HTRK - Work (Work, Work)

Η Αυστραλία δεν απογοητεύει ποτέ. Κάποτε φανταζόμουν το μέλλον μου εκεί, ποτέ δεν είναι αργά, βέβαια. Ούτε για όνειρα ούτε για τίποτα. Τι μου λείπει; Μια καλή γνωριμία, να μου βρει μια καλή δουλειά, μαλακίες, μια οποιαδήποτε δουλειά κι έφυγα. Και απλά πάω, πήζω όλη μέρα, αλλά ξοδεύω τις νύχτες μου ανακαλύπτοντας τέτοιες μπάντες. Παράδεισος.
Εδώ και καιρό σκέφτομαι να ξεκινήσω ένα φανζίν μόνος μου, που θα γράφω μόνο για 'μένα, θα έχει μόνο δικές μου φωτογραφίες, σχέδια, τέτοια πράγματα. Και κείμενα προφανώς. Το blogging άλλωστε έχει πεθάνει, ώρα να μετακινηθούμε προς κάτι ακόμα πιο πεθαμένο. Ο σκοπός είναι να βρεθεί παρηγοριά στη ματαιοδοξία. Θα τυπώσω δέκα αντίτυπα, θα τ' αφήσω στο OMMU και γεια σας.  
Αν το έκανα τέλος πάντων και έπρεπε να γράψω για ένα δίσκο, θα ήταν αυτός εδώ. Εντάξει, μπορεί και των Prurient. Δύο δίσκοι δεν είναι πολλοί. Ένα έντυπο άλλωστε που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να έχει γραφτεί με μουσική να παίζει από πίσω, σωστά; 
Οι HTRK θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι ο ήχος του 2011. Ή μάλλον ο ήχος που θα επέλεγα εγώ να ντύσει αυτό το γαμωέτος. Με τις εκατοντάδες απογοητεύσεις του, με το άγχος, την ανασφάλεια, τις λίγες στιγμές που κατάφερες να κλείσεις την πραγματικότητα εκτός και να ζήσεις. Για λίγο. Για πάρα πολύ λίγο. Χωρίς να σκέφτεσαι. Να είσαι εκεί στη στιγμή. Σ' αυτό που συμβαίνει. Και να μπορείς ν' απλώσεις το χέρι σου και να το αγγίξεις. Το τώρα. 
Αλλά δε λειτουργεί έτσι ο χρόνος.
Βάλε μέσα και τη γαμημένη μοναξιά των μεγάλων αποφάσεων κι έχεις στα χέρια σου σατανικό cocktail.
Δεν κολλάει πουθενά η παραπάνω πρόταση ε; Νομίζεις...
Η αυτόματη γραφή παρασύρει, μη με παρεξηγείς... Γίνομαι γαμημένη drama queen άμα μ' αφήσεις, όπως όλοι. Όπως όλοι, έτσι κι εμείς. Αυτό λέω στον εαυτό μου το τελευταίο τρίμηνο. 
Έχω σταματήσει να βάζω τα αυστηρά "προσωπικά" κείμενα στο μπλογκ. Γιατί σχεδιάζω αυτό το έντυπο. Και τα "αστεία" τα 'χω κόψει, αλλά δεν ετοιμάζω κάτι γι' αυτά. Απλά δε μου βγαίνουν πλέον. Δε θέλω να γελάω. Κανένας δε θέλω να γελάει.
Έχω γράψει κάμποσες σελίδες για το "πείραμα" - έτσι το λέω - και, όπως ό,τι καλό έχω κάνει, δε μου αρέσει καθόλου. Αλλά είναι ειλικρινές και σκληρό. Και όσο το "βλέπω" σε χαρτί είναι και όμορφο. Δε θα 'θελα να γράψω βιβλίο, αλλά ένα φανζίν, ασπρόμαυρο, γεμάτο φωτογραφίες μου, εγώ, εγώ, εγώ, σε χαρτί που μυρίζει κάπως χάρτινα... Ναι... Θα ήταν ωραίο, πιστεύω. 
Είναι τα όνειρα που έχω. Αυτό και να πάω Αυστραλία να ζήσω... Κάποια στιγμή. Δεν ξέρεις...