M83 VS Lil' Wayne

Αυτό το κείμενο γράφεται υπό πίεση. Το PC τα 'χει φτύσει, αλλά βαράω τρελό εθισμό και έχω σκάσει σπίτι του Animal για να γράψω τρεις γραμμές. Μαλακία όπως έχει αποδειχτεί γιατί με αποκαλεί  "έπιπλο" στους φίλους του που σκάνε κάθε τρεις και λίγο και, όταν δε θωπεύουν το ευλογημένο πέος μου, πιάνουν χώρο στο μπαλκόνι στο οποίο βγαίνω τακτικά για να καπνίσω. Ναι, να καπνίσω, έξω καπνίζω. Και στου Σπάιραλ όταν κάναμε εκπομπή έξω κάπνιζα.

Τέλος πάντων...

Η σύγκριση μεταξύ των δύο είναι ό,τι να 'ναι, ο αγώνας τελείως άδικος. Φυσικά, δε θα άφηνα τίποτα απ' αυτά να με εμποδίσει... Να σταματούσαν κι αυτές οι κλεφτές ματιές στην οθόνη τι ωραία που θα 'ταν...

Τέλος πάντων (πάλι)...

Περίληψη των όσων ακολουθούν: Ο δίσκος των M83 είναι υπέροχος (έχει και Zola μέσα, όχι παίζουμε), ενώ του Lil' Wayne είναι σκατά. Παρόλα αυτά οφείλεται να λατρέψετε το 2ο και να αγνοήσετε τον 1ο. Η απάντηση είναι φυσικά: λόγω attitude.

Λεπτομερέστερα...

Ακούς τις γλυκερές μελωδίες των Γάλλων, πνιγμένες σε μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα στην οποία αισθάνεσαι ασφάλεια και μετά σκάει ο τύπος με τα tattoo και τα dreadlocks και τον ακούς να γαμιέται και να γουστάρει όντας πέρα από κάθε προσδοκία γαμημένος... Τα σιρόπια προφανώς κι έχουν μειώσει την αίσθηση του "ποιοτικού" που κάποτε διέθετε για τα όσα παρήγαγε, αλλά ποιος χέστηκε, ειλικρινά. 

Ο όποιος κίνδυνος είναι εκεί; Βεβαίως και είναι. Ο ήχος ενός ανθρώπου στο τελευταίο στάδιο της αυτοκαταστροφής για τη φάση ακούγεται; Ω ναι... Ε τι σκατά θες τότε;

Συναίσθημα;

Έρωτα;

Σκέψη, υψηλή διανόηση, αναζητήσεις, ρομαντισμό; Μπα...

Απ' όλες αυτές τις μπούρδες η ειλικρίνεια ήταν πάντα καλύτερη πρόταση.
Στο μεταξύ πρέπει να αναφέρω την ατάκα του Αντώ, τεραστίου μελετητή του Hip Hop από αρχαιοτάτων έως και σήμερα, για Lil' Wayne, ότι σε φάση ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης πήρε το κλισέ - εμφάνιση - στάση ζωής - Cool του Χιπ-Χοπά Drug Dealer και το μετέτρεψε σε Drug User. Πόσο γαμάτο τον κάνει αυτό; Πολύ. Αν σκότωνε και το Pimp της υπόθεσης θα τονε λάτρευα περισσότερο, συμπληρώνω.

Γάμησέ το, είμαι ψιλοχάλια από κάτι κρασιά, το νόημα έχει χαθεί, το άρθρο είναι αίσχος. Εντάξει... Το πιάσατε, νομίζω. Δημοσιεύω χωρίς τύψεις. Κι επειδή βαριέμαι να το διορθώσω... Πάνε τα υψηλά στάνταρτζ γραφής... Oh well...