Cults - Cults

Με το που το έβαλα μου 'σκασε μια φάση με κάτι κοριτσάκια στη γειτονιά που μένει η γιαγιά μου... Αυτά τότε διέμεναν στον πάνω όροφο απ' αυτή και τα έβριζε γιατί όλη την ώρα έκοβαν βόλτες με τα τσόκαρα, γνταπ, γντουπ, αυτός ο εμετικός, ξύλινος ήχος, όλη την ώρα... Αίσχος. Είχα καταλήξει ότι ο αποπάνω δεν είχε τηλεόραση γιατί είχε καταφέρει να παράγει τέσσερα τέτοια κακάσχημα πλάσματα με τσόκαρα. Καθηγητής σε Λύκειο. Φιλόλογος. Πολύς ελεύθερος χρόνος... 

Η φάση τώρα. Μετά το σχολείο έτρωγα στο σπίτι της γιαγιάς, γιατί ήταν πιο κοντά και βαριόταν να με τρέχουν στους γονείς μου, θα έπρεπε να κάτσουν κι αυτοί μέχρι να σχολάσουν οι σκλερά εργαζόμενοι άνθρωποι που, σε μια νύχτα πάθους, χάρισαν στον κόσμο τον υπέροχο άνθρωπο που διαβάζετε και, το ξέρω, αυνανίζεστε τακτικά με τις λίγες φωτογραφίες που σας έχει προσφέρει. Δε σας κατηγορώ.  

Μία μέρα, λοιπόν, τα τέσσερα τερατουργήματα είχαν βάλει τα καλά τους, είχαν κατέβει στην είσοδο της πολυκατοικίας και τραγουδούσαν χορωδιακά ένα πέρα από κάθε προσδοκία εμετικό τραγούδι, οι στίχοι του οποίου ήταν μόνο: "Άσ' το πιστολάκι, Λάκη, Λάκη, Λάκη". Περνώντας από μπροστά τους, οι δύο μεγαλύτερες, τα ονόματα των οποίων ήταν (δεν κάνω πλάκα) Τριανταφυλλιά και Κυράτσα, μου έκαναν κάτι σα... εχμμμμ... σκέρτσο να το πω; Μαύρη μαγεία να το πω; Απόπειρα βιασμού ίσως; Δεν ξέρω. Πλησίασαν προς το μέρος μου με τα τσόκαρά τους και άρχισαν να ουρλιάζουν αυτό το απαίσιο δίστιχο προκαλώντας μου τον τρόμο και την αηδία... Χτυπούσα το θυροτηλέφωνο σα μανιακός, αλλά έπρεπε να υποστώ τουλάχιστον τέσσερις φορές το ρεφραίν του Σατανά μέχρι να ανοίξει η πόρτα... Η μαλακία του να φοράς γυαλιά από την τετάρτη δημοτικού...
Μεγαλώνοντας, εκτίμησα την προσφορά στη μουσική της αοιδού που πρωτοερμήνευσε το εν λόγω άσ(θ)μα, κι ας μ' έλεγαν αδερφή οι μέταλλοι. Φαντάζομαι πόσο πρέπει να μπερδεύτηκε ένας απ' αυτούς όταν με πέτυχε με τη μούρη χωμένη στην κολπική χώρα της αδερφής του... Όχι, δεν έκανε τίποτα δραστικό, απλά έκλεισε την πόρτα φεύγοντας, έβλεπα ακόμα όμως τα ερωτηματικά να χώνονται στο δωμάτιο από την κλειδαρότρυπα. "Η Αδερφή; Με την Αδερφή μου; Άρα η Αδερφή μου είναι... Λεσβία;". Ή κάτι τέτοιο. Εντάξει, είναι βλάκες οι μέταλλοι ρε...
Μεγαλώνοντας, η εικόνα της ξανθούλας από την Αυστραλία μετατράπηκε από το χαριτωμένο χάλι που πρωτοπαρουσιάστηκε, σε κάτι που άνετα θα πάρκαρες το μόριό σου. Αλλά είχα σταματήσει να παρακολουθώ. Δε μου χάριζε εφιάλτες πια. Μάλλον ονειρώξεις θα τις έλεγα. Εξέλιξη... Ενδιαφέρουσα εξέλιξη, αν και η αθωότητα και συγκεκριμένα η βεβήλωση αυτής ήταν πάντα ο στόχος.
Αντί Επιλόγου: Το ομώνυμο των Cults με πήγε πίσω... Και το ότι με πήγε κάπου είναι πάντα καλό... Α, ναι. Και μ' άρεσε ρε.