Cliché Nummero 2: Οι καλύτεροι ήχοι του 2010...

Να πω την πικρή μου αλήθεια, δεν περίμενα να φτάσω εδώ πέρα καν... Δεν περίμενα να βρω πενήντα δίσκους να βάλω, γάμησέ τα... Δεν περίμενα να ταλαιπωρηθώ ν' αφήσω μερικούς απέξω... Το 2010 γάμησε... Σοβαρά τώρα. Πέρυσι ζορίστηκα αρκετά, φέτος ούτε καν... Ευκολία... Πολύ ποιότητα βασικά, δεν ξέρω... Anyway, για πάμε...


50. Los Campesinos - Romance is Boring: Mainstreamίλα (και καλά) με αρχίδια...
49. The Present Moment - The High Road: Σεβασμό στο αντεργκράουντ ρε...
48. Sex Worker - Waving Goodbye: Απρόσμενα απολαυστικός δίσκος... Άσε που όταν τελειώνει αισθάνεσαι λίγο πιο έξυπνος... Σου χρειάζεται... Not Not Fun ta life, βασικά...
47. Milky Wimpshake - My Funny Social Crime: Στιχουργικά ανώτερο από τη μέση tweeλα... Και μουσικά καλά τα πάει, εδώ που τα λέμε...
46. Ensemble Economique - Psychical: Not Not Fun στα καλύτερά της... Όχι ότι έχω ακούσει τίποτα λιγότερο από ενδιαφέρον μέχρι σήμερα, αλλά λέμε...
45. Skullflower - Strange keys to untune god's firmament: Γάμα το, δε θα καταλάβαινες...
44. Ceremony - Rocket fire: Γιατί κάποιες φορές, στο τέλος της μέρας, αποφασίζεις να εμπιστευτείς τα όνειρά σου στα παλιά...
43. Weekend - Sports: Και μόνο επειδή μου το έσπρωξε ο Soul Auctioneer...
42. The Liminanas - s/t: 60's pop, Γαλλία και δε συμμαζεύεται... Η καλύτερη χαζοχαρουμενιά της χρονιάς... 
41. Blonde Redhead - Penny Sparkle: Εγχείρημα που απέτυχε απ' όλες τις απόψεις, αλλά το γούσταρα όπως και να 'χει... 
40. Bugs and Rats - Adidas: Γιατί τ' αυτιά θέλουν και καθάρισμα...
39. Prince Rama - Shadow Temple: Κόλαση...
38. Merchandise - (Strange Songs) In The Dark: Ο καλύτερος δίσκος που δεν ξέρει κανείς... My very own hipster favourite...
37. The Deeep - Life Light: Το ανακάλυψα τις τελευταίες μέρες της χρονιάς, χάρη στο Suicide Dots το μοναδικό μπλογκ που γουστάρει τη Not Not Fun όσο εγώ... Και με γάμησε... Και τους Warpaint που τους πέταξε έξω. That's life...
36. AFCGT - AFCGT: Νόημα, πάθος, τέχνη... Και το artwork του δίσκου θα έπρεπε να εκτεθεί στο Hamburger Banhof...
35. Past Lives - Tapestry of Webs: Δε βγαίνει το HxC από μέσα ρε, ξέχνα το...
34. High Wolf - Ascension: Τριπάρα...
33. Piano Magic - Home Recordings: Αριστούργημα... Απλά...
32. Les Savy Fav - Root for Ruin: Το καλύτερο soundtrack όταν κρατάς τιμόνι... 
31. Allo Darlin' - Allo Darlin': Θα μπορούσε να είναι ο Twee δίσκος της χρονιάς... Μόνο που είναι πολλά περισσότερα... 
30. Divine Comedy - Bang Goes the Knighthood: Μου θύμισε διάφορα... 
29. Dum Dum Girls - I will Be: Κοντά φορέματα... Και μόνο γι' αυτά έπρεπε να μπει στο Νο 1... Τις έφαγε η αξιοκρατία, ρε πούστη...
28. Magic Lantern - Platoon: Βυθίζεσαι στις κιθάρες τους και ξεχνάς να ξαναβγείς...
27. Northern Portrait - Criminal Art Lovers: Ακόμα και σήμερα όταν κάτι μου θυμίζει Smiths συγκινούμαι... Έτσι, χωρίς ιδιαίτερο λόγο...
26. !!! - Strange Weather, isn't it?: Ο δίσκος που μ' έκανε να (θέλω να) χορέψω περισσότερο από οτιδήποτε φέτος...
25. Forest Swords - Dagger Paths: Πολύς κόσμος (καλά όχι και πάρα πολύς) μου 'χει πει ότι ανακάλυψε το δίσκο μέσα απ' αυτό το μπλογκ... Χαμογελάω κάθε φορά που το ακούω...
24. The Radio Dept. - Clinging to A scheme: Σε βάζει και σκέφτεσαι διάφορα... Και όχι ιδιαίτερα ευχάριστα...
23. The Love Language - Libraries: Τέχνη... Τίποτα άλλο...
22. Brian Jonestown Massacre - Who killed Sgt. Pepper?: Αιώνια καψούρα ο Newcombe... 
21. Nerve City - s/t: Πανκ ρε μουνιά...
20. Crystal Castles - II: Τρελό κοπάνημα και νόημα μαζί...
19. Black Rebel MotorCycle Club - Beat the devil's Tattoo: Και μόνο το "Aya" 15 φορές να είχε θα κόλλαγα άσχημα...
18. Salem - King Night: Πρωτοπορία κι όποιος γουστάρει στην τελική... Αν η κατάταξη δε βασιζόταν στα πάνω-κάτω της φάσης μου αλλά σε σοβαρά κριτήρια κλπ. θα ήταν στο Νο 1. Το γιατί οι περισσότεροι δεν το καταλαβαίνουν, με αφήνει παγερά αδιάφορο.
17. Trembling Blue Stars - Fast Trains And Telegraph Wires: Τελειότητα... Αν έβγαινε νωρίτερα και προλάβαινα να το αφομοιώσω περισσότερο θα ήταν πολύυυυυ πιο ψηλά... Θα μου μείνει όμως... 
16. The Fall - Our Future Your Clutter: Σταθερή αξία και ταυτόχρονα το πιο ταιριαστό tag που 'χω βάλει σε κείμενό μου...
15. Explode Into Colors - Quilts: Τέχνη ρε μουνιά...
14. Sleigh Bells - Treats: Στον ύπνο μου κάνω κομμάτια το αμάξι μου κι από πίσω παίζουν ετούτοι...
13. Kiss the Anus of a Black Cat -  Hewers Of Wood And Drawers Of Water: Το 13 είναι μαγικός αριθμός... Το ίδιο κι αυτή η μπάντα...
12. The EX - Catch My Shoe: Η δεύτερη σημαντικότερη επιστροφή της χρονιάς, με ένα συγκλονιστικό δίσκο... Μ' έβαλαν να ξεθάψω τη δισκογραφία των Crass... Συνέβη ρε...
11. Frightened Rabbit - The Winter of Mixed Drinks: Θα μου θυμίζουν πάντα την πιο τέλεια βόλτα με λεωφορείο που 'χω κάνει μέχρι σήμερα...
10. Grinderman - 2: Blast from the past και αντίο μυαλά και κεφάλια...
09. We Are Hex - Hail The Goer: Coolness level: over 1000... Γαμάνε όσο δεν πάει...
08. Table - We Are No longer The Same: Προσωπική αγάπη, κεραυνοβόλος έρωτας, βασικά, αλλά κάτι μου λέει ότι αυτή η σχέση θα έχει διάρκεια...
07. Xiu Xiu - Dear god I Hate myself: Θα είναι μαλακία να πω ότι ο εν λόγω τίτλος με εξέφρασε όσο τίποτα τη χρονιά που τελειώνει; Στ' αρχίδια μου...
06. Foetus - Hide: Κόλλημα ρε, τι θες τώρα;
05. Former Ghosts - New Love: Ανατριχιαστικά ευθύ και ειλικρινές... Και απολύτως απαραίτητο...
04. Best Coast - Crazy for You: Ναι... Ακόμα και μετά από τόσο καιρό...
03. Swans - My Father will guide me up a rope to the sky: Η σημαντικότερη - για μένα - κυκλοφορία της χρονιάς, και το πρώτο κείμενο που έγραψα για το οποίο είμαι ικανοποιημένος... Γιατί δεν είναι στην κορυφή; Για τη φάση ρε...
02. Zola Jesus - Stridulum II: Είναι κάτι δίσκοι που όταν τους ακούς........... 
01. Pocahaunted - Make it Real: Το καλύτερο δώρο που θα μπορούσαν να μου κάνουν... Αυθορμητισμός, πάθος, ουσία όσο δεν πάει... 2006 - 2010, με το "make it real" να είναι η κορύφωση, μια πορεία γάματα, μαγεία... Λυπάμαι όσους δεν ήταν εκεί...

Natural Law - Slump EP

Το γουστάρω το format του ΕΡ... Έχει μόνο τα "καλά" κομμάτια. Φτιάχνοντας το top-50, το οποίο δημοσιεύεται μεθαύριο, ένα λεπτό πριν αλλάξει ο χρόνος, γύρισα πίσω και συνειδητοποίησα ότι οι αγαπημένοι μου ήχοι δεν κυκλοφορήσανε σε long play, αλλά σε μικρές δόσεις. Κι αυτό εδώ έχει πέντε φιξάκια όλα κι όλα, με μέση διάρκεια ένα λεπτό το καθένα. Ναι, ναι, old school hardcore παίζουν. Τι να σου εξηγώ τώρα. Για 'μένα, ο πιο γαμάτος δίσκος του scene φέτος. Άντε, μαζί με το "Rodeo" των SQRM... Τσεκάρω, μην κοιτάς που δε γράφω. Δεν μπορώ να το ξεπεράσω, αυτή είναι η αλήθεια. Έχω ανακαλύψει αυτό το blog κάμποσο καιρό τώρα, δε σου λέω ποιο είναι, που, ό,τι και να ποστάρει, από thrashcore μέχρι avant punk, είναι αριστούργημα. Εκεί βρήκα τους Merchandise, τους Neon Blud κι αυτούς εδώ. Το συγκεκριμένο ΕΡ, το είχα βάλει να παίζει συνεχώς και χάζευα στο νετ εικόνες από το Love and Rockets. Κόλλημα. Άλλος κόσμος. Μετά από τόσα χρόνια παραμένω αθεράπευτα ερωτευμένος με τη Hopey Glass. Σε φάση, ζήλευα τους γκόμενους που την κυκλοφορούσαν στις σελίδες του. Όχι τη Maggie, μόνο τους αρσενικούς. Παθολογική φάση, το ξέρω. Είναι τόσο περίεργο κάποιος να καψουρευτεί την πρωταγωνίστρια σ' ένα κόμικ; Δε θέλω να το πιστεύω. Δε θα καταλάβαινες λέμε. Οι Natural Law θα μπορούσαν να είναι οποιαδήποτε από τις φανταστικές μπάντες που αναφέρει ο Jaime Hernandez στα καρέ του. Εύκολα. Έχουν αυτή τη μανία, αλλά και την "τέχνη" του punk... Είναι σε φάση, σα φωτοτυπία κολλημένη σε άσπρο τοίχο... Και οι ίδιοι. Γάμησέ τα...           

Twee - A retrospective

Νταξ, όχι αναδρομή ακριβώς, απλά ρε, μια που τελειώνει ο χρόνος, ας δούμε για ποιες δισκάρες του σημαντικότερου Genre όλων δεν έγραψα, παρ' ότι γούσταρα... Allo Darlin', Cats on Fire είμαστε εντάξει, μου γάμησαν το συναίσθημα, αλλά ρε, είναι κι άλλοι, το scene φέτος είχε πολλά να δώσει νομίζω, η φλωριά καλά κρατεί... Για να δούμε, λοιπόν...

The Cavalcade - Many Moons: Μου θύμισε τα παλιότερα των Belle & Sebastian και της Sarah... Pure κατάσταση, ούτε νεωτερισμοί, ούτε τίποτα, απλή pop, γλυκύτατη στην απλότητά της... Κιθαρίτσες ζαχαρένιες, γκομενίτσες που δε λένε να κάτσουν στ' αυγά τους με την καμία και σ' αναγκάζουν να τους γράφεις κομψοτεχνήματα κι ας την έχουν κάνει με τον πάνκη του κάτω ορόφου... Κλασσικές κωλοκαταστάσεις, μ' αρέσουν, αλλά ξέρεις τώρα, τα 'χω ακούσει και παλιότερα και απλά δε μ' ενθουσιάζουν πια... Ο επόμενος παρακαλώ...

Betty & The Werewolves - Teatime Favourites: Πιο χοροπηδάδικη κατάσταση, χόρευα σχεδόν όσο έπαιζε, ξέρεις, κλασσικό ηλίθιο κούνημα κεφαλιού δεξιά - αριστερά μέχρι να σταματήσει να λειτουργεί ο εγκέφαλος, απαραίτητο χαμόγελο ΑΜΕΑ και δώσ' του πέρα - δώθε, πάνω - κάτω, ναι, είναι σαν τη μέρα πριν τα χριστούγεννα στο νηπιαγωγείο. Ο σκοπός επετεύχθη, ο tweeπνωτισμός λειτούργησε στην εντέλεια, ο δίσκος παίζει ξανά και ξανά και είναι τόσο μα τόσο μα τόσο χαρούμενος που δε θέλω να τελειώσω.... Εεεεεε, να τελειώσει. Σέξυ...

Milky Wimpshake - My Funny Social Crime:Ανώτεροι στιχουργικά κατά πολύ από τους προαναφερθέντες, λίγο περισσότερο punk στη συνταγή - δεν πείραξε ποτέ κανένα, μην είστε μαλάκες - γαμώ λέμε, και μόνο για το "Itchy Feet on A Tuesday Night" αν δεν είστε τίποτα σιχαμένα τεμπελόσκυλα και είστε αναγκασμένοι να δουλεύετε σε μια σκατοδουλειά, γιατί κάθε δουλειά είναι ντροπή (νταξ, του μπάτσου λίγο περισσότερο), αλλά δε γίνεται αλλιώς γιατί τα νοίκια είναι πολλά και είναι λίγο μαλακία να γυρνάτε στη μάνα σας για κανα ψιλό, γιατί νταξ, στα σαρανταδύο δε λέει και πολύ... Τι έλεγα ρε μαλάκα; Α ναι... Αν είστε αναγκασμένοι να δουλεύετε γιατί είστε πολύ φτωχοί, μίζεροι και ατάλαντοι για να μην το κάνετε, το συγκεκριμένο κομμάτι θα μιλήσει στην ψυχούλα σας... Μαλάκα, έπρεπε να γράψω ξεχωριστά γι' αυτό το δίσκο... Θα 'χε γέλιο το κείμενο... Τώρα είναι αργά, δε γαμιέται...

Frankie Rose & The Outs - s/t: Ναι, ναι ξέρω, δεν είναι twee, χέστηκα... Πιο Dum Dum Girls, Vivian Girls φάση, ήταν και ντράμμερ τους η τύπισσα... Χειρότερη ως γκόμενα από τις πρώτες, καλύτερη ως μουσικός από τις δεύτερες... Οι συνθέσεις των έχουν, ας πούμε, μια ποικιλία... Τα φορέματα είναι κι εδώ κοντά, αλλά δεν παίζουν stockings κι αυτό είναι πάντα μείον... Τίποτα τρομερό, πραγματικά, αν σας λείπει μια δόση garage στον καφέ σας, αλλά είστε και λίγο φλώροι για το real thang, κάντε μια στάση, αλλιώς το μπούλο...

Cinema Red and Blue - s/t: Supergroup φάση... Με μέλη από Comet Gain, Ladybug Transistor, Crystal Stilts. Ωραίος δίσκος βασικά. Έχουν πιάσει όλα τα ποπ κλισέ, αν και η ίδια η ποπ ένα κλισέ είναι, σε κολλάει όταν ακούς γνώριμους ήχους, δεν το λέω με την κακή έννοια, προσπαθώ να εξηγήσω τι παίζουν. Με τον τρόπο μου το γαμάτο, ως συνήθως. Σα να περνάει όλη η ιστορία του genre μέσα από ένα lo-fi ύφος, δεν μπορώ να το εκφράσω καλύτερα. Έχει ένα αέρα "κλασσικού", είναι όλα εδώ...             
    

The Limiñanas  - s/t: Ούτε αυτό είναι twee... Όπως και να ΄χει μεταλλάδες δεν παίζει να το γουστάρουν... Αλλά το γούσταρε ο Spiral... Χμμμ... Τέλος πάντων, αυτό ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ είναι, σε φάση, ευρηματικό... '60s, yeh - yeh κατάσταση, Μαριχουάνα στοπ, γαμάτο groove, γαμάτες συνθέσεις, ασύλληπτο coolness, γαλλικά και πιάνο, κορυφή λέμε... Αλλά δεν είναι twee με την καμία. Τι σκατά κάνει σ' αυτό το άρθρο; Ιδέα δεν έχω...

Shrag - Life! Death! Prizes!: Λοιπόν... Πιο britpop από τους πιουρίστες, μου θύμισε Heavenly, βέβαια, βασικά μ' άρεσε πολύ, αυτό το scene γαμάει ρε, φέτος είχε τρελή χρονιά, είναι πιο "σοβαροί" στιχουργικά, σουρρεάλ και καλά, έχουνε και το X-Ray Spex στοιχειάκι τους, ωραία μπάντα, πολύ αγγλούρα, πολύ προϊόν για κατανάλωση από τουρίστες, από πότε ήταν ο Ζορμπάς το φρικιό κακός; Γαμώ, απλά. Τελικά, αν και άκουσα πολύ ποπ φέτος, δε θα 'λεγα ότι έγινα καλύτερος άνθρωπος... Του χρόνου πάλι.       


Μαλακία χοντρή, δε βρήκα το "Angry Boy" των You Say France and I Whistle, απ' τη Στοκχόλμη, μεγάλη μπαντάρα, χαρούμενη όσο δεν πάει... Το νου σας, τρελόπαιδα... 
Βρήκα όμως το "Are we Lovers or are we friends" των Acid House Kings... Περιμένω αυτό το νέο δίσκο τους πως και πως... Ρε γάμησε λέμε.  

Kiss the Anus of a Black Cat - Hewers Of Wood And Drawers Of Water

Ωραία, μαλάκες, γαμώ, γελάσαμε, γουστάραμε, twee, witch house, θορύβια, μπούρδες, τέχνη κονσέρβα, γαμώ τις φάσεις, τώρα ας μιλήσουμε για κάτι άλλο... Ας μιλήσουμε για κάνα δίσκο, έτσι για αλλαγή...

Είναι χριστούγεννα, η πιο μαλακισμένη γιορτή του χρόνου, ιδίως αν πέφτει Σάββατο, θες να βάλεις λίγη ουσία σ' αυτή τη μαλακομέρα; Άστο πάνω μου. Κατέβασε αυτή τη δισκάρα, γιατί είσαι μαλάκας και δεν πας ν' αγοράσεις ποιότητα, και θα χαζέψεις. Απλά.
Σε φάση ο δίσκος είναι υπέροχος. Δεν υπάρχει λόγος να γραφτεί τίποτα παραπάνω. 
Τη folk δεν την αντέχω, psychedelic, freak, heavy, drone όπως και να 'ναι, δεν την μπορώ. Η εικόνα του μοναχικού τροβαδούρου που, με όπλο την κιθάρα του και τους στίχους του, ετοιμάζεται να σώσει τον κόσμο, μου γαμάει το στομάχι... Ξερνάω ρε... Αυτοί εδώ όμως είναι αλλιώς... Σατανιάρηδες, αναρχοτέτοιοι, περίεργοι... Στο myspace profile τους έχουν στους top friends τους Crass, τους Current 93 και τους Swans... Αρρώστησα... Γιατί και οι τρεις μπάντες ακούγονται εδώ... Όχι, δεν υπερβάλλω καθόλου... Συγκίνηση ρε... Δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς. Μοναδικό έργο. Κάντε ένα δώρο στους εαυτούς σας, υποδεχθείτε τη νέα χρονιά μες στον πόνο και την αυτολύπηση... Αυτό χρειάζεστε, αφήστε τις μαλακίες, οι Arcade Fire είναι ένα ψέμα, οι Crippled Black Phoenix αηδιαστικά λίγοι, η ουσία είναι εδώ...
Ο τύπος έχει, λέγεται, προϋπηρεσία στο punk, τίποτα δεν είναι τυχαίο, όλη η σκοταδούρα, η απελπισία, η εκφραστικότητα του εν λόγω είδους είναι σ' αυτούς τους ήχους, το ύφος αλλάζει...   
Δεν έχω ακούσει προηγούμενες κυκλοφορίες τους, αλλά τούτο 'δω είναι απλά μαγικό... Κυριολεκτικά, όμως. Μιλάω για προσωπική εμπειρία... Άκου να δεις τώρα... Σε φάση, το έβαλα τις πιο γαμημένες μέρες και κατάφερε να μου τις φτιάξει, γεμίζοντάς τα σωθικά μου με τέχνη παράλληλα... Μαγεία...

    

The Estranged - The Subliminal Man

Όταν σκάει ένας δίσκος τόσο βγαλμένος από το παρελθόν είμαι σε τρελό δίλημμα... Τον κρίνω ως τι; Ως έργο του σήμερα; Μα δεν είναι... Εντάξει το 2010 βγήκε, αλλά δεν έχει να κάνει. Κοπιάρει απροκάλυπτα την post punk φάση που, εντάξει δε με ξενερώνει η προσπάθεια, πρόκειται άλλωστε για το αγαπημένο μου genre, αλλά να μωρέ, έχουν περάσει χιλιετίες από το '83...

Εδώ μέσα ξανακούω τους Wipers, τους Cure των πρώτων δίσκων, τους The Mob, όλες αυτές τις obscure proto-goth μπάντες τύπου 13th Chime, γάμησέ τα, είναι σα να 'χουν σκάσει απ' το πουθενά ένα τσούρμο παλιοί γνωστοί που, πλέον, μιλάτε μόνο στο τηλέφωνο και ήρθαν με τρελή όρεξη για πάρτυ... Όλοι είναι εδώ ρε πούστη και τίποτα δεν είναι λάθος...

Αν είσαι άρρωστος, όπως κι εγώ, με το συγκεκριμένο ήχο στους Estranged θα βρεις κάτι πολύ αξιόλογο... Αν πάλι ακούς τις λέξεις "post" και "punk" και σκέφτεσαι τους Interpol, καλύτερα δίνε του γιατί: 1ον, είσαι τελείως ηλίθιος και 2ον, απλά δε θα συναντήσεις κάτι που θα σε συγκινήσει εδώ... 

Οι συνθέσεις τους είναι τελείως γαμάτες, όχι γιατί παραπέμπουν σε τόσα πολλά και άριστα, εντάξει και γι' αυτό, αλλά βασικά γιατί είναι... Και, κακά τα ψέμματα, έχουμε ταλαιπωρηθεί άπειρα χρόνια με τις κάθε είδους αναβιώσεις του οτιδήποτε ας γίνει κι εδώ κάτι αντίστοιχο. Μιλάμε υπάρχει ολόκληρη βιομηχανία που αναμασά με περισσή όρεξη τη μουσική των Buzzcocks, των Amebix και των Black Flag, για να μη μιλήσω για Sonics και το λοιπό garage κακό συναπάντημα, που ταλαιπωρεί τ' αυτιά μου από τα '80s, ρε θέλω τη δικιά μου φάση να ξανάρθει, όχι μέσα από μπούρδες από πολυεθνικές, αλλά ένα ολόκληρο underground για πάρτη μου... Χωρίς τύπους που επηρεάζονται απλά από τη μουσική των Joy Division, αλλά απλές, ειλικρινέστατες κόπιες, θα γράφω για τις κυκλοφορίες τους με ιερή προσήλωση το υπόσχομαι... Δεν το αξίζω; Και με το παραπάνω, ρε μουνιά!

Αλλά όπως δεν μπορεί να υπάρξει generic kraut, το ίδιο συμβαίνει και με το post punk... Έχει τόσες διαφορετικές μορφές έκφρασης που αποκλείεται να γίνει κάτι τέτοιο ποτέ...

Προς το παρόν, λοιπόν, κάνω το πάρτυ μου με τους Estranged, δύο, τρείς ίσως και τέσσερις φορές και τους τοποθετώ μετά με ευλάβεια στα αζήτητα... Μπορεί να τους αναζητήσω ξανά τη μέρα της επανάστας... Νωρίτερα δεν το κόβω.

    

Table - We Are No Longer the Same

Κρύο ρε πούστη... Αυτό μου 'ρθε την πρώτη φορά που άκουσα το δίσκο αυτών των εξαιρετικών νεαρών από την Πράγα... Minimal Synths και η πιο σπαρακτική ερμηνεία που άκουσα εδώ και καιρό... Πολύ ιδιαίτεροι. Δεν ξέρω ρε... Δεν μπορώ να βρω τίποτα πιο ταιριαστό μες στο γαμημένο χειμώνα. Δεν ψάχνω κιόλας. Μ' έχει αρρωστήσει αυτή η γύμνια τους στον ήχο. Τίποτα, όλα ξερά, όλα ωμά, όλα παγωμένα, σε φάση ξέρω πια πως ακούγεται η κατάθλιψη... Και πριν ήξερα... Πολύ καλά μάλιστα... Δε χρειαζόμουν κανένα να μου το υπενθυμίσει, αλήθεια...
Ναι ρε, παρότι διατυμπανίζω ότι πραγματικά δεν έχω αισθανθεί ποτέ αυτό που λέμε "απώλεια", δε νομίζω ότι έχει υπάρξει δήλωσή μου που απέχει τόσο πολύ από το τι ισχύει ουσιαστικά... Απλά την αντιμετωπίζω "αντρίκια"... Τη γράφω στ' αρχίδια μου κοινώς... Όπως και δηλώσεις του τύπου "That Indiefuck dude? Oh, HE's got ISSUES"... Σαφώς. Χέστηκα. Πετάω το "Coming Soon", γυρνάω την ένταση του στέρεο στο "εκκωφαντικά" και αράζω ανάμεσα στις ψυχώσεις μου. Δεν είναι και πολύ άνετα, αλλά ξέρεις τώρα, βολευόμαστε μ' ό,τι έχουμε...
Δεν ξέρω ρε... Γαμάει αυτό... Έχει σε φάση ποσότητες τέχνης... Και είναι τόσο μα τόσο κρύο. Ακόμα και η προφορά του τύπου, που, μπορεί να μην είναι λονδρέζου ιθαγενή, συμβάλλει σε όλο αυτό, η χροιά της φωνής του, τόσο παγωμένη... Και παράλληλα τόσο καθησυχαστική... Έχει αυτό το "τα πράγματα είναι σκατά, δεν παίζει να βελτιωθούν, αλλά τουλάχιστον το γνωρίζεις"... Ναι ρε... Ειλικρίνεια...      

Foetus - Hide

Κύριε Thirlwell...
Είστε ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης εδώ και κάμποσο καιρό... 
Βασικά θα 'θελα να ξεκαθαρίσω κάτι πριν προχωρήσω. Η πιο ξεχωριστή για μένα μπάντα είναι οι Swans, ο ζωγράφος που έχω μελετήσει κάθε μουτζούρα του είναι ο Basquiat, ο άνθρωπος που 'χω λατρέψει κάθε λέξη που 'χει γράψει στο χαρτί είναι ο Hunter S. Thompson... Εσείς είστε λίγο παραπάνω από δαύτους... Δεν έχει να κάνει τόσο με τη μουσική σας, όποια προσωπικότητα και να διαλέξετε... Είτε αποφασίσετε να ονοματιστείτε Foetus, Wiseblood, Steroid Maximus, Baby Zizanie, Clint Ruin, ή ό,τι στο διάολο σας καυλώσει εκείνη τη στιγμή, να ξέρετε ότι θα είμαι εκεί να τσεκάρω το εκάστοτε προϊόν της μεγαλοφυΐας σας... 
Σας παρακολουθώ από το 2000, άργησα, το ξέρω, έβλεπα μονίμως το όνομά σας να φιγουράρει σε λίστες με τους πρωτοπόρους industrial μουσικούς, αλλά δεν τολμούσα να τσεκάρω... Όταν τελικά το έκανα, με το "Hole" συγκεκριμένα, έμεινα άφωνος... Σαν να ανακάλυψα κάτι που έψαχνα χρόνια...
Ήθελα καιρό, βασικά, να γράψω για σας, είναι πολλοί οι βλάκες εκεί έξω που δεν έχουν ιδέα για το τι σκατά έχετε προσφέρει, ναι, ναι, είναι αστείο, το ξέρω, δε μου 'χε δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία και τώρα που μου δόθηκε, με πετύχατε σε τρελές ανεμπνευσιές... Θα ήθελα να με συγχωρέσετε γι' αυτό... Εντάξει, είναι το δεύτερο γράμμα που γράφω σε κάποιον που πραγματικά θαυμάζω, οι πρώτοι ήταν οι Sonic Youth, στην τρυφερή ηλικία των δεκαπέντε... Δε μου απάντησαν ποτέ... Δε με πείραξε... Όχι, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας, δε με πείραξε πολύ... Τέλος πάντων, τα ξεχνάμε τώρα αυτά...
Θα σας φανεί γελοίο... Είχα γράψει τους δίσκους σας σε ενενηντάρες κασέττες, στη μία πλευρά ο ένας, στην άλλη ο άλλος, με τη σειρά που κυκλοφόρησαν, ώπα, μισό, ναι... Ξέχασα να αναφέρω ότι έχω όλη σας τη δισκογραφία ως Foetus... Ναι... Δεν είναι και τόσο μεγάλη, σιγά το κατόρθωμα, μου κόστισε παρόλα αυτά μια μικρή περιουσία... Όλα τα χρήματα από δουλειές που δεν καθόμουν πάνω από μήνα, για να μαζέψω αρκετά να πάω ένα ταξίδι, κάτι, έγιναν δίσκοι που κυκλοφορήσατε στα '80s και λίγο πιο μετά... Και πάμε πάλι πίσω στις κασέττες... Είχα ένα γαμημένο walkman, μαύρο, ναι, μιλάμε για χρόνια πριν, το οποίο είχα πάντα μαζί μου και είχα θέσει σαν όρο να μην ξεπορτίζω από το σπίτι με άλλους ήχους... Ήταν σημαντικό για μένα να αφομοιώσω αυτή τη μουσική, αυτή την όχληση, μόνο εγώ, μόνος, μόνο στ' αυτιά μου, να περάσει μέσα μου κατά κάποιο τρόπο, να μου μείνει... Το κατάφερα...
Αυτό το ανελέητο κοπάνημα των αισθήσεών μου, που περνούσε από τον εγκέφαλό μου μέχρι χαμηλά, στα κάτω άκρα, η εμπειρία ήταν ξεκάθαρα σωματική, παντού... Καύλα, κύριε Thirlwell... Η στιχουργική σας δεινότητα ήταν άλλο κεφάλαιο τελείως, όπως και το artwork στους δίσκους σας... Ένα αναρχικό concept που γαμούσε την όρασή μου με χίλιους δυο διαφορετικούς τρόπους...
Σας ακολουθώ μέχρι σήμερα πιστά, έχω κάνει και μερικούς φίλους μου να αγαπήσουν κάποιες από τις προσωπικότητές σας, ο καθένας τους έψαχνε "κάτι" και έτυχε να το βρει στους ήχους σας, μεγάλο κατόρθωμα, σας το αναγνωρίζω, βγάλατε και καινούριο δίσκο πρόσφατα, εντάξει, δε μου άρεσε όσο το σύνολο της προ δύο δεκαετιών παραγωγής σας, λείπει το industrial στοιχείο, αλλά κάτι τέτοιο φαντάζομαι θα σας είναι αδιάφορο σήμερα, κατανοητό και απολύτως σεβαστό...
Κόψατε και το αλκοόλ έμαθα, σας είχε στείλει στο διάολο απ' όσο ξέρω, εγώ παλεύω δύο χρόνια τώρα, ανεπιτυχώς δυστυχώς, παραμένω ελλιπώς συγκεντρωμένος και παραδομένος στην πλάνη του, με καταλαβαίνετε ελπίζω, είναι δύσκολη φάση... Αλλά που θα πάει... Θα καταφέρω κι εγώ ν' απαλλαγώ από τον ψευδομανδύα του αυτοκαταστροφικού καλλιτέχνη κι ας ανήκω μόνο κατ' ευφημισμό στο ευγενές αυτό σκατοσινάφι... Τα λέτε ακόμα με τη Lydia; Το εύχομαι...
Σας κούρασα; Μάλλον... Θα 'θελα να σας πω πολλά ακόμα, ίσως στο μέλλον να μου ξαναδοθεί η ευκαιρία... Ίσως... Έχει σφιχτεί το στομάχι μου βασικά, μου συμβαίνει όταν συγκινούμαι, δεν το πιστεύω ότι έφτασα στη θέση να σας μιλάω κατά πρόσωπο, το ξέρω ότι δεν ισχύει ακριβώς αυτό, αλλά προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου για το αντίθετο, ειλικρινά, δεν ξέρω τι θα γινόταν σε μια ενδεχόμενη μελλοντική μας συνάντηση, το πιθανότερο είναι να έφευγα τελείως ντροπιασμένος χωρίς καν να συστηθώ... Μου συμβαίνει με άντρες πιο προικισμένους ανατομικά απ' ό,τι εγώ... Ναι, έχω δει τις ταινίες... Είστε κούκλος με τα δερμάτινα παρεμπιπτόντως...
Κοίτα να δεις... Πέρασε η ώρα... Πρέπει να φύγω. Πάω κάπου να πιω τον κώλο μου και να ξεφτιλιστώ. Το συνηθίζω. Είμαι σίγουρος ότι έχετε βρεθεί σε παρόμοια φάση... Τέλος πάντων... Σας χαιρετώ... Και να μην απαντήσετε, δεν πειράζει...

Με απεριόριστο σεβασμό,

Indiefuck       

Fucked Up - Year of the Ox

Τους παρακολουθώ από τις DIY μέρες τους... Ως Hardcore Punk Freak που είμαι και το παινεύομαι, ψιλοξενέρωσα με την απορρόφησή τους από τις μάζες... Μαλακία; Ίσως... Χέστηκα... Η απόλυτη αλήθεια είναι, βέβαια, ότι τα όσα προσέφεραν όντας σε "μεγάλη" εταιρία δε με συγκίνησαν και ιδιαίτερα... Μου φάνηκαν πολύ flat, βασικά... Γάματα... Ψιλο-typical φάση, αναμενόμενα... Κλασσικά riffs, η φωνή του παίδαρου τελείως "συγκεκριμένη", αυτό το ακατάπαυστο γαύγισμα με κούραζε ρε πούστη... Το 'χω ακούσει άπειρες φορές στο παρελθόν και μάλιστα καλύτερα... Άσε που γούσταρα πολύ περισσότερο τους Career Suicide...
Και σκάει ετούτο εδώ... Ψήθηκα να το τσεκάρω όταν έμαθα ότι συμμετέχει και η θεάρα η Zola Jesus... Ντάξει, έχουμε και τα κολλήματά μας... Η πρώτη έκπληξη μου 'ρθε όταν πρόσεξα τη διάρκεια των δύο κομματιών που συνθέτουν το εν λόγω ΕΡ... Το πρώτο δεκατρία και το δεύτερο δώδεκα λεπτά... Μαλάκα, σοβαρά τώρα, ποιος στον πούτσο μπορεί ν' αντέξει πάνω από τρία λεπτά σε ένα κομμάτι Hardcore Punk; Στο 90% των περιπτώσεων όλες οι ιδέες έχουν αναπτυχθεί από τα πρώτα τριάντα δευτερόλεπτα... Κι όμως...
Ντάξει, δεν παίζουν τίποτα αβαντγκαρντίλες, στα γνωστά τους είναι και τα τσέλλα που χώσανε περιττά μου φάνηκαν, αλλά, ρε πούστη, το πόνημα έχει ενδιαφέρον... Ναι ρε, οι συνθέσεις είναι γαμηστερές, τα ριφφς αν και παραμένουν μονότονα, στο ύφος των Fucked Up τέλος πάντων, έχουν μερικές αλλαγές που σου γαμάνε το στομάχι... Κι αυτά ισχύουν μόνο για το ομώνυμο κομμάτι...
Το αληθινό μπριγιάν εδώ είναι το δεύτερο... Η Β' πλευρά... Το "Solomon's Song"... Μεγάλη κομματάρα, που κι ο Greg Ginn θα το ήθελε για το "Slip it in"... Υπερβάλλω; Στον πούτσο μου... Παρά την τεράστια διάρκειά του και την προβλέψιμη εξέλιξη, περνάνε δώδεκα λεπτά και θες κι άλλο ρε, δεν - είναι - αρκετό... Και η φάση με τα σαξόφωνα από τη μέση και προς το τέλος... Αρρώστησα... 
Και είναι απ' τον Καναδά... Όχι, σοβαρά από 'κει είναι. Το 'ξερες; Εγώ όχι. Ναι, ναι, κι ας τους ακούω χρόνια, τώρα το πρόσεξα. Τι να πεις... Τι να πεις κι εσύ, δηλαδή. Άει γαμήσου.    

Neon Blud - B Girls EP

Δε θα το καταλάβεις. Πίστεψέ με. Είναι απ' αυτές τις περίεργες μπάντες που σου κάνουν εντύπωση χωρίς να ξέρεις το γιατί. Νοσταλγώ το noise rock των '90s, κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό, ούτε εγώ, και όταν σκάνε κάτι τέτοια, χάος με φυσικά όργανα, αρρωσταίνω. Είναι άλλη φάση ρε. Καλή και η ποπ κομψότητα, καλές και οι εγκεφαλικές μετα-jazz μπούρδες, καλό το juke, όλα γαμώ, αλλά ρε πούστη, είναι στιγμές που είσαι σε φάση "νταξ, έχω εντρυφήσει τόσο πολύ σ' αυτό τον ήχο που τον βγάζεις από μέσα μου μόνο με εξορκισμό", θες κάτι άλλο, αλλά ξαφνικά σκάει κάτι "σήμερα", βασισμένο στα χτεσινά, στους πρώτους δίσκους των Sonic Youth συγκεκριμένα, και μετά είσαι σε φάση "μαλάκα, τι έλεγα; Α ναι... Όχι, σοβαρά τώρα, τι έλεγα; Α ναι...". Κάτι τέτοιο. Καλά, δε θα  εμβαθύνω και πολύ, για να τα πω τα γράφω, δε θέλω να το τσεκάρετε αυτό, δεν παίζει να σας κάνει και κάτι, είναι για μένα μόνο, για τους διακόπτες μέσα στο δικό μου κεφάλι, τους γυρίζει και τέλος. Είμαι ξανά στο "τότε". Στην "teenage angst" κατάσταση. Αυτό το δεύτερο "untitled"... Sonic Youth με Black Flag και τη Lydia στα φωνητικά... Ανατρίχιασα λέμε. Κόλλησα. Αυθορμητισμός κατάσταση, έβαλαν κι άλλο κιθαρίστα και έχουν τελειοποιήσει τον "αυτοκινητιστικό δυστύχημα με κιθάρες" ήχο τους... Άστο ρε, είναι για μένα αυτό, άκου κάτι άλλο καλύτερα...        

Trembling Blue Stars - Fast Trains And Telegraph Wires

Τον περίμενα πως και πως αυτό το δίσκο... Περιττό να πω, δεν απογοητεύτηκα... Τους έχω ξεχωρίσει χρόνια τώρα, κατέχουν ένα ιδιαίτερο μέρος στο κεφάλι μου, ακριβώς δίπλα από τους Piano Magic, αυτή η pop απ' τα όνειρα κατευθείαν, υπέροχες συνθέσεις, συγκλονιστικοί στίχοι, όλες οι απογοητεύσεις που μπορεί να είχες σ' ένα κομμάτι πλαστικό... Δύο, βασικά... 

Δεν είναι twee βέβαια, το ξέρω πολύ καλά, φταίει η σύνδεση με τη Sarah που τους ρίχνω σ' αυτή την κατηγορία, μπορεί και να μην τους τιμάει ιδιαίτερα, δεν ξέρω καν, αυτή η μινιμαλιστική ποπ τους... Δεν κουράζει ποτέ ρε... Ούτε παλιώνει. Περίεργο ε; Πολύ... Χαρακτηριστικότατο δείγμα το "My Face for the World to See"... Δε θες να τελειώσει με την καμία... 

Δεν παίζουν τίποτα καινούριο εδώ, αυτό είναι μια πικρή αλήθεια, θα ξενέρωνα βέβαια άμα το γυρνούσαν στο funk metal, μη λέμε και μαλακίες, κάνουν αυτό που ξέρουν καλά, η μουσική τους είναι ένας ψίθυρος που σημαδεύει καρδιά και πετυχαίνει κέντρο, δε χρειάζεται κάτι παραπάνω, δε θέλω καν να μπω στο τριπάκι να συγκρίνω με τα προηγούμενα, δεν έχει νόημα κανένα ρε, είναι αυτό που θέλω ν' ακούω όλη την ώρα, μ' ένα ποτήρι κρασί, ένα τσιγάρο και να χαμογελάω με πίκρα... Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο...

Diamond Rings - Special Affections

Τον γουστάρω αυτό τον τύπο... Πέρα από το προφανέστατο μουσικό μέρος, (που - μη βιάζεστε - αναλύεται ενδελεχώς παρακάτω) τον γουστάρω και σαν τύπο απλά. Είναι αυτή η στ' αρχίδια μου τελείως κατάσταση, σε φάση "δε γαμιέται που δε με ξέρει κανένας, εγώ είμαι rock star, και σας γράφω όλους στα στα άγονα γεννητικά μου όργανα"... 
Με το στυλάκι του, τα χάλια βίντεο που σκάει σα neo - romantic μεσσίας, δε παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά ρε...* (Τον προσέξατε τον αστερίσκο; Προσέξτε τον είναι σημαντικό). Πόσο σπάνιο έχει γίνει αυτό σήμερα; Γάματα, δε θέλω να το σκέφτομαι καν. 

Τώρα, η μουσική του είναι "νοσταλγός του new wave" κατάσταση, δε με χαλάει, δεν ενθουσιάζομαι κιόλας, 'ντάξει δουλεύει γαμώ σαν η pop απόδραση για τον εκάστοτε  dubstep maniac, αλλά μέχρι εκεί... Αν η παραγωγή στα κομμάτια ήταν περισσότερο Modern Talking (ρε μουνιά), κάτι που νομίζω θα επεδίωκε και ο ίδιος, και λιγότερο cold wave, λόγω περιορισμένων μέσων ηχογράφησης φαντάζομαι, το αποτέλεσμα, αν και θα έκλινε λίγο παραπάνω από τα προσδοκόμενα προς το kitsch, θα με έλκυε περισσότερο... Πώς να το κάνουμε ρε, δεν μπορείς να βγάλεις την κόκα απ' τη ντίσκο... Με κάτι τέτοια πας για  Duran Duran, και καταλήγεις με Romeo Void...
Δεν ξέρω ρε... Είναι από τις λίγες φορές που το attitude δε μετράει μία γιατί η ποσότητα "τέχνης" δεν είναι παρά ελάχιστη... Ναι ρε. Και το να είσαι τελείως καραγκιόζης θέλει το ταλέντο του. Ο έτσι την είδε μεν neo-romantic χάλιας, αλλά απ' το λαιμό και κάτω είναι hipster ρε... Παιδί του σήμερα και σκατά. Ούτε γέλιο δεν έχει η φάση του, τελικά... Δεν έχω τίποτα εναντίον αυτής της ευγενούς κλίκας, οι προ επταετίας Athens-New-Yorkers ήταν ό,τι εμετικότερο έχει περάσει από τις Νύχτες Πρεμιέρας έβερ, 'ντάξει μπορεί να μην τους θυμάστε σήμερα, βραχύβιο ευτυχώς το αίσχος τους, αλλά είναι σίγουρο ότι έχετε ξεράσει σε κάποια απ' τις γραβάτες τους, μαλάκα, τι έλεγα; Α ναι. Μια χαρά είναι τα hipsterόνια ρε. Ο δικός μας εδώ είναι αποτυχία, όμως. Είναι φάση δεν. Τον πάω ρε, καραγκιοζάκος και uncool, αλλά δεν.
Και ρε μαλάκα, ρε μηδενικάρα, δε βάφεις τη ματάρα να βγεις φωτό και μου σκας με το αρμονιάκι. Αν έχεις αρχίδια, κρέμασε Keytar...   


* Μαλάκα, αν υποψιαστώ ότι η εικασία μου δεν ισχύει, σε φάση ότι ο έτσι την έχει δει και πολύ τέχνη φάση με την πάρτη του, θα τονε χέσω... Τι θα τονε χέσω, θα τονε γαμήσω λέμε! Το ίδιο θα κάνω και με τον πρώτο που θ' αφήσει κόμμεντ: "Κατούρα και λίγο"... Και με το δεύτερο. Και με τον τρίτο...

iLikeTrains - He Who Saw The Deep

Το άκουσα μόνο μία φορά, κι ούτε καν ολόκληρο. Δεν άντεξα. Τελείως αδιάφορο. Δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς... Δεν ξέρω αν φταίνε αυτοί, το ότι θεωρούν ότι κάνουν υψηλή τέχνη επειδή χώνουν στη μίξη κλαψιάρικες post rock κιθάρες, οι ασχημόφατσές τους, ή αν απλά δε γουστάρω indie πια... Με τη στενή έννοια του όρου το τελευταίο, αν υπάρχει τέτοια... Μ' έχουν κουράσει οι βρετανοθρεμμένες μελωδίες, η κλάψα, η τέχνη της πούτσας, ο λυρισμός, ο στόμφος, όλες οι βλακοφωτογραφίες των μηδαμινής ουσιαστικής προσφοράς "καλλιτεχνών"... 

Δεν μπορώ ρε πούστη... Δεν μπορώ να ενθουσιαστώ με το τελευταίο των Arcade Fire, των Belle & Sebastian, όλων αυτών που κάνουν "pop", ακριβώς όπως και οι φούσκες, πάνε, έσκασαν, "pop", τέλος... Πολλοί αρκούνται σ' αυτό, σε μια σωστή μελωδική γραμμή, σε φωνές που δεν ξεφεύγουν απ' τη συγχορδία που βαράει από πίσω, σε μπάσσα που ακολουθούν με ευλάβεια τη μπότα απ' τα ντραμς, όλα είναι σωστά, τίποτα, μα τίποτα δεν πρόκειται να σε εκπλήξει. Γιατί σε ελάχιστους αρέσουν οι εκπλήξεις.

Δυστυχώς για όσους βγάζουν τα μάτια τους με τις μαλακίες που γράφω, είμαι ένας απ' αυτούς... Αν η φάση δε γαμιέται απ' όλες τις μπάντες, δεν μπορώ, το κλείνω και γεια σας,  ειλικρινά ρε όμως, πώς έφτασε η όλη indie scene να είναι ένα κενό "κάτι", να γίνει "rock",  Dire Straits φάση, "το ροκ σήμερα, φίλες και φίλοι" και τ' αρχίδια μας κουνιούνται, πώς; Γιατί αρνείται πεισματικά να εξελιχθεί εκθειάζοντας παράλληλα ό,τι χιλιομασημένη μαλακία σκάσει από το βρωμο-Οντάριο του Λοχαγού Μαρκ, γιατί έγινε "ροκ"; Δηλαδή είναι απείρως προτιμότερη η twee φάση, η απροκάλυπτα "εύκολη", παρά όλες αυτές οι υπερφίαλες μπούρδες που έχουν και καλά "επίπεδο"...

Δεν ξέρω ρε, το Wire το βαριέμαι γενικά σαν έντυπο, αλλά το μοναδικό "ροκ" που έχει σημασία το βρίσκεις στις σελίδες του (δες και αυτό το ποστ για να καταλάβεις επιτέλους ότι είμαι τελείως για δέσιμο)... Κάποτε είχε πέσει στα χέρια μου μια ΝΜΕ, ναι, αυτή η μαλακοφυλλάδα, με εξώφυλλο Smiths και μέσα είχε και συνέντευξη Big Black... Πού τέτοια μεγαλεία τώρα... Μπορεί να 'ταν και Melody Maker εδώ που τα λέμε... Οι Salem π.χ. την πρώτη τους συνέντευξη δεν την έδωσαν σε κάποιο έντυπο του "χώρου", αλλά στο Butt, gay mag από Ολλανδία μεριά... Δεν ξέρω... Ίσως να είναι καλύτερα έτσι...  Μακρυά απ' το χάλι. 
Μ' αρέσανε τα τρένα ρε, αλλά τώρα έχω κούρσα και στ' αρχίδια μου.

Raver Stay Wif Me...

Έλα ρε, αναγνώστες, τι λέει; Αυτό είναι το δεύτερο guest column στη μπλογκάρα της ατομάρας που γυρνάει όταν τον αποκαλέσετε με το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο, τον Indiefuck.  Ναι ρε, F' Real, λεπόν, δε γουστάρω να πω το πραγματικό μου όνομα, με την καμία, μπορείτε να με βρείτε στο Myspace ψάχνοντας Looserboi βασικά. Έχει και γαμώ φωτόγραφίες. Δικές μου μόνο. Όχι τοπία, ηλιοβασιλέματα και μαλακίες. Βασικά, είμαι Slackerdom Personal Trainer, και βέβαια υπάρχει αυτό το επάγγελμα ρε, οι σκατοyuppies συρρέουν έξω απ' την πόρτα μου για να τους αναλάβω... Πηγμένοι απ' τις πουτσοδουλειές τους, εργασιομανή ζώα, ναι ρε, το μόνο που αποζητούν αυτά τα μοσχάρια είναι να καταφέρουν να εκτιμήσουν τη χαλάρωση. Κι εδώ έρχομαι εγώ... Τι; Α, ναι, η ιστοριούλα...

Το τηλέφωνο χτύπησε εννιά το πρωί... Το αγνόησα. Ξαναχτύπησε στις εννιάμιση. Άλλαξα πλευρό. Η ίδια δουλειά στις δέκα. Όποιος πούστης και να καλούσε, το μόνο σίγουρο ήταν ότι κατάφερε να με ξυπνήσει. Απάντησα.
Στην άλλη γραμμή μου μιλούσε με απαλή φωνή η γραμματέας ενός μαλακοκαύλη, μεγαλοστέλεχος ναυτιλιακής λέει, τον οποίο μόλις είχε πάρει το φορείο. Υπερκόπωση, και καλά. Μαλακίες. Προκεχωρημένη καμμενίτιδα λόγω υπερωριών. Διάγνωση Looserboi φάση. 
Τον παρέλαβα από το νοσοκομείο. Αφήσαμε τη Bentley στο πάρκινγκ και πήραμε ταρίφα. Δεν έμπαινε συγκοινωνία με την καμία. Σκατά. Σε όλη τη διαδρομή το κινητό του δε σταμάταγε να χτυπάει. Οι προσπάθειές μου να τον εμποδίσω από το να απαντήσει ήταν υπεράνθρωπες, τελικά ο τύπος ήθελε να τη γλιτώσει τη ζωούλα του και υπάκουσε. Βγάζω το ψωμί μου δύσκολα, ρε πούστη, το ξέρω.

Πρώτη στάση το δυάρι τεσσάρων τετραγωνικών που μένω. Μέσα μπουρδέλο, ρούχα παντού, μπίχλα απίστευτη, ένα στρώμα μες στην ψείρα και μπόχα που ανάγκασε τους γείτονες να φέρουν τους μπάτσους τρεις φορές γιατί νομίζανε ότι τα 'χω τινάξει. Παραλίγο να πάθει καρδιακό επεισόδιο ο έτσι με το που μπήκε. Του είπα ν' αράξει. Το έκανε.

Του 'φερα μια ποτάρα κι ένα τσιγάρο μπας και τον χαλαρώσω λίγο, αλλά αρχίδια. Κατέληξα να του αδειάζω το μπουκάλι στο στόμα και κλείνοντάς του ταυτόχρονα τη μύτη για να κατεβάσει καμιά τζούρα. Την άκουσε μέσα σε δευτερόλεπτα. Το μαλάκα...  Ήθελε να βγούμε. Πρόοδος, επιτέλους...
Στο πρώτο μπαρ που χωνόμαστε ο τύπος παραγγέλνει μια γύρα ποτά, μετά μια δεύτερη, στρίβει απ' τα τσιγάρα μου, χορεύει με γκόμενες, ξανακάθεται και μου μιλάει για ώρες για τη σκατοδουλειά του, το τι εθισμός είναι ο καπιταλισμός, ότι τα αγαπημένα του χρώματα είναι χαρτονομίσματα, για το πόσο καλά του ρουφάει τον πούτσο του η γραμματέας του, πόσο σφιχτό κώλο έχει ο συνέταιρός του... Από ένα σημείο και μετά δεν τον ακούω πια... Βαριέμαι ρε, αυτά τα ζώα όλο τα ίδια λένε... Τσεκάρω το χώρο... Και τότε κολλάω...

Τη βλέπω στο βάθος του δωματίου... Ναι ρε μαλάκα, αυτή είναι... Με τη φορεματάρα της να περιφέρεται σα να μην ανήκει εκεί μέσα, ξεχωρίζει, λάμπει ρε... Δεν ξέρω πόση ώρα την κοιτάω όταν με εντοπίζει. Και ξενερώνει με τη μία. Με τη μία όμως... Εντάξει, δεν της έκανα και λίγα... Η δουλειά φταίει. Αυτό της είπα. Αρχίδια. Είμαι εθισμένος στο μουνί ρε πούστη, αυτό φταίει και τίποτα άλλο... Αγκαζάρει το μαλάκα που μπήκανε μαζί και πάει προς την έξοδο...
Ώπα... Για μισό... Ποιο είναι αυτό το μαλακιστήρι; Τι κάνει με τη δικιά μου; Λες να είναι μαζί; Λες να τη γαμάει; Λες να του κάνει αυτό με τη γλώσσα... Στο λαιμό... Στην κοιλιά... Και μετά... Όχι ρε πούστη, όχι γαμώ το σπίτι του γαμημένου, του ξεκωλιάρη, θα τονε σκίσω τον αρχίδη και μετά θα ξεμουνιάσω την καριόλα που...

Και 'κείνη την ώρα θυμάμαι τον πελάτη... Γυρνάω αργά προς το μέρος του... Πολύ αργά όμως. Ξέρω εκ των προτέρων τι θα δω...
Κατά τα φαινόμενα, όλη αυτή την ώρα που χάζευα την πρώην μου, ο τύπος είχε καταφέρει να αναποδογυρίσει τραπέζια, καρέκλες, σερβιτόρους, να σκίσει τα ρούχα του, να χαρακώσει το σήμα του δολλαρίου στο στήθος του μ' ένα σπασμένο μπουκάλι μπύρας, να χώσει ένα δωδεκάρι Dewars στον κώλο του, ενώ στην παρούσα φάση έτρωγε... Τι; Κατά τα φαινόμενα το τελευταίας τεχνολογίας κινητό τηλέφωνό του... 
Τον αφήνω όπως είναι και την κάνω. Βγαίνοντας έξω τσεκάρω μπας και τη δω. Αρχίδια... Την έκανε με το φλώρο... Σκέφτομαι να ξαναμπώ να μαζέψω τον άλλονα, αλλά μόνο για λίγο... Πάω στη στάση, ανάβω τσιγάρο και περιμένω το λεωφορείο...

 

Belle & Sebastian VS. Clinic

Τα '90s ήταν αναμφισβήτητα πολύ συναρπαστική δεκαετία για ό,τι είχε να κάνει με το πολύπαθο indie pop... Ό,τι έβγαινε από Αγγλία ήταν στην καλύτερη εγγυημένο party starter, από Σκωτία έσκαγαν οι πρωτοπορίες στη σειρά, ακόμα κι από Αμερική σαλεμένοι lo-fi τυπάδες ασελγούσαν στο πτώμα του ποτέ αξιόλογου κολλεγιακού rock... Προς το τέλος της εν λόγω περιόδου εγώ ετοίμαζα τις βαλίτσες μου για ένα ταξίδι πέντε ετών, χωρίς να γνωρίζω ότι το πέρας του θα με άφηνε γεμάτο μαλακισμένες εμπειρίες αλλά και με ένα ολοσχερώς σακατεμένο στομάχι...

Όταν επισκέφτηκα αυτό που έμελλε να γίνει το πρώτο μου σπίτι στο γαμόνησο που προσγειώθηκα, ο προηγούμενος ένοικος δεν είχε μαζέψει ακόμα τα πράγματά του, με αποτέλεσμα να έχω την ευκαιρία να ρίξω μερικές κλεφτές ματιές στη δισκοθήκη του... Βασικά, το μάτι μου έπεσε με τη μία στην κορυφή της πυραμίδας των CDs του και ναι, ήταν το "If you're feeling sinister" των Belle & Sebastian, "το 'χω σε βινύλιο" σκέφτηκα μονομιάς και, εκείνη τη στιγμή, ήξερα ότι ο γολγοθάς με το όνομα "φοιτητική ζωή" που με περίμενε, παίζει να μην ήταν και τόσο άσχημος τελικά...
Και δεν ήταν.  

Κατά τη διάρκεια αυτής μου κάνανε πάσα και μια κασέτα που, μεταξύ άλλων, περιείχε και το πρώτο ΕΡ των Clinic... Με ξένισε στην αρχή ο ήχος τους, αλλά γούσταρα την εμφάνιση, τη γκαραζίλα τη συνήθισα... Ευχάριστοι σε φάση. Όντας, βέβαια, σε μια περίοδο που ήμουν γαμάτος dj σε ακόμα πιο γαμάτα πάρτυ, μες στην αυτοκαταστροφή, ενώ ο πούτσος μου γνώριζε αυτό που πολύ απλά καλείται "ποικιλία", δεν έδωσα και πολύ σημασία, είχα πιο ενδιαφέροντα πράματα να κάνω... Το ότι βρέθηκαν να γυρνάνε την υφήλιο παρέα με τους Radiohead δε βοήθησε και πολύ στο να ανέβουν στην εκτίμησή μου, το ομολογώ...
Έχωνα τα κομμάτια και των δύο στα κολασμενότερα των parties, εισέπρατταν δε τα χειρότερα των βλεμμάτων αμφότεροι, αλλά δε γαμιέται, μετά το τριακοστό τέταρτο ποτό οι παρευρισκόμενοι επιδίδονταν σε κολασμένο headbanging στο "Dylan in the Movies" και το "Dur Dur d' etre un bebe"... Ναι, δεν είναι κομμάτι indie μπάντας το δεύτερο. Έλα τώρα που δεν το ξέρεις...
Και φέτος επέστρεψαν... Τι χαρά... Όχι ότι μου έλειψαν ιδιαίτερα, αλλά ξέρεις τώρα... Και οι δύο δίσκοι είναι εξίσου καλοί, βασικά... Των Clinic μου άρεσε λίγο περισσότερο, γιατί έχει αυτά τα (ελάχιστα πλέον) post punk μπάσσα που γαμάνε... Αλλά ρε πούστη, δε μου βγάζεις με τίποτα από το μυαλό το κόλλημα που 'χα φάει εκείνη την περίοδο με δαύτους και ό,τι και να βγάλουν μετά, ρε, τους έχω τοποθετήσει στο τότε, πως να το κάνουμε. Το "Boy with the Arab Strap" θα βάλω άμα έχω τις αρρωστοκαψούρες μου, όχι το τελευταίο, δεν ήθελα να συνεχίσει αυτό το πράμα, αφού κατάφερα να το φυλακίσω εκεί, σ' αυτή τη φάση της ζωής μου, δε μου κολλάει στο σήμερα, τότε μόνο μου ακουγόταν "καινούριο", και εκεί  θέλω να παραμείνει... Σα να 'χει χαθεί η ανεμελιά, η μαγεία.
Δεν ξέρω ρε, είναι πάντα μαλακία να μεγαλώνεις και να συνειδητοποιείς παράλληλα ότι κάποιοι επιμένουν να μην ξεκολλάνε από "αυτή" τη φάση. Του τότε. Του φοιτηταριού, της εφηβείας... Εσύ να εξελίσσεσαι κι αυτοί όχι. Θλιβερό. Γι' αυτούς.