Snowman - Absence

Ο κόσμος είναι άδικος και η ιστορία μεγάλη πουτάνα. Σου κρεμάει τα σαγόνια με κάτι που ξέρεις ότι δε θα έχει συνέχεια. Αυτό ήταν και τέλος. 

Το συγκεκριμένο έργο έχει   μία σπάνια ποιότητα, μια ομορφιά πέρα από κάθε προηγούμενο. Αφού με κάνει να αναρωτιέμαι αν πραγματικά κατάλαβαν τι έδωσαν στον κόσμο. Αν το συνειδητοποίησαν. Δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο είναι δυνατό.

Κάπως το έλεγε ο Μπουκόφσκι... Ότι ο μέτριος θεωρεί τον εαυτό του τεράστιο, ενώ ο πραγματικά γαμάτος θεωρεί τον εαυτό του μέτριο... Κάπως έτσι. Τέλος πάντων. Δεν υπονοώ ότι κάποιου είδους ανασφάλεια οδήγησε τους Snowman στο να το διαλύσουν. Δεν ξέρω τι υπονοώ για να είμαι ακριβής. Ακούω το "Absence" και γράφω ό,τι μου κατέβει. Και ξενερώνω που δεν παίζει ν' ακούσω τίποτα άλλο απ' αυτούς. Απουσία. Μόνο αυτό.
Όταν πρωτοάκουσα Blood Brothers ήμουν σε μια φάση που το μόνο που έβγαινε απ' τα ηχεία μου ήταν μουσική από το '80 μέχρι το '90. Κόλλησα και μετά έσκασε το "The Horse, the Rat and the Swan" των Snowman και είπα "εντάξει, τα '00s έχουν μια θέση και για μένα"... Έκανα λάθος, φυσικά, ελάχιστα πράγματα εξίσου περιπετειώδη βγήκαν σ' αυτή την απαράδεκτη δεκαετία και τώρα, στην αρχή της καινούριας τα πράγματα είναι ακόμα πιο δυσοίωνα, αλλά ξέρεις... Μου 'χουνε μείνει οι Cold Cave και οι Magik Markers. Και κάμποσοι ακόμα, δε λέω, απλά όταν αποχαιρετούν αυτοί που έχεις ξεχωρίσει κάτι χαλάει όπως και να το κάνουμε...
Στο μεταξύ τόση ώρα μιλάω για το "τέλος" της μπάντας και δεν έχω αναλύσει τα όσα άκουσα στο τελευταίο τους πόνημα... Για να δούμε. Εντάξει, η δεύτερη παράγραφος επαρκεί νομίζω. Τ' αφήνω εδώ, λοιπόν και το βάζω να ξαναπαίξει... Και ίσως μετά να βάλω το ομώνυμο... Και το "The Horse, the Rat and the Swan"... Και πάλι από την αρχή. Αυτή την ιεροτελεστία την επαναλαμβάνω μήνες τώρα. Ουσιαστικά, δεν ακούω τίποτα άλλο. Μέχρι να γεμίσω από τους ήχους τους. Αυτή τη συγκλονιστική μανία τους...