Big Sexy Noise - Trust The Witch

Το λατρεύω το κάπνισμα. Πραγματικά, θεωρώ ότι είναι η μεγαλύτερη απόλαυση που έχει εφευρεθεί ποτέ. Καλύτερο κι απ' το γαμήσι. Η απόλυτη δόση ευφορίας στην πιο γαμημένη στιγμή. Κηδείες, μαλακίες, γάμος της πρώην που γουστάρεις ακόμα, απόλυση, άγχος, εξεταστικές, όλα, βγαίνεις έξω, ανάβεις τσιγάρο και για ένα λεπτό περίπου, όλα είναι εντάξει. Όλα θα πάνε καλά. Δε θα το άλλαζα με τίποτα. Αυτή τη στιγμή... Το "τσαφ" του αναπτήρα, το άγγιγμα της φλόγας στην άκρη, το χαρτί που καίγεται, εισπνοή, εκπνοή... Εντάξει. Όλα - είναι - εντάξει.
Δεν παίζει να το κόψω ποτέ. Ποτέ όμως. Βλέπω όλους αυτούς τους πεφωτισμένους, υγιείς που το ξεφορτώθηκαν, πόσο τέλεια αισθάνονται αλήθεια; Που τρέχουν, ανεβαίνουν σκάλες με μία ανάσα, δεν κουράζονται... Σιγά το κατόρθωμα. Γουστάρω τρελά να μην έχω ανάσα όταν ανεβαίνω δυο σκαλιά και όταν το κάνω, ν' ανάβω κι ένα τσιγάρο για ανταμοιβή. 
Κάτι έλεγα για το δίσκο... Όχι; Τι έλεγα τότε; Α ναι, για το κάπνισμα. Γαμάει το κάπνισμα. Απαράμιλλο στυλ κι έτσι. Δες το στο σινεμά. Στο "Wild At Heart"... Θα ήταν τίποτα αυτή η ταινία χωρίς τσιγάρα; Αρχίδια θα ήταν. Η διαβόητη σκηνή της Sharon Stone στο "Basic Instinct", όλο το "Coffee and Cigarettes" του Jarmusch. Η καριέρα του Tom Waits γενικά. Που κολλάει ο Waits; Κολλάει, άει γαμήσου. 
Ρε, τίποτα δε θα ήταν το ίδιο...
Σε φάση αισθάνομαι έτοιμος να διαφθείρω κόσμο τώρα... Νομίζω ότι κάνω το σωστό. Ότι πρέπει να ειπωθεί η αλήθεια. Η "άλλη πλευρά". Ναι...
Μ' αρέσουν οι δίσκοι της Lydia. Όλοι. Έχουν αυτό που με κάνει να θέλω ν' ανάψω τσιγάρο, να κατεβάσω την πίκρα του καπνού στα σακατεμένα πνευμόνια μου, όλη τη μαυρίλα, όλη την αηδία, να ζωγραφίζω με μελάνια και ακρυλικά σε κακοδιατηρημένους καμβάδες, να ρίχνω ποτήρια και τασάκια κάτω, γιατί είμαι αδέξιος όταν έχω οίστρο, να ρίχνω μια ματιά στο χάλι στο πάτωμα και να συνεχίζω... Όσο παίζει η μουσική... Όσο ακούω τη φωνή της... 
Τσιγάρο. 
Τώρα.