Amen Dunes - Through Donkey Jaw

Αυτές οι μαλακοταινίες του εγχώριου σινεμά, που γυρίστηκαν στα ‘80s χαρίζοντας εκατοντάδες ονειρώξεις στους και στις έφηβους της εποχής με σταρζ όπως ο Πάνος Μιχαλόπουλος, ο Σταμάτης Γαρδέλης, ακόμα και ο Στάθης Ψάλτης, γιατί ως λαός χαρακτηριζόμαστε από σαβουρογαμίαση, μου βγάζουν μια μελαγχολία… Μια μιζέρια. Ούτε επίπεδο να είχαν. Όπως δεν έχουν και το σωστό soundtrack.
Δηλαδή έχεις μια μεγάλη ατάκα, ας πούμε αυτή που κάνει ο χαιττέος στον έτερο χαιττέο: «Με θυμάσαι, ρε πούστη;» πριν κατεβάσει με βία την αλυσίδα στον καρπό του, μια σκληρή σκηνή, βυθισμένη στην οργή και την απόγνωση, κι από πίσω παίζει μια μαλακία και μισή. Ένα αδύναμο χάλι. Απαράδεκτο.
Ή η πασίγνωστη φάση, που ο Γιώργος Πετρόχειλος καταδεικνύει με σαφήνεια το που βρίσκεται η αλήθεια στον ιερέα πατέρα του (στην ταινία), και στην αμέσως επόμενη σκηνή επιδίδεται, όντας σχεδόν γυμνός, σε ένα χορό αρρωστημένο, σα να είναι ο τελευταίος του. Ο συμβολισμός είναι προφανής. Η νέα γενιά στην κόλαση. Το μίσος, η ντροπή και η λύπηση καθρεφτίζονται στα βλέμματα των γειτόνων που παρατηρούν τα όσα εκτυλίσσονται. Η υπόκρουση; Σκατά και πάλι.
Ή η στιγμή που ο άλλος ο μουστάκιας (δε θυμάμαι το όνομά του, σχωράτε με) βάζει τους βγαλμένους από τεύχος του Λούκυ Λουκ δυναμίτες στη μηχανή και ξεκινάει για το μοιραίο, τελευταίο Γύρο του Θανάτου. Με το που γυρνάει η μίζα και πέφτουν οι τίτλοι, αντί να σε γαμήσει αυτό που βγαίνει από τα ηχεία, σε ξενερώνει. Αίσχος.
Κάτσε να θυμηθώ και καμιά άλλη μεγάλη στιγμή… Απ’ τις «Φυλακές Ανηλίκων» ίσως; Το δεύτερο μέρος. Πιο ρεαλιστικό. Όχι… Παίζει πολύ ποιότητα ρε και μπερδεύομαι. Για κάτσε, μου ήρθε. Βάσια Παναγοπούλου, καρεδάκι απ’ το διάολο, στέκα, μάξι φούστα, θυμός και απέναντι ο Σταμάτης Γαρδέλης, παγωμένο βλέμμα, Full Metal… εχμμμ… Leather συνολάκι, κάτασπρο. Μάλλον. Να φτύνουν στίχους ο ένας στα μούτρα του άλλου, Body Horror, χιλιάρα μηχανή. Θάνατος.
Ναι…
Καλά.
Όχι άλλο κάρβουνο.
Παίρνεις τώρα αυτές τις σκηνές, κόβεις τον ήχο τελείως, και χώνεις από πίσω τους Amen Dunes. Και το όραμα του σκηνοθέτη εξαφανίζεται. Η χαρά είναι απερίγραπτη. Οι καρτουνίστικοι βλακοχαρακτήρες που ενσάρκωναν όοοοολες αυτές οι προσωπικότητες της Έβδομης Τέχνης μεταμορφώνονται σε φιγούρες ενός (ακόμα πιο) σουρεαλιστή John Waters, ή ενός λοβοτομημένου Kenneth Anger, που πετάνε πάνω σε καταραμένους ήχους. Στο χάος. Στην ένταση. Στην έκσταση.
Δοκιμάστε το ρε. Δουλεύει. Δουλεύει στ’ αλήθεια. Κάντε αυτή τη χάρη στον εαυτό σας. Μην κάνετε τέχνη, γίνετε τέχνη. Ανεβείτε επίπεδο. Μπορεί να θεωρείτε ότι δε βγαίνει τέχνη από τα σκατά αλλά μια επίσκεψη στο MoMA θα σας πείσει για το αντίθετο.
Ο εφιάλτης είναι δύναμη. Ο πόνος είναι ο μόνος δρόμος για την ουσιαστική αυτοβελτίωση.
Βασικά… Καλησπέρα σας.