Loma Prieta - I.V.

Business as usual είναι η φάση...

Τσέκαρα αυτό το δίσκο γιατί το πρώτο review που διάβασα έλεγε ότι θα το γουστάρουν όσοι είχαν κολλήσει με τις μπάντες της Ebulllition στα ζήροουζ. Συγκεκριμένα ανέφερε τους Yaphet Kotto, τους Funeral Diner και τους Orchid... Δυστυχώς θυμίζουν περισσότερο τους τελευταίους. Κάτι που δεν είναι απόλυτα κακό, αλλά ξέρεις... Ήθελα περισσότερο Emotive παρά Hardcore. Και μόνο για το "Half Cross" αξίζει να το ακούσεις. Και το "Biography". Και τα υπόλοιπα.

Στα ζήροουζ που λες, είχα αρρωστήσει τόσο άσχημα με τους Blood Brothers και το όλο screamo πράμα που έπρεπε να βρω κάτι που να μοιάζει για να γεμίζω τις ώρες μου με απόγνωση. Και βρήκα την Ebullition. Έχω ξαναγράψει... Στο Punknews είχε γραφτεί προ αμνημονεύτων αυτό: "Somewhere along the line bands and labels lost sight of why music is truly made, but Yaphet Kotto and Ebullition have put up one hell of a fight to turn things around". 

Έτσι είναι ρε. Θες η μουσική που ακούς, κάποιες στιγμές να σε γαμάει, να μη σε κάνει να αισθάνεσαι "καλά", αν και τελευταία μόνο αυτό ζητάω απ' αυτή. Παρόλα αυτά, τα όσα με ξεσήκωσαν πέρυσι ήταν  "δύσκολα". Ήθελαν χρόνο κι ας με άρπαξαν απ' τα μούτρα με τη μία. Είχαν ουσία. Αυτό. Κι ετούτοι εδώ έχουν. Κουβάδες ουσίας.
Όταν οι πάνκς έχουν μια κάποια μουσική παιδεία, στο μεταξύ, το αποτέλεσμα σκοτώνει. Εδώ μέσα έχει κάτι riffs που κι εκατό γενιές χαζομεταλλάδων να περάσουν δεν παίζει να τα βρουν ποτέ. Οίστρος. Εκεί που τα ζώα με τις B. C. Rich αναπαράγουν πότε πιο γρήγορα πότε πιο αργά τα όσα έπαιξαν οι Napalm Death και οι Black Sabbath πριν από τριάντα και εκατόν τριάντα χρόνια αντίστοιχα, οι "νεότεροι" έχοντας πλήρη άγνοια κινδύνου προσφέρουν ασταμάτητα κάτι νέο.   

Κι ας έχω χάσει επαφή με το scene. Παραμένει κορυφαίο σήμερα να σκάνε καινούριες μπάντες που έχουν επηρεαστεί από άλλες που υπήρχαν πριν δέκα και όχι πριν ενενήντα χρόνια. Συνειδητοποιείς την εξέλιξη. Ότι κάτι μεγαλώνει μόνο του, ανεξάρτητα, δε χρειάζεται γονείς, παππούδες και σίγουρα δε χρειάζεται δεινόσαυρους.