Νow if only we could all grow wings and fly...

Ως φοιτητής, είθισται να μένεις σε ένα σπίτι μπουρδέλο. Στο δικό μου, συγκεκριμένα στο δωμάτιό μου, όπου το πάτωμα ήταν καλυμμένο με βιβλία, φανζίν, εφημερίδες, δε σκούπιζα ποτέ, τα έντυπα ξεσκόνιζα, καλά ούτε κι αυτό έκανα, οι τοίχοι του δωματίου μου ήταν γεμάτοι αφίσες και ξύλινα τελάρα με μουσαμά και ακρυλικά που αποκαλούσα "οι πίνακές μου" και ανάμεσα σε όλα αυτά,είχα κρεμάσει μια Α4 στην οποία είχα γράψει τους αγαπημένους μου κιθαρίστες.

Τότε φανταζόμουν ότι είχα μια σχέση με το όργανο κι εγώ, είχα μια κορεάτικη Squier Telecaster κι ένα ενισχυτή Fender, τον οποίο έχω ακόμα, απλά η Tele τέλεψε, την πούλησα σ' ένα φίλο, τέλος πάντων, είχα τις ρυθμίσεις τόσο σε κιθάρα όσο και σε ενισχυτή τοποθετημένες έτσι, ώστε ο ήχος που να βγαίνει τελικά να μοιάζει όσο το δυνατόν περισσότερο με τον ήχο των Birthday Party... Στην Α4 που προανέφερα, το πρώτο όνομα που είχα γράψει ήταν προφανώς του κου Rowland S. Howard...

Τα τελευταία δύο χρόνια αγόρασα μια Jaguar... Με Jaguar έπαιζε και ο RSH, μια άσπρη, που στη φθαρμένη βιντεοκασέτα του "Pleasure Heads Must Burn" που είχα, φαινόταν γαλάζια. Μπορεί και να ήταν σε φάσεις... Ήθελα γαλάζια, αλλά δε βρήκα και πήρα μια σαν αυτή στο εξώφυλλο του "Perfect Prescription" των Spacemen 3. Γαμάει, δε λέω, αλλά θα 'θελα να έβρισκα σαν του Rowland...

Χρόνια προσπαθώ να κοπιάρω τον ήχο του, αυτό τον τσίγκινο, κρουστό ήχο, με τα απότομα ξεσπάσματα, ιδιαίτερο και το παίξιμό του, παρότι βασίζεται στις κλασσικές blues κλίμακες που παίζουνε όλοι από την εποχή των παγετώνων...

Είχε σκάσει μια μέρα ένας φίλος στο φοιτητικό σπίτι, μέγιστος κιθαρίστας, της κλασσικής, με νυχάρες και τέτοια και συζητούσαμε για "ιδιαίτερους τρόπους χειρισμού της εξάχορδης"... Του έβαλα, λοιπόν, ν' ακούσει το "She's Hit", σα δείγμα, σαν κομμάτι που κανείς δεν παίζει, διασκευάζοντάς το, να το κάνει ν' ακουστεί έτσι... Ως ένδειξη καλής θέλησης, ο εν λόγω φίλος, γκουρού του οργάνου, προσφέρεται να με διαψεύσει και καλά για να μου δείξει πως "παίζεται", επειδή είμαι για τον πούτσο κι ούτε το "Smoke on the water" δεν μπορώ να βγάλω... Με το που αρχίζει να μιμείται ανεπιτυχώς το "γκραν γκραν" του "ρεφραίν" πετάγομαι από την καρέκλα, του αρπάζω την κιθάρα και είμαι σε φάση "Ρε μαλάκα, είσαι σοβαρός, τι κάνεις ρε μαλάκα, σκατομεταλλά, τι τα πιάνεις αυτά ρε, άντε γαμήσου, παίξε καμιά παπαροσολιά εκεί πέρα..." και ο φίλος με κοιτούσε αποσβολωμένος... Θίχτηκα ρε, τι να 'κανα... Σε φάση, ιεροσυλία, ρε πούστη...

Έμαθα τα νέα για το θάνατο του Howard Τετάρτη απόγεμα, μου τα σφύριξε ένας φίλος... Μου γάμησε τη μέρα. Αν και είχα πει ότι θα κρατήσω τις αποστάσεις μου από αλκοόλ και λοιπά, βγήκα και κομματιάστηκα, γύρισα σπίτι χάλια τελείως, έχοντας καπνίσει ενάμισι πακέτο Gauloises για τη φάση... Μαλάκα, έφυγε ο καλύτερος... Σα γονιός σε φάση... Σα δικός μου άνθρωπος... Άκουσα καμιά 10αριά φορές απανωτά το "Jennifer's Veil" και πήγα για ύπνο τελείως σακατεμένος. Απώλεια... Δεν το περίμενα. Δεν τον ήξερα καν τον άνθρωπο. Ή μήπως όχι;