Θα έπρεπε να σκυλοβρίζω τώρα. Θα έπρεπε να ξερνάω ποτάμια, να σκίζω τις φλέβες μου, να κάνω το σπίτι χάλια με χίλιες διαφορετικές σωματικές εκκρίσεις... Θα έπρεπε να γκρεμίζω τους τοίχους, να καίω τα βιβλία μου, να γελάω και ν' αυνανίζομαι πάνω απ' τη φωτιά ολόγυμνος και πασαλειμμένος με το χθεσινό dinner, τα πάντα για να σκοτώσω το λυρισμό, τους γλυκούς ήχους, τις ζαχαρένιες κιθάρες, τις κορώνες του Lightburn, όλες αυτές τις ορθά δομημένες συνθέσεις...
Πόσοι από σας ουρλιάζουν "προδοσία" ήδη; Γιατί αυτό είναι και λυπάμαι. Σας φαντάζομαι, ξυπνάτε, ανοίγεται το pc, τσεκάρετε τη μπλογκάρα, πέφτει η ματάρα στον τίτλο "The Dears", "ωραία, θα το διασκεδάσουμε", σκέφτεστε, διαβάζετε τις πρώτες γραμμές, τις ξαναδιαβάζετε όλο απορία, σας λούζει η απογοήτευση, "δεν μπορεί... Δεν μπορεί... Όχι αυτός...", ναι ρε, αυτός, σας πούλησα, δεν παίζει βρισίδι γιατί... Κρατηθείτε...
Τους γουστάρω τους Dears ούτως ή άλλως, τον περίμενα πως και πως αυτό το δίσκο και επίσης έχω σιχαθεί το lo-fi... Ορίστε, το είπα. Αρκετά πια με τις σκατοπαραγωγές, το δωμάτιο σου δεν είναι στούντιο, βλάκα, όχι, δε θέλω ν' ακούσω την παλιοκασέτα σου που είσαι εσύ με την ακουστική σου και bleeps and noises (μπλιαχ), δεν μπορώ ρε. Θέλω κάτι που οι συντελεστές του να έχουν κοπιάσει να βγάλουν, να το 'χουν δουλέψει, να χώνουν μέσα ιδέες, να είναι μήνες πάνω από αυτές τις συνθέσεις και να παρουσιάσουν τελικά ένα ολοκληρωμένο έργο...
Και φυσικά δεν είναι όσο καλό όσο τα προηγούμενα, τι περίμενες; Οι τύποι δε βίωσαν το punk, ούτε καν, απ' το Bowie στους Smiths πήγαν απευθείας, χρειάζεται να υπενθυμίσω πόσο γουστάρω τους Smiths; Οι εμμονές τους είναι παντού κι εδώ, φτιάχνουν αυτή τη "μεγάλη" pop κι άμα γουστάρεις...
Και φυσικά δεν είναι όσο καλό όσο τα προηγούμενα, τι περίμενες; Οι τύποι δε βίωσαν το punk, ούτε καν, απ' το Bowie στους Smiths πήγαν απευθείας, χρειάζεται να υπενθυμίσω πόσο γουστάρω τους Smiths; Οι εμμονές τους είναι παντού κι εδώ, φτιάχνουν αυτή τη "μεγάλη" pop κι άμα γουστάρεις...