Τη γουστάρω αυτή τη μπάντα. Έχει αυτό το "adventurous" στοιχείο στην pop που παράγει. Γαμάτη φάση, αναμφισβήτητα. Όχι στη φάση των Campesinos ή των Go! Team, αυτοί με τη C86 μεγάλωσαν, αλλά άκουσαν κι άλλα πράγματα και τα έχωσαν όλα και ιδού... Στιγμές μου θυμίζουν και τις Le Tigre, ελάχιστες στιγμές, δεν ουρλιάζουν τόσο πολύ, κακώς...
Και τώρα σκάει το μεγάλο ερώτημα... Ταιριάζει η indie pop με τον αλκοολισμό; Σοβαρά ρε... Μπορεί κάποιος να γίνεται κώλος όταν από πίσω παίζει Shop Assistants; Η εικόνα που παρουσιάζεται, έχει κάποια... εχχχμμμμ... συνάφεια; Κάποιο νόημα; Κάτι; Οτιδήποτε ρε!
Όχι ε;
Το φαντάστηκα...
Γιατί ρε πούστη τότε όποτε ακούω γλυκούλικες μελωδίες από ζαχαρωμένες κιθάρες θέλω ν' αρπάξω το μπουκάλι με το Jameson, ν' ανάψω ένα Gauloises και να χαζεύω πίνακες του James Jean; Μπορεί να μου το εξηγήσει κάποιος αυτό; Αρχίδια μπορεί...
Δε θα 'πρεπε κανονικά να θέλω να τρέξω στις εξοχές με το καλάθι του πικ-νικ, ποδήλατο πάντα, να χασκογελάω σαν ηλίθιος σε κάθε στροφή κι άμα δω κάνα γατί να κάνω μια στάση για να βάλω τα κλάματα; Τι σκατά μου συμβαίνει ρε; Γιατί δεν μπορώ να ζήσω τα μικρά πράγματα, να τα χαρώ; Διάβασα και τις "Γυναίκες" του Μπουκόφσκι πρόσφατα. Γιατί ρε μαλάκες δε βγήκε κανείς να μου πει "Σταμάτα επιτέλους να τον κοπιάρεις έχει καταντήσει γελοίο";
Υ. Γ.: Μου λείπει το Magiska...
Υ. Γ.: Μου λείπει το Magiska...
Βασικά τον εαυτό σου αντιγράφεις...καταγραφή συνειρμών χωρίς καμία περαιτέρω επεξεργασία..μια τεχνική(είμαι σίγουρος πως ακολουθείς ασυνείδητα) που δίνει στον αναγνώστη την αίσθηση πως έχει εισχωρήσει στο κεφάλι σου και αντιλαμβάνεται τα αρχικά ερεθίσματα των σκέψεων σου πριν προλάβεις να τα στολίσεις...η καταγραφή της πρώτης σκέψης δεν είναι εύκολη υπόθεση...θέλεις και λίγο ταλέντο για να μην γίνεις ακατανόητος ή απλά γραφικός...και αυτοί που εκτιμούν το Jameson δεν είναι ποτέ γραφικοί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΒασικά η τόση επανάληψη παίζει να συμβαίνει κι επειδή έχω αρχίσει να βαριέμαι να γράφω για μουσική... Ή επειδή έχει καιρό να βγει κάτι πραγματικά αξιόλογο ή αξιόσκατο... Βλέπουμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό με το ψυχοπλάκωμα το παθαίνω κι εγώ με μερίδα της indie pop. Μπορεί να ακούω δηλαδή Heavenly, και αντί να θέλω να πάρω το ποδήλατο και να βγω να χαρώ τον ήλιο, να με ελκύουν περισσότερο ποτό και ξυράφια. Νομίζω ότι έχει να κάνει με το ότι κατά βάθος αισθάνεσαι ότι πρόκειται για σκοτεινή μουσική, που παριστάνει τη χαρούμενη για να νιώσει καλύτερα, αλλά το αποτέλεσμα είναι ακόμα πιο μελγχολικό. Στα όρια του γκροτέσκ. Σαν το "Seeing Other People" των Belle & Sebastian ένα πράμα. Τουλάχιστον αυτό ισχύει για μένα... Όμορφο το δισκάκι των Bearsuit πάντως. Ισχύει ότι έχει κα΄τι το περιπετειώδες.
ΑπάντησηΔιαγραφήμα δεν είναι επανάληψη...είναι τεχνική/στυλ και σου εκδηλώνεται αβιάστα και χωρίς προσπάθεια..όπως ακριβώς και ο Μπουκόφσκι..έγραφε όπως σκεφτόταν..μεγάλη υπόθεση αυτό...
ΑπάντησηΔιαγραφήBattles - Glass Drop
Prefuse 73 - The Only She Chapters
Colourmusic - My _ is Pink
χαχαχαχα.Δεν έγινε τίποτα ρε!Απλά είσαι φλώρος.Και γω είμαι.Τις προάλλες άκουγα Tennis στο αμάξι και τους συνδύασα κάπως με το καλοκαιράκι που θα ρθει,που δεν έχω επαγγελματικές υποχρεώσεις (το κλείνουμε το εργοστάσιο στη Φουκουσίμα) και θα ταξιδέψω λίγο στο Αιγαίο.Ε κάπως με ψιλοπήραν τα κλάματα.gay φάση τελειώς.Αλλά τί να κάνω;Να το παίζω αντράκι δε κλαίμε δε λυγάμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το Bukowski δε νομίζω ότι τον copiaρεις ρε.Δε μιλάς τόσο για γκόμενες και αλκοόλ.Όσον αφορά τη τεχνοτροπία έχεις ομοιότητες,αλλά πες μου έναν που έχει διαβάζει τις ιστορίες του Χενρυ ,γράφει και δεν έχει επιρροές.Δε γίνεται...
Από δισκάκια καλά πάει.Δε μασάμε, προχωράμε...
Charles
ΑπάντησηΔιαγραφήHenry Charles Bukowski (born Heinrich Karl Bukowski).Γι αυτό και ο ήρωας του πάντα "Χένρι".
ΑπάντησηΔιαγραφή