Cliché Nummero 3: Οι καλύτεροι, καλύτεροι, καλύτεροι του 2011...

Έφτασε πάλι η πιο γαμάτη στιγμή του χρόνου. Η αλλαγή του... Ακολουθεί τώρα ένας καινούριος, γεμάτος ελπίδες και μπλα, μπλα, μπλα... Ναι... Για να δούμε τι σκατά με σημάδεψε και φέτος:

(Σημ.: Παρακάτω έχω βάλει μόνο τους δίσκους που παίζει να ξανακούσω στο μέλλον, όχι απλά ό,τι με εντυπωσίασε. Δεν ξαναπέφτω στα περσινά, ήταν λάθος)

39. The Horrible Crowes - Elsie: Ακόμα πιο τελευταία στιγμή. Την ώρα που το βάζω στο τοπ, είμαι μόλις στο 5ο κομμάτι. Αλλά τέτοιος είμαι, τι περίμενες; Βασικά, αυτός ο Fallon το πηγαινε για Springsteen αλλά ξέρει να γράφει τόσο τέλεια κατεστραμμένα τραγούδια, που του έσκασε McGowan. Ναι, ναι. Thanks, Green Onion.

38. Lisabö - Animalia Lotsatuen Putzua: Είσοδος της τελευταίας στιγμής... Έπρεπε να είναι πολύ πιο ψηλά, αλλά ακόμα το αφομοιώνω... Έχει περάσει κάτω από το δέρμα, πάει σφαίρα προς καρδιά.

37. Craft Spells - Idle Labor: Ελαφρύ αλλά καθόλου light...

36. Hawks and Doves - Year One: Κλάσσικ ροκ για ανθρώπους με νοημοσύνη. Ή όταν οι πανκς μεγαλώνουν γίνονται πιο επικίνδυνοι... Ή κι άλλες λογοτεχνικές μπούρδες από το σακί μου, ανίκανες να περιγράψουν την ομορφιά αυτού του έργου. 

35. Brain F≠ - Sleep Rough: Punk που συμβαδίζει με την εποχή του. Όσο πιο σκατά είναι αυτή, τόσο πιο γαμάτο γίνεται αυτό. Έτσι ακριβώς... Μαλακωδώς (indie) σκεπτόμενος δεν έγραψα γι' αυτούς. Αλλά αυτά θ' αλλάξουν...

34. Of The Wand And The Moon - The Lone Descent: Σατανίλα αυθεντικότατη...

33. Ben Frost and Daníel Bjarnason - Solaris: Αυτός ο δίσκος είναι απαραίτητος, είναι σημαντικός, είναι υπέροχος. Αυτά...

32. Evangelista - In Animal Tongue: Γαμημένη τερατοδισκάρα που πολύ κακώς παίζει με καρδιές... Σκατά φάσεις... Έγραψα,  αλλά το έζβησα. Εντάξει, και;

31. Lil' Wayne - Tha Carter IV: Και γιατί όχι δηλαδή; Δεν καταλαβαίνω...

30. Touché Amoré - Parting The Sea Between Brightness And Me: Τόσο συγκλονιστικά σπαρακτικό Hardcore ελάχιστοι το καταφέρνουν... Γάμησέ τα, πιο πάνω έπρεπε να μπει αυτό...

29. K-Holes - S/T: Βγήκε καλό ποστ πανκ φέτος, ε, Burt;

28. Sex Church - Growing Over: Μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξαναρχίσω να παρακολουθώ τη LOAD Records... Ας είναι καλά η Natasja...

27. Sonic Youth - Simon Werner A Disparu: Αν ήμουν θρήσκος θα 'μουνα μπροστά στο Ganesha και θα προσευχόμουν να μην είναι το τελευταίο τους... Αλλά δεν είμαι και μάλλον είναι.

26. Peaking Lights - 936: Δεν περίμενα να με κουράσει η Not Not Fun... Εντάξει, αυτό παραμένει αριστούργημα...

25. Fucked Up - David's Town Compilation: Ναι είναι κανονικός δίσκος, όχι δεν είναι συλλογή που έχουν επιμεληθεί, ναι, είναι πολύ πολύ καλύτερος από το άλλο που βγάλανε φέτος... Κρίμα στα λίγα αντίτυπα...

24. Raphael Saadiq - Stone Rollin': Ο Scar μου άνοιξε τα μάτια μ' ετούτον. Ντάξει, ΄'ελιωσα...

23. Six Organs Of Admittance - Asleep On The Floodplain: Και μόνο για ένα κομμάτι μη σου πω...

22. Cults - Cults: Πολυσυζητημένο και δικαίως. Δε θα μπορούσε να λείπει...

21. The Kills - Blood Pressures: Σίγουρα όχι ο καλύτερός τους, σίγουρα με αρκετά δυνατά singles ώστε να μη φαίνεται "λιγότερος" μπροστά στους προηγούμενους.

20. M83 - Hurry Up, We're Dreaming: Αυτό ρε, μαγεία μόνο, αυτό.

19. Björk  - Biophilia: Δίχασε τους πάντες όσο τίποτα. Καλά τους έκανε.

18. Religious Knives - Smokescreen: Τον ήχο τους το ζήλεψα...

17. TV Ghost - Mass Dream: Ισοπέδωση των πάντων, κιθάρες απ' το διάολο, έκσταση...

16. Help Stamp Out Loneliness - S/T: Μπορεί και να μου λείπουν οι Stereolab πολύ, αλλά εδώ έχουμε κάτι όμορφο...

15. ...And You Will Know Us by the Trail of Dead - Tao of the Dead: Η πρώτη τερατωδώς γαμάτη δισκάρα της χρονιάς. Και μου 'μεινε.

14. Prince Rama - Trust Now: Παίζει και να είμαι ο χειρότερος μουσικοκριτικός, από "επαγγελματικής" απόψεως. Αφήνω τα κολλήματά μου να με απορροφήσουν και τα σπρώχνω ακόμα κι αν δεν το αξίζουν. Εδώ κάτι τέτοιο δεν παίζει όμως...

13. Wu Lyf - Go Tell Fire To The Mountain: Για το όνομα και γιατί μου θυμίζουν Happy Mondays.

12. Pygmy Lush - Old Friends: Δεν ξέρεις ρε... 

11. Dum Dum Girls - Only in Dreams: Και ο αυνανισμός αποκτά ξανά ενδιαφέρον...

10. Big Sexy Noise - Trust The Witch: Lydia ρε... Πώς να λείπει;

9. The Men - Leave Home: Όπως θα έπρεπε ν' ακούγεται το punk σήμερα...

8. Acid House Kings - Music Sounds better with you: Pop ρε μουνιά!

7. We Were Promised Jetpacks - In the Pit of the Stomach: Άλλος ένας δίσκος που μου άρεσε και θα ξανακούω για όλα αυτά που μου θυμίζει, παρά γι' αυτό που είναι. Θα ήθελα να είχαν βγει γύρω στο '95 ρε. Θα είχαν εκραγεί μυαλά και καρδιές...

6. The Fall - Ersatz G. B.: Απλά δεν παίζει να λείπουν ποτέ αυτοί.

5. Slug Guts - Howlin' Gang: Μου άρεσαν για όλους τους λάθος λόγους. Και μάλιστα πολύ...

4. HTRK - Work, Work, Work: Ο δίσκος που κατάφερε, χωρίς να προσπαθήσει καθόλου, να περιγράψει επαρκώς την απώλεια φέτος. Ποια απώλεια θα ρωτήσεις... Μη ρωτάς καλύτερα...

3. Snowman - Absence: Θα τους έβαζα πολύ ψηλότερα αν δεν το διέλυαν. Κρίμα, μου γάμησαν τις ελπίδες...

2. Cold Cave - Cherish the Light Years: Είναι απίστευτο το πως μια μπάντα σημερινή καταφέρνει να σημαίνει τόσα πολλά για 'σένα... Οι λάθος επιλογές, εκτιμήσεις, αποτελέσματα. Όλα. Η κάθε μέρα.

1. Prurient - Bermuda Drain: Μια κραυγή χωρίς ελπίδα κάθαρσης. Τόσο δυνατή, τόσο ειλικρινής, τόσο αυθεντική.