O'Death - Outside

Τη μισώ την country... Πραγματικά, τη βλαχίλα την απεχθάνομαι. Όσο δεν πάει όμως. Δεν έχω χειρότερο. Νταξ, ίσως το Epic Metal να είναι λίγο πιο σκατά. Όλο το metal, βασικά, εκτός των Kylesa. Που δεν είναι ακριβώς metal, αλλά τι να κάνεις τώρα.

Οι O'Death παίζουν ένα μίγμα Death Country, Country Punk, Country Folk και Country σκέτο. Μιλάμε για τρελή χωριατίλα, όχι αστεία. Βλαχιά σιχαμένη ρε.

Ο προηγούμενος δίσκος τους, το "Broken Hymns, Limbs and Skin" του 2008 με είχε αφήσει μαλάκα. Σε κανονική φάση κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατο, αφού, επαναλαμβάνομαι το ξέρω, μιλάμε για βλαχουριά τρελή. Αλλά ναι... Αρρώστησα. 
Δεν ξέρω πώς κάτι τόσο βγαλμένο από την αμερικάνικη παράδοση, αντί να με κάνει να ξερνάω έντερα, με εντυπωσίασε.  Είχε μια... Πως να το πω... Μια ειλικρίνεια. Μια αμεσότητα. Κάτι τέτοιο. Και μπορούσες να κοπανιέσαι κιόλας.
Το πρόσφατο "Outside" ναι μεν γαμάει, οι ταχύτητες όμως δεν είναι όπως ήταν. Δεν είναι τόσο punk, αυτό εννοώ. Κομμάτια σαν το "Alamar" παρόλα αυτά δε γράφονται κάθε μέρα. Ούτε νύχτα. 
Το ακούω και το ξανακούω, το μελετάω κατά κάποιο τρόπο, νιώθω τα Levels of Coolness να πέφτουν κατακόρυφα, αλλά επιμένω. Μοιάζει και με το Burt Salami ο τραγουδιστής, τις αξίζει τις επισκέψεις του και με το παραπάνω... Διαθετει μια ήρεμη μανία, κάτι τέτοιο. Ίσως ο πιο φορτισμένος συναισθηματικά δίσκος που άκουσα όλο το χρόνο...