Είχα βάλει τις προάλλες να παίζει το "the Mercury" των Regulator Watts, δίσκος του '98, και σε φάση γέμισα διλήμματα, που σκατά πάω με όλο αυτό, έχω φτάσει σε μια φάση που η πλειοψηφία των μουσικών προτάσεων του σήμερα με αφήνει παγερά αδιάφορο, ενώ αφήνω απέξω δίσκους από το κοντινό παρελθόν οι οποίοι στ' αυτιά μου ακούγονται αρκετά σημαντικότεροι. Μαλακία δεν είναι αυτό; Σαφώς και είναι.
Με είχε προειδοποιήσει σε μια συζήτηση που είχαμε αυτή η κοπέλα το καλοκαίρι ότι ο κορεσμός θα επέλθει αναπόφευκτα, θα με κουράσει όλο αυτό το κυνήγι νέων ήχων. Συνέβη τελικά. Το 2011, πλην εξαιρέσεων, δεν περιέχει τίποτα σημαντικό. Τίποτα αξιομνημόνευτο.
Συν τοις άλλοις, βρέθηκα να συγκινούμαι από μουσικές εκτός του φάσματος της indie, και δεν αναφέρομαι σε ηλεκτρονικές μπούρδες, που άνετα θα χωρούσαν ανάμεσα στις λέξεις μου...
Δεν έκρυψα ποτέ την αγάπη μου για το punk, το hardcore και τα λοιπά παρακλάδια, σήμερα λοιπόν, έχουν αρχίσει να ξαναγίνονται ουσιαστικά. Ξέθαψα την anarchopunk δισκοθήκη μου από τα υπόγεια και έβαλα να παίζει. Και ξεχάστηκα. Αφέθηκα. Χωρίς να το καταλάβω ήθελα να κάνω πράγματα, πάντα αυτό ήταν η μουσική των άλλων για μένα, η κινητήριος δύναμη να δραστηριοποιηθώ, να δημιουργήσω από το τίποτα...
Έχω αυτό το μικρόβιο της δημιουργικότητας, πριν τα τινάξω πρέπει να αφήσω τόνους υλικού πίσω μου, με σχέδια, πίνακες, λέξεις, στίχους, ήχους, οτιδήποτε. Κομμάτια του εαυτού μου διάσπαρτα στις γωνίες του σπιτιού μου, οι τέσσερις τοίχοι του οποίου μου φαίνεται δε θα με αντέχουν για πολύ.
Δε θα 'θελα με τίποτα να γεμίζω την ασπρίλα εδώ με πράγματα σημαντικά για 'μένα, γι' αυτό και το πανκ έχει μείνει εκτός, ίσως να έπρεπε να ξεκινήσω κάτι άλλο, να γράφω για τις αδυναμίες μου, αλλά μάλλον δε χρειάζεται. Δεν το χρειάζομαι εγώ βασικά.
Εντάξει, δεν παίζει να την κλείσω την μαλακία, τη μέρα που θα το κάνω θα είναι χωρίς τυμπανοκρουσίες και κλαψομούνικα "αντίο, μπλογκόσφαιρα", κι αυτό γιατί το χειροκρότημα είναι ακόμα ζεστό και πολύ, ούτε παίζει να σταματήσω να κράζω, απλά έτσι όπως πάει η φάση, για τα "καλά" γράφω με μισή καρδιά, ενώ το να συνθέτω κειμενάρες για τα αίσχος έχει καταντήσει κουραστικό. Θα δείξει...
Προς το παρόν αυτό το χάλι με έχει απορροφήσει και όσο συνειδητοποιώ ότι το παρελθόν κρύβει μεγαλύτερους θησαυρούς από το παρόν, όσο υγιέστερο και να είναι το να σκαλίζω το δεύτερο, μου φαίνεται ότι θα συνεχίσω να σας τιμωρώ με τέτοια κείμενα... Και όποιος αντέξει.
το παρελθόν πάντα θα κρύβει μεγαλύτερους θησαυρούς...και αυτό οφείλεται στην αδυναμία μας να ανακαλύψουμε και να αφομοιώσουμε κάθε κυκλοφορία που υπάρχει εκεί έξω...αυτό σημαίνει πως αυτή την στιγμή που μιλάμε υπάρχουν τουλάχιστον 10 πολύ καλά album(και 1 αριστούργημα) που αγνοούμε την ύπαρξη τους και που κατά πάσα πιθανότητα θα ανακαλύψουμε τυχαία σε μερικά χρόνια...παρελθόν είναι το κρυμμένο παρόν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή η "αφομοίωση" που λες είναι που αφήνουμε να περάσει εμείς οι κατά τι μεγαλύτεροι σε ηλικία ακροατές... Γινόμαστε άπληστοι κατά κάποιο τρόπο, σε όλο αυτό το κυνήγι για το καινούριο. Το σχόλιο με έβαλε να ξαναβάλω ν' ακούσω δίσκους από τον Κάδο Ανακύκλωσης. Βρέθηκαν εκεί την προηγούμενη βδομάδα. Δικαίως, όπως αποδείχθηκε... Αλλά ποτέ δεν ξέρεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι να πρωτοπώ ρε φίλε;Βασικά όλοι οι άνθρωποι έχουμε αυτό το κάτι με το παρελθόν.Το ποδόσφαιρο παλιά ήταν αλλιώς και πάντα σαφώς καλύτερο,η μουσική παλιά γαμούσε (από κει και το νεο κύμα lo-fi κτλπ),φαντάρος η καλύτερη εποχή,σχολείο ακόμα καλύτερα....
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΑΛΑΚΙΕΣ.Super είναι και το τώρα.Σκέψου μόνο πως τυπάδες που μεγαλώνουν με τις μουσικές του σήμερα αύριο μεθαύριο θα ανοίξουν ένα μπλογκ και θα λένε τα ίδια με σένα.Θα προτιμούν τους Kaiser Chiefs από οτιδήποτε καινούργιο.Ανακύκλωση της ανθρώπινης συμπεριφοράς;Δε ξέρω τι ένστικτο είναι αυτό και τι συναίσθημα.Ο ιερός δεσμός μας με το παρελθόν.Αλλά υπάρχει.Το χω και γω.Όλοι μας νομίζω.Απλά πρέπει να μάθουμε να οργανώνουμε τις αισθήσεις μας στο σήμερα και να τις προσαρμόζουμε.Είμαι πιο πολύ γκρινιάρης από όσο δείχνω,αλλά δεν αλλάζει κάτι με το να μένω στο παρελθόν.
Το δεύτερο και τελευταίο είναι σχόλιο της φάσης εδώ ο κόσμος χάνεται και το μουνί χτενίζεται...
Μη μασάς ρε.Θα τις φάμε τις κουφάλες τις αμφιβολίες και θα στήσουμε μεγάλο χορό μια μέρα.(Όταν γράφω στο μπλογκάκι σου ξεφεύγω.Μακάρι να μη το κλείσεις ποτέ...)
Μπαααααααααα... Δεν είναι σούπερ το τώρα, αλλά είναι καλύτερο από το στρατό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο "ποτέ" είναι πολύ μεγάλο διάστημα. Θα δείξει...
πάντως τελευτάια έχω αρχίσει να ξεθάβω κ συμπληρώνω κενά στη δισκοθήκη μου από περίοδο 77-81 κ νιώθω άλλος άνθρωπος..ειδικά η επανέκδοση του station of the Crass ήταν η απόλυτη φρεσκαδούρα σε σχέση με τα περισσότερα album που έχω ακούσει τα τελευταία 5 χρόνια...ίσως είναι υπερβολή αυτό..αλλά you get the feeling :-) Θανάσης Βόλος
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν επανεκδοθεί το Penis Envy σε remastered μορφή θα τρέξω... Τα 'χω σε βίνυλ και, όπως καταλαβαίνεις δυσκολεύομαι να τα ξαναγοράσω όλα. Αλλά για το ΡΕ είμαι πολύ περίεργος...
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτή η φράση του D. Boon "punk rock changed our lives" μου τριγυρνάει συνέχεια στο μυαλό τελευταία.
ΑπάντησηΔιαγραφήoi regulater watts einai poly megalo group pantws!
ΑπάντησηΔιαγραφήennow oti tetoia thiria group mporoyn ontws na se valoun se tetoies skepseis
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε καλό δρόμο είσαι ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σημαντικότερο είναι να αλλάζεις παραστάσεις...παλιά, νέα, ακυκλοφόρητα και πάλι πίσω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ...και μην το κλείσεις (θα το μετανιώσεις ;))
(οι φίλοι μας οι Κύπριοι είναι σούπερ τελικά)
Μετά από 36 ώρες αναμονή ακόμα δεν έχω βγάλει κανα θετικό συμπέρασμα... Θα δείξει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ξέρω ότι θα το μετανιώσω ρε. Κοντεύω να γίνω η μυστική μου ταυτότητα, τι θα κάνω χωρίς αυτή;