Secondhand Clothes...

Η εφηβεία, όσο παρατεταμένη και να είναι, πρέπει να αποτελεί την καλύτερη χρονική περίοδο στη ζωή του ατόμου που μπορεί να σακατέψει τ' αυτιά του και παράλληλα το μυαλό του. Είμαι σίγουρος γι' αυτό. Υποβάλλεις τον εαυτό σου σε ένα αδυσώπητο βομβαρδισμό πληροφοριών τις οποίες καταπιέζεσαι να αφομοιώσεις και το καταφέρνεις σε ένα σημείο, αφήνοντας τις μέρες σου να σημαδευτούν από τις πιο επικίνδυνες επιρροές. Μουσικά μιλώντας, ξεχωρίζεις πέντε μπάντες τρομερά ιδιαίτερες για 'σένα που για τον κολλητό σου μπορεί να μη σημαίνουν τίποτα, τα ίδια κι αυτός για 'σένα.

Για τους Moonshake και τους Laika είχα διαβάσει στο μοναδικό τεύχος του "Does This Hurt?" του Αλέξη Κρητικού, ενός φοβερού τύπου, ο οποίος πολύ θα ήθελα να μάθω τι κατέληξε να κάνει τελικά... Παρόλα αυτά τους θεωρώ δική μου ανακάλυψη. Ίσως γιατί ήμουν από τους ελάχιστους κατόχους του εν λόγω φανζίν, το "προκλητικό" εξώφυλλο πιστεύω έφταιγε.

Ξέρεις πως πάει μετά, ανακαλύπτεις με δυσκολία τους δίσκους τους, ακούς, κολλάς, προσπαθείς να μάθεις τι σημαίνουν όλες αυτές οι ως τότε άγνωστες λέξεις που περιγράφουν τον ήχο τους, λέξεις όπως: Dub, Kraut και τα σχετικά, μιλάς στους φίλους σου γι' αυτούς και, οποία έκπληξις, σε γράφουν στ' αρχίδια τους. Αλλά δε σε νοιάζει. Επιτέλους έχεις εντοπίσει το διαφορετικό, το ιδιαίτερο και κανείς δεν παίζει να στο στερήσει.

Ακόμα κι αν αυτό οφείλεται στη φωτογραφία μιας τύπισσας με Jazzmaster... Η φαινομενική ρηχότητα του κεραυνοβόλου έρωτα πολλές φορές έχει οδηγήσει σε μνημειώδεις αλλαγές στη ζωή σου, δε συμφωνείς;

Ούτε την έννοια του EP δε γνώριζα όταν αγόρασα το "Big Good Angel", αλλά την έμαθα. Και κατέληξα ότι μου άρεσε. Σαν ιδέα. Αντί να γεμίσεις δύο πλευρές με δώδεκα κομμάτια πετάς περίπου τα μισά, όλα επιλεγμένα ειδικά, ώστε να κατευθυνθούν στο μυαλό ενός νέου στο Ελλάντα και να του το γαμήσουν πέρα από κάθε προηγούμενο. 

Η οδύνη, η τέχνη, μέσα από τεράστια μπάσσα, κάτι ακόμα πιο προχωρημένο, πιο "εναλλακτικό" από όσα γνώριζες μέχρι τότε. Κάτι ικανότατο χορευτικά, που προτιμά να σε κρατήσει καθισμένο στην καρέκλα σου, απαγορεύοντάς σου να μετακινηθείς. Γιατί, κατά κάποιο τρόπο, σε θέλει μέσα του. Ή θέλεις να είσαι μέσα του. Οι σεξουαλικές αναφορές είναι αναγκαίες, γιατί, τελικά, μιλάμε για την εφηβεία, σωστά; Και μόνο αυτό έχει σημασία τότε.

Κι έχεις χωθεί στην απίστευτα γαμάτη, μοναχική σου φάση, ψάχνεις και τις άλλες κυκλοφορίες της εταιριάρας της Too Pure, μέχρι τη μέρα που σκάει το γαμημένο αίσχος που καλείται Post Rock και διαλύει τη σκέψη, την έμπνευση, τα πάντα μέσα στην εμετική ομοιογένειά του, τραβάει τη γραμμή στην εφηβεία, σου επιβάλλει την ενηλικίωση, κάτι που αρνείσαι πεισματικά να περάσεις γι' αυτό πέφτεις στα σκληρά ναρκωτικά... Αλλά αυτό είναι μια ιστοριούλα που θα διηγηθώ μια άλλη μέρα...