Ο φόνος είναι αναπόσπαστο μέρος του Αμερικάνικου Ονείρου. Γι' αυτό και οι "σημαντικότεροι" δολοφόνοι, οι πιο ακραίοι, οι κατά συρροή, συμπληρώνουν ένα μέρος του "μύθου", σαν οντότητες οι ίδιοι, μέλη μιας και καλά προχωρημένης κοινωνίας, αλλά βαθιά καταπιεσμένης στην πραγματικότητα. Παροιμιωδώς αμόρφωτοι άνθρωποι, που έζησαν τη βία και την εφάρμοσαν με τη σειρά τους σε άλλους, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο, για ένα ξεκαύλωμα τις περισσότερες φορές, γιατί μπορούσαν.
Αυτή η σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ψυχής, αν υπάρχει κάτι τέτοιο, μου φαινόταν κάποτε συναρπαστική, όσο και απωθητική. Ήμουν περίεργο παιδάκι, το ξέρω. Ο Charles Manson, o Ed Gein, η Aileen Wuornos, o Ted Bundy, o Jeffrey Dahmer, η Gertude Baniszewski... Γαμημένες ιστορίες όλες τους... Μέσα σε όλες τους, το αιώνιο ερώτημα. Τι στον πούτσο οδηγεί ένα άνθρωπο στο να κάνει κακό σε κάποιον άλλο. Ακόμα διαβάζω τις "βιογραφίες" τους και με πιάνει κάτι στο στομάχι. Κάτι μεταξύ της άγριας χαράς του να έρχεσαι σε επαφή με το απαγορευμένο, αλλά κι ένα αίσθημα ασφάλειας. Επειδή αυτά τα άτομα, ό,τι και να έκαναν, πιάστηκαν. Δε γλίτωσαν. Τιμωρήθηκαν. Το καλό νίκησε...
Στα '90s, των οποίων είμαι γνήσιο τέκνο, είχαν φτάσει σε ύψη Rock Stardom, οι φάτσες τους έγιναν εξώφυλλα, φάκελοι ξανάνοιξαν, τυπάρες με κιθάρες διασκεύαζαν τα τραγούδια τους ή φορούσαν μπλούζες με τις φάτσες τους, είδαν δημοσιογράφους να τους επισκέπτονται με ενδιαφέρον και συνέβη κι αυτός ο θλιβερός τυπάκος, ο Marilyn Manson, κορυφώνοντας και παράλληλα δίνοντας τέλος σ' αυτή την αναζήτηση του απεχθούς...
Η μουσική των TV Ghost μου θύμισε αυτή τη φάση. Τον εκτροχιασμό της προσωπικότητας, μια ημι-ονειρώδης εμπειρία, είναι εκεί και φεύγει, τη στιγμή που θεωρείς ότι έχεις συλλάβει τη σύνθεση, ξαφνικά απογειώνεται και δε βρίσκεται πια στα χέρια σου. Δεν υπάρχει έλεγχος. Μόνο ένα είδος έκφρασης, ακραίας, διαφορετικής... Σαν τους πίνακες του Joe Coleman που κοσμούν το παρόν άρθρο.
Κάθε ένα τους κι ένα πορτραίτο της Αμερικάνικης Ψύχωσης, του American Scream που έγραφε και ο Milligan στο Shade, The Changing Man, μια ματιά πάνω απ' τον ώμο για τη σιγουριά ότι όλα είναι εντάξει. Ότι θα επιβιώσεις κι απ' αυτό. Κι ας έρχεται κατά πάνω σου με μια λεπίδα μήκους έξι ιντσών...
exw blouzaki me ton Albert Fish..tha mou aresei o diskos?
ΑπάντησηΔιαγραφή"Παροιμιωδώς αμόρφωτοι άνθρωποι, που έζησαν τη βία και την εφάρμοσαν με τη σειρά τους σε άλλους, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο, για ένα ξεκαύλωμα τις περισσότερες φορές, γιατί μπορούσαν."
ΑπάντησηΔιαγραφή1.Η εφυία είναι ανεξάρτητη της μόρφωσης.
2.Ο λόγος που οδηγεί κάποιους σε ειδεχθή εγκλήματα ποτέ δεν είναι χωρίς ιδιαίτερο λόγο για αυτούς που τα διαπράττουν.Έτσι φαίνονται στους νορμάλ απ' έξω κρίνοντας βάση αυτών που έχουν υπαγορευτεί ως κοινωνικά και ηθικά αποδεκτά.Η σύγκριση δεν είναι δίκαιη διότι οι εγκληματίες δεν αποτελούν μέρος της προαναφερθείσας βάσης.
3.Δύσκολο ποστ σε ότι αφορά την ιδέα στην εφαρμογή της και τον συνδυασμό πλην όμως
άκρως ενδιαφέρον που μ' έκανε να χαμογελάσω ικανοποιημένη...
υγ: O 3ος πίνακας είναι απόλυτα ακριβής σε ότι αφορά την ιστορία του C.Manson.
για τον coleman υπάρχει αυτό το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ: http://www.snagfilms.com/films/title/rip_rest_in_pieces_a_portrait_of_joe_coleman/
ΑπάντησηΔιαγραφήεπίσης εξαιρετικός είναι και ο δίσκος των tv ghost, μέσα στα 5-10 καλύτερα πράγματα που έχω ακούσει φέτος.
zwgrafizeis teleytaia!!! sou kanan kalo oi diakopes.
ΑπάντησηΔιαγραφήμαλάκα όντως...απίστευτο κείμενο...φτου φτου φτου
ΑπάντησηΔιαγραφή@vick
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Που διάβασες στο κείμενο να λέω ότι οι serial killers είναι βλάκες; Αμόρφωτοι. Όχι βλάκες. Ο Bundy δεν ήταν, αλλά το Manson είχα στο μυαλό μου όταν έγραφα το κείμενο.
2. Το ξεκαύλωμα ΕΙΝΑΙ ιδιαίτερος λόγος, και ήταν αυτό ακριβώς ΠΑΝΤΑ για τους ΜΗ νορμάλ-εγκληματίες or whatever. Τίποτα άλλο.
Anyway...
Το ξεκαύλωμα για τους μη νορμαλ εγκληματίες είναι όντως ιδιαίτερος λόγος...αλλά δεν είναι ποτέ ο μοναδικός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίο κείμενο.
Μου θύμησες το "Giftgas" των Throbbing Gristle.
Όχι με τη στενή έννοια του όρου. Με την έννοια της "εκτόνωσης", ξέρω 'γω... Της "πλήρωσης"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλό post!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓαμάτο post punk!
Το concept "σκοτώνει"!
Δεν είμαστε μόνο το περιβάλλον μας.Κληρονομούμε πράγματα.Απλά συνήθως αυτό που κληρονομείς (συνήθως...)είναι και το περιβάλλον που μεγαλώνεις.Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι πολύ μικρός για να ξεκαθαρίσει το λογικό από το παράλογο.Ίσως αν πεθάνουμε και ξαναγεννηθούμε αράχνες να τα μάθουμε όλα.Βλέπε μαύρη χήρα ρε παιδί μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο δισκάκι μ άρεσε.