κομμάτι που σιγοτραγούδησες, όχι εκείνο που σ' έκανε να σκεφτείς, μικρή πικρή αλήθεια... (Ωχ... Έρχεται... Προλαβαίνω να...)
Ναι ρε, τι κοροϊδεύετε τ' αυτάκια σας; Ψοφάει το χάλι, βάλτε απ' τη μία ένα νοστάλτζια πάρτυ που θα παίζει britpop κι απ' την άλλη ένα που θα παίζει indie με νου και φαντασία, δεν είναι ότι στο πρώτο θα γίνει της πουτάνας, που θα γίνει, είναι ότι κι αυτοί που θα πήγαιναν στο δεύτερο θα είναι εκεί. Δεν εξετάζω ποιότητες, προχώ μαλακίες και τα συναφή, το τεράστιo επιχείρημα που δεν μπορεί να αντικρούσει κανείς σας, είναι το ότι πραγματικά όλοι μας θέλουμε να θυμόμαστε τις καλές στιγμές στη ζωή μας...  Γι' αυτό και η ξεδιάντροπη ποπ θα ξεκωλιάζει με βρωμερό πάθος την οποιαδήποτε αβάντ μαλακία πάντα! (Μπλουαρρρργκχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ!!!!!!)       

The Decemberists - The King Is Dead

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας γάιδαρος, γέρος, γάματα, ήταν τόσο καιρό όμως στη δούλεψη των ανθρώπων που είχε μάθει τη γλώσσα τους. Μια ωραία μέρα, λοιπόν, άκουσε το αφεντικό του να λέει ότι θα τον καθαρίσει γιατί του έπιανε χώρο. "Σιγά μην κάτσω να με φάνε", σκέφτηκε και την έκανε. Στο δρόμο πέτυχε ένα σκύλο, που ήταν επίσης σκατόγερος και του κάνει: 
- Ρε μαλάκα, την κοπάνησα γιατί θα με κάνανε δερμάτινο παντελόνι 
- Κι εγώ σ' αυτή τη φάση είμαι, δεν πάμε Οκλαχόμα να γίνουμε σταρζ του πενταγράμμου;" απαντάει εκείνος - με ερώτηση, 
- Είναι η πιο μαλακισμένη ιδέα που 'χω ακούσει, αλλά η νέα μόδα στο σταρ σύστεμ είναι η κτηνοβασία τώρα πιά, παίζει λοιπόν και να 'χουμε την ευκαιρία μας!, ο γάιδαρος κοιτάει μπροστά με αισιοδοξία,
 - Ρε πάμε λέμε, επιμένει το dachsund,
- Α, ναι... βασικά, τα ζώα δε μιλάνε ρε... 
Εκεί που πηγαίνανε βρήκανε ένα κόκκορα ένα βήμα πριν τη σούπα και μια γάτα ένα βήμα πριν το σαλάμι αέρος και τους πήρανε για να κάνουν όλοι αυτοί οι γερο-παραλυμένοι την πιο γαμάτη psych-country-folk-metal μπάντα που γνώρισε ο πλανήτης. 

Στο δρόμο για 'κει τους έπιασε η νύχτα, βρήκαν όμως ένα σπίτι φωτισμένο, και είπαν να χτυπήσουν μπας και αράξουν λίγο. Περάσαν κάτω από την ξεθωριασμένη, αλλά τόσο Anti-Kunst, ταμπέλα που έλεγε "Villa Indiefuck", χωρίς να υποψιάζονται τι τους περιμένει...

Πλησίασαν στο παράθυρο, στάθηκαν το ένα πάνω στο άλλο, ο γάιδαρος τέρμα κάτω, πάνω του ο σκύλος, μετά η γάτα και στην κορυφή ο κόκκορας και τσέκαραν μέσα. Κάμποσοι λιωμένοι τύποι στα πατώματα, ενώ στο βάθος αναγνώρισαν τη βαριεστημένη (αλλά, godddamnn, τόσο cool) μορφή του  πιο ξεχωριστού μουσικοκριτικού της γενιάς του... Από τα ηχεία έβγαιναν οι χίππικοι ήχοι των The Deeep, Not Not Fun φάση, οφείλετε στον εαυτό σας να τους τσεκάρετε.
- Ρε μαλάκες, ο Indiefuck! νιαούρισε με περισσή καύλα η γάτα...
- Νομίζω αυτοαποκαλείται Raggedy Man τώρα, γαύγισε η Λάσσυ με Alzheimer... Χέστηκαν οι σύντροφοί του.
- This could be our big break, έκρωξε σε άπταιστα αγγλικά με λονδρέζικη προφορά ο φτερωτός της παρέας, κλάνοντας, ταυτόχρονα, με ανακούφιση και ανυπομονησία...
Αν και δεν κατάλαβαν λέξη οι υπόλοιποι άρχισαν με τη μία να βγάζουν τους πιο avant ήχους, δένοντας τέλεια με την υπάρχουσα υπόκρουση, κάτι που ανάγκασε τους παρευρισκόμενους να κλείσουν τη μουσική για να αφουγκραστούν. Κι αυτό που άκουσαν ήταν καλό.
Με τη μία έτρεξαν έξω να γνωριστούν με το νέο όνομα του προχωρημένου ήχου, κάτι που, δυστυχώς, έθεσε αυτόματα σε λειτουργία το σύστημα ασφαλείας του ανακτόρου, lazers, πυροβόλα όπλα, νάρκες, μεταλλικοί δονητές πασαλειμμένοι με λιπαντικό, με λίγα λόγια, η μπάντα που θα άλλαζε το ρου της ιστορίας έγινε σε ελάχιστο χρόνο μια άμορφη μάζα από αίμα, κρέατα και κόκκαλα... 
Η μετενσάρκωση του Lester Bangs ξενέρωσε με τη μία. Ευτυχώς, κάποιος από την παρέα του προσέφερε την τελευταία μπούρδα των Decemberists για να την κράξει. Δέχτηκε το δισκίο (σουβέρ στην καλύτερη) με ένα σατανικό χαμόγελο και πήγε προς τα μέσα...

Dirty Beaches - Badlands

Άμα γουστάρεις Suicide θα αρρωστήσεις. Απλά είναι τα πράματα ρε. Τι να αναλύσω τώρα. Τελείωσε το ρηβιού, πάει.

Μαλάκα, παίζει να είναι η δεύτερη φορά που αντί για φωτό ό,τι να 'ναι βάζω το εξώφυλλο δίσκου... Νταξ, κάτι κατεβατά για πέντε - έξι LP μαζεμένα δε μετράνε. Λοιπόν, γαμάει το έργο... Το ξεκαθαρίσαμε; Τέλεια...

Ρε, έχω κολλήσει μ' ένα άρρωστο πράμα περσινό, έγραψα κι εδώ, η μπάντα λέγεται SQRM, το πόνημά τους "Rodeo", κυκλοφόρησε   στη συγκλονιστική Youth Attack Records, και δεν παίζει να το γουστάρει κανένας μα κανένας από σας. Απλά. Γιατί; Γιατί οι τύποι έχουν πάρει τις πιο ακραίες στιγμές των Black Flag ένα βήμα παραπέρα. Ναι ρε, Hardcore παίζουν. Αρρωστάρες... Όχι metalcore ξερατά, ούτε μαλακοbrutal φωνές, όχι dudecore, οδύνη μαλάκα, και Die Kreuzen θυμίζουν σε φάσεις, είναι πολύ το χάος, πολλή η οργή... 
Γάμησέ τα, και να τσεκάρεις, αμφιβάλλω αν θα σου φανεί σε φάση τόσο ιδιαίτερο, όσο μου σκάει εμένα. Είναι αυτό ρε, εκεί που εσύ ακούς τέχνη, κάποιοι ακούνε θόρυβο... Δεν αλλάζει αυτό, τέλος. Δε θα καταλάβαινες ρε. Κι έχει εξαντληθεί κιόλας. Ας το βρει κάποιος e-bay να μου το κάνει δώρο ρε, τι σκατά πια... 
Κι εδώ έρχεται η ερώτηση...
"Τελικά τι μουσική ακούς ρε φίλε;"
Λοιπόν, γουστάρω indiepop, old school hardcore, hip hop, punk rock, noise πραματάκια και post punk... Πολύ post punk... Θα τσεκάρω ό,τι έχει φωνητικά και drums εν ολίγοις... Σκατοinstrumental ψευδοτέχνη, κρατήστε τη μακρυά. Και οι γυναίκες με λατρεύουν, ενώ οι άντρες με φθονούν. And That's a fact...  

     

She's Crushing My Mind: The Herstory of Riot Grrrl...

Κοίτα, βασικά, η ιστορία της μουσικής, δεν είναι τόσο οι μεγάλοι, εύκολα αναγνωρίσιμοι πρωτοπόροι της, όσο οι μικρές "επαναστάσεις" που σου σκάνε την εποχή που ρουφάς σα σφουγγάρι αυτά που πέφτουν στα χέρια σου... Στην εφηβεία... Ναι, αυτή είναι καλή περίοδος... Αυτό πιστεύω εγώ τουλάχιστον.

Ρε, δεν παίζει να κάνω αναδρομή φάση, ούτε καν, ποτέ δε θα συμβεί αυτό, τα μοναδικά γεγονότα που αναλύονται σ' αυτό το χώρο αφορούν το παρελθόν μου, το παρόν μου και μόνο. Απλά το υπενθυμίζω σ' αυτούς που μπορεί να το ξέχασαν.
Το στόρυ ξεκινάει πάλι από τα φανζίν, από διαφημίσεις σ' αυτά συγκεκριμένα, μία απ' αυτές αναφερόταν σε μία ταινία, στην οποία συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, οι Sonic Youth και οι Nirvana. Για ένα έφηβο μ' ένα μυαλό πνιγμένο στο alternative (μπλιαχ) rock και το indie έμοιαζε όαση... Α! Το όνομα της ταινίας: 1991, The Year Punk broke...
Το επόμενο βήμα ήταν, φυσικά, να την αποκτήσω, αλλά πολύπλοκες φάσεις όπως "ταχυδρομικές επιταγές" και λοιπές μπούρδες στάθηκαν απαγορευτικός παράγοντας. Την είδα τελικά χρόνια μετά, την κατέβασε με σύνδεση Πανεπιστημίου Αιγαίου ο Animal... Η εύκολη λύση ήταν μια βόλτα στο δισκάδικο, τα φράγκα έφταναν για μία και μόνο αγορά, τι πρωτότυπο, κάπως έτσι απέκτησα τον πρώτο δίσκο της μπάντας της οποίας το όνομα μου κίνησε την περιέργεια περισσότερο, το "Spanking Machine" των Babes in Toyland...

Η έκπληξη μου όταν συνειδητοποίησα ότι το συγκρότημα απαρτιζόταν από κορίτσια μόνο, ήταν μεγάλη. Μέχρι τότε οι μοναδικές μπάντες που ήξερα σ' αυτή τη φάση ήταν κάτι μαλακισμένες τύπου Girlschool, Vixen για να την παίζουν οι μεταλλάδες, πάθηση από την οποία δεν έχουν θεραπευτεί μέχρι σήμερα. Έβαλα με επιφύλαξη το δίσκο να παίξει και μέχρι το "Dust Cake Boy" έψαχνα τα μυαλά μου στο πάτωμα. Ναι. Τόσο πολύ. Κοπέλες με φορέματα που κρεμάνε απ' το λαιμό κιθάρες και γαμάνε... Χορδές, ενισχυτές και γάμπες. Δεν μπορώ να σκεφτώ πιο καυλωτική εικόνα. Αδυνατώ πραγματικά...
Όντας κολλημένος, αποφάσισα να επενδύσω σε βινύλια των Hole, L7, Lunachicks, τίποτα δε με ικανοποίησε στο βαθμό που το 'καναν οι Babes... Ντάξει, στο mainstream πάντα λίγα πράματα τραβούσαν την προσοχή μου, κι αυτά που το έκαναν δεν ήταν για πολύ... 
Κάνα χρόνο μετά άρχισα να βλέπω στα έντυπα, που ανέλυσα σε προηγούμενο άρθρο, τις λέξεις riot grrrrl όλο και πιο συχνά, δίπλα από μπάντες με πραγματικά ευρηματικά ονόματα, ε ναι ρε, έπρεπε να διερευνήσω περαιτέρω... Μετά κόπων και βασάνων εντόπισα δίσκους των Bikini Kill και των Team Dresch και, ρε μαλάκα, σοκαρίστηκα με την εξέλιξη. Σοκαρίστηκα ακόμα περισσότερο πριν από καμιά βδομάδα που έκανα την έρευνά μου για τούτο εδώ, για φωτογραφίες και τα διάφορα, όταν συνειδητοποίησα ότι πολύ πρόσφατα γυρίστηκαν documantaires, εκδόθηκαν βιβλία, ο κόσμος μετά από τόσα χρόνια άρχισε να τσεκάρει πραγματικά αυτό το... εχμμμμ... "κίνημα". Τους καταλαβαίνω, βασικά, γιατί κι εγώ γούσταρα το attitude τέρμα, ότι ξαφνικά οι κοπέλες άρχισαν να γίνονται πιο πολιτικοποιημένες, πιο φεμινιστικά ενεργές, ακόμα και πιο ανοιχτές στις σεξουαλικές τους προτιμήσεις... Ήμουν σε φάση, γάμησέ τα, αυτό δε θέλω να ξεφουσκώσει με την καμία.

Κάτι που φυσικά και έγινε. Βέβαια, οι μπάντες που ακολούθησαν, αν και ήταν αρκετά πιο ποπ, δεν έχαναν πουθενά. Αυτό κι αν ήταν έκπληξη. Και έπεσα με τα μούτρα ξανά... Sleater Kinney, (οι Bikini Kill γίνονται) Le Tigre (όχι ακριβώς, αλλά ξέρεις τώρα), Spitboy (και ξαφνικά η πολιτική στάση έχει μεγαλύτερη σημασία από το αν η φωνή πατάει σωστά στη νότα), και γυρνάω και ρίχνω ένα αυτί σε αντράκλες τύπου Monster Magnet των τελευταίων ετών και συνειδητοποιώ ότι, ρε μαλάκα, όλη αυτή η τεστοστερόνη είναι ψέμα, οι ψωλαράδες είναι ψεύτες ρε, είναι γελοίο, η Adrienne Droogas θα το σάπιζε στο ξύλο το βλάκα το Wyndorf με τις κρεατίνες για την πλάκα της...
Πίσω στο θέμα... Ρε, εντάξει το καλλιτεχνικό "βάθος" του εν λόγω genre, ή το πολιτικό παίζει να μην ήταν και τόσο μεγάλο, δεν ήταν, κανένα από τα δύο, μη λέμε και μαλακίες, αλλά ρε, δεν είναι περίεργο; Ποιο; Το ότι αυτό που μου έσκασε σαν το "πανκ" μου, η "επανάσταση" στην οποία ήθελα οπωσδήποτε να είμαι μέρος, ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με ένα μάτσο κορίτσια που έπιασαν μια κιθάρα, πολλά από δαύτα ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους, και άρχισαν να παίζουν μουσική... Σε φάση η "αντίδρασή" μου στη δράση των άλλων που είχε σα συνέπεια τον όποιο περιορισμό των επιθυμιών μου, ήταν κατά ένα μέρος της... Εχμμμ... Φεμινιστικής φύσεως... Τι άτομο με έκανε αυτό; Άσε ξέρω. Γαμάτο άτομο...

Bardo Pond - Bardo Pond

Αγόρασα το "Lapsed" όντας φοιτητόνι. Στου διαόλου τον κώλο που σπούδαζα, είχα γαμηθεί στις αντικαταβολές για να παραμένω "ενημερωμένος" για τα σύγχρονα μουσικά τεκταινόμενα. Όταν το έβαλα να παίξει στο πικάπ που μου 'χε στείλει πακέτο ο θείος μου, μαζί με κάτι ηχειάρες ενάμιση μέτρο, ένα μέτρο δηλαδή παραπάνω απ' όσο χρειαζόμουν, έμεινα μαλάκας... Κόλλησα. Είχα διαβάσει για το τι έμελλε ν' ακούσω, αλλά τίποτα δε με είχε προετοιμάσει γι' αυτό που τελικά συνέβη. Αυτοκινητιστικό ατύχημα θα είχε μικρότερο αντίκτυπο στη μετέπειτα εξέλιξη της προσωπικότητάς μου... Αυτός ο τεραστιος όγκος ήχου, το χάος, η ελευθερία... Δεν μπορούσε να συγκριθεί με τίποτα απ' όσα έβγαζε η Matador τότε, και στα οποία ξόδευα αφειδώς τα χρήματά μου...
Σε φάση, εκείνη τη στιγμή ήξερα ακριβώς τι μπάντα θα έκανα όταν μεγάλωνα. Θα φτιάχναμε μια ξεφυγεμένη, αργή μουσική, κολασμένη, με riffs που θα γαμούσαν και θα σέρνονταν για πάντα, σόλα χωρίς καμία τεχνική κατάρτιση, έκφραση και μόνο, αυθορμητισμός, θα ήμουν πάνω απ' την κιθάρα μου, τα μαλλιά να πέφτουν στη μούρη μου, τσιγάρο στο στόμα, το fuzz pedal μονίμως πατημένο και θ' ανοιγόκλεινα το wah... Αυτό... Drones, ήχος περισσότερο, παρά σύνθεση. Γαμώ δεν ακούγεται; Το ξέρω...
Δε μου 'κατσε ποτέ, το ομολογώ. Νταξ, δεν τα 'χω τινάξει ακόμα, άρα μπορώ να ελπίζω.
Το τελευταίο των Bardo Pond είναι αυτό ακριβώς. Υπερηχητικά βουνά, αρρώστια, παραείναι stoner για στονεράδες, υπερβολικά rock για τους αναγνώστες του Wire. Ό,τι πρέπει. Στη φάση του τελείως. Αυτοί ήταν πάντα στον κόσμο τους, άλλωστε, τα μανιτάρια τους, τα peyote τους, οι ντάτουρες και στ' αρχίδια τους. Ναι ρε. Χέστηκαν αν καταλαβαίνεις. Κι εγώ επίσης. Τριπάρα... Ό,τι μου 'καναν οι Magic Lantern πέρυσι.
Αυτό το αρρωστημένο, ελεύθερο jam rock τους είναι σα να σου ταΐζει τον εγκέφαλο κάπως. Όχι, σα να σου σπρώχνει την "τροφή" ανάμεσα στους λοβούς. 
Ιδίως τα εικοσιένα λεπτά του "Undone", η πιο προσωπική τους κατάθεση μέχρι σήμερα, συγκλονίζει απλά. Και, γιατί όχι, είναι πολύ καλύτερο από το "Lapsed". Πιο ώριμο. Πιο κατασταλαγμένο. Σε στιγμές, πιο εντυπωσιακό ακόμα. Δεν ξέρω ρε... Αρρώστησα...    

Asobi Seksu - Fluorescence

Λοιπόν, οι Asobi Seksu είναι περίεργη φάση... Πρέπει να ξεκαθαρίσω, καταρχάς, ότι δεν πρόκειται για "καλή" μπάντα. Ούτε καν. Αν και έχουν τις σωστές επιρροές, ακόμα και τη σωστή εμφάνιση, δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα. Το "Citrus" είχε ελάχιστες αξιόλογες στιγμές, ενώ το "Hush" καμία. Όχι, είχε μία. Το "Me and Mary". Το ομώνυμο είναι κάπου στη μέση. Χάλια, εν ολίγοις. 
Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω όμως, τσεκάρω πάντα ό,τι βγάζουν. Παίζει επειδή γουστάρω την τραγουδιάρα. Ως γκόμενα, πάντα, γιατί από φωνή χέστα. Είμαι ρηχός ρε, τα 'χουμε πει αυτά. Δεδομένης της προηγούμενης "συμμετοχής" στο προηγούμενο ποστ, θα μπορούσα να εξελίξω το μπλογκ σε κάτι σαν "ίντυ μαλακίες με φωτογραφίες από ίντυ γκόμενες". Ναι. Θα μπορούσα να κάνω καριέρα απ' αυτό. Οι αναγνώστριες θα βαριόταν, βέβαια, και, τελικά, όλα γι' αυτές δε γίνονται; Το γαμάω, λοιπόν...
Τους έσπρωχνε και το NUDE παλιότερα... Ίσως και γι' αυτό. Τα φανζίνς μου ορίζουν τις επιθυμίες...
Το τελευταίο "έργο", παραδόξως, δεν είναι και τόσο κακό. Όχι. Πιο σωστά, είναι καλό. Δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, αλλά οι συνθέσεις τους, επιτέλους, ξεχωρίζουν η μία από την άλλη και, για πρώτη φορά στην καριέρα τους, δε με έκαναν να βαρεθώ. Μη σου πω ότι κόλλησα και κανα δυο φορές. Σε φάση ήθελα να προσέξω τι κάνουν εκείνη τη στιγμή. Σαφώς και η shoegaze κατάσταση είναι πανταχού παρούσα, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν, αλλά τώρα, δεν ξέρω, ίσως επειδή έχει κοπάσει το trend, ακούγεται ξανά ενδιαφέρουσα...
Και κάπως έχουν γίνει πιο... χμμμμμ.... rock κατά μία έννοια. Έχει και party starters (για μανιοκαταθλιπτικούς, μην τρελαίνεσαι), σε γενικές γραμμές είναι ένας δίσκος που στέκεται καλά, χωρίς να σου γαμάει το συναίσθημα κιόλας... 
Δεν ξέρω. Τσεκάρετε και τα συμπεράσματα δικά σας, έκανα ό,τι μπορούσα. 

Minks - By The Hedge

Βασικά, έχει διαρρεύσει από τα τέλη του πολύ κοντινού ακόμα 2010, αλλά νταξ, πρώτο ρηβιού για τη νέα χρονιά ρε... Έτσι για τη φάση, πριν ξεκινήσω να γράφω για τους δίσκους που μου ξέφυγαν πέρυσι.

Τους είχα τσεκάρει από το "Funeral Song" single τους, με τη γαμάτη τύπισσα στο εξώφυλλο, για δίσκος της Captured Tracks μ' άρεσε, γούσταρα και το βίντεο βασικά. Όχι, θα είμαι ακριβής. Γούσταρα το A-Side, απ' την άλλη δεν έλεγε και τρελά πράματα.  

Αυτή η εταιρειούλα ρε, το προσπαθεί το θέμα, αλλά ό,τι και να βγάλει μου βγάζει, μια μιζέρια, μια μετριότητα, σαν να έχει υπερεκτιμήσει τις δυνατότητες των συγκροτημάτων που σπρώχνει. Ακόμα κι αυτοί οι Soft Moon, που για ένα εικοσιτετράωρο του Νοεμβρίου έκαναν τη μπλογκόσφαιρα να γονατίσει από καύλα, λίγοι μου φάνηκαν. Post Punk μπάσσα... Πσσσσσς, πρωτοπορία. Ναι. Το '81. Δεν. Απλά δεν. Εξαντλήθηκε κι αυτωνών η φάση. Ντάξει, τα εφτάρια είναι ψιλοκαλά, αλλά στα full length LPs, όλες οι μπάντες της χωλαίνουν... Και η τραγική έμπνευση να κυκλοφορήσει τις, επιεικώς ανώριμες πρώτες ηχογραφήσεις των Monochrome Set... Μαλάκα, τι σκατά παίρνουν;

Τέλος πάντων, οι Minks, αν και ο ήχος τους είναι πάνω - κάτω στο ύφος του label που κράζω μέχρι εδώ, έχουν κάτι... Δεν το περίμενες αυτό ε; 

Πατάνε στα ίδια κλισέ ακριβώς με τους υπόλοιπους, παρόλα αυτά ξεχωρίζουν... Είναι ιδιαίτεροι ρε. Ο δίσκος, όλως παραδόξως, σε κρατάει. Τα κομμάτια, αν και με τη μία σε παραπέμπουν σε πρώιμους Cure, έχουν και λίγο Orange Juice, μια ιδέα Josef K, μια πρέζα Jesus & Mary Chain περιόδου "Darklands" και λίγο Sarah, αλλά όχι τα πολύ χορευτικά... Τα άλλα. Όλα τα σωστά εν ολίγοις. Και η μίξη πετυχαίνει άψογα. Οι επιρροές έχουν αφομοιωθεί και έχουν μετουσιωθεί σε κάτι άλλο. Γνώριμο αλλά και καινούριο. Και, αφού φύγεις, θες να επισκεφτείς αυτό το μέρος μια φορά ακόμα... Μπορεί και παραπάνω. Την έχει τη μαγεία του... Τίποτα δεν πατάει σταθερά πάνω σε κάτι άλλο, κάνοντας το τελικό αποτέλεσμα ερασιτεχνικότερο, άρα ελκυστικότερο...

Είναι αυτό ρε, η πραγματικά καλή pop, όχι με την έννοια του "popular", προφανώς, έχει αυτή τη μαγική ιδιότητα... Σαν καινούρια κιθάρα. Να θες να είσαι ξανά και ξανά εκεί... Να αφοσιώνεσαι, να περνάς χρόνο, καλά, δεν παίζει να χαθώ στα δικά μου, όσο και να θέλω, το γαμάω λοιπόν...  Δεν πήρα καινούρια, αλλά έχω μπανίσει μια Jaguar... ΣΤΟΠ!

Μουσική φέτος, ρε μουνιά. Αυτοβιογραφία στον πάγο, μέχρι νεωτέρας. Στ' αρχίδια σας; Τα δικά μου πρέπει να δείτε... 

Καλά ξεκίνησε το έτος, λοιπόν, λέω να το καθιερώσω, παράδοση φάση, να μην κράζω απ' την αρχή του χρόνου, θα δείξει αν θα 'χει τη διάρκεια που ελπίζω το πόνημα, ένα είναι σίγουρο, αυτός είναι ο καλύτερος δίσκος της Captured Tracks μέχρι σήμερα, όχι, πιο συγκεκριμένα, αυτός είναι ο πρώτος άξιος λόγου δίσκος της Captured Tracks μέχρι σήμερα... Γι' αυτό και εμφανίζεται σ' αυτή τη μπλογκάρα άλλωστε...

Υ.Γ.: Δεν είναι τελείως θεά η Chantal Goya; Ε;

           

I am the sun, I am the new year, I am the way home...

Ο νέος χρόνος με βρήκε σε μάλλον περίεργη φάση... Πολύ περίεργη. Σαφώς και σκάλιζα το παρελθόν μου πάλι, ψάχνοντας όλα αυτά που δεν έκανα και αν άξιζε τελικά τον κόπο να τα κάνω, ίσως να έπρεπε να γίνουν κάποια μεγάλα βήματα, που θα μου εξασφάλιζαν κάμποσα φράγκα σήμερα, όπως π.χ. να πουλήσω τον κώλο μου για κανα χρόνο, ώστε σήμερα να μπορώ να είμαι καλλιτέχνης και όχι υπάλληλος, απ' την άλλη, αν δεν ήμουν τόσο μίζερος δε θα 'γραφα σα να μην είμαι, επομένως, καλός είναι ο πνιγμός στα σκατά...

Μες στα σκαλίσματα, ανακάλυψα πόσο αγαπούσα αυτό τον πίνακα, την αυτοπροσωπογραφία μου κατά μία έννοια, το έφτιαξα κάπου το... χμμμμ... 2003 ίσως; Δε θυμάμαι ακριβώς, τώρα πια βάζω ημερομηνίες, ακρυλικά και λαδοπαστέλ, τσιγάρα και ουισκάκι και ιδού... 

Παράλληλα, αποφάσισα να γράψω αυτό το κομμάτι που συζητήθηκε προ αμνημονεύτων, ναι, αυτό για τη μόδα, μιλάμε έχω διαβάσει δεκάδες fashion blogs και περιοδικά, έχω σκαλίσει τη γκαρνταρόμπα μου και άλλων, έχω βρει ό,τι χειρότερο είχαν για να βάλω, κάτι γυαλιά της γιαγιάς μου τελείως αίσχος, το μόνο που μένει είναι ο ιδανικός χώρος να λάβει χώρα το χάππενινγκ, ναι, σκοπεύω να τα φορέσω όλα αυτά, και τον ιδανικό επαγγελματία που θα το απαθανατίσει... Το κείμενο είναι σχετικά έτοιμο στο κεφάλι μου, δεν είναι χλεύη για τους fashion bloggers, ούτε καν, για να ολοκληρωθεί όμως, πρέπει κάπου, κάπως να ξεφτιλιστώ εντελώς... Γιατί; Γιατί μπορώ. Δέχομαι προτάσεις ρε...

Κατά τα άλλα, δεύτερος χρόνος στη σειρά που δεν ξυπνάω την πρώτη μέρα του με hangover, μου φαίνεται απίστευτο ότι δεν κύλησα παρά μόνο πέντε, άντε  έξι φορές όλη τη χρονιά, γνώρισα και κάμποσο κόσμο χωρίς να γίνω ενοχλητικός (μάλλον), κακή κίνηση, ο καλλιτέχνης πρέπει να κρατάει αποστάσεις από το κοινό του (γελάστε ρε μουνιά)... 
Χμμμμ, αυτά πάνω κάτω, έρχεται το μέλλον και είναι μεγάλη πουτάνα. Ευτυχώς...
Α ναι... Έκανα και κάτι αλλαγές στο μπουρδέλο μου...