Autechre - Oversteps

Είναι κάποιες μπάντες που 'χεις συνδυάσει με την εφηβεία σου κι είναι και κάτι άλλες που έχουν κολλήσει στο κομμάτι που λέγεται "ενηλικίωση"... Οι Autechre, για μένα, κολλάνε στη δεύτερη κατηγορία...

Όταν πρωτοέσκασαν μας τους σύστησε, μεταξύ άλλων, ο μεγάλος αδερφός κολλητού μου, ένα βράδυ στο σπίτι του στη συμπρωτεύουσα, ενώ είχαμε γυρίσει από τα ψώνια μας... Οι σακούλες είχαν Fugazi, Shellac, Green River, Big Black και κάμποσα άλλα που δεν τα θυμάμαι. Τα ψαξίματα του τότε... Κι έσκασε η "εναλλακτική πρόταση", "ακούστε κι αυτό", και έσκασε και, χωρίς να καταλαβαίνουμε ακριβώς τι συνέβαινε, μείναμε μαλάκες...

Στους μήνες που ακολούθησαν, στα φανζίν της εποχής, τα οποία καταβρόχθιζα με μανία, είχε ξεσπάσει μια σύρραξη, η διαφωνία, το έναυσμα ήταν ετούτοι εδώ... Το ερώτημα ήταν "αν η ηλεκτρονική μουσική είχε συναίσθημα"... Βλακώδες, το ξέρω... Αλλά στα μυαλά των κολλημένων με Mudhoney συντακτών, είχε λόγο ύπαρξης, συζήτησης, διεξαγωγής συμπερασμάτων... 

Αυτό που δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν, θα φταίγανε τα μικροσκοπικά κρανία τους, ήταν το εξής απλό: η μουσική αυτή καθεαυτή δεν έχει συναίσθημα, τα συναισθήματα τα έχεις εσύ, στα ξυπνάει υποτίθεται, σου λέει ό,τι θες ή δε θες ν' ακούσεις, με τον τρόπο του ο εκάστοτε καλλιτέχνης. Το έργο είναι ένα, το πως το βιώνεις διαφέρει... Κατανοητό; Βεβαίως και είναι... Αυτομάτως, αυτό που τελικά έχεις στα χέρια σου είναι μια μαθηματική εξίσωση σε στρογγυλή μορφή, και πέρα από το = έχεις κενό... Το οποίο συμπληρώνεις με ό,τι σου καυλώσει. Ό,τι σου ξυπνήσει...

Γίνεται προφανής ο συναισθηματικός πλούτος που μπορεί να κρύβει η οποιαδήποτε εξίσωση από τα παραπάνω; Μάλλον όχι... Αλλά τα παραπάνω είναι λέξεις και μόνο. Δεν είναι τέχνη, ούτε καν. Είναι μια προσπάθεια περιγραφής κάτι αόριστου. Μια προσέγγιση στο τίποτα. Μόνο αυτό...