29/10/11

Björk - Biophilia

Ωραία. Τον τίτλο τον έχουμε, πώς ξεκινάμε τώρα; Δεν έχω ιδέα... Είναι από τα κείμενα που "έπρεπε" να γράψω, "έπρεπε" να έχω άποψη γι' αυτό. Λοιπόν, δεν είμαι fan της κυρίας ιδιαίτερα. Για να είμαι απολύτως ειλικρινής την προτιμώ σα γκόμενα, παρά σα μουσικό. Οι Sugarcubes από την άλλη μου αρέσουν πάρα πολύ. Και οι Kukl. Ναι... Και το "Post" παραμένει καταπληκτικό μετά από τόσα χρόνια.
Θαυμάσια. Από την άλλη δεν μπορεί κανείς, ούτε εγώ, να αρνηθεί τη φάση της ως καλλιτεχνική οντότητα. Το πως κινήθηκε στη μουσική βιομηχανία όλα αυτά τα χρόνια. Το πόσο διαφορετικά μεταξύ τους ήταν τα έργα της. Το πόσο ξεχωριστά. Το ότι όλα τα singles της ήταν ένα σημάδι στο δέρμα. Σου έμεναν. Χωρίς να προσπαθήσει καν. Ή τουλάχιστον αυτό φαινόταν. Είναι λίγο αυτό; Όχι βέβαια.
Μέχρι και το γούστο της στους γκόμενους εκτιμώ. Matthew Barney ρε μουνιά. Και εκεί κλείνει. Λογικό. Το καλλιτεχνικό του εκτόπισμα είναι εφάμιλλο με το δικό της. Γάμησέ τα.
Καλά.
Εξαίσια.
Θεσπέσια.
Με γαμάνε αυτά τα old school drum 'n' bass beats στο τέλος από το Crystalline... Μου θυμίζουν την κατάστασή της, ένα κορίτσι αρκετά μεγάλο, χώνεται στις αρχές των '90s με τα μούτρα στη Dance Culture, διαμορφώνοντάς τη σε κάτι άξιο παρακολούθησης, ναι, αυτή το έκανε, με ένα δίσκο έγινε  icon , με το δεύτερο κόλλησαν όλοι. Ακόμα και οι ίντυδες, πασίγνωστοι για τη βλακεία τους και τη στενομυαλιά τους (δε με βγάζω απέξω). Βασικά, γύρω στο '95 - '96, σου δημιουργούνταν η αίσθηση ότι οι κιθάρες έδωσαν ό,τι είχαν να δώσουν, ήταν η ώρα να γυρίσουμε τ' αυτιά μας σε κάτι άλλο... Κάναμε λάθος, φυσικά, το "Richard D. James" σήμερα ακούγεται σα δίσκος των Iron Butterfly, τόσο ξεπερασμένος... Όχι το "Post", όμως. Δεν ξέρω, ίσως επειδή όλοι είχαν επικεντρωθεί στην ενίσχυση της βίας του ρυθμού, ενώ η Björk, προς τιμή της, δεν ξέχασε το συναίσθημα. Ίσως γι' αυτό τα έργα της παραμένουν διαχρονικά (τι ίσως, σίγουρα). 
Δεν ξέρω ρε... Τα '90s ήταν τρελή εποχή για να αποκτήσεις κολλήματα, μονομανίες, να δεις τη δουλειά πέντε - έξι ανθρώπων και να εντρυφήσεις, να ζήσεις μία σκηνή χιλιόμετρα μακρυά από 'σένα, τώρα; Τώρα σκατά; Όχι βέβαια, απλά τώρα γίνεσαι λίγο πιο αυστηρός αυτό είναι όλο...
Απλά με τη Björk, αυτό δε γίνεται...

Cultivated with ΠΧΙΟΥΡ lurve by the at
Labels:

19 σχόλια:

  1. Scary Rabbi29 Οκτωβρίου 2011 στις 9:18 π.μ.

    Respect sth Bjork.Gia prwth fora meta apo ppppaaaaaaaaaraa poly kairo symfwnw se ola (ma se ola) osa anafereis sto post.Tis kalhmeres mu monsieur...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ephee29 Οκτωβρίου 2011 στις 9:24 π.μ.

    Δεν έχω ξαναπετύχει άνθρωπο που να είναι και ναι και όχι απέναντι στη Bjork. Είχα την εντύπωςση πως είτε θα τη λατρεύεις, είτε θα τη μισείς. Μέση λύση δεν υπάρχει (νόμιζα)
    Μετά από τόσα άλμπουμ, έχει φτάσει να είναι στα αυτιά μου διαφορετική, με αυτοσκοπό μόνο και μόνο τη διαφορετικότητα όμως. Και με την ευχή μου, αλλά δεν ξέρω πόσο μπορεί να συνεχίσει να το κάνει αυτό. Και το λέω με πάσα επιφύλαξη, γιατί η επηροή των matmos, προσωπικά με ξενέρωσε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Uncle Spider29 Οκτωβρίου 2011 στις 9:54 π.μ.

    zoom stis patousitses.:.me to "hunter" me kerdise k mena.:.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. edlorado29 Οκτωβρίου 2011 στις 10:49 π.μ.

    Minimal album, νομίζω ότι είναι απ΄τους ελάχιστους που μπορούν να πλασάρουν το experimental ως απλό και κατανοητό, ακόμα και pop! Αν και το ύφος των κομματιών μου θυμίζει την ευρύτερη σκηνή της Β.Ευρώπης οστόσω ποιος μπορεί να φτιάξει ένα κομμάτι σαν το Moon ή το Sacrifice;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΠανωςΚ29 Οκτωβρίου 2011 στις 10:51 π.μ.

    Ούτε ένα τραγούδι της προκοπής στη νέα χιλιέτία. Τις περισσότερες φορές ακούγεται (στα δικά μου αυτιά) φρικτή. Ειδικά το τελευταίο της άλμπουμ είναι κλασική περίπτωση "δεν έχω τίποτε να πω, ας το ντύσω με μια φουτουριστική, τεχνολογική φανφάρα, να τσιμπήσουν οι τεκνο-φρηξ". Ασε που δεν αντέχω το στιλάκι "είμαι ολόκληρη ένα έργο τέχνης". Τίποτε, τίποτε. Μέχρι το Post, όλα ήταν εντάξει. Μετά, η απόλυτη φρίκη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ephee29 Οκτωβρίου 2011 στις 11:22 π.μ.

    Επανέρχομαι μετά από τρία απανωτά ακούσματα του Biophilia, για να προσθέσω πως αν αυτό το χάος το είχε βγάλει στα ράφια κάποιος παγκοσμίως άγνωστος, θα πάτωνε άκλαφτο. Αν πάλι το αγόραζα, θα έκλαιγα τα λεφτά μου.
    Για να σου δικαιολογήσω το θάψιμο, θα πιαστώ από τα "old school d'n'b beats" που αναφέρεις. Η Bjork με την εμπειρία της dance πατέντας του Violently Happy και του Big Time Sensuality, κλπ, επιχειρεί (άλλη) μια αντιγραφή άλλων λιγότερο δημοφιλών ειδών, που δεν είναι όμως d'n'b', αλλά breakcore. (higher pitch). Στο Crystaline και στο Sacrifice ειδικά, το υπερξεφτιλίζει συνδυάζοντας ατμοσφαιρικά φωνητικά με λίγο gabba και λίγο breakcore, όπως συνδύαζαν στα 80's γόβα με αθλητική κάλτσα. Στο δε Mutual Core, η γόβα είναι και λευκή.. με αποτελείωσε!
    Κι αν είναι να ακούσω Bjork αποκλειστικά και μόνο επειδή τη λένε Bjork, δε θα μπορέσω. Υπάρχουν ΑΠΕΙΡΑ παρόμοια πράγματα που είναι πιο αυθεντικά, και βγήκαν το 97-98. Θα συμφωνήσω με τον ΠανωςΚ.. nothing new :/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Raggedy Man29 Οκτωβρίου 2011 στις 6:49 μ.μ.

    H επιρροή των Matmos όντως δεν ήταν ό,τι καλύτερο... Αλλά τι να πω ρε συ, μου άρεσε αυτό. Και σε σημεία συμφωνώ στο "Nothing New" του ΠάνωςΚ. Όπως επίσης ΛΑΤΡΕΥΩ το "είμαι ολόκληρη ένα έργο τέχνης" στυλάκι της. Γούστα, ξέρω 'γω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Χρήστος Μίχος / Christos Michos29 Οκτωβρίου 2011 στις 7:01 μ.μ.

    είναι ο καλύτερος δίσκος της εδώ και δέκα χρόνια..Τον άκουσα με περισσότερη διάθεση από τα προηγούμενα τρία της...είναι απλός δίσκος.αλλά πίσω από την απλότητα κρύβεται η αποκρυσταλλωμένη ,ξεκάθαρη όλη η μουσική της φιλοσοφία.Ισσοροπημένη μουσική.Μου ακούγεται σαν παραδεισος.Λατρεψα το πρώτο της αλμπουμ και το ποστ .Οχι δεν προτιμω να την εχω γκόμενα.ίσως να ήθελα πριν απο χρόνια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Raggedy Man30 Οκτωβρίου 2011 στις 9:20 π.μ.

    Το έθεσες τέλεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμος30 Οκτωβρίου 2011 στις 12:07 μ.μ.

    μαλάκα...πάλεψες με τον εαυτό σου σ' αυτό το post...πρώτη φορά σε διαβάζω έτσι....ο raggedy στο μεταίχμιο...ο raggedy σαν πληγωμένο ελάφι στην μέση του δάσους...προσπαθεί να γρυλίσει αλλά μόνο δάκρυα αγάπης τρέχουν από τα μάτια του...αχαχα...την αγαπάς..και εγώ δεν μπορώ να βγάλω την ουρά μου απόξω...δεν ασχολούμαι εδώ και χρόνια...αλλά αν πετύχω συναυλία θα τρέξω..αυτό λέει πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Raggedy Man30 Οκτωβρίου 2011 στις 3:41 μ.μ.

    Τι δάκρυα ρε, οι άντρες ΔΕΝ κλαίνε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ανώνυμος30 Οκτωβρίου 2011 στις 7:01 μ.μ.

    τα ελαφάκια όμως...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Scary Rabbi30 Οκτωβρίου 2011 στις 7:25 μ.μ.

    M ayto to diskaki ths sygxwresa to oti tragoudise stous olympiakous agwnes.Kai nai.einai ergo tehnis monh ths.
    Epishs an exartatai apo to poso klaiw kai to poso antras eimai,paizei na mai ligotero fanatikos ki ap to Tryfwna Samara.
    Megale Raggedy http://www.youtube.com/watch?v=Ulb3tZU8vsk hahahahahaha :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Raggedy Man30 Οκτωβρίου 2011 στις 7:43 μ.μ.

    @Σκαρ
    Boys Don't Cry. Ever. Τέλος!

    @Scary Rabbi
    Δεν έχεις καταλάβει ΑΚΟΜΑ το λογοπαίγνιο που κάνω όποτε σου απαντάω;
    Ρε μην ΚΛΑΙΣ ρε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ανώνυμος31 Οκτωβρίου 2011 στις 5:38 π.μ.

    Καλά όχι ότι το άκουσα, όχι οτι θα το κάνω, αλλά η Bjork είναι ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΗ γκόμενα! Επίσης αυτή η φωτογραφία που δεν την έχω δει ποτέ κάτι μου κάνει στην ψυχή μου σου λέω! Ρε, μην κλαίτε ρε, ένας δίσκος είναι γαμώτο, φαντάσου να την δείτε και λάιβ κάποιοι απο δω μέσα. Σαν να βρίσκομαι στην παιδική χαρά με τους φίλους μου. Ωραία είναι, θα ξανάρθω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Epidemic2 Νοεμβρίου 2011 στις 4:16 μ.μ.

    Συμφωνώ με το Scary! Ναι αγαπάμε τη μουσική σκηνή της Ισλανδίας, δεν είναι ψυχροί οι τύποι, κάθε άλλο. Ναι η Bjork είναι ένα κομψοτέχνημα, όχι απλά έργο τέχνης. και ναι, μπορεί να μην είναι και ο δίσκος της χρονιάς, αλλά δεν είναι και σκουπίδι.

    πσ. Aphex Twin rules man, με στεναχωρησες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Raggedy Man2 Νοεμβρίου 2011 στις 4:27 μ.μ.

    Κι εγώ γουστάρω ρε... Απλά υπερβάλλω για να get my point across, knowwhatahmean?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. South Of The River2 Νοεμβρίου 2011 στις 6:37 μ.μ.

    Όχι φίλε, δεν παίζει.
    Η τύπισσα είναι χειρότερη κι απ' τους Παπαλουκά Σαλπιγγίδη και Τζούλια Ρόμπερτς μαζί! Ίσως η χειρότερη ''καλλιτέχνις'' που υπόμεινε ο πλανήτης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Raggedy Man3 Νοεμβρίου 2011 στις 7:20 π.μ.

    Παπαλουκάς Σαλπιγγίδης; Ποιος βαφτίζει το παιδί του Παπαλουκά;;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)