K-Holes - K-Holes

Χτες το βράδυ είδα στον ύπνο μου το Lux Interior. Προσπαθούσε να μου εξηγήσει τα καλά της μετά θάνατο ζωής, τη γαλήνη, τις μικρές δόσεις έκστασης τα Σαββατοκύριακα. Το πως ξεδίνουν "εκεί πάνω". Ή κάτω. Δε διευκρίνισε. Γελούσε συνέχεια. Φαινόταν χαρούμενος. Ήρεμος. Σα να μην είχε δαίμονες να τον κυνηγάνε πια. Είχε βασανιστεί αρκετά από δαύτους, μη λέμε και μαλακίες...

Μέχρι που το πρόσωπό του άρχισε να λιώνει. Δε σταμάτησε να γελάει, το αρχίδι. Είχα μπερδευτεί, προσπαθούσα μάταια να είμαι ευγενικός, του επέστρεψα, μάλιστα, όλο τρυφερότητα το αυτί του όταν προσγειώθηκε δίπλα από το δεξί μου πόδι. Το πήρε σα να μη συνέβαινε τίποτα. Το έβαλε στη θέση του. Ανάποδα. Αυτό ξανάπεσε. Η προαναφερθείσα ευγένεια δε μου επέτρεψε να του το επιστρέψω ξανά.

Άρχισε να μου μιλάει για γυναίκες, για τις παρτούζες με τον Protrudi, σχεδόν με ρώτησε αν είχα ζήσει κάτι ανάλογο, αλλά από ένα σημείο και μετά δεν τον καταλάβαινα, απλά έλεγε, αλλά όλο το δέρμα που συγκροτούσε τα χαρακτηριστικά του, τώρα σάπιζε στη γη. 

Είχα αρχίσει να βαριέμαι λίγο. Χαμογελούσα αμήχανα συνέχεια. Δεν ήθελα να τον προσβάλλω. Και τότε ξαφνικά, έριξα μία γερή στο κεφάλι του, δεν ξέρω γιατί το έκανα, το οποίο έκανε ένα κούφιο ήχο όταν έπεσε κάτω, αφήνοντας το υπόλοιπο σώμα του στη θέση του. Ακλόνητο. Το μόνο που άκουγα ήταν ένα ενοχλητικό "κλακ κλακ" από δόντια που χτυπούσαν μεταξύ τους.

Έβγαλε ένα πακέτο τσιγάρα. Μου προσέφερε ένα. Με το που το άναψα μου έδειξε το κρανίο. Ήθελε να του το βάλω στο στόμα. Δεν ήταν για 'μένα. Ο ξεφτίλας, σκέφτηκα. Ο γερο-τσιγγούνης...