Αυτός είναι ένας δίσκος σταθμός. Δεν κάνω πλάκα. Θα εξηγήσω το γιατί ευθύς αμέσως.
Είναι σημαντικός γιατί ορίζει το θάνατο της Brit Pop. Ω ναι. Μα, ευλόγως θα αναφωνήσετε "Δεν έχει πεθάνει μια δεκαπενταετία και βάλε τώρα;". Και δε θα 'χετε και άδικο. Για την ακρίβεια, θα έχετε δίκιο. Υπάρχουν όμως κάποιοι εκεί έξω που τους τρέχουν τα σάλια για μια ανανέωσή της. Με άλλους πρωταγωνιστές, άλλα εξώφυλλα, άλλα έντυπα.
Καλά μέχρι εδώ; Χαίρομαι...
Τώρα αξιοποιήστε τη μηδαμινή φαντασία σας και φέρτε στο μυαλό σας ένα κουβά. Ναι, ναι, τον θέλω γαλάζιο, πλαστικό, να 'χει μείνει ένα καλοκαίρι στον ήλιο... Το κάνατε. Στ' αρχίδια μου. Τώρα σ' αυτό τον κουβά, βάλτε μέσα σκατά. Όλων των ειδών. Επικεντρωθείτε τώρα σ' αυτό που επιπλέει. Καλά; Αυτό στην κορυφή, λοιπόν, είναι το "The Future is Medieval". Ένας δίσκος αγνής Brit Pop που δεν είναι τελείως χάλια. Αλλά, για να λέμε και την πάσα αλήθεια, όλα τα σκατά καφέ είναι. Εκτός απ' αυτά που έχουν αίμα. Καλά, γαμήστε το, δείτε τις 120 Μέρες στα Σόδομα του Παζολίνι και θα με καταλάβετε.
Φυσικά, αναρωτιέστε "Τι θέλει να πει ο τρισμέγιστος Raggedy Man εδώ;". Είναι απλό. Το πόνημα είναι χάλι, αλλά καλύτερο χάλι από ό,τι έχει βγει από το θάνατο που αναλύω τόση ώρα και μετά. Το κάνει αυτό "καλό" δίσκο; Όχι βέβαια. Αίσχος είναι. Στηρίζεται στο ότι τίποτα άξιο λόγου δεν έχει γίνει εξώφυλλο στην ΝΜΕ που ν' αξίζει έστω και μία λίρα από τα φράγκα σας και μου από... Χμμμμ... Το '97 περίπου και "ξεχωρίζει". Χωρίς να αξίζει ΚΑΙ αυτό ούτε μία λίρα. Στ' αρχίδια σας, λοιπόν, και στα δικά μου. Πάμε παρακάτω. "Έχει;" Όχι. "Καλύτερα".
Είναι σημαντικός γιατί ορίζει το θάνατο της Brit Pop. Ω ναι. Μα, ευλόγως θα αναφωνήσετε "Δεν έχει πεθάνει μια δεκαπενταετία και βάλε τώρα;". Και δε θα 'χετε και άδικο. Για την ακρίβεια, θα έχετε δίκιο. Υπάρχουν όμως κάποιοι εκεί έξω που τους τρέχουν τα σάλια για μια ανανέωσή της. Με άλλους πρωταγωνιστές, άλλα εξώφυλλα, άλλα έντυπα.
Καλά μέχρι εδώ; Χαίρομαι...
Τώρα αξιοποιήστε τη μηδαμινή φαντασία σας και φέρτε στο μυαλό σας ένα κουβά. Ναι, ναι, τον θέλω γαλάζιο, πλαστικό, να 'χει μείνει ένα καλοκαίρι στον ήλιο... Το κάνατε. Στ' αρχίδια μου. Τώρα σ' αυτό τον κουβά, βάλτε μέσα σκατά. Όλων των ειδών. Επικεντρωθείτε τώρα σ' αυτό που επιπλέει. Καλά; Αυτό στην κορυφή, λοιπόν, είναι το "The Future is Medieval". Ένας δίσκος αγνής Brit Pop που δεν είναι τελείως χάλια. Αλλά, για να λέμε και την πάσα αλήθεια, όλα τα σκατά καφέ είναι. Εκτός απ' αυτά που έχουν αίμα. Καλά, γαμήστε το, δείτε τις 120 Μέρες στα Σόδομα του Παζολίνι και θα με καταλάβετε.
Φυσικά, αναρωτιέστε "Τι θέλει να πει ο τρισμέγιστος Raggedy Man εδώ;". Είναι απλό. Το πόνημα είναι χάλι, αλλά καλύτερο χάλι από ό,τι έχει βγει από το θάνατο που αναλύω τόση ώρα και μετά. Το κάνει αυτό "καλό" δίσκο; Όχι βέβαια. Αίσχος είναι. Στηρίζεται στο ότι τίποτα άξιο λόγου δεν έχει γίνει εξώφυλλο στην ΝΜΕ που ν' αξίζει έστω και μία λίρα από τα φράγκα σας και μου από... Χμμμμ... Το '97 περίπου και "ξεχωρίζει". Χωρίς να αξίζει ΚΑΙ αυτό ούτε μία λίρα. Στ' αρχίδια σας, λοιπόν, και στα δικά μου. Πάμε παρακάτω. "Έχει;" Όχι. "Καλύτερα".
...τώρα πραγματικά υπάρχει κάποιος που να γουστάρει αυτή τη μπάντα πέρα από τους παρουσιαστές του Mad?...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΛΑ τα album τους είναι σκουπίδια και σκουπίδια με την κυριολεκτική σημασία της λέξεως γιατί το μόνο που κατάφεραν ήταν να γεμίσουν με περισσότερα άχρηστα πλαστικά τον πλανήτη...
...και που ασχολήθηκες χάρη τους έκανες!
Βασικά εγώ είχα μείνει με την αίσθηση ότι και οι ίδιοι είχαν ξεχάσει ότι είχαν... ''μπάντα''.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι να το θυμηθείς εσύ; Ρε αυτοί είναι χειρότεροι κι απ' τους Savage Garden! Σπίλωσες τούτο το μπλογκ με δαύτους...;;;
Είναι τόσο ανύπαρκτοι, που το όποιο ''πόνημά'' τους είναι πολύ κακό και ελάχιστο για να σημάνει το τέλος οποιουδήποτε genre, πόσο μάλλον της brit pop που κακά τα ψέματα, έβγαλε και μεγάλες δουλειές...
Μα ακριβώς επειδή είναι κακό και ελάχιστο σημαίνει το τέλος της Brit Pop. Και η φάση είναι ότι ΗΘΕΛΑ να μ' αρέσει, γι΄αυτό και σπιλώνει τη γαμάτη εμφάνιση του blog. Κακά τα ψέματα, ανύπαρκτοι ξε-ανύπαρκτοι μ' αυτούς έχουμε ξεμείνει οι εραστές των βρετανικών tabloids.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. Γαμήθηκα να γελάω με τους παρουσιαστές του Mad!
Όλο εκπλήξεις είσαι τώρα τελευταία.Το επόμενο review ασχολήσου με τη μαλακία των dEUS να γελάσουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο τυχεροί είμαστε στο κωλοχώρι μου που δε πιάνουμε mad ρε;
Θα γίνει κι αυτό. Αν και πρώτα σκοπεύω να περιποιηθώ το "Ukulele Songs"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε γεια το καινούργιο layout...Καλά ρε πεθαμένη η (αναβίωση της) brit pop όταν έχουμε τη γνωστή κόντρα των Γκαλαχεράδων τελευταία? Και το τελευταίο άλμπουμ του Noel κρατάει ψηλά τη σημαία...Δηλαδή ο Weller πέρσι δεν έγραψε ένα ωραιότατο άλμπουμ? ...είδαμε τον Cocker στην Ελλάδα...ζούμε μεγάλες στιγμές
ΑπάντησηΔιαγραφήCocker? Gallaghers? Weller???? Ρε συ, ξαφνικά αισθάνθηκα ότι βλέπω επεισόδιο Walking Dead...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕτοιμάζομαι χρόνια τώρα για ένα ζόμπι αουτμπρέηκ...Σκάσαν μύτη ξανά και οι My bloody valentine..πλησίαζει το 2012..μετανοείτε
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλααααα λες και η brit pop ηταν ποτε τιποτα πολυ παραπανω απο αυτο που αξιοπρεπως κανουν οι Kaiser Chiefs. γραψτε τωρα οτι οι Oasis αξιζαν ποτε κατι παραπανω να κυλιστω στα γελια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι Oasis όχι. Οι Blur όμως; Οι Pulp; Οι Elastica;;;
ΑπάντησηΔιαγραφή@ανώνυμος
ΑπάντησηΔιαγραφή...εντάξει μην λέμε μαλακίες τώρα η εκείνη εποχή έβγαλε και γαμώ τα album και συγκροτήματα... εξάλλου μην ξεχνάμε ότι αν δεν γινόταν mainstream (με την έννοια ότι έγινε ευρύτερα γνωστή) η britpop πολύ από εμάς ΔΕΝ θα είχαν ιδέα για πολλές αξιόλογες μπάντες της τότε αλλά και της νωρίτερα βρετανικής σκηνής...όχι βέβαια ότι δεν υπήρχαν σκατομπάντες....εξάλλου σε κάθε "κίνημα" (εκτός του no wave χεχε!)υπάρχουν και οι παπαριές και οι δηθενιές και όλα αυτά που μας κάνουν να κράζουμε κάποιους... αλλά δεν είναι σωστό να βάζεις στο ίδιο καζάνι τους Pulp με τους Dodgy και ούτε τους Divine Comedy με τους Kaiser Chiefs...και όσο αφορά τους Oasis το πρώτο τους album γαμούσε αλλά ως εκεί...
Πράγματι δεν παίζει μούφα στο No Wave... Ψάχνω εδώ και ώρα και τίποτα... Anyway, brit pop μαλακωδώς γουστάρω στο σύνολο σχεδόν. Σε φάση προμήνυε τι θα ακολουθούσε, μου φαίνεται. Ο θάνατος του A(lbum) O(riented) R(ock) και φτάνουμε στο σήμερα να μοιραζόμαστε μιξτέιπς με ΕΝΑ καλό τραγούδι από κάθε συγκρότημα. Και κάθε συγκρότημα θεωρείται καλό όταν έχει ένα και μόνο καλό τραγούδι.... Αν έχει δύο, τότε μιλάμε για καλλιτέχνες τεραστίων διαστάσεων...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάτω τα χέρια απ' το Ukulele...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρατηρώ αποκλίνουσα συμπεριφορά τελευταία... Τι έχεις πάθει...;;;
Ξέρω κι εγώ; Μεγαλώνω μάλλον...
ΑπάντησηΔιαγραφή@Raggedy Man
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν ξέρεις(εντάξει ξέρεις,λέμε τώρα...) πόσο δίκιο έχεις για το θέμα άλμπουμ.
Αλλά νομίζω οτι αυτή τη συζήτηση την έχουν κάνει και οι προηγούμενες γενιές και θα ξαναγίνει στο μέλλον.Οι πατεράδες μας, θρηνούσαν το χαμό του άλμπουμ ,όταν ξεπήδησε το πανκ.Το ξαναθρήνησε η γενιά που έζησε την έκρηξη της acid house-ρεηβ αρχές/μέσα 90.
Και τις δύο φορές ο παππούς τη γλίτωσε και ακόμα ζει.Λέω γω τώρα μην βιαζόμαστε πάλι να τον πεθάνουμε?
Δε βιάζομαι μωρέ, απλά σπάνια πλέον σκάνε δίσκοι με όλα τα κομμάτια να είναι άξια λόγου τουλάχιστον. Γι' αυτό μου σκάει η britpop φάση. Τέσσερα σινγκλς, έξι fillers ανά βινύλιο. Τώρα τα πράματα είναι λιγουλάκι χειρότερα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω πως το πρόβλημα αυτό έχει να κάνει με όλη αυτή τη "σκηνή" των zero's που αναβίωνε παλιότερους ήχους (κυριότερα post punk/new wave αλλά και garage/pop και brit pop ακόμα), με μπάντες όπως οι Kaiser Chiefs, οι Strokes, οι Bloc Party κ.ά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού τα κομμάτια που άξιζαν από όλη τη "σκηνή" (ο Θεός να την κάνει), γι'αυτό και χαίρομαι ιδιαίτερα που κατά κάποιο τρόπο τελείωσε...και ο νέος δίσκος των Kaiser Chiefs νομίζω πως ορίζει το θάνατο ΑΥΤΗΣ ακριβώς της φάσης, αν και είναι πεθαμένη προ πολλού κατ'εμέ. By the way, δείτε κι αυτό εδώ να κλάσετε στο γέλιο: http://www.youtube.com/watch?v=2SQNNLe6WPA&feature=youtu.be
Τι να γελάσω... Μια θλίψη μ' έπιασε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε αφορμή κουβέντα που είχα χτες με φίλο κι αφού αυτός αν και αναγνώστης δε θέλει να κάνει comment θα πω το εξής λογικό (νομίζω).Μερικές φορές πολλοί εδώ μέσα (μαζί με μένα ίσως) ψάχνουμε τη παρθενογένεση στη μουσική.ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.Δε γίνεται εν έτη 2011 να ακούσεις κάτι καινούργιο,ένα καινούργιο δισκάκι που θα βγάλεις 15 στα 15 κομμάτια.Πάντα κάπου στηρίζεται.Κάτι σου θυμίζει.Έχει τις επιρροές του ας πούμε.Επειδή βλέπω γενική γκρίνια για τη μουσική λέω.Ναι ρε Raggedy.Για ποιο λόγο να μην ακούσω mixtapes;Γιατί θα πρέπει οπωσδήποτε να είναι γεμάτος ένας δίσκος με μουσική που να γουστάρω;Για να είμαι φαν?Για να αγοράζω δισκάκι blur?Η ουσία δεν είναι να μ αρέσει και να γουστάρω αυτό που ακούω;Το πρόβλημα πια είναι ότι καθημερινά σκάνε δεκάδες δισκάκια που μας βομβαρδίζουν με πολύ πράμα,οπότε και μεις χάνουμε την ουσία της φάσης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν,παρθενογένεση τέλος!Αλλιώς γυρίστε το στο experimental (και πόσο experimental πια).Ότι ήταν να παιχτεί παίχτηκε.Πατάμε πάνω στα παλιά και πάμε παρακάτω.
ΥΓ:Σόρι για το τεράστιο comment.Περιλαμβάνει και τη γνώμη του Κώστα που είναι επίσης πολυλογάς.χαχαχαχαχαχ
ΥΓ2:Φυσικά το σχόλιο μου αφορά κυρίως παλιότερες αναρτήσεις που η αφεντιά σου χαντακώνει το lo-fi και το shoegaze νομίζω,κι όχι στην ούτως η άλλως μαλακία των μετρίων Kaiser Chiefs.
Ρε δε ζητάω παρθενογένεση στην τέχνη... Απλά μια μπάντα με δικό της ήχο. Ανέφερες τους Blur. Βάλε μέσα τους Pulp, τους Swans, βάλε και τους Cure. Υπάρχει περίπτωση ν' ακούσεις μια άλλη μπάντα και να πείς "τι ακούμε τώρα; cure;;;;"; Δε νομίζω... Και κάτι ακόμα. Όταν ακούω ένα δίσκο, θέλω να μ' αρέσουν ΟΛΑ τα κομμάτια. Συνέβη φέτος αρκετές φορές. ΔΕΝ είναι δύσκολο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ποια ουσία της φάσης ρε; Ψόφια είναι η φάση. Το αναμάσημα έχει καταντήσει αηδία, καλό είναι να βάζουμε κάπως πιο υψηλά στάνταρτζ, μπας και έχουμε εξέλιξη κι όχι Beady Eyes...
Και δεν υπάρχει "πρέπει", υπάρχει μόνο "θέλω".
Γι'αυτό και ο θεούλης ο Χρηστάρας βαρέθηκε να παίζει τα ίδια και τα ίδια και είπε να κάνει το επόμενο βήμα στην καριέρα του...
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=-OgwDVaCiSw
Σόρυ αν στεναχώρησα μερικούς,εμένα από το 2009 ακόμα με πονάει ...
Νομίζω οτι σε κάθε φάση μουσικής παίζει επίσης και το γεγονός οτι σε κάθε αρχή, η αθωότητα ξεχειλίζει. Και μέτα από κάποιο χρονικό διάστημα σαπίζει. Γίνεται κάτι επιφανειακό. Και με αυτόν τον τρόπο σαπίζει και η καρδιά της. Κάτι σαν τον έρωτα. Τον πρώτο καιρό είσαι γεμάτος ενέργεια και θέληση για εκπλήξεις. Και μετά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι η φυσιολογική εξέλιξη. Η ζωή. Γι'αυτό και κάθε είδος έχει, ας πούμε, ημερομηνία λήξης. Απλά, αυτή η ημερομηνία, εξαρτάται στο κατά πόσο είναι δυνατό το αρχικό συναίσθημα..
Ρε συ, SD;!;! Για τη Brit Pop λέγαμε! Τι παίχτηκε; Στείλε μέηλ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ μίστερ Blurάκιας περνάει κρίση!χαχαχαχαχαχαχαχαχα
ΑπάντησηΔιαγραφήRaggedy man is 'suffering' from ultra short-term nostalgia
ΑπάντησηΔιαγραφή;)