Prurient - Bermuda Drain

Δεν μπορώ να περιγράψω καν πόσο γαμάει αυτός ο δίσκος. Μου τον πάσσαρε, όπως και τη φωτό, προ αμνημονεύτων ο άνθρωπος που 'χω πρήξει τ' αρχίδια περισσότερο απ' όλους μπας και ξανανοίξει το γαμημένο μπλογκ του, αλλά αυτός εκεί... 

Σκέφτηκα να γράψω κάνα Ψυχοφιξιόν, αλλά είναι αρκετά τέχνη από μόνο του, δε χρειάζεται τις δικές μου μπούρδες. Είναι μια βουτιά στο χάος και τη μιζέρια, άσχημο όσο τίποτα, σήμερα όσο τίποτα, μπροστά όσο τίποτα. Είναι ό,τι περίμενα ν' ακούσω όλο το χρόνο. Πολλά συγκίνησαν, αλλά τίποτα δε μ' έκανε τόσο να θέλω να σηκωθώ από τη γαμημένη καρέκλα μπροστά από τον υπολογιστή και να κάνω κάτι...

Οι λέξεις απλά βγαίνουν στο μεταξύ, σαν αυτόματη γραφή, μόνο που είναι πολύ συγκρατημένο, θέλω το κείμενο να μην ξεφύγει από το στόχο. Θέλω να είναι "καλό", αλλά βολεύομαι και με το "απλά ειλικρινές". Περνάω ανεμπνευσιές τελευταία. Συμβαίνει και στους καλύτερους. Τέλος πάντων...

Το έργο ξεκινάει με ένα ουρλιαχτό που μοιάζει να κρατάει σε όλη του τη διάρκεια. Η αιώνια ανάγκη του να βγεις από "'κει μέσα", ό,τι και να είναι αυτό, ο εγκλωβισμός που προκαλούμε οι ίδιοι, στα τετριμμένα, στις υποχρεώσεις γιατί "έτσι πρέπει", είναι η πουτάνα η τέχνη διέξοδος; Είναι; Είναι ρε; 
Αρχίδια είναι. Σοβαρά τώρα. Δεν είναι. Δεν είναι με την καμία. Σε ξεγελάει για λίγο και μετά σ' αφήνει στα σκατά. Σου λέει ψέματα. Όλη - τη γαμημένη - ώρα. Αλλά το σίγουρο είναι ότι θες να επιστρέψεις σ' αυτό το χάλι, τον εθισμό. Ναι, ακόμα για την τέχνη μιλάω.

Είναι το άσπρο, το μαύρο, είναι το γκρι, αυτό το μπάσταρδο το γκρι, η περιοχή που δεν ξεχωρίζεις ακριβώς. Δεν πας, σε πάει. Σε πάει στο διάολο, και να το ξέρεις αυτό. Και να σηκώσεις ψηλά το κεφάλι δεν ωφελεί, γιατί η ομίχλη είναι σαν τα νερά του βάλτου, αλλά η φάση είναι ότι δεν το θες το γαμημένο το φως στην άκρη του τούνελ. Και το κλείνεις... Κλικ...