Cliché Nummero 3: Οι καλύτεροι, καλύτεροι, καλύτεροι του 2011...

Έφτασε πάλι η πιο γαμάτη στιγμή του χρόνου. Η αλλαγή του... Ακολουθεί τώρα ένας καινούριος, γεμάτος ελπίδες και μπλα, μπλα, μπλα... Ναι... Για να δούμε τι σκατά με σημάδεψε και φέτος:

(Σημ.: Παρακάτω έχω βάλει μόνο τους δίσκους που παίζει να ξανακούσω στο μέλλον, όχι απλά ό,τι με εντυπωσίασε. Δεν ξαναπέφτω στα περσινά, ήταν λάθος)

39. The Horrible Crowes - Elsie: Ακόμα πιο τελευταία στιγμή. Την ώρα που το βάζω στο τοπ, είμαι μόλις στο 5ο κομμάτι. Αλλά τέτοιος είμαι, τι περίμενες; Βασικά, αυτός ο Fallon το πηγαινε για Springsteen αλλά ξέρει να γράφει τόσο τέλεια κατεστραμμένα τραγούδια, που του έσκασε McGowan. Ναι, ναι. Thanks, Green Onion.

38. Lisabö - Animalia Lotsatuen Putzua: Είσοδος της τελευταίας στιγμής... Έπρεπε να είναι πολύ πιο ψηλά, αλλά ακόμα το αφομοιώνω... Έχει περάσει κάτω από το δέρμα, πάει σφαίρα προς καρδιά.

37. Craft Spells - Idle Labor: Ελαφρύ αλλά καθόλου light...

36. Hawks and Doves - Year One: Κλάσσικ ροκ για ανθρώπους με νοημοσύνη. Ή όταν οι πανκς μεγαλώνουν γίνονται πιο επικίνδυνοι... Ή κι άλλες λογοτεχνικές μπούρδες από το σακί μου, ανίκανες να περιγράψουν την ομορφιά αυτού του έργου. 

35. Brain F≠ - Sleep Rough: Punk που συμβαδίζει με την εποχή του. Όσο πιο σκατά είναι αυτή, τόσο πιο γαμάτο γίνεται αυτό. Έτσι ακριβώς... Μαλακωδώς (indie) σκεπτόμενος δεν έγραψα γι' αυτούς. Αλλά αυτά θ' αλλάξουν...

34. Of The Wand And The Moon - The Lone Descent: Σατανίλα αυθεντικότατη...

33. Ben Frost and Daníel Bjarnason - Solaris: Αυτός ο δίσκος είναι απαραίτητος, είναι σημαντικός, είναι υπέροχος. Αυτά...

32. Evangelista - In Animal Tongue: Γαμημένη τερατοδισκάρα που πολύ κακώς παίζει με καρδιές... Σκατά φάσεις... Έγραψα,  αλλά το έζβησα. Εντάξει, και;

31. Lil' Wayne - Tha Carter IV: Και γιατί όχι δηλαδή; Δεν καταλαβαίνω...

30. Touché Amoré - Parting The Sea Between Brightness And Me: Τόσο συγκλονιστικά σπαρακτικό Hardcore ελάχιστοι το καταφέρνουν... Γάμησέ τα, πιο πάνω έπρεπε να μπει αυτό...

29. K-Holes - S/T: Βγήκε καλό ποστ πανκ φέτος, ε, Burt;

28. Sex Church - Growing Over: Μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξαναρχίσω να παρακολουθώ τη LOAD Records... Ας είναι καλά η Natasja...

27. Sonic Youth - Simon Werner A Disparu: Αν ήμουν θρήσκος θα 'μουνα μπροστά στο Ganesha και θα προσευχόμουν να μην είναι το τελευταίο τους... Αλλά δεν είμαι και μάλλον είναι.

26. Peaking Lights - 936: Δεν περίμενα να με κουράσει η Not Not Fun... Εντάξει, αυτό παραμένει αριστούργημα...

25. Fucked Up - David's Town Compilation: Ναι είναι κανονικός δίσκος, όχι δεν είναι συλλογή που έχουν επιμεληθεί, ναι, είναι πολύ πολύ καλύτερος από το άλλο που βγάλανε φέτος... Κρίμα στα λίγα αντίτυπα...

24. Raphael Saadiq - Stone Rollin': Ο Scar μου άνοιξε τα μάτια μ' ετούτον. Ντάξει, ΄'ελιωσα...

23. Six Organs Of Admittance - Asleep On The Floodplain: Και μόνο για ένα κομμάτι μη σου πω...

22. Cults - Cults: Πολυσυζητημένο και δικαίως. Δε θα μπορούσε να λείπει...

21. The Kills - Blood Pressures: Σίγουρα όχι ο καλύτερός τους, σίγουρα με αρκετά δυνατά singles ώστε να μη φαίνεται "λιγότερος" μπροστά στους προηγούμενους.

20. M83 - Hurry Up, We're Dreaming: Αυτό ρε, μαγεία μόνο, αυτό.

19. Björk  - Biophilia: Δίχασε τους πάντες όσο τίποτα. Καλά τους έκανε.

18. Religious Knives - Smokescreen: Τον ήχο τους το ζήλεψα...

17. TV Ghost - Mass Dream: Ισοπέδωση των πάντων, κιθάρες απ' το διάολο, έκσταση...

16. Help Stamp Out Loneliness - S/T: Μπορεί και να μου λείπουν οι Stereolab πολύ, αλλά εδώ έχουμε κάτι όμορφο...

15. ...And You Will Know Us by the Trail of Dead - Tao of the Dead: Η πρώτη τερατωδώς γαμάτη δισκάρα της χρονιάς. Και μου 'μεινε.

14. Prince Rama - Trust Now: Παίζει και να είμαι ο χειρότερος μουσικοκριτικός, από "επαγγελματικής" απόψεως. Αφήνω τα κολλήματά μου να με απορροφήσουν και τα σπρώχνω ακόμα κι αν δεν το αξίζουν. Εδώ κάτι τέτοιο δεν παίζει όμως...

13. Wu Lyf - Go Tell Fire To The Mountain: Για το όνομα και γιατί μου θυμίζουν Happy Mondays.

12. Pygmy Lush - Old Friends: Δεν ξέρεις ρε... 

11. Dum Dum Girls - Only in Dreams: Και ο αυνανισμός αποκτά ξανά ενδιαφέρον...

10. Big Sexy Noise - Trust The Witch: Lydia ρε... Πώς να λείπει;

9. The Men - Leave Home: Όπως θα έπρεπε ν' ακούγεται το punk σήμερα...

8. Acid House Kings - Music Sounds better with you: Pop ρε μουνιά!

7. We Were Promised Jetpacks - In the Pit of the Stomach: Άλλος ένας δίσκος που μου άρεσε και θα ξανακούω για όλα αυτά που μου θυμίζει, παρά γι' αυτό που είναι. Θα ήθελα να είχαν βγει γύρω στο '95 ρε. Θα είχαν εκραγεί μυαλά και καρδιές...

6. The Fall - Ersatz G. B.: Απλά δεν παίζει να λείπουν ποτέ αυτοί.

5. Slug Guts - Howlin' Gang: Μου άρεσαν για όλους τους λάθος λόγους. Και μάλιστα πολύ...

4. HTRK - Work, Work, Work: Ο δίσκος που κατάφερε, χωρίς να προσπαθήσει καθόλου, να περιγράψει επαρκώς την απώλεια φέτος. Ποια απώλεια θα ρωτήσεις... Μη ρωτάς καλύτερα...

3. Snowman - Absence: Θα τους έβαζα πολύ ψηλότερα αν δεν το διέλυαν. Κρίμα, μου γάμησαν τις ελπίδες...

2. Cold Cave - Cherish the Light Years: Είναι απίστευτο το πως μια μπάντα σημερινή καταφέρνει να σημαίνει τόσα πολλά για 'σένα... Οι λάθος επιλογές, εκτιμήσεις, αποτελέσματα. Όλα. Η κάθε μέρα.

1. Prurient - Bermuda Drain: Μια κραυγή χωρίς ελπίδα κάθαρσης. Τόσο δυνατή, τόσο ειλικρινής, τόσο αυθεντική.

Tom Waits - Bad As Me

Χριστούγεννα...

Ξυπνάς μόνος, βάζεις ουισκάρα, Waits, ανάβεις τσιγάρο και αράζεις στον καναπέ. Και να μη χιονίζει δεν πειράζει. Το 'χεις στήσει πολύ ωραία. Φτιάξε και καφέ. Βάλε την κούπα δίπλα από το ποτό και γέλα. Γέλα δυνατά όμως. Γέλα μέχρι να σ' ακούσει όλη η γειτονιά. Γέλα μέχρι δακρύων. Αλλά μόνο αν έχεις καταλάβει το αστείο. Αλλιώς μπορεί και να σε περάσουν για τρελό...
Κάνε δυο βόλτες πέρα δώθε. Πείσε τον εαυτό σου ότι στην παρούσα φάση δε θες ν' ακούσεις κανένα και σιχαίνεσαι τα πάντα. Τρέξε μόλις χτυπήσει το πρώτο τηλέφωνο. Μη ρωτήσεις ποιος είναι. Πες απλά "Χρόνια πολλά". Σου ανταποδίδουν την ευχή; Χαμογέλα. Πήγαινε πίσω στο ποτό. Πιες όσο έμεινε με μία γουλιά. Χαμογέλα ξανά. Σαν ηλίθιος. Ξαναγέμισε το ποτήρι. Όχι τόσο πάγο αυτή τη φορά.
Άραξε. Άνοιξε τηλεόραση. Όχι, μην ανοίγεις καλύτερα. Άνοιξε κάνα βιβλίο. Το ξέρω ότι βαριέσαι, αλλά θα χαρείς όταν σκεφτείς ότι πέρασες τη μέρα σου δημιουργικά. Διαβάζεις γιατί γράφεις, άλλωστε. Διαβάζεις για να γράφεις καλύτερα. Αυτό εννοώ. Τσιγάρο άναψες; Αν όχι, κάν'το.
Ελπίζω να μην έχεις φάει. Βάλε κάτι να παίζει. Κάτι που να ταιριάζει στη μέρα. Το "Blue Valentine". Είναι το αγαπημένο μου, το ξέρεις; Πιες κι άλλο. Κι άλλο. Και κάπνισε περισσότερο. Το σηκώνει η μέρα. Και ο δίσκος. Είναι απ' αυτούς που κάνουν κακό στην υγεία ρε. Αν δεν αντέχεις βγάλ'το. Μαλακίες. Αν δεν αντέχεις μην το βγάλεις. Άστο. Καλύτερα. Άστο να παίζει. Άστο να σε γαμάει. Πιες κι άλλο. Και κάπνισε. Και άσε τη μέρα να περάσει.   

Hawks and Doves - Year One

Οι Hawk and Dove είναι ένα ζεύγος πανηλίθιων υπερηρώων της DC Comics. Ο μεν είναι και καλά βίαιος, σκλερός, πολεμοχαρής κι έτσι η (πλέον, ξεκίνησε ο) δε, είναι peace, bro φάση, όλα λύνονται με το διάλογο και λοιπές μαλακίες. Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να φανταστώ η DC τους ανέστησε στην επανεκκίνηση του Universe της που συντελείται τους τελευταίους μήνες. Δεν ξέρω που τα βρίσκουν τα ναρκωτικά, αλλά θέλω γνωριμία με το dealer τους και άμεσα.

Μια ζωή μαλακίες. Από τότε που "ανέλαβε" αυτός ο Geoff Johns δεν αξίζει ν' ασχοληθείς με σουπερήρωες. Γενικά. Η Marvel άλλωστε πάντα για τον πούτσο ήταν. Εκτός του Daredevil, φυσικά. 

Είπα να τσεκάρω, μέχρι τη δεύτερη σελίδα του πρώτου τεύχους έφτασα, κι αυτό με μεγάλη δυσκολία. Νταξ, δε γούσταρα ποτέ σουπερήρωες ιδιαίτερα, εκτός απ' αυτούς της Vertigo. Doom Patrol, ρε μουνιά και ποιος γαμάει τους X-Men. 

Σουπερήρωες ρε... Η μέγιστη βλακεία των Αμερικανών. Το "κακό" είναι απλά κάτι που το κοπανάς μέχρι να λιποθυμήσει και καθάρισες. Απλά τα πράγματα. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω τι το "διασκεδαστικό" βρίσκει ο εκάστοτε αναγνώστης σ' αυτό το χάλι. Τέλος πάντων... Όσο υπάρχει ο Animal Man μπορώ να συμμετέχω κι εγώ στο παράλογο. Για λίγο. Κι από απόσταση.

Οι Hawks and Doves τώρα, είναι άλλο πράγμα. Για την ακρίβεια, όλο το αποπάνω το είδα σαν αφορμή να κράξω, σε κείμενο για μπάντα που δε χωράνε αρνητικά σχόλια. Και για να βάλω πολύχρωμες εικονίτσες κακοντυμένων λογοτεχνικών (χα!) δημιουργιών.

Ναι...

Οι Hawks and Doves, λοιπόν, είναι σόλο πρότζεκτ του τραγουδιστή των ανυπέρβλητων Planes Mistaken for Stars, του οποίου η φωνή, όσο έπαιζε με τη μπάντα καλυπτόταν κάτω από τόνους feedback. Μεγάλο λάθος, όπως αποδεικνύει το πόνημά του.

Συνεχίζει να παράγει με τρομερά αποτελέσματα το avant-grunge-core αίσχος (με την καλή έννοια) που παρήγαγαν οι Planes, αλλά σε πιο βαθιά κατάσταση, πιο σκοτεινή. Πιο προσωπική. Οι περιορισμένες εκτελεστικές του δυνατότητές τον... εχμμμ... περιορίζουν, βέβαια, ίσως αν τα έγραφε με κάνα κιθαρίστα της προκοπής αυτά τα κομμάτια θα έλαμπαν. Όχι ότι τώρα η σαπίλα τους δε συγκινεί. Κάθε άλλο. Είναι άμεσο όλο αυτό. Είναι πράγματα που έπρεπε να βγουν.

Δεν ξέρω ρε, όταν μεγαλώνουν οι πανκς είναι σα λυσσασμένα σκυλιά τις περισσότερες φορές, δεν ξέρω αν φταίει η επανάστα που τους πουλάει, η ελευθεριακή πλάνη, ό,τι κυκλοφορούν μετά είναι εκατοντάδες φορές ουσιαστικότερο απ' όσα είχαν δώσει μέχρι τότε. Στάζει δηλητήριο ρε. 

Αυτό το "wish you were her(e)" αν το είχε γράψει κανένας από τους μαλακογκραντζάδες που ξέρετε και λατρεύετε θα χύνατε από τα μάτια τώρα, αλλά όχι, αυτοί το πούλησαν το πανκ. Κι αυτό με τη σειρά του τους ξέρασε, και τους άφησε να βγάζουν "ukulele songs"... Για να γελάμε εμείς οι έξυπνοι.

KMFDM - WTF?!

Γνωριζόμαστε πόσο καιρό τώρα; Δυόμιση χρόνια; Κάπου εκεί δεν είναι; Κοίτα, είναι κάτι που δε σου 'χω πει. Το μεγάλο μου μυστικό. Δεν μπορώ να σκεφτώ πιο κατάλληλη στιγμή. Άσε με να το πω, σε παρακαλώ. Με βαραίνει χρόνια τώρα.

Γουστάρω Industrial. Τρελά. Έλα, έπρεπε να το 'χεις καταλάβει. Άρθρο όλο κλάψα για Foetus, περιμένω πως και πως το καινούριο των Ministry, εκθειάζω μέχρι αηδίας το φετινό των Prurient; Σοβαρά τώρα, δεν είχες πάρει γραμμή τίποτα; Μα τίποτα; Καλά ρε, δεν το διαβάζεις το μπλογκ; Όχι, δεν - αλλάζω - θέμα - τώρα. Ρε συ, άνθρωπος είμαι, έχω αδυναμίες... Λυπάμαι, το ξέρω ότι έπρεπε να στο είχα πει νωρίτερα.

Τα '90s φταίνε ρε. Μα είναι δυνατόν; Σκάνε οι βρωμο-μαλλιάδες, οι ιδρωμένοι, οι άθλιοι, ο κόσμος παραληρεί μέχρι τη στιγμή που η μουσική βιομηχανία αποφασίζει ν' ασχοληθεί με τους φλώρους... Και βρίσκει αυτό το μαυροντυμένο με τα δερμάτινα και τις τζίβες, πετάει ένα "Mr Self-Destruct" και αυτό ήταν. Ναι και τον άλλον. Τον καραγκιοζάκο με το make-up και τους καθετήρες ούτε να τον σκέφτομαι δεν θέλω. Τον γελοίο. Μπα, δεν ασχολήθηκα και πολύ, εκείνα τα χρόνια ήμουν απασχολημένος με το να αποχαιρετάω την παρθενιά μου. 

Αλλά περνάνε στο σύστημα αυτά. Σαν ιός. Και σου μένουν. Το τελευταίο των KMFDM; Έλειπες όταν το κατέβασα. Δε θα το αγόραζα κιόλας ρε συ, μη φτάνουμε στα άκρα. Δεν περίμενα να το ανακαλύψεις. Άκου λίγο όμως, ωραίο δεν είναι; Όχι; Καλά. Εντάξει, δεν ήταν ανάγκη να δεις φωτογραφίες τους, είναι ψιλοχάλια το ξέρω. Μα ποτέ δε μου άρεσε το πως ντύνονται αυτοί, με τα beats και τις κιθάρες κολλάω.  Ταχύτητα φάση. Action Rock. Όλα αυτά και η Lucia. Γαμώ τους συνδυασμούς σου λέω. 
Γάματα, με τον τίτλο κι εγώ γέλασα. Γερο-industrialάδες που ανακαλύπτουν το sexting. Άστο, δε λέω τίποτα, θα χρησιμοποιηθεί εναντίον μου...
Έλα ρε. Ξεκόλλα ρε. Δεν είναι τόσο αίσχος ρε. Άκου το "Take it like a Man". Κοίτα, αν το ανεχτείς λίγο ακόμα θα σταματήσω ν' ακούω twee. Είδες τι καλός που είμαι; Φιλάκι; Κι άλλο; Κάτσε μισό να πατήσω το play. 
Καλά ντε, το αλλάζω. 

...

Καινούριο section πριν την εκπνοή της χρονιάς. Γιατί; Γιατί έτσι. Για καλή αρχή. Γιατί δεν έχω φράγκα (προς το παρόν) να τυπώσω φανζίν. Γιατί δε θα αντέξω άλλη χρονιά να ψάχνω κάτι καλό ή κάτι κακό να ακούσω, να μην τα βρίσκω, και να πιάνω τελικά τον εαυτό μου να ασχολείται με άλλες μορφές τέχνης, που, μεταξύ μας, παρουσιάζουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από οποιαδήποτε indie μπάντα σήμερα. Όχι punk. Indie. 

Ή απλά θέλω κάτι να απελευθερώνω περισσότερα από τα ευαίσθητα προσωπικά μου δεδομένα. Γιατί παίζει και να μην είμαι τίποτα παραπάνω από μια ατάλαντη, σιχαμένη attention whore. Στ' αρχίδια μου.

Και μια που μιλάμε για την αλήθεια ο αγαπητός κύριος Indie Sessions on the Radio (sic) έγραψε χτες ένα απίστευτα αληθινό κείμενο που μ' έκανε να αισθανθώ αμήχανα, ίσως γιατί είχα καιρό να διαβάσω στο ίντερνετ κάτι τόσο ουσιαστικό. Από τότε συγκεκριμένα που η Bruise δημοσίευσε αυτό. Κάτι τέτοια σου υπενθυμίζουν ότι το blogging δεν έχει ψοφήσει ακόμα όσο και να αναπαράγεται η εν λόγω δήλωση σε εκατοντάδες μαλακοtweets και αλλαγές στην κατάσταση στα οποιαδήποτε Facebook.
Πίσω στα δικά μου όμως.

Ίσως να έχω κουραστεί να γράφω συνεχώς για το "καινούριο". Τι ίσως, σίγουρα. Κι αφού αναφέρθηκε το "καινούριο", έκανα μια σελίδα στο DeviantArt (λινκ είναι, πάτα το) για να πείσω τους πάντες ότι εκτός από ατάλαντος συγγραφέας, είμαι ένας εξίσου ατάλαντος ζωγράφος. Πέρα από μαλακίες, τα αγαπώ αυτά τα έργα, γάμησέ τα, το ξέρω ότι δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, αλλά είναι από τα λίγα πράγματα που έχω κάνει με τα χεράκια μου για τα οποία είμαι περήφανος. Και η μπάντα, φυσικά, αλλά δε μ' αφήνουν οι υπόλοιποι να μιλήσω γι' αυτή εδώ. Ποιος ξέρει, μπορεί και να τους πείσω.

Επίσης, μετά κόπων και βασάνων, αφού δεν παίζει τεχνικός στο μπλογκ πλέον, κατάφερα να εγκαταστήσω ξανά το google analytics, και στα keywords που οδηγούν σ' αυτό εδώ το αίσχος, κάποιος/α με βρήκε γράφοντας "Διάσημοι κριτικοί τέχνης του 21ου αιώνα". Ευχαριστώ πολύ, ρε γκουγκλ, με τιμάς δεν ξέρεις πόσο.
Τώρα, τι θα παίζει με το section. Θα είναι σαν εξέλιξη του προηγούμενου "Γκόνζο", ξέρω 'γω. Με τη δημιουργία του θα περάσουν σε αχρηστία κάμποσες παλιότερες "κατηγοριοποιήσεις" γιατί πολύ απλά βαριέμαι να σκέφτομαι. Σαν κριτικός κι έτσι. Θα βάζω και φωτογραφίες. Και δικές μου, ναι, γιατί είμαι ωραίο παιδί. Και ό,τι μου καυλώσει. Όχι παλιατζούρες, τώρα φάση. Και ηχητικά δείγματα. Και τέτοιες μαλακίες. Και ό,τι στο διάολο μου έρθει εκείνη την ώρα. Ναι, γάμησέ τα. Ημερολόγιο κάπως. Ή μπορεί και όχι. Ή δεν ξέρω. Μια αλλαγή ρε πούστη, κάτι. 
Αυτό χρειάζομαι. 
Αυτό θα υποστείτε. 
Αυτά.
Λίγες αναφορές μνημειωδών έργων έχουν μείνει και το καθιερωμένο τοπ της χρονιάς και μπαίνουμε στο καινούριο. Άντε, γιατί το σιχάθηκα το φετεινό με τα σκατά του και τα όλα του. Τουλάχιστον το 2012 θα είναι μικρότερο. Μόλις 357 μερούλες και μετά μπουμ.

Lisabö - Animalia Lotsatuen Putzua

Μαλάκα, δεν έχω λόγια...

Όχι σοβαρά, δε βγαίνει λέξη...

Αυτό το έργο έχει διαστάσεις. Βάθος. Μέγεθος. 

Συγκλονιστικό ρε.

Ξέρεις, έχεις ετοιμάσει τις λίστες σου, έχουν μείνει κανά δυο άρθρα που δουλεύεις ακόμα για να κλείσεις το σιχαμένο φέτος και σκάει αυτό. Ή μάλλον στο σπρώχνει αυτός. Και σου γαμάει το γκραν φινάλε. Σχεδόν δεν ήθελα να το ακούσω, γιατί ήξερα ότι θα μου τα γαμούσε όλα, τους υπολογισμούς μου... Τις αναμνήσεις μου από τη χρονιά... Ήρθε απροσδόκητα όμως, βρήκε τη θεσούλα του στο κεφάλι μου, κάθισε και τώρα δεν το κουνάει... Ας είναι...

Μαλακία θα είναι το κείμενο, το ξέρω από τώρα, αλλά δε θέλω να το "περιποιηθώ" ιδιαίτερα, το θέλω αυθόρμητο, στην πρώτη, δεύτερη, βαριά τρίτη ακρόαση του δίσκου... Ό,τι βγει ρε.

Από τα ηχεία πάντως βγαίνει το ουσιαστικότερο Post Hardcore που ξέρασε η πουτάνα η Ευρώπη ποτέ. Οι κιθάρες, ρε μαλάκα. Sonic Youth με τη μία. Τι λένε οι στίχοι δεν έχω ιδέα, αλλά λέγεται με τόσο πάθος που δεν μπορεί παρά να είναι σημαντικό.  Θα πρέπει να το αγοράσω φαντάζομαι... (Θα το κάνω το Φεβρουάριο, έχει βιβλιαράκι με όλα μεταφρασμένα κι έτσι ) Ιδιαίτερος ήχος ρε. Γάματα όμως...

Δεν ξέρω, μου τα 'χει γαμήσει όλα, πολύ σπαρακτικό ρε πούστη... Πολύ ισχυρό. Πολύ ρε. Αφού δε γίνεται ρε. Αφού δε βγαίνουν οι λέξεις ρε...  

Big Sexy Noise - Trust The Witch

Το λατρεύω το κάπνισμα. Πραγματικά, θεωρώ ότι είναι η μεγαλύτερη απόλαυση που έχει εφευρεθεί ποτέ. Καλύτερο κι απ' το γαμήσι. Η απόλυτη δόση ευφορίας στην πιο γαμημένη στιγμή. Κηδείες, μαλακίες, γάμος της πρώην που γουστάρεις ακόμα, απόλυση, άγχος, εξεταστικές, όλα, βγαίνεις έξω, ανάβεις τσιγάρο και για ένα λεπτό περίπου, όλα είναι εντάξει. Όλα θα πάνε καλά. Δε θα το άλλαζα με τίποτα. Αυτή τη στιγμή... Το "τσαφ" του αναπτήρα, το άγγιγμα της φλόγας στην άκρη, το χαρτί που καίγεται, εισπνοή, εκπνοή... Εντάξει. Όλα - είναι - εντάξει.
Δεν παίζει να το κόψω ποτέ. Ποτέ όμως. Βλέπω όλους αυτούς τους πεφωτισμένους, υγιείς που το ξεφορτώθηκαν, πόσο τέλεια αισθάνονται αλήθεια; Που τρέχουν, ανεβαίνουν σκάλες με μία ανάσα, δεν κουράζονται... Σιγά το κατόρθωμα. Γουστάρω τρελά να μην έχω ανάσα όταν ανεβαίνω δυο σκαλιά και όταν το κάνω, ν' ανάβω κι ένα τσιγάρο για ανταμοιβή. 
Κάτι έλεγα για το δίσκο... Όχι; Τι έλεγα τότε; Α ναι, για το κάπνισμα. Γαμάει το κάπνισμα. Απαράμιλλο στυλ κι έτσι. Δες το στο σινεμά. Στο "Wild At Heart"... Θα ήταν τίποτα αυτή η ταινία χωρίς τσιγάρα; Αρχίδια θα ήταν. Η διαβόητη σκηνή της Sharon Stone στο "Basic Instinct", όλο το "Coffee and Cigarettes" του Jarmusch. Η καριέρα του Tom Waits γενικά. Που κολλάει ο Waits; Κολλάει, άει γαμήσου. 
Ρε, τίποτα δε θα ήταν το ίδιο...
Σε φάση αισθάνομαι έτοιμος να διαφθείρω κόσμο τώρα... Νομίζω ότι κάνω το σωστό. Ότι πρέπει να ειπωθεί η αλήθεια. Η "άλλη πλευρά". Ναι...
Μ' αρέσουν οι δίσκοι της Lydia. Όλοι. Έχουν αυτό που με κάνει να θέλω ν' ανάψω τσιγάρο, να κατεβάσω την πίκρα του καπνού στα σακατεμένα πνευμόνια μου, όλη τη μαυρίλα, όλη την αηδία, να ζωγραφίζω με μελάνια και ακρυλικά σε κακοδιατηρημένους καμβάδες, να ρίχνω ποτήρια και τασάκια κάτω, γιατί είμαι αδέξιος όταν έχω οίστρο, να ρίχνω μια ματιά στο χάλι στο πάτωμα και να συνεχίζω... Όσο παίζει η μουσική... Όσο ακούω τη φωνή της... 
Τσιγάρο. 
Τώρα.

Of The Wand And The Moon - The Lone Descent

Έχω ένα θέμα με τους Death In June. Η μουσική τους μου αρέσει υπερβολικά, έχω πιάσει τον εαυτό μου να συγκινείται από στίχους τους, αλλά ξέρεις... Έχουν αυτή τη ναζιστομαλακία. Δε λέω ότι είναι φασίστες ή κάτι τέτοιο, δεν έχω ιδέα τι σκατά έχει ο Douglas P. στο κεφάλι του, έδιωξε το Wakeford άλλωστε επειδή ήταν μέλος του γαμημένου British National Front, λατρεύω και Sol Invictus σε περίπτωση που αναρωτιέστε.
Είναι το κόλλημά του με τις ναζιστικές αναφορές στο "οπτικό" κομμάτι της τέχνης τους που με απωθεί. Τι να κάνω δηλαδή, καυλώνω με αλφάδια όχι με σβάστικες. Και κάπως έτσι κρατάω τις αποστάσεις μου απ' αυτή την παλιοπαρέα. 
Στην οποία η τυπάρα με την κάτασπρη καράφλα και την κατακόκκινη τερατογενιάδα ανήκει... Ω ναι. Ποια τυπάρα; Μα το άτομο πίσω από τους Of The Wand And The Moon, το φετεινό αριστούργημα των οποίων στοίχειωσε τα χειμωνιάτικα βράδια μου. Και διαβάζω κάτι για German Paganism στους στίχους του, γάμησέ τα, γεμίζω διλήμματα. Από το τίποτα; Ίσως...
Ίσως και όχι. Μεγάλωσα με το punk, βλέπεις, κι έχω μάθει να ξερνάω με φασίστες και σκατά, τι να κάνω δηλαδή. Και κάπως νιώθω ρε παιδί μου όταν με πιάνω να κολλάω με τις μουσικές από τύπους αμφιβόλων πολιτικών πεποιθήσεων... Ή όχι αμφιβόλων. Των λάθος πολιτικών πεποιθήσεων.   
Παραθέτω, λοιπόν, το ερώτημα της ημέρας:
Θα άκουγες ένα δίσκο, παρότι δε συμφωνείς με τις πολιτικές, κοινωνικές, σεξουαλικές, οτιδήποτε  θέσεις του/των καλλιτέχνη/ων;
Παρακαλώ τη συμμετοχή όλων, γιατί με βασανίζει χρόνια τώρα...
Αναφέρω μερικά παραδείγματα για να βοηθήσω το διάλογο:
1. Θα γούσταρες το "Straight Edge" των Minor Threat ενώ πίνεις τον κώλο σου, καπνίζεις τούρκικα καπνά, ρουφάς ντραγκς χωρίς να υπάρχει αύριο;
2. Όταν ουρλιάζει ο Gira "Kill the child" τραγουδάς μαζί του, ή θεωρείς ότι επαινεί την παιδοκτονία;
3. Θα τσέκαρες μια μπάντα που ντύνεται με σβάστικες όπως ακόμα και αυτοί οι Sex Pistols;
4. Πώς σου φαίνονται τα σεξιστικά αίσχη των 2 Live Crew;
5. Black Metal: ένα μάτσο κακομακιγιαρισμένοι ατάλαντοι που καυλώνουν όταν (τραγουδάνε ότι) πίνουν αίμα παρθένας με σιλικόνη, τρέφονται με ζωντανά περιστέρια και η μοναδική σοβαρή σχέση που είχαν ποτέ και προχώρησε πέρα από το πλατωνικό ήταν με το πόνυ της αδερφής τους. Το πλαστικό. Αλλά και πάλι δεν είναι τόσο χάλια όσο το Epic Metal... Μαλάκα, ξέχασα την ερώτηση... 
6. Θα άκουγες ένα δίσκο που τιτλοφορείται "Meat is Murder" τη στιγμή που θεωρείς ότι δεν υπάρχει ζωή χωρίς γαρδουμπάκια;
7. Γνωρίζεις ότι κάποιος Anthony είναι gay και μάλιστα θέλει ν' αλλάξει φύλο. Θα τον τσέκαρες ή είσαι ένα ομοφοβικό αρχίδι που πρέπει να σταματήσει να διαβάζει αυτό το μπλογκ, μαλακοκαύλη, ξερατό, γαμημένο σκατό, ντροπή του ανθρώπινου είδους; 
8. Έχουν καμία βάση αυτά τα ηθικά διλήμματα ή στην τέχνη δε χωράνε φαρισαϊσμοί; 
9. Το διάβασες το άρθρο ή ακόμα κοιτάς τη φωτογραφία;

Για πες...

Omon Ra II - Omma Cobba

Ποιοι Dirty Beaches; Σοβαρά τώρα. Είχα γράψει κάποτε σχετικά καλά πράματα για το δισκάκι τους, θυμάμαι, αλλά ξεφούσκωσε η φάση τους. Ήρθαν κιόλας ε; Τι λες τώρα, σοβαρά; Στ' αρχίδια μου. Με κούρασαν τελικά. Γενικά έχω βαρεθεί δίσκους με totally badass παραγωγή και μηδαμινές συνθέσεις. Πειράζει; Δε νομίζω...

Ποιοι άλλοι ήρθαν να δεις; Α ναι, ήρθε και η '90s κλαψομούνα η EMA. Ειλικρινά απορώ γιατί η δικιά της μπούρδα έκανε αίσθηση. Τόσο πολύ σας έλειψε η PJ Harvey ώστε να εκθειάσετε τη βλαχο-εκδοχή της από τη Ντακότα; Μα Ντακότα, ρε μαλάκα; Τι βόρεια, τι νότια. Αρχίδια. Κλάψα και δυσωδία. Ανάπηρες κιθάρες, μαλακισμένη ερμηνεία, αμερικανοβλαχιά και γαμημένο 1997 έχεις φύγει πριν από δεκατέσσερα χρόνια στην τελική, τι σκατά θες από τη ζωή μου πια; Έγραψα ποίηση. Ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος. Ο κόσμος μου ανήκει. 

... και ο John Maus. Άαααααλλο χάλι από 'κει. Για γέλια μου φαινόταν οι Devo πάντα, άσχετα αν τους γούσταρε ο Cobain, ούτε οι ίδιοι έπαιρναν τους εαυτούς τους στα σοβαρά. Κι όμως, ένας ατάλαντος φετινής εσοδείας κατάφερε να κάνει αίσθηση κοπιάροντάς τους μέχρι αηδίας. Πως είπατε; Και σ' αυτόν πήγατε; Μωρέ μπράαααβο... Μόνο εμένα έχει γονατίσει η κρίση; Τι σκατά πια...

Κοίτα, νταξ, γούσταρα που ήρθαν κάποια ονόματα του "τώρα", και χίλια ζήτω στα παιδιά που τους κουβάλησαν, υπάρχει η έντονη φήμη ότι και καλά επηρεάζω κόζμο μ' αυτά που γράφω, γι' αυτό δεν άνοιξα το στοματάκι μου πριν έρθουν, ήθελα να βγουν τα έξοδα απ' αυτά τα live. Just in case, ξέρεις τώρα... Ελπίζω να πήγαν καλά, ειλικρινά. Μπας και κουβαλήσουν και τίποτα Prurient κι αλλάξουμε αυτιά που να πάρει ο διάολος (την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές μαθαίνω ότι θα φέρουν The Men. Κοντεύει να εκραγεί ο εγκέφαλός μου). 

Α ναι, καλοί είναι αυτοί οι Omon Ra II δε θα κάνω και τη στρινγκάρα μου σφεντόνα, νταξ... Μην τους φέρετε, δε χρειάζεται... Σοβαρά μη. Δε θέλω.

HTRK - Work (Work, Work)

Η Αυστραλία δεν απογοητεύει ποτέ. Κάποτε φανταζόμουν το μέλλον μου εκεί, ποτέ δεν είναι αργά, βέβαια. Ούτε για όνειρα ούτε για τίποτα. Τι μου λείπει; Μια καλή γνωριμία, να μου βρει μια καλή δουλειά, μαλακίες, μια οποιαδήποτε δουλειά κι έφυγα. Και απλά πάω, πήζω όλη μέρα, αλλά ξοδεύω τις νύχτες μου ανακαλύπτοντας τέτοιες μπάντες. Παράδεισος.
Εδώ και καιρό σκέφτομαι να ξεκινήσω ένα φανζίν μόνος μου, που θα γράφω μόνο για 'μένα, θα έχει μόνο δικές μου φωτογραφίες, σχέδια, τέτοια πράγματα. Και κείμενα προφανώς. Το blogging άλλωστε έχει πεθάνει, ώρα να μετακινηθούμε προς κάτι ακόμα πιο πεθαμένο. Ο σκοπός είναι να βρεθεί παρηγοριά στη ματαιοδοξία. Θα τυπώσω δέκα αντίτυπα, θα τ' αφήσω στο OMMU και γεια σας.  
Αν το έκανα τέλος πάντων και έπρεπε να γράψω για ένα δίσκο, θα ήταν αυτός εδώ. Εντάξει, μπορεί και των Prurient. Δύο δίσκοι δεν είναι πολλοί. Ένα έντυπο άλλωστε που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να έχει γραφτεί με μουσική να παίζει από πίσω, σωστά; 
Οι HTRK θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι ο ήχος του 2011. Ή μάλλον ο ήχος που θα επέλεγα εγώ να ντύσει αυτό το γαμωέτος. Με τις εκατοντάδες απογοητεύσεις του, με το άγχος, την ανασφάλεια, τις λίγες στιγμές που κατάφερες να κλείσεις την πραγματικότητα εκτός και να ζήσεις. Για λίγο. Για πάρα πολύ λίγο. Χωρίς να σκέφτεσαι. Να είσαι εκεί στη στιγμή. Σ' αυτό που συμβαίνει. Και να μπορείς ν' απλώσεις το χέρι σου και να το αγγίξεις. Το τώρα. 
Αλλά δε λειτουργεί έτσι ο χρόνος.
Βάλε μέσα και τη γαμημένη μοναξιά των μεγάλων αποφάσεων κι έχεις στα χέρια σου σατανικό cocktail.
Δεν κολλάει πουθενά η παραπάνω πρόταση ε; Νομίζεις...
Η αυτόματη γραφή παρασύρει, μη με παρεξηγείς... Γίνομαι γαμημένη drama queen άμα μ' αφήσεις, όπως όλοι. Όπως όλοι, έτσι κι εμείς. Αυτό λέω στον εαυτό μου το τελευταίο τρίμηνο. 
Έχω σταματήσει να βάζω τα αυστηρά "προσωπικά" κείμενα στο μπλογκ. Γιατί σχεδιάζω αυτό το έντυπο. Και τα "αστεία" τα 'χω κόψει, αλλά δεν ετοιμάζω κάτι γι' αυτά. Απλά δε μου βγαίνουν πλέον. Δε θέλω να γελάω. Κανένας δε θέλω να γελάει.
Έχω γράψει κάμποσες σελίδες για το "πείραμα" - έτσι το λέω - και, όπως ό,τι καλό έχω κάνει, δε μου αρέσει καθόλου. Αλλά είναι ειλικρινές και σκληρό. Και όσο το "βλέπω" σε χαρτί είναι και όμορφο. Δε θα 'θελα να γράψω βιβλίο, αλλά ένα φανζίν, ασπρόμαυρο, γεμάτο φωτογραφίες μου, εγώ, εγώ, εγώ, σε χαρτί που μυρίζει κάπως χάρτινα... Ναι... Θα ήταν ωραίο, πιστεύω. 
Είναι τα όνειρα που έχω. Αυτό και να πάω Αυστραλία να ζήσω... Κάποια στιγμή. Δεν ξέρεις...