The Big Pink - Future This

Διάλειμμα από τα άρθρα του ανθελληνιζμού - μισανθρωπιζμού. Καλά ήταν, δε λέω, αλλά ξεκαύλωσα. Ας δούμε κάτι πιο ευχάριστο.
Η  4AD  έχει ψοφήσει. Όχι γιατί δε βγάζει καλούς δίσκους, αλλά γιατί δεν ανακαλύπτει μπάντες πια. Τις παίρνει έτοιμες φτασμένες. Εκτός (το μάντεψες) από αυτούς εδώ. Είχα γράψει στις αρχές μια μαλακία για τον πρώτο δίσκο τους, τότε που δεν είχα αίσθηση κινδύνου, τότε που δε σκεφτόμουν ποιος, ποια διάβαζε, ούτε τώρα το σκέφτομαι για να είμαι ειλικρινής... Τότε που έγραφα ό,τι στον πούτσο μου κατέβαινε.

Νομίζω έχω μαλακώσει λίγο τελευταία, αλλά αυτό διορθώνεται. 

Πίσω στο τότε όμως...
Ή γάμα το μωρέ, ας μείνουμε στο τώρα. Ή θα πάω πέρα - δώθε. Ο δίσκος μου θύμισε κάτι φοβερά και τρομερά one hit wonders των '90s ή late '80s, συγκεκριμένα τους EMF και τους Jesus Jones. Τι; Τι ρε; Είπα κακιά λέξη; Τα γούσταρα ρε. Υπάρχει μεγαλύτερη κομματάρα που να σκάσει σε πάρτυ στο άσχετο, την ώρα που είναι όλοι πουτάνα και να τα κάνει ακόμα χειρότερα, και εννοώ γαμάτα φυσικά, από το Unbelievable; Ρωτάω ρε.
Πόσο ήμουν τότε; 10; 11; Προσπαθούσα τέλος πάντων να αποκωδικοποιήσω τι σκατά ήταν αυτό το "ροκ" για το οποίο μιλούσαν με νοσταλγία οι γονείς μου και οι φίλοι τους μέσα από βίντεο κλιπς στο MTV... Κι έσκαγαν οι δύο μπάντες που προανέφερα μαζί με κάτι KLF, κάτι Snap, κάτι 2Unlimited και κάτι Ace of  Base και άντε βγάλε άκρη. Και κάτι Nirvana. Και κάπως άρχιζε ν' αλλάζει το πράμα, αλλά δε θα επεκταθώ...
Η απόλυτη αφύπνιση νομίζω ήρθε με το Songs of Faith and Devotion των Depeche Mode, που μου είχε κάνει δώρο ένας συμμαθητής μου σε κάτι γενέθλιά μου. Σε κασέτα αντιγραμμέ. Πολύ Large τύπος. Ο οποίος σήμερα είναι μπάτσος. Και ήταν και πιο φλώρος από μένα. Και μάλλον είναι ακόμα. Βασικά ήταν το βίντεο του "I Feel You", στο οποίο η Lysette Anthony μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν η ομορφότερη γυναίκα που είχα δει στη ζωή μου. Τέλειο σώμα, τέλειο μαλλί (γκρι, ήταν ασπρόμαυρο το βίντεο), τέλειο πρόσωπο, τέλειο βλέμμα. Και με το που την είδα, όπως καταλαβαίνεις, έλαμψαν τα πάντα. Η ύπαρξή μου απέκτησε ένα σκοπό. Οπωσδήποτε, ο γαμημένος κόσμος να χαλούσε, η Γη να γυρνούσε ανάποδα και να περπατούσαμε στα ταβάνια, έπρεπε να γαμήσω. Αυτό. Αυτή. Αυτό ήθελα να κάνω. Συνέβη, αλλά πολύ αργότερα... Δυστυχώς όχι με την τεράστια αυτή ηθοποιό.
Πίσω στο ρηβιού τώρα. Έτσι, back and forth είναι η φάση.
Ο δίσκος είναι υπέροχος. Είναι όλα αυτά. Άφησαν το "ψάξιμο" του πρώτου και πέταξαν δέκα ξεδιάντροπα pop συνθέσεις με τον αέρα της εποχής που προανέφερα. Και κατάφεραν το αποτέλεσμα να μην ακούγεται παλιό, αλλά ούτε και αυστηρά σημερινό. Να σου φτιάχνει εικόνες. Μαλάκα, αν κάτσω να μετρήσω πόσα "και" έχει το κείμενο, νομίζω θα σκάσει ο εγκέφαλός μου. Και τι έγινε;