Dum Dum Girls – Only In Dreams

Είναι κάτι κορίτσια που, σε φάση, έχεις εξιδανικεύσει, είναι στο «εκεί πάνω» βάθρο και δεν κατεβαίνουν με τίποτα. Με τα φορέματα, τα καλσόν τους… Κοίτα, το πάω κάπου συγκεκριμένα, εντάξει; Έχω γράψει ήδη δύο φορές για τις Dum Dum Girls, δε σκοπεύω να ξεφτιλιστώ τρίτη φορά.

Αλλά είναι κάτι κορίτσια που, σε φάση, δε θες να ξέρεις ότι έχει πεθάνει η μάνα τους. Ακούγεται απαίσιο. Σίγουρα ακούγεται απαίσιο. Παραμένει γεγονός, βέβαια.

Ας δούμε ένα απλό παράδειγμα. Έστω ότι είσαι ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες θαυμαστές της Sasha Grey. Διόλου απίθανο. Θα ‘θελες να ξυπνήσεις μια μέρα και να μάθεις ότι έχει μια αδερφή με HIV και στην πρέζα, ένα αδερφό στη φυλακή γιατί  έσφαξε το παιδί της γκόμενάς του, ότι η μάνα της πέθανε από αιμορραγία όταν έσκισε το μουνί της με ένα μπουκάλι την ώρα που έπιασε τη διάσημη πλέον κορούλα της με το καυλί του πατέρα της στο στόμα; Πόσο θα καυλώσεις την επόμενη φορά που θα δεις να την ξεσκίζουν τριάντα μαλάκες με μεγαλύτερο πούτσο από το δικό σου, αν ξέρεις όλα αυτά; Μπορεί και το ίδιο, μπορεί και περισσότερο. Μεταξύ μας όμως, αμφιβάλλω…

Προφανώς κάπου θέλω να καταλήξω εδώ…

Στα κορίτσια του εν λόγω «βάθρου». Για κάποιο λόγο, κυρίως γιατί οι ίδιες το επιτρέπουν, μαθαίνεις κάποια από τα «ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα» τους. Και παίζει αυτή η φάση, που είσαι «μισό λεπτό, δεν ήθελα να το μάθω αυτό. Δε χρειαζόταν. Μου κόστισε μία υπέροχη στύση». Υπερβάλλω, βέβαια, το κάνω καλά, το ξέρω.

Τα σιχαίνομαι τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα. Όταν δεν έχεις ζωή δεν μπορείς να καταλάβεις το λόγο που «αφού είναι πούστης, γιατί δεν το λέει να τελειώνουμε;» ή «αφού είναι πουτάνα, γιατί δηλώνει μοντέλο;» κι άλλες τέτοιες μαλακίες. Βασικά, δε σιχαίνομαι τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα, αλλά την ανάγκη τους να είναι προστατευμένα. Να μην τα μάθει κανείς. Ή να τα μάθει σε δόσεις, προσεκτικά επιλεγμένες, λίγα και καλά, γιατί έχουμε και μια υστεροφημία να φροντίσουμε.

Ένας από τους μαλάκες «ανώνυμους» που κατά καιρούς επικοινωνούν μαζί μου, γιατί το βλέπουν σαν καλή ευκαιρία μάλλον να βρίσουν το θεό επειδή ο μπαμπάς τους δεν τους πήρε Gameboy, νόμιζε ότι είχε βγάλει άκρη με το τι έπαιζε από πίσω, είπε λοιπόν να μου τα πει ένα χεράκι. Έκανε ένα ψεύτικο μέηλ και άρχισε να με λέει μισογύνη, σεξιστή, αδερφή και άλλα τέτοια νόστιμα, του ‘ριξα κι εγώ λοιπόν μια δόση του τι παίζει γενικά και σταμάτησε να μου μιλάει. Με απομυθοποίησε. Φαντάζομαι θα έδειξε τη συνομιλία μας σε όλους τους, εξίσου βλάκες, φίλους του. Χέστηκα. Πήρε αυτό που ήθελε άραγε; Δε νομίζω. Πιστεύω ότι ψόφαγε να είχε δίκιο. Να χτύπησε το κακό στη ρίζα του με πέντε λέξεις. Αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα.

Αυτή είναι και η μαλακία με την πληροφορία. Συχνά δε θες να την αποκτήσεις όσο και να θεωρείς ότι θες. Καλύτερα κάποια πράγματα να μένουν κρυφά, λοιπόν.

Όπως και να ‘χει, όπου και να είναι αφιερωμένος ο νέος δίσκος της Kathy (δεν ξέρω πως τη λένε, θα τη λέω Kathy όσο μου θυμίζει αυτή από το Shade, the Changing Man, την καλύτερη ιστορία αγάπης που γράφτηκε ποτέ) είναι υπέροχος, και η εξωτερίκευση κάτι τόσο προσωπικού με έκανε να την εκτιμήσω περισσότερο, να την αισθανθώ πιο οικεία… Αν με καυλώνει ακόμα; Έτσι και την πετύχαινα θα της έκανα το μουνί καινούριο, εννοείται…