Bass Drum Of Death - GB City

Μαλάκα, ενέργεια. Πανκ εζ φακ. Με groove όμως. Με γαμάτο groove, πιο σωστά.

Είναι αυτή η φάση, τσεκάρεις μια ροκεντρόλ μπάντα από τη Μέση της Πούτσας του Διαβόλου, Texas και ξεχνάς και τα indie, ξεχνάς και τα twee, ξεχνάς την τέχνη, τις ψυχοπάθες, τα πάντα. Εκεί ρε, ενέργεια, τέλος.

Και σκάει ο βλάκας ο στονεράς ο φίλος που μόνο στην κωλοτρυπίδα του δεν έχωσε μπάφο, λιμνάζει στον καναπέ σου, κι αφού σ' έχει πει "φλώρο" πενήντα φορές του πετάς το "Spare Room" και μαζεύεις τα σαγόνια του απ' το πάτωμα. "Πανκ, ρε μουνί" του κάνεις. Παρατηρείς τη σκατόφατσά του να γίνεται ακόμα πιο γελοία καθώς προσπαθεί να χαμογελάσει. Ο μαλάκας...

Είναι αυτό ρε. Αυτό το συναίσθημα της μαλακισμένης επανάστας, της στιγμιαίας, της ανούσιας, που κανένα άλλο είδος πέρα από το ροκεντρόλ δεν μπορεί να σου δώσει... Δεν εννοώ σκεπτόμενη Crust Punk κατάσταση και τα σχετικά, μιλάω για εκτόνωση συναισθημάτων πρώτα και κύρια. Αυτό το αυθόρμητο "πάρτα ρε!", χωρίς λόγο και αιτία.

Κι εκείνη τη γαμημένη στιγμή ρίχνεις νοητά μια ματιά στους φίλους σου από το δημοτικό με τις στρωμένες ζωές τους, τις καλοπληρωμένες δουλειές τους, τα καλοσιδερωμένα πουκάμισα, τις γραβάτες, τις κοιλάρες και τις καράφλες τους, τα γυμναστήρια για να "ξεδώσουν" και τις πρωτοχρονιές τους σε κάποια "μουσική σκηνή"... Που σε βλέπουν σαν το φίλο που ξέμεινε στην εφηβεία με τις μοϊκάνες και τις μπύρες, ο κατεστραμμένος, ο δυστυχισμένος που δεν έκανε τίποτα στη ζωή του, ενώ είχε τόσες δυνατότητες, δεν καταλαβαίνουν ότι όλα αυτά είναι επιλογή, δεν είναι λάθος, δεν είναι σωστό, είναι μαλακισμένη στάση ζωής, είναι μόνο ροκεντρόλ, αλλά το γουστάρω...