Draw Breath Cry Out

Θυμάσαι τα '90s; Όταν οποιοδήποτε 15χρονο με κιθάρα ήθελε να γίνει ο Thurston Moore; Έλα που δεν θυμάσαι. Είναι βέβαιο ότι σου έτρεχαν τα σάλια όταν έπεφτες σε καμιά διαφήμιση της Fender στο Guitar Player. Αυτές οι Jaguar και οι Jazzmaster, αριστουργήματα, καλά δεν λέω; Καλά λέω. Θυμάσαι τι άλλο είχε αυτή (η καλύτερη) η δεκαετία για τον κιθαριστικό ήχο; Όχι, όχι, δεν μιλάω για τα εύκολα από Αγγλία μεριά, αν και ούτε αυτά έμειναν ανεπηρέαστα. Η εξάχορδη έγινε ναός, πάνω του οριοθετούνταν νέα δόγματα, ανοίγονταν δρόμοι, κόσμοι εκφραζόταν διαφορετικά, νέες προσεγγίσεις, νέες διδαχές, νέες δυσκολίες. Ποιοι ξεχώρισαν πρώτοι; Μα οι Sonic Youth φυσικά. Σε ποιους ήθελαν να μοιάσουν όλοι μα όλοι; Μην επαναλαμβάνομαι, το έπιασες. 

Από το πουθενά γέμιζες κασέτες με μπάντες που έμοιαζαν αρκετά με την αγαπημένη σου, κακόηχες, δύστροπες, labels γινόταν οι θεοί σου γιατί σου παρείχαν ακριβώς αυτό, σου κάλυπταν την ανάγκη να ανακαλύψεις πράγματα μέσα στη σύνθεση, δεν ήταν pop, έπρεπε να σκάψεις και να εντοπίσεις γιατί σε ανατριχιάζει αυτό που βγαίνει από τα ηχεία σου, άκουγες ξανά και ξανά και ξανά, ο Billy Corgan προσπαθούσε να σε κάνει να φύγεις από 'κει, μπορεί να το κατάφερνε, αλλά τον πρόδιδαν οι συλλογές με τα b-sides, είχε μπει και σ' εκείνον το μικρόβιο. Ακόμα και οι Αγγλάρες το είχαν καταλάβει, ο Graham ακόμα και πριν τη σόλο καριέρα, η Justine στριμώχνοντας τον Stephen σε ένα πάρτυ, ρε οι Napalm Death του Diatribes, κολλήσαν και οι μέτσολοι, τέτοια φάση. Κάλτσουραλ ινβέηζγιον.

Έσκασαν δεύτερες και τρίτες φρουρές, οι Girls Against Boys, οι ...and you will know us by the trail of dead, οι Cheer Accident, πόσοι ακόμα, εξέλιξαν τον ήχο μέχρι που έγινε φόρμα, περιόριζε, πως στο διάολο το έκαναν αυτό, οι ίδιοι οι πρωτεργάτες κράτησαν τη ροκ φάση για τις εταιρίες και για τα πειράματα έκαναν δικιά τους, μέχρι που το διέλυσαν, δυστυχώς επεισοδιακά. 

Σήμερα αυτός ο ήχος ελάχιστα εκφράζεται, ενώ η πληροφορία διαχέεται με εμετικούς ρυθμούς, κανείς δεν αγγίζει αυτές τις γραμμές κώδικα. Οι Fall και ακόλουθοί τους κυριαρχούν, οι Joy Division, οι My Bloody Valentine. Γάμησέ τα. Δύσκολα χρόνια, πέτρινα.

Και σκάνε από το πουθενά οι Godcaster και θυμίζουν στο περίπου όλα τα σωστά. Και θέλει δουλειά το πόνημα, δουλειά που δεν ξέρω αν μπορώ/θέλω να διαθέσω. Αλλά προσπαθώ. Και ανακαλύπτω. Μπορεί να μην μου αρέσει πάντα, αντιλαμβάνομαι όμως ότι έχουν διηθήσει το κέντρο, τη βάση των ιδεών, προσπαθούν με αυτό σαν μέσο να κάνουν κάτι δικό τους. Δεν ξέρω, εύχομαι να βρουν τα πρόθυμα αυτιά να τους ανοίξουν τις πόρτες.

Everything's Glitter

 

Το ανήκειν κάποτε κλεινόταν σε όρια, μεταξύ άλλων, και από το είδος μουσικής που επίλεγε κάποιος να ακούει. Έπιανε το genre του, ντυνόταν όπως οι κύριοι εκφραστές του και μέσω αυτής της εκδήλωσης παρουσίας, συναντούσε τη φυλή του και χωνόταν μέσα της. Και έκανε φίλους, έτρωγε τον γκόμενο της κολλητής της, γινόταν λιώμα, πάντοτε μέσα στους ήχους της επιλογής του/της. 

Αυτό άρεσε στις δισκογραφικές μέχρι που δεν άρεσε πια. Δεν τους αρκούσε που οι γκοθάδες κρυφοάκουγαν Jimmy Sommervile και οι μέτσαλοι καψουρεύονταν ό,τι κινούνταν στο video του 'Freedom' του George Michael. Έβγαλαν το Judgment Night Soundtrack όπου οι Pearl Jam συνεργάστηκαν με τους 2 Live Crew ή κάτι τέτοιο, σχηματοποιώντας σταδιακά το έκτρωμα του Nu Metal. Φταίνε και οι Helmet. Όχι, κυρίως αυτοί φταίνε. Οι Helmet είναι ο διάβολος.-

Σιγά σιγά οδηγηθήκαμε στον θάνατο του Genre, όπου πλέον σκυλούδες μοστράρουν περισσότερα tattoo κι από μέλος της Yakuza, τα οποία περιτυλίγουν με χαμηλοκάβαλα Jeans και χρυσές γόβες με μπριγιάν. Απαίσιο από κάθε άποψη, πρέπει να δίνουμε σημασία στα υποδήματα περισσότερο κι από τους λεκέδες από κέτσαπ σε άσπρα ρούχα. Τα παπούτσια είναι ο Μεσσίας.-

Whatever happened to my Rock'n'Roll, θα αναφωνούσε κάποιος που είχε πέσει σε κώμα γύρω στο 2010 και ξύπνησε φέτος. Εξελίχθηκε, φίλε μου, πέταξε τα δερμάτινα, πήγε λίγο γυμναστήριο, αντάλλαξε τα ναρκωτικά με το tik tok, βαρέθηκε την πολιτική, γάμησέ τα, κατάφερε να μπερδέψει το φεμινιστικό κίνημα, δεν ξέρει κι αυτό τι να βάλει πια. Ναι, ναι, μην ξανασηκώσεις τη μοϊκάνα σου, άκου λίγο τι έχει γίνει με το αγαπημένο σου είδος (το παρόν ιστολόγιο δυσκολεύεται μετά από τόσα χρόνια να παρακολουθήσει τα υπόλοιπα, σόρρυ κιόλας), δεν μοιάζει και πολύ με UK Subs πλέον, είναι κάτι άλλο. Όχι, όχι, δεν είναι μόνο οι λυκοφιλίες τα αναμενόμενα, Post Rock, Metsol κλπ., αυτά τα πρόλαβες. Πάει αλλού η φάση πια.

Ας ξεκινήσουμε από τη μεγάλη εικόνα: η μουσική βιομηχανία, όντας ακριβώς αυτό, μια μηχανή που τρέφεται από τον ιδρώτα του εργάτη, από την αρχή της προσπαθούσε να μειώσει το εργατικό κόστος. Τι εννοώ. Τα πολύ παλιά τα χρόνια, τεράστιες ορχήστρες γέμιζαν δωμάτια, μόνο οι πλούσιοι είχαν πρόσβαση σε αυτά. Τα νεότερα παλιά χρόνια είχες τις Jazz Big Bands, με τον χρόνο και αυτές άρχισαν να συρρικνώνονται, πρώτα έδιωξαν τη δεύτερη τρομπέτα, το τριακοστό πέμπτο σαξόφωνο, ο κιθαρίστας δεν χρειαζόταν, οι τραγουδιστές όλοι πέθαιναν από πρέζα. Από πενηνταμελείς κατέληξαν κουαρτέτα και τρία. Η ροκ μπάντα μετρίασε κάπως το μέγεθος σε τρία έως πέντε άτομα, ακόμα όμως και οι σόλο καλλιτέχνες ήθελαν ένα σχήμα να τους συνοδεύει στις συναυλίες τους, αααρρργγκχχχχχ, εργατικό κόστος, ω, πόσο βασανίζεις τη μουσική βιομηχανία. Τα μικρά δεν αγοράζουν πια CD, δεν κατεβάζουν καν, streamάρουν, ναι, δώσε μας τα φώτα σου, βιομήχανε, μας παρέχεις τραγουδοποιούς, στήνουν τις συνθέσεις τους στο PC, γράφουν μόνοι τους στίχους, ήχους, όλα. Χώνουν ένα εξωτερικό καλώδιο σε ένα λάπτοπ και κάνουν karaoke μπροστά σε δεκάδες κόσμου, δεν χρειάζονται καν μπαλέτα να τους πλαισιώνουν, αξιοποιούν τον κώλο που τους έδωσε η φύση προς τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού, μουσικοβιομήχανε, επιτέλους τα κατάφερες. Σκότωσες τα μεροκάματα, τα αχρήστευσες, έφερες το όλο στα μέτρα σου, δεν υπάρχει μπάντα, δεν υπάρχει συλλογική δημιουργία, τα μικρούλια ξέρουν ότι η μόνη συνταγή για την επιτυχία είναι ένα μοναχικό πλάσμα με ένα μικρόφωνο και αστεία γυαλιά, προσκυνώ τη μεγαλοφυία σου, βιομήχανε.   

Αλλά για μια στιγμή, τι είναι αυτό; Κάτι γράφει στο Brooklyn Vegan. Ωθεμου, έχει punk section, μιλάει για κάτι Turnstile, κάτι The Armed, Gel, Geld, Drug Church, Zulu τα μικρά τα διαβάζουν, πηγαίνουν στα live, οι Death Grips τα φταίνε όλα, δεν το έλεγα για τους Death Grips; Για περίμενε, δεν τους ησύχασε η επανεμφάνιση του Post Punk; Τι εννοείς το παρακολουθούν μόνο σαραντάρηδες; Στο μεταξύ, δες τις μπάντες, δεν αποτελούνται μόνο από θυμωμένα λευκά αγόρια, έχει κι άλλα χρώματα μέσα (μήπως φταίνε οι Blood Brothers τελικά;), άλλα φύλα, ω γαμώτο, η μουσική τους έχει και ενδιαφέρον. Δεν περιορίζεται από τη βασική συνταγή, αρκετές φορές δεν είναι καν γρήγορη, ας το σταματήσει κάποιος, δως τους περισσότερο reggaeton, κι άλλο σεξισμό, τσίτωσε τον μισογυνισμό, κάνε κάτι, βιομήχανε, δεν σταματάει αυτό εδώ, τα μικρούλια το γουστάρουν, αχ, έπρεπε να το δεις να έρχεται, μεγάλωσαν με Slipknot, βιομήχανε, τα μεγαλύτερα ξαδέρφια τους φταίνε, τι περίμενες; Θα έψαχναν κάτι στο σήμερα για να εκφράσει το μπέρδεμα που έχουν στο κεφάλι τους, δεν μπορείς να κάνεις stagediving με Trap, τι να σου κάνει η ποίηση με τις όποιες εκφάνσεις της όταν έχει απέναντί σου την οργή, δεν μπορούν οι στίχοι να σε ωθήσουν να κοπανίσεις τον διπλανό σου και να γυρίσει και να σε αγκαλιάσει με ένα πελώριο χαμόγελο στα σκισμένα χείλη του, τι σκεφτόσουν; Στη δράση υπάρχει και αντίδραση, μας το μάθαιναν στο σχολείο. 

Μπορεί όλο αυτό να είναι η αρχή; Όπως με όλα, θα δείξει. Μέχρι στιγμής πάντως, η βόλτα είναι εξαιρετική.

P.S.: Α ρε, Jamie. Α ρε Jamie. Έφυγες και είμαστε μόνοι μας στο ζόφο, Jamie. Και τίποτα δεν έχει τόση πλάκα πια.