Jane's Addiction - The Great Escape Artist

Καλά δε λες κι ότι έσκασε από το πουθενά... Δεν μπορείς να πεις, επίσης, ότι το περίμενες κιόλας. Σίγουρα όμως μπορείς να παραδεχθείς ότι δεν το επιθυμούσες. Σε καταλαβαίνω, ούτε κι εγώ.

Κοίτα, στα '90s τους γούσταρα τρελά. Έσκαγε από παντού η "ροκιά", μαλλιαδούρες, Gibson Les Paul, οι Jane's μέσα σ' αυτό έδειχναν πραγματικά "εναλλακτικοί". Τώρα δεν ξέρω. Δεν είναι "ροκ" το σήμερα. Ζούμε σε μια εποχή ακραίων αντιθέσεων νομίζω. Και κάπου δε μου κάθονται. Είχα αναπτύξει τις σκέψεις μου για τη φάση τους και παλιότερα, αλλά και πάλι... Ίσως αυτό το κείμενο να ξορκίσει το "κακό" μια για πάντα. Το χωρίζω, λοιπόν, σε δύο μέρη:

1. Προ της ακρόασης του "The Great Escape Artist"

Τα "Nothing's Shocking" και "Ritual De Lo Habitual" είναι γάματα σημαντικοί δίσκοι. Όχι για 'μένα, γενικά. Ιδιαίτεροι, πρωτοποριακοί, διακόσιες χιλιάδες χρόνια μπροστά από την εποχή τους. Ρε, τους άκουγα μικρότερος και σε φάση ήθελα να γίνω ο Navarro. Μακράν ο ευρηματικότερος κιθαρίστας του φερόμενου ως Hard Rock τότε. Κι ο Perry Farrel... Τόσο ιδιαίτερος, τόσο λαμπερός... Από τους ανθρώπους που θα μπορούσαν με ευκολία να σε πείσουν ότι μπορούν να πετάξουν...
Τους ανακάλυψα αφού το διέλυσαν, φυσικά. 

Θυμάμαι ένα άρθρο σε κάποια βρετανοφυλλάδα απ' αυτές που καταβρόχθιζα για πλάκα, να 'ταν η NME, η Melody Maker, το Q, το Select, το Alternative Press (αυτό είναι αμερικανιά, αλλά ξέρεις...),  γάματα, χέστο, έγραφε για τα projects στα οποία απορροφήθηκε ο καθένας μετά τη διάλυση. Οι Porno For Pyros για παράδειγμα μου φάνηκαν "εξέλιξη" του πράγματος, κάτι πειραματικό και, τηρουμένων των αναλογιών, όμορφο, ακόμα και η παρουσία του κιθαρισταρά στους Red Hot Chili Peppers... Ήταν μια φυσική συνέχεια όλου αυτού. Ένα επόμενο βήμα. Τους Polar Bear του Avery που εκθείαζε, ομολογώ ότι δεν τους τσέκαρα ποτέ. Δεν είναι αργά. Θα το κάνω. Αλλά όχι σήμερα.
Τι θέλω να πω... Το άρθρο σου έδινε την αίσθηση ότι τίποτα δεν είχε αφεθεί στην τύχη του, ανήσυχοι μουσικοί εξακολουθούσαν να δημιουργούν ανήσυχη μουσική.

2. Κατόπιν ακροάσεως του "The Great Escape Artist"
Και φτάνουμε στο θέμα μας...
Το δίσκο κακό δεν τον λες. Βασικά, από τους συγκεκριμένους ανθρώπους έχω πεισθεί ότι δεν μπορεί να βγει κάτι άσχημο. Με τη στενή έννοια του όρου, όμως. Σίγουρα είναι εκτός του "σήμερα", δεν ξέρω καν αν χρειάζεται κανείς κάτι τέτοιο στην παρούσα φάση, στη Wavves εποχή που διανύουμε κάτι δουλεμένο, καλοηχογραφημένο δεν κολλάει... Ακούγεται ξένο. Ούτε εγώ μπορώ να το δεχτώ, έτσι; Οι σημερινές μπάντες σκότωσαν τη virtuosité, το μουσικό με παιδεία, τη μπάντα που κάνει πρόβες, τη σύνθεση την ίδια, τον κόπο, τη δουλειά. Θεωρήθηκε μαλακωδώς ότι δύο συγχορδίες, ένα fuzz κι ένα delay pedal είναι ό,τι χρειάζεσαι για να φτιάξεις το επόμενο αριστούργημα που θα καυλώσει την ψυχή και τ' αυτιά ενός μουσικοκριτικού του μεγέθους μου.
Λάθος; Όχι απαραίτητα. Είμαστε άλλωστε όλοι εκπρόσωποι της εποχής μας. Απλά τυγχάνει η εποχή μας να έχει σκοτώσει το μουσικό. Ή αυτόν που θεωρείται "μουσικός" αυστηρά, για κάτι πιο ευρύ. Θα το εξηγήσω με μία παραβολή. Γιατί δεν έχω τονώσει το μεσσιανικό προφίλ μου τελευταία. Λοιπόν: Πες ότι ετοιμάζεσαι για πανελλαδικές. Στα μαθηματικά όμως είσαι τελείως για τον πούτσο. Χρειάζεσαι βοήθεια επειγόντως. Χρειάζεσαι τον καλύτερο καθηγητή που υπάρχει, τον άνθρωπο που θα σου διδάξει μέσα σε λίγες μέρες όσα δεν κατάφερες να μάθεις σε μήνες, κάποιον που θα σου δώσει γνώση,  θα σε βοηθήσει να σταματήσεις να φοβάσαι τα ολοκληρώματα, θα σε κάνει να καταλάβεις, κι ακόμα κι αν αποτύχεις, θα βγεις από την εμπειρία πιο πλήρης... Εσύ όμως είσαι ατομάρα και το σύστημα της παραπαιδείας σε αηδιάζει. Ζητάς, λοιπόν, βοήθεια από τον αδερφό σου. Που πάει Γυμνάσιο.
Έγινα κατανοητός;
Δεν είναι όμως όλα σκατά. Η εποχή μας επίσης, κατάφερε να σκοτώσει και το ροκ σταρ. Τον αυτοκαταστροφικό νάρκισσο με τη σιλικονάτη γκόμενα που κολυμπούσε στα βουνά με την κοκαΐνη. Το είχαμε ξανακάνει με το punk και το hardcore. Τώρα το καταφέραμε με την αδιαφορία. Καλά είναι. Μας έμεινε ο αθληταράς και η ποπ τσιχλόφουσκα ηλίθια. Οι μέρες της ευημερίας σας είναι μετρημένες...