The Strokes - Angles

Είκοσι καταθέσεις στεγνής μαλακίας.

Το Boy Band επέστρεψε. Κατά τι πεπαχυσμένο και καραφλίτερο. Ωραία. 

Πόσοι από σας έχετε καταλάβει ήδη ότι δεν άκουσα το δίσκο καν; Για να δω χέρια... Μπράβο, βελτιώνεστε. Παρόλα αυτά κάνετε λάθος. Άκουσα σχεδόν το μισό. Δηλαδή τέσσερα κομμάτια. Κι αυτά όχι ολόκληρα. Ναι, είναι τόσο σκατά.

Τώρα, πόσοι από σας θα κράξετε το γεγονός ότι "ο κύριος Raggedy Man, ο άνθρωπος που θα μπορούσε να είναι ο νέος Stephen Hawking αν υπήρχε δυνατότητα σκέψης με το κάτω κεφάλι, ξεχέζει τους Strokes"; Χέρια θέλω... Οι δύο που το τολμήσατε μπορείτε να πάρετε σιωπηρά το μπούλο. Όχι, μην κλαις εσύ, σε κάνει να φαίνεσαι πιο pathetic. Σαφώς και είναι δυνατό. Άντε, τα λέμε...

Οι τύποι λέει, όσο το ηχογραφούσανε το αίσχος, κόντεψαν να πάθουν κατάθλιψη. Ή έπαθαν. Κάτι τέτοιο. Κι εσείς λέει το ακούσατε. Όχι, δε θέλω χέρια εδώ, το ακούσατε, ρε μουνιά, και το ξέρω. Ελπίζατε. Ναι ρε. Ελπίζατε ακόμα. Μην κατεβάζετε τα κεφάλια, δεν τη γλιτώνετε. Σε τι ελπίζατε ρε; Σε καλό δίσκο απ' την πιο μαλακισμένη Prefabricated Boy Band του σύγχρονου (ας καγχάσω) rock; Οι τύποι με τις μηδέν συναυλίες που ξαφνικά όλος ο κόσμος περίμενε τα singles τους; Σας άρεσε και το πρώτο; Ε βέβαια, αφού σας είχαν κάνει τον εγκέφαλο κεφτέδες ραδιόφωνα, περιοδικά, σκατά, σαφώς και σας άρεσε.
Είναι να σκυλοκαυλώνεις που υπάρχει το ίντερνετ και επιτέλους, συγκλονιστικά ηχηρές φωνές όπως η δική μου και κανενός άλλου ελέγχουν τη γαμωκατάσταση. Γιατί η μουσική σήμερα είναι πολλά σκατά. Και η indie τα χειρότερα. Γι' αυτό με χρειάζεστε. Και θέλω και το τηλέφωνο της μαυρομάλλας στο βάθος. Ναι εσένα λέω, εσένα που χαμογελάς. Γράφτο στο χαρτάκι. Δώστο στο μπροστινό σου... Έτσι, το πιάσατε, ναι, ο επόμενος, ο επόμενος, ο μαλάκας, ο επόμενος... Ωραιότατα. Άιντε φέρ' το ντε...
Ώπα ρε... Ένα τηλέφωνο ζήτησα, πώς στον πούτσο βρέθηκα με εικοσιπέντε χαρτάκια; Μα τι μαλάκες που είστε ρε... Πάμε πάλι...