The Death of a Disco Dancer...

Σήμερα κλείνω τα τριανταδύο. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα ενδείκνυται να ρίξεις μια ματιά στη ζωή σου μέχρι σήμερα και να δεις αν πέτυχες όσα ονειρευόσουν. Ναι...
Λοιπόν, εν συντομία αυτό που ήθελα να πετύχω ήταν να έχω αρκετά φράγκα ώστε να μη χρειάζεται να δουλεύω. Για να δούμε... Σύνολο καταθέσεων: 1.764€. Που μεταφράζεται ως: ένας μήνας αυτάρκειας το πολύ. Αποτέλεσμα; Αποτυχία 100%.
Θα ήθελα επίσης να αναγνωριστώ ως καλλιτέχνης (γενικά) από το απειροκέφαλο θέατρο (φράση για να χώσεις σε έκθεση Τρίτης Λυκείου) που καλείται  μονολεκτικά "ανθρωπότητα". Χμμμμ... Δε θα το αναλύσω με νούμερα. Θα πω απλά: Σκατά κι εδώ.
Τσεκάρω τους πίνακες που κοσμούν τους τοίχους του σπιτιού μου, ο αρκετά μικρότερος αδερφός μου δεν τους ήθελε στο πατρικό μου γιατί του φαινόταν τρομακτικοί, και συνειδητοποιώ ότι θα έπρεπε να κοσμούν τους τοίχους κάποιου άλλου σπιτιού, αρκετών άλλων σπιτιών, μη λέμε και μαλακίες, κάτι που θα μου απέφερε αμύθητα πλούτη και, ναι, δόξα και αναγνώριση. Γιατί δε συνέβη; Γιατί, φυσικά, δεν είναι αρκετά καλοί.
Όταν η αυτοπεποίθησή μου ήταν στα πατώματα, ήλπιζα απλά να γίνω σχεδιαστής στη Vertigo ή το 2000AD. Έγινα; Όχι βέβαια...
Ωραία μέχρι εδώ...
Για να δούμε τώρα τι έχω πετύχει...
Πρώτα, βέβαια, έρχεται αυτό το απαίσιο μπλογκ, το καμάρι μου, που διαβάζει ένας σεβαστός αριθμός ατόμων, σύμφωνα πάντα με το Google Analytics. Δεν ξέρω γιατί, απλά συμβαίνει...
Μετά έρχεται η μπάντα μου, που μπορεί να μην είμαστε οι επόμενοι Sonic Youth, αλλά με ευχαριστεί πολύ το αποτέλεσμα που βγαίνει... Γουστάρω και να παίζω με τους συγκεκριμένους ανθρώπους. Και έχω και την κιθάρα των ονείρων μου...
Ακολουθούν οι πίνακες που προανέφερα, για τους οποίους είμαι πραγματικά περήφανος κι ας τους έχουν δει μόνο όσοι έχουν επισκεφτεί το μπουρδέλο μου... Εντάξει, ένας φίλος μου 'χει ζητήσει να αγοράσει ένα συγκεκριμένο, αλλά αδυνατώ να τον αποχωριστώ... Καλά, ίσως το κάνω κάποια στιγμή. Χωρίς φράγκα εννοείται.
... Και τελικά είναι κι αυτή η γαμημένη ύπαρξή μου η ίδια. Ο φαινότυπός μου πρώτα και κύρια και μετά η ζωή μου. Αισθάνομαι ευλογημένος που μου δίνεται η δυνατότητα να είμαι τόσο μίζερος, να σιχαίνομαι την κάθε μέρα που ξημερώνει περισσότερο από την προηγούμενη και να συνεχίζω. Ελπίζοντας σε κάτι νέο. Κάτι που θα τα αλλάξει όλα προς το χειρότερο, που θα με ισοπεδώσει, ώστε να ξυπνήσω μια μέρα καινούριος. Και όλα να είναι γαμημένα, όλα να είναι τέλεια...
Να τα εκατοστήσω, ρε μουνιά!