Blood Brothers - Crimes

Την κάνανε τα '00s... Την κάνουνε τέλος πάντων...

Γάμησέ τα, μου τη σπάνε τα "επετειακά" κείμενα, οι απολογισμοί δεκαετιών, αιώνων, χιλιετιών... Αλλά ρε πούστη, διάβαζα των άλλων τις "ανασκοπήσεις" και δε συνάντησα πουθενά αυτό το αριστούργημα. Πλην εξαιρέσεων. Βασικά, εξαίρεσης. Καλά, μπορεί να κάνω και λάθος, δεν έχει τελειώσει και η χρονιά, θεωρητικά πάντα...
Πριν ακούσω τον εν λόγω δίσκο, είχα ήδη αρχίσει να κολλάω το μικρόβιο του screamo... Κόλλημα που μου 'μεινε κανα δυο χρόνια τουλάχιστον. Αλλά αυτό θα αναλυθεί στο 2ο μέρος του, ευελπιστώ, μακροσκελούς άρθρου.
Όταν έσκασε το "Crimes" είχα ήδη τσεκάρει τα προηγούμενά τους και είχα πάθει κωλόπλακα, το περίμενα λοιπόν, πως και πως. Το βρήκα στο αγαπημένο μου Jinx (R.I.P.) σε ροζ βινύλιο. Νταξ, κλειστά μάτια, καταναλώνω, βάζω, ακούω, αρρωσταίνω, παθαίνω κι ένα αυτοάνοσο και μένω στο κρεβάτι για δυο βδομάδες πάνω κάτω. Μάλλον δε φταίνε οι Blood Brothers για το τελευταίο, αλλά μ' αρέσει να το συνδυάζω...
Τι έλεγα; Α ναι... Απίστευτες κιθάρες, τσιρίδες γεμάτες πάθος, συνθέσεις πρωτοποριακές, έτσι γ' αλλαγή, μια κόλαση ήχου, ψυχωτικό groove, αναλογικά πληκτροφόρα, μαλάκα, ήταν σα να με χτύπησε τρένο. Ήταν σα να άνοιξε ένας νέος κόσμος ήχων, σαν η μουσική να είχε ξανά ενδιαφέρον, σα να γίνεται κάτι τώρα. Τώρα όμως, αυτή τη στιγμή. Ή μάλλον εκείνη. Σκατά.
Και ήταν σε φάση, τους ανακάλυψα, ήταν δικοί μου, κάπως, μιλούσαν στο κεφάλι μου ρε. Ήταν ό,τι ακριβώς. My First Kiss at The Public Execution. Μαλάκα, οι στίχοι τους... Γάμησέ τα, εξαιρετικό ύφος, προεφηβικός σουρρεαλισμός με τόσο γαμημένα δυνατές εικόνες...
Μέχρι σήμερα έτσι αισθάνομαι, άραξα τότε και περίμενα την επανάσταση. Αλλά ο κόσμος είναι πολύ βλάκας για να διαχωρίσει το εξαιρετικό, το πρωτοποριακό, το διαφορετικό από τη βούρτσα. Ο δίσκος βγήκε, άτομα που σέβομαι τ' αυτιά τους τον ξεχώρισαν, για κάποιο λόγο ανεξήγητο λόγο όμως, η Γη συνέχισε να γυρίζει. Χωρίς καν αυτή η μπάντα να αποτελεί τον άξονά της. Έβγαλαν ακόμα ένα, λοιπόν, εξαιρετικό σχεδόν εξίσου και το διαλύσανε. C' est la vie.
Ζώα, χριστούγεννα. Κάντε ένα δώρο παράτασης ζωής στα εγκεφαλικά σας κύτταρα και τσεκάρετέ το.


Screamo:
To 2o μέρος, προφανώς...
Οι Blood Brothers δεν είναι πρωτοπόροι του εν λόγω είδους... Απλά του δώσανε μια αρκετά σοβαρή ώθηση... Το Screamo ξεκίνησε από τα '90s με μπάντες όπως οι Heroin, Mohinder, Indian Summer αναμιγνύοντας την ένταση του Hardcore, ή μάλλον του Post-Hardcore της Dischord που γαμούσε μυαλά τότε, τα γαμούσε άσχημα, με τελείως γαμημένες, παθιασμένες φωνές, ένταση, πάθος, οργή... Πάρα πολλή οργή όμως...
Γάμησέ τα ρε, προσπαθώ να συντάξω ένα κείμενο με μια μικρή δόση ιστορικής αλήθειας, δυστυχώς όμως με παρασύρουν οι αναμνήσεις εκείνης της εποχής, που μου σκάνε την ώρα που σκληροί ήχοι ξερογαμάνε τα ηχεία του στερεοφωνικού μου. Βόλτες στους δρόμους, άσκοπες, άραγμα όπου να 'ναι, reclaim the streets σε all by myself φάση, το πάθος τους, δικό μου, η οργή τους, δική μου. Η τελευταία παράταση της εφηβείας μου, μόνος, στο χάος του φοιτηταριού, μόνος, γάμησέ τα, δεν είμαι τόσο θλιβερός πλέον, δεν ακούω screamo πλέον, μόνο σήμερα και μόνο γι' αυτές τις γραμμές.
Portraits of Past, Funeral Diner, Envy, Saetia, Yaphet Kotto, Amanda Woodward, Short Supply, Raein, Jerome's Dream, Yage, Louise Cyphre, οι υπέροχοι Mihai Edrisch, Amber Inn, Circle Takes the Square, Ι Wrote Haikus about Cannibalism In Your Yearbook (εντάξει μόνο για το όνομα τους έγραψα τους τελευταίους), Τhe Saddest Landscape, 1905.... Τόσες μπάντες ρε... Γάμησέ τα, ασύλληπτο scene, ποτέ δεν κατάφερε να κάνει το μεγάλο άνοιγμα, αν και το'χα δει να έρχεται, με διέψευσαν και πάλι... Καλύτερα...
Και μια που είπα Dischord... Αυτοί οι Hoover... τι ασύλληπτη μπάντα. Στο Maximum Rock 'N' Roll τους αναφέρουν με νοσταλγία ακόμα... Έγραφε μία τύπισσα ότι το ιδανικό mixtape θα έπρεπε να ξεκινάει με κομμάτι τους. Συγκλονιστική μπάντα ρε...
Δεν ξέρω ρε... Κανονικά θα έπρεπε να μνημονεύεται σαν το genre που έγινε "μαζικό", με την έννοια ότι εκατοντάδες μπάντες σε όλο τον πλανήτη άρχισαν να ωρύονται στα μικρόφωνα, ή μάλλον σαν το genre που απέκτησε ουσία και εν τέλει σημάδεψε τα '00s... Αντ' αυτού, ο φιλόμουσος Τύπος αγκάλιασε τις αναβιώσεις των Garage Punk, Post Punk (που γουστάρω τέρμα) και του Progressive (που σιχαίνομαι απίστευτα) και τις παρουσίασε ως "το νέο, το φρέσκο, το συναρπαστικό"... Σνομπάροντας το πραγματικά καινούριο, το οποίο μάλλον του έπεφτε κομματάκι βαρύ...
C' est la vie...