Goodbye Sober Day...

Είμαι στο σπίτι των γονιών μου, στο παλιό μου δωμάτιο κι ακούω Mr Bungle. Στις γιορτές έχουμε την τάση να υπενθυμίζουμε ο ένας στον άλλο την ύπαρξή του. Καλά είναι...
Οι τελευταίες μέρες του '11 ήταν αφιερωμένες κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο στους παλιούς φίλους. Κάπως το καταφέρανε να χωθούν μέσα και να επιβάλλουν την παρουσία τους. Γιατί είμαι μαλάκας και ξεχνάω. Αυτό είναι το μεγαλύτερό μου πρόβλημα. Ζω αηδιαστικά για το σήμερα και παραγκωνίζω το χτες. Και το αύριο. Γιατί υποτίθεται ότι το τώρα δεν ξαναγυρνάει. Γάμησέ με δηλαδή.
Αν ξενέρωσα που έχασα κάτι μέσα στις γιορτές, ήταν το λάιβ των Mother Disobedience... Δεν μπόρεσα να πάω γιατί φρόντισα την ίδια μέρα να τρακάρω τ' αμάξι. Με κάτι τσιμέντα. Ω ναι. James Dean κατάσταση. Δεν ήμουν τύφλα ή κάτι τέτοιο, απλά αφηρημένος... Εν ολίγοις, αν περιμένεις όλο το απόγευμα να σε παραλάβει η οδική βοήθεια, δεν έχεις και πολύ όρεξη να τρέχεις μετά...
Υπέροχος τρόπος να αποχαιρετήσεις ένα γαμημένο έτος, non? Το δώρο χριστουγέννων αντί να γίνει comics, δίσκοι, ρούχα (μ' αυτή τη σειρά), έγινε φανάρια, προφυλακτήρες, βαφές. Αν είμαι καλά; Βλέπεις γραμματάκια στην οθόνη σου, σωστά; Καλά είμαι τότε.
Τώρα από πίσω παίζουν οι Retox. Γαμώ τις μπάντες... Μετά θα βάλω το split των Spitboy με Los Crudos... Και μετά Damad... Τους λατρεύω αυτούς τους δίσκους. Τους παλιούς μου. Που τώρα είναι πίσω πίσω στη δισκοθήκη. Που το Slug and Lettuce χαρακτήριζε απλά και γενικά: Punk. Ρε μουνιά.
Τέλος πάντων... Και ευχές βαριέμαι, όχι να πω, να έχω. Νταξ, σκατά ξεκινάει η πουτάνα, ως συνήθως, και βλέπουμε πως προχωράει... Για αρχή έχουμε μύτινγκ μετά τις γιορτές στην εταιριάρα και μου βρωμάει μείωση μισθών... Τι καλά...