Balam Acab – Wander/Wonder

Witch House: One Year Later. Έμεινε τίποτα; Μπα… Όπως είχα προφητεύσει. Καλά, εγώ και άλλοι πεντακόσιες χιλιάδες. Πραγματικά δε νομίζω να ξέρω άλλο genre που να ήταν τόσο σίγουρο ότι θα αποτύχει. Ίσως γι’ αυτό μ’ άρεσε. Ίσως γι’ αυτό μ’ αρέσει ακόμα.

Αυτός ο Balam Acab από αυτό το βραχύβιο αίσχος αναδείχθηκε, όσο κι αν κάνουν μερικοί ότι δε θυμούνται. Γι’ αυτό και βρίσκεται εδώ, αλλιώς ούτε που θ’ ασχολιόμουν. Είμαι λάτρης της αποτυχίας στην οποία επιδίδομαι χωρίς τύψεις. Δεν είναι χόμπυ, είναι τρόπος ζωής. Ο εν προκειμένω καλλιτέχνης, όμως, πέτυχε. Ξεχώρισε. Ο δίσκος του, μάλιστα, είναι και εξαιρετικός. Αλλά δε θ’ ασχοληθώ μ’ αυτό εδώ πέρα.

Το θέμα του άρθρου είναι η αποτυχία, τα δεκαπέντε, υπερβολικά πολλά, λεπτά δημοσιότητας. Γενικά. Ή όχι. Όπου με βγάλει, ξέρω ‘γω.

Στο μεταξύ αντί για το “Wander/Wonder”, όσο γράφονται αυτές οι γραμμές, έχω βάλει να παίζει το “Saturnz Return” του Goldie, ενός ακόμα μεγάλου απόντα. Η Jungle φάση του ήταν επίσης βραχύβια, παρότι τόσο εθιστική, κατέληξαν ν’ ακούνε μόνο κάτι σκατίβλαχοι χαζοαγγλάρες, γόνοι μεταναστών τέταρτης γενιάς, αλλά το “Chico – Death of a Rock Star” με τον απίστευτο τίτλο του ακόμα με κάνει ν’ ανατριχιάζω. Ο αποκρουστικός πρώην γκόμενος της Bjork με τη χρυσή οδοντοστοιχία είχε κάτι ρε… Κάτι από τη γοητεία του λανθασμένου. Έβγαλε αυτό το δίσκο – αριστούργημα, ξεκινώντας κάτι που τελείωσε πριν καν αρχίσει. Και τώρα τίποτα.

Η κατάσταση του «ζω για τη στιγμή», «ζω μέχρι το τίποτα». Για την έκρηξη. Και μετά τι; Μετά απογοήτευση. Μόνο. Αυτό είναι το σωστό. Η εξέλιξη των πραγμάτων. Και είναι καλύτερα έτσι. Καλύτερα να σε σημαδέψει κάτι και να σ’ αφήσει παρά να συνεχίσει μέχρι να το σιχαθείς.

Μάλλον ξέφυγα. Παρόλα αυτά ο μπερδεμένος συναισθηματικός κόσμος μου, φαίνεται να αντικατοπτρίζει επαρκώς το τι μου κάνουν αυτές οι ενέσεις τέχνης που έρχονται και φεύγουν. Ένα φιξάκι είναι όλα, για να τη βγάλω και χαιρετούν. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ζητήσω κάτι άλλο σήμερα, η πληροφορία είναι ανελέητη και διαρκής. Και έτσι τη θέλω…