Craft Spells - Idle Labor

Το άκουσα ένα από τα σπάνια ηλιόλουστα πρωινά του Μαρτίου... Ακόμα δεν μπορώ να το ξεπεράσω.

Δεν είναι twee με τη στενή έννοια του όρου, ποιο απ' όλα αυτά που βάζω κάτω από αυτή την ταμπέλα είναι άλλωστε... Χαρούμενο, καλοκαιρινό, με μια μελαγχολία αδικαιολόγητη. Όλα τα σωστά στοιχεία, εν ολίγοις... Με κάνει να θέλω να μπω στ' αμάξι, να βγω εθνική οδό και να σταματήσω μόνο για βενζίνη, όταν χρειαστεί. Θέλω απλά να οδηγώ κι αυτό να παίζει από πίσω... Να γυρνάω, να ρίχνω ένα χαμόγελο στο πίσω κάθισμα και να συνεχίζω... Να μη σκέφτομαι τον προορισμό. Σίγουρα θα είναι καλύτερα από 'δω. Χαμογελάω πάλι.

Τα σιχαίνομαι τα ταξίδια. Το ξεβόλεμα της μετακίνησης για λίγες μέρες, για να δω ανθρώπους που έχω καιρό να δω, για κανένα άλλο λόγο, απλά και μόνο επειδή θα λυπηθώ που τους αφήνω για να επιστρέψω στην καθημερινή μιζέρια μου. Για το αηδιαστικό μηνιάτικο. Ζηλεύω την ανεργία τους, την ξεκούρασή τους, τα σχέδια τους για το μέλλον... Εγώ δεν έχω. Είμαι εδώ και συνεχίζω να ζω παρατείνοντας το σήμερα, γιατί το αύριο μοιάζει σαν ένα ακόμα ταξίδι. Με ξεβολεύει και με κουράζει κι αυτό.

Αλλά τα ξεχνάω όλα όταν βρίσκομαι πίσω από το τιμόνι. Γιατί υπάρχει το τοπίο, τα βουνά, ο δρόμος. Και κανένα τους δεν ενδιαφέρει αν δουλεύω, αν είμαι άνεργος, αν γράφω καλά, αν κάνω τέχνη, αν καπνίζω στο αυτοκίνητο, αν τρώω όλο το φαγητό μου, αν στεναχωριέμαι, θα είναι εκεί ακόμα κι αν εγώ τα παρατήσω όλα και πάω απλά μια βόλτα... Για τη φάση...


Υ. Γ.: Κατέβηκα στο Σύνταγμα χτες... Θα 'θελα να πω ότι η όρεξη, η δύναμη, η μαχητικότητα, η προσήλωση του κόσμου στο "σκοπό" ήταν αρκετή για να σταματήσω να φοβάμαι, αλλά κάτι τέτοιο θα 'ταν ψέμα. Εντάξει, δε θέλω να γράφω για οτιδήποτε έχει να κάνει με πολιτική εδώ, έλα όμως που καμιά φορά η ζωή μπαίνει στη μέση και η τέχνη είναι ξαφνικά λίγη...