Αυτός ο δίσκος είναι σαν τους παλιούς φίλους. Αυτούς που πέρασαν, άγγιξαν, έμειναν. Ναι, κάπως έτσι. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί οι κιθάρες θυμίζουν τόσα πολλά. Κυρίως από τις μπάντες που άκουγα στο σχολείο. Η φωνή του τύπου είναι απίστευτα ζεστή, έτσι... Καθησυχαστική ρε παιδί μου. Σα να μη σου τραγουδάει, σα ν' ακούει τα προβλήματά σου.
Και ξέρω ότι όλοι οι παλιοί μου φίλοι θα τον γουστάρουν. Είναι απ' αυτούς που θα πρότεινε κάποιος και θα μαζευόμασταν όλοι σπίτι του να τον ακούσουμε. Ξανά και ξανά και ξανά. Και μετά θα κάναμε μια μπάντα, θα νοικιάζαμε ένα στούντιο για κάνα δίωρο και θα παίζαμε ακριβώς έτσι. Ίσως κάποια μέρα να έσκαγε ένας και να 'λεγε "έβγαλα το Pear Tree στην κιθάρα", τότε εγώ θα έπρεπε να βγάλω τους στίχους με τ' αυτί, δύσκολη φάση, στο Proficiency κόπηκα στο Listening γιατί έπρεπε να καταλάβω τι έλεγε ένας γέρος απ' τη Σκωτία, και θα ξαναπηγαίναμε στο στούντιο, θα το διασκευάζαμε άθλια και μαζί με καναδυό διασκευές ακόμα θα παίζαμε στη γιορτή του Πολυτεχνείου. Και τα κορίτσια θα χόρευαν και όλοι θα φεύγαμε με γκόμενες και όλα θα ήταν ωραία και θα είχαμε μια εφηβεία που θα τη ζήλευαν όλοι...
Και όλοι θα μας ρωτούσαν "αυτό ποιοι το λένε;", "Μα, οι We Were Promised Jetbacks" θα απαντούσαμε και θα φέρναμε στο νου μας τις πρόβες που χρειάστηκαν για να βγει σωστά, τα βρισίδια μου, πάντα βρίζω τους συνεργάτες μου κάνει το όλο πιο ζεστό, θα θυμόμαστε τις στιγμές στη σκηνή, τα βλέμματα που ανταλλάξαμε, τα λάθη, τα φάλτσα και θα γελάμε... Και σήμερα... Που φαινομενικά δε μας συνδέει τίποτα περισσότερο από ένα κοινό παρελθόν. Στο οποίο μας έχουμε δει στα χειρότερα και στα καλύτερά, που δε χρειάζεται να αποδείξουμε τίποτα ο ένας στον άλλο, που ένα τηλέφωνο μια φορά το μήνα περισσότερο στεναχωρεί παρά βοηθάει...
Που μου λείπετε ρε μουνιά της λάσπης, γαμώ τα γαμημένα χιλιόμετρα, που θα 'θελα να είμαι εκεί, που θα ήθελα να είστε εδώ, που θα ήθελα διάφορα πράγματα που αν ήμασταν κοντά μπορεί και να μην τα ζητούσα ποτέ, αλλά τουλάχιστον...
Τουλάχιστον τίποτα...
πάει κι ο ραγκμαν, τον κατάπιε το πηγάδι της νοσταλγίας.
ΑπάντησηΔιαγραφή(το δισκάκι δεν το έχω τσεκάρει ακόμη, λες να το ακούσω, ε;)
Να το ακούσεις. Όπως σε κόβω, κι εσύ για τα πηγάδια θα είσαι μετά.
ΑπάντησηΔιαγραφήόσο αφορά το κείμενο :
ΑπάντησηΔιαγραφήπόσο μα πόσο δίκιο έχεις στις τελευταίες οχτώ σειρές... (δυστυχώς)
για το album :
στάνταρτ θα χρειαστεί να βάλω μαλλιά μετά απ' αυτό... (δυστυχώς και πάλι)
ρε μα τι δισκάρα είναι αυτή.το άκουσα το ΣΚ και σήμερα είδα το ποστ σου.:|
ΑπάντησηΔιαγραφήΛατρεία οι WWPJ γαμώ τη Σκωτία μου μέσα.. και ευτυχώς βρέθηκε κάποιος να συνοδεύσει το δίσκο με τα κατάλληλα λόγια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά, τί έγινε εδώ μέσα;
ΑπάντησηΔιαγραφή(Έχω καιρό να μπω- πριν την καινούργια διακόσμηση)
@margkw
ΑπάντησηΔιαγραφήΓαμάει...
@TheSkyEtc
Αυτοί οι τρεις (WWPJ, Twilight Sad, Frightened Rabbit) είναι κλαψιάρηδες, αλλά αυθεντικοί όσο δεν πάει... Ζεστοί, ξέρω 'γω... Αλάνθαστοι.
@stassa
Ήθελε δυο χέρια μπογιά το μπουρδέλο μωρέ...
Του πάει. Να βάλεις και κάνα δικό σου ζωγραφικό που έχω περιέργεια να δώ τί φτιάχνεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧα! Πάνω στην ώρα. Χτες το 'φτιαξα: http://www.flickr.com/photos/failurecult/
ΑπάντησηΔιαγραφήμπλάντυ έλλ! Καλή φάση. Έχεις κάτι με τα χέρια των γυναικώνε, ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου πήγε η ζωή μας ρε;Έχει κρυφτεί καλά σ αυτές τις ηλικίες της εφηβείας.Νομίζω ξέρω το λόγο που όλα ήταν καλύτερα τότε...Πράτταμε...κουτσά στραβά η ... φάλτσα ,πράτταμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι αυτές οι πράξεις είναι που καθορίζουν το ρυθμό που μπιτάρει η καρδιά,την ανδρεναλίνη,το γέλιο το κλάμα...ξέρεις.
Όχι παλιά δεν ήταν καλύτερα.Σίγουρα δεν ήταν η σίγουρα δεν είμαι σίγουρος για το αν ήταν...Τουλάχιστο δε μας γάμαγε αυτή η απραξία.
@stassa
ΑπάντησηΔιαγραφήέχω θέμα με τα άκρα γενικώς...
@Scary Rabbi
Μας γαμάει η ρουτίνα που μας επιβάλλεται, αγαπητέ. Κι ότι οι γονείς μας θεωρούν αρκετά ενήλικες ώστε να σταματήσουν να μας δίνουν φράγκα.
Επιμένεις στο Scary Rabbi ε; χαχαχαχαχαχα
ΑπάντησηΔιαγραφήνομισματικό σύστημα against our lives...
Όχι δεν είναι αυτό.Ζήσε με λιγότερα.Ναι με ακόμα πιο λίγα.Ξέρεις...
Nαι ρε, πάει αυτό. Σε ξαναβάφτισα. Πάσχα σκάω Αγρίνιο να σου φέρω λαμπάδα!
ΑπάντησηΔιαγραφή