Όταν πεθάνω θάφτε με σε μια γωνιά μονάχο, και δίπλα τη Jaguar μου (αμάν αμάν) παρηγοριά μου να 'χω

Λοιπόν...

Θυμήθηκα τις προάλλες μια μαλακοσειρά στην τελεόραση. Ω ναι. Ήμουνα που λέτε στο καράβι με κάτι φίλους και έπαιζε αυτή τη γελοιότητα και είχαμε κλάσει στα γέλια. Χρόνια πριν. Τους ξαναβρήκα και μου ξανάρθε η φάση.  Φλας Μπακ .

Λοιπόν...

"Δούρειος Ίππος" λεγόταν. Ήταν για μια ροκ μπάντα, και προβαλλόταν τα χρόνια που σε κάθε προαύλιο Λυκείου της Θεσσαλονίκης είχε κι από πέντε συγκροτήματα, ενώ τα δύο απ' αυτά είχαν  συμβόλαιο με πολυεθνική. Μαύρα χρόνια (και χάλια) για την ελληνική σκηνή. Ευτυχώς μας έβγαλαν από αυτή την κατάντια οι Raining Pleasure δείχνοντας ότι η καλή μουσική στέκει εξίσου καλά σε διαφημίσεις απορρυπαντικών πιάτων και σε reality που συμμετέχουν άτομα με ειδικές ανάγκες (αναγνώρισης. Γνωστά και ως ΑΜΕΑΑΑΑΑΑΡΡΡΡΓΓΚΓΚΓΚΓΚΧΧΧΧΧΧ). Σ' αυτό πρωταγωνιστούσε ένας σωσίας του Κότσιρα και η Ματσούκα η Δήμητρα, η οποία τώρα που το 'χει εντεχνιάσει θα το θυμάται και θα κλαίει. Δεν την αδικώ.
Τι γινόταν τώρα. Αυτή η μπάντα είχε και καλά οργώσει όλη την επαρχία να παίζει τα μαλακοτράγουδά της, με φορτηγό βαμμένο χίππικο παρακαλώ, σε εποχές που κι αυτές οι Τρύπες άιντε να έκαναν καμιά 30αριά λάιβ ανά έτος. Και όχι σε τριάντα διαφορετικές πόλεις... Σαν πολλά να βάζω και πάλι... Τέλος πάντων. Το μελανό σημείο της ιστορίας του συγκροτήματος ήταν ότι ο τραγουδιστής τους, ο μαλλιάς, ο ροκάς, ο μπίχλας, ο μόρτης, ό μάγκας (εντάξει, σταματάω) τα είχε με μία τραγουδιάρα του λαϊκού πενταγράμμου.  Σκυλού ρε. Σκάνδαλο! Τι κατάπτωση! Στα πατώματα το indie cred (δεν υπήρχε στο μυαλό - ποιο; - του σεναριογράφου, αλλά ξέρεις εσύ).
Μετά το δικηγόρο με την τσιγγάνα, τον Τούρκο με την ελληνίδα, τον παπά με το ανήλικο... Ωπ! Λάθος. Τη γκόμενα ήθελα να πω, έρχεται ο ρόκερ με την ελαφρολαϊκιά. Ακόμα ένα χτύπημα κάτω απ' τη μέση στην αιώνια ιστορία του αταίριαστου έρωτα που τόσο ωραία έχτισε ο William Shakespeare στο "Ρωμαίος και Ιουλιέτα".
Και δώστου ναρκωτικά ο πληκτράς (πληκτράς, μαλάκαααααα, αχΑΧαχΑχαΧαχαΧΑχΑχαχαχα, δεν παίζει να 'χει υπάρξει πιο μαλακοθέση σε ροκ μπάντα ΕΒΕΡ, ο ΑΧΡΗΣΤΑΣ ο ίδιος) αν θυμάμαι καλά, να τα βλέπει κιόλας η μάνα μου και να μη μ' αφήνει να φοράω γυαλιά ηλίου για να τσεκάρει αν έχω κόκκινα μάτια. Χέστα. Το μυαλό του σεναριογράφου πάλι (καμία σχέση με του John Malkovich): Χμμμμ, πρέπει πάσει θυσία να ρίξω κάποιον στην πρέζα για να φρικάρω τις νοικοκυρές, αλλά ποιον... Τον τραγουδιάρη όχι, ο κιθαρίστας δε μιλάει ποτέ, ο ντράμμερ είναι γέρος... Ρε σεις, που είναι αυτό το ξανθό το μαλακιζμένο με τους καφέδες; Το κρουασάν που μου 'φερε είναι με σοκολάτα, του είχα ζητήσει βουτύρου, γαμώ το σπίτι του! Που είναι λέει; Διαβάζει το ρόλο του; Ποιο ρόλο του; Α ναιαιαιαιαι ρεεεεεε... Πες του ότι θα 'χει κάποιες αλλαγές. Και εγένετο πρεζάκι.
Θα μου πεις τώρα εσύ που διαβάζεις και δεν πιστεύεις τη στύση σου "μα κε Raggedy, τι σχέση έχει αυτό το κείμενο με την υψηλή τέχνη που προάγεται στο ιστολόγιό σας, ευλογημένη να είναι η καυλοφωνάρα σας, συγνώμηπουρώτησασαςπαρακαλώσυγνώμη;". Πρόσεξε να δεις. Επειδή εμένα το μάτι μου κόβει από τέχνη, είδα το αίσχος ως μια αλληγορία. Στην πραγματικότητα όμως, είναι μια πιστή αναπαράσταση της ελληνικής βλακείας, του εμπάργκο στην τέχνη στα χρόνια της γαμημένης της χούντας, και του πως αντικατοπτρίζεται ο ορυμαγδός πληροφορίας με εμετικές ριπές που ακολούθησε στη δεκαετία του '80, και φυσικά στο σήμερα. Πως το αντιλήφθηκε αυτό ο ελληνάρας που τονε χαλάνε τα πακιστάνια. Το ΡΟΚ. Ο σκατίβλαχος με τα τσαρούχια, τη φουστανέλλα (-έλλα, -έλλα, -έλλα)* και τη στρινγκάρα. Τι του είναι οικείο.
Έχουμε και λέμε...
Ροκ = ναρκωτικά, μαλλιούρα, βανάκι βαμμένο μπουρδελέ, συναυλίες με κοινό σκυλάδικου από κάτω, ντράμμερ που έπαιζε στη Γλυκιά Συμμορία, και απόλυτη αποχή από τις γκόμενες που φιγουράρουν στα εξώφυλλα του καταπληκτικού φανζίν Πίστα. Αυτό είναι το σωστό. Το 'χεις; Γράφεις σενάριο. Μαζεύεις κλισέ και ξεκινάς. Γιατί ως γνωστόν, αν γνωρίζεις τα κλισέ ενός scene, γνωρίζεις τα πάντα γύρω απ' αυτό. Ψήθηκα ν' ακούσω Πράσσειν Άλογα.

* Τραγούδα το όπως το "Umbrella" της Rihanna(ς).