Architecture In Helsinki - Moment Bends

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

υποτίθεται ότι είμαι σε διακοπές την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές... Ότι έχω πάρει άδεια από τη δουλειά και οφείλω στον εαυτό μου να "ξεκουραστώ". Αλλά αρχίδια. Έβγαλαν δίσκο οι Architecture in Helsinki και κάτι μέσα μου λέει ότι πρέπει να γράψω πέντε μαλακίες γι' αυτό...

Πρέπει επίσης να τσεκάρω αν πρέπει να περάσει το Corsa KTEO, πρέπει να κόψω το κάπνισμα, και να δω τι σκατά θα κάνω με όλα αυτά τα παλιά τεύχη της Βαβέλ και του Παρά Πέντε που συγκεντρώνονται σε σεβαστές ποσότητες στο πατρικό μου... Οι γονείς απειλούν ότι θα πετάξουν την εφηβεία μου στα σκουπίδια. Αλήθεια ρε. Ίσως να μην πρέπει να κόψω το κάπνισμα ακόμα.

Ο δίσκος είναι με τη μία για τ' αμάξι, έτσι; Πρέπει να του βάλω και καμιά βενζίνη...

Πολύ φλωριά για ν' αντέξει ο μέσος indie τυπάκος που διαβάζει τις αηδίες που γράφω. Το πρόβλημα είναι μόνο δικό του. Δεν είναι τόσο πειραματικό το πόνημα όσο τα παλιότερα. Χορευταράδικο κι έτσι. Ήθελαν να ξεδώσουν κι αυτοί λίγο, υποθέτω... Ο καθένας με τις προτεραιότητές του.

Υποτίθεται θα έβγαινα να τα γαμήσω σήμερα, αλλά φρονώ ότι είναι σοφότερο να εξηγήσω στην οικογένειά μου πάλι πόσο πιο ευτυχισμένο θα με έκανε μια παρατεταμένη περίοδος ανεργίας... Πιο χρήσιμη φάση. Ν' αράξω λίγο ρε. Τα 'χω δει όλα με τη σκατοδουλειά. Μαλάκες αφεντικά, δούλοι υπάλληλοι και τα σχετικά. Όλοι ξέρετε για ποιο πράγμα μιλάω. Εκτός απ' τα φοιτητόνια. Αράξτε εσείς, μετά έρχεται η πούτσα...
Μια που το θυμήθηκα... Προχτές στο τρόλλεϋ ήταν μια ημίβλαχα φοιτήτρια Αρχιτεκτονικής, ντυμένη "Φοιτήτρια Αρχιτεκτονικής" η οποία σε όλο το ταξίδι του 2 από Σύνταγμα έως Καισαριανή εξηγούσε στην ολόβλαχα μάνα της μια διάλεξη στη σχολή... "Ήρθαν κάτι γραφιτάαααααδες, και λέγαν για το γκράααααφιτι, πουλί ενδιαφέρον. Και ο καθηγητήηηηης, δεν μπόρεσε να μου βρει καραβόοοοοπανο και δεν καταλαβαίνω γιατί οι φίλοι μου δε βγαίαιαιαιαιαινουν, εγώ βγαιαιαιαιαιαιαινω" κλπ κλπ κλπ. Μία ακατάσχετη φλυαρία χωρίς νόημα. Μου γέμισε το μυαλό εικόνες βίας... Εμείς οι αριστοκράτες έχουμε κάθε δικαίωμα να βαράμε ημιμαθείς (στην καλύτερη) νεόπλουτους, υπάρχει κανα πρόβλημα;
Τέλος πάντων... 
Στους τοίχους έχει κρεμάσει κάμποσους πίνακές μου ο daddy, δεν ξέρω με ποια κριτήρια... Παραείναι ψυχωτικοί για σπίτι κλασσικής μεσοαστικής οικογένειας. Δεν πάω και συχνά και μάλλον θέλουν να βλέπουν κάτι από μένα. Κάτι που να θυμίζει ότι αυτό το δωμάτιο κάποτε έσκαγε απ' την πολλή τέχνη.  
Νομίζω δεν έχει ξανακουστεί τόση electro-pop σ' αυτά τα τετραγωνικά. Πάνκ κυρίως έπαιζε το στέρεο. Κάνω να πιάσω την παλιά κλασσική κιθάρα μου, αλλά είναι τόσο σφηνωμένη πίσω από το κρεβάτι που δε βγαίνει με την καμία. Την αφήνω να συνεχίσει να σκονίζεται.
Βγαίνω έξω να κάνω ένα τσιγάρο. Με κράζουν όταν το επιχειρώ εντός... Μου σκάει το "Bobby Malone moves home" των Casiotone for the Painfully Alone. Γάματα, ούτε καν... Ποτέ ξανά.